“ว้าย! ปล่อยฉันนะไอ้บ้า! ปล่อย!” เขาอุ้มฉันพาดบ่า! เขาทำได้ยังไงภายในเวลาแค่เสี้ยววินาทีฉันไม่รู้ ฉันรู้แค่ตอนนี้หัวฉันห้อยอยู่ข้างหลังเขา! และฉันไม่ยอมอยู่ในสภาพนี้แน่นอนก็เลยพยายามดิ้น
เพี้ยะ!
“โอ้ย!” ฉันร้องออกมาแล้วก็หยุดดิ้นไปชั่วขณะ มันเจ็บมากเลยค่ะ เจ็บที่ก้นที่เขาตบเมื่อกี้!
“ดิ้นต่อสิ ดิ้นให้ตกลงไปคอหักตายเลย หมั่นไส้ว่ะ!”
“อื้อ! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย! ปล่อยสิวะ!” ฉันพยายามดิ้น ไอ้ตกลงไปคอหักตายก็กลัวอยู่หรอกค่ะ แต่กลัวการที่ต้องมาโดนเขาอุ้มพาดบ่าแบบนี้มากกว่า
“ดิ้นแรงๆ นะจะขึ้นบันได้แล้ว ดิ้นให้ตกบันไดตายไปเลย” เขาขู่ขึ้นมาอีกครั้ง จิตใจไอ้บ้านี่ทำด้วยอะไรคะ ทำไมบทมันจะบ้าเลือดก็บ้าได้ขนาดนี้
“อยากให้ฉันตายในบ้านนายรึไง!” คราวนี้ฉันตะคอกถามเสียงดัง ไม่เกรงใจแม่บ้านแล้วค่ะ อยากให้มาด้วยซ้ำจะได้มีคนมาช่วยฉันให้หลุดพ้นจากไอ้บ้านี่สักที
“ก็ดีนะ เป็นผีเฝ้าบ้านพี่ไปเลยท่าท
