ป่าไผ่ด้านหลังสำนักศึกษา
ไม่ว่ามองไปทางใดล้วนเห็นแต่สีเขียวของลำปล้องไผ่ และพื้นดินที่เต็มไปด้วยใบไผ่แห้งเหี่ยวสีน้ำตาลหม่นกว้างไกลสุดสายตา ทั้งด้านซ้ายด้านขวายังคงไม่เห็นสิ่งใดแม้แค่มนุษย์สักคน
“หลิงเยี่ยน เจ้ายืนรอตรงนี้ครู่หนึ่ง”
กู้ซินแอบยิ้มร้าย จับแขนสวีหลิงเยี่ยนให้ยืนนิ่งๆ ตรงจุดที่ต้องการ จากนั้นเดินไปกับพี่สาวทั้งสองคนอีกทาง
ในขณะที่หลิ่งหลินหยุดเดินและยืนนิ่งตามคำนั้น
กู้ซินเหลือบตามองสวีหลิงเยี่ยนทางด้านหลังที่มีท่าทางใสซื่อโง่เขลาไร้ซึ่งอาการต่อต้านอื่นใดขณะหันมากระซิบกับฟู่ชิงและอวี้ซู วางแผนอย่างสนุกสนานว่า
“พี่สองคนช่วยกันจับแขนจับขานังหลิงเยี่ยนนะ ส่วนข้าจะปิดปากปิดจมูกให้มันขาดอากาศหายใจสลบไสลสิ้นสติไปเลย”
อวี้ซูปิดปากร้องโอ้ “รุนแรงจริงเชียว ข้าจับแขนนะ”
ฟู่ชิงรีบเสริม “ข้าจับขาแล้วกัน หลังจากนั้นล่ะ”
กู้ซินว่าต่อ “พอมันหมดสติก็ทิ้งไว้ในป่าไผ่เนี่ยแหละ ก
