ในชั้นเรียน ศิษย์ทุกคนนั่งนิ่งจมดิ่งความคิดตน
เนื่องจากมีทั้งองค์ชายสี่และอาจารย์เฉาที่เข้ามาแล้ว จึงไม่มีใครสามารถลุกขึ้นรุมล้อมเพื่อกีดกันสวีหลิงเยี่ยนอีก
หลิ่งหลินเองก็ย่อมรู้มารยาทขั้นพื้นฐานของคนที่นี่ นางประสานมือยอบกายทำความเคารพอาจารย์เฉาและจ้าวหมิงอวี่ด้วยกิริยาดีงามเข้าที
เฉาเฉิงเต๋อคร่ำเคร่งจริงจังกับการสอนเหนืออื่นใด จึงเพียงโบกมือเบาๆ ให้ผู้มาใหม่ไปหาที่นั่งอย่างไม่ใส่ใจว่าเหตุใดถึงมาเข้าเรียนช้า
หลิ่งหลินจึงเดินนวยนาดเข้าไปนั่งยังโต๊ะเก้าอี้ที่ว่างโดยไม่สนใจมองสีหน้าผู้ใดทั้งนั้น
ยังคงเป็นว่านลู่ชิงที่ยื่นปากยื่นคางจากโต๊ะด้านข้าง “เยี่ยนเอ๋อร์ เจ้าควรกลับจวนสวีไปดีกว่า หากยังฝืนมาเรียนทั้งที่ตัวเองล่าช้า อาจจะเป็นการเพิ่มภาระให้ศิษย์คนอื่น ข้าขอเตือนด้วยหวังดีหรอกนะ”
แท้จริงนางอยากไล่สวีหลิงเยี่ยนให้ไปไกลๆต่างหาก ทั้งฉู่เฉิงและองค์ชายสี่มองนางนานปานนั้น! ฮึ!
ว่านลู่
