เรือนหมิงอัน
ฟ่านเจิ้งลุกขึ้นมายืนขวางทันทีเมื่อเห็นผู้มาเยือน
จ้าวหมิงอวี่ที่ยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ริมหน้าต่างปรายตามองนิ่งๆ “ให้เขาเข้ามา”
ฟ่านเจิ้งจึงค้อมศีรษะหลบไปยืนด้านข้างอย่างสงบ
ไป๋มู่เจ๋อมิได้ถือสาท่าทางโอหังของฟ่านเจิ้งแม้แต่นิด เพราะเขาจะโอหังยิ่งกว่า
แค้นฆ่าบิดามิเคยลืมเลือน
“คำนับองค์ชายสี่ ไม่เจอกันนานทรงสบายดีกระมัง” วาจาไป๋มู่เจ๋อเปี่ยมไมตรี ขณะพูดรอยยิ้มประดับริมฝีปากทว่าแววตากลับไม่ใช่
จ้าวหมิงอวี่มิใช่บุรุษที่ชอบการเสแสร้งแกล้งทำ ยิ่งมิใช่เสือหน้ายิ้มเฉกอีกฝ่าย จึงถามเสียงเรียบไร้อารมณ์
“เรือนพักของเจ้าอยู่ทิศใต้ มิใช่ทิศเหนือ”
นี่คือคำไล่อย่างไม่ถนอมน้ำใจ ผู้ใดฟังล้วนต้องเข้าใจ จงไสหัวกลับเรือนของเจ้าเสีย ที่นี่ไม่ต้อนรับ!
แต่ไป๋มู่เจ๋อเพียงตีหน้าซื่อยกมุมปากยิ้มกว้างกว่าเดิม “กระหม่อมไม่รีบเข้าเรือนพัก แต่อยากมาทักทายพระองค์และดูให้เห็นด้วยสายตาตัวเองช
