“อันนี้อร่อยหอมชิมสิครับ”
“อันนี้ก็อร่อย”
“นี่ก็อร่อยครับ”
“อ้อ นี่ด้วยเมนูนี้ของโปรดพี่เลย”
“ชิมปลานี่ด้วยครับ... / นี่! มันเยอะเกินไปแล้วนะ”
“อ้าว ขอโทษครับพอดีพี่เห็นมีแต่อาหารอร่อยๆ อยากให้หอมได้ชิม ลองชิมดูครับกินให้หมดนะ ป้าศรีรอดูอยู่”
“ไอ้...”
“จุ๊ๆๆ อย่าเพิ่งเสียงดังเกรงใจป้าศรี หันไปดูหน้าป้าแกสิ รอลุ้นให้เรากินอาหารอยู่นะคะ”
“ไอ้...ตอแหล! ลับหลังคนอื่นเมื่อไหร่ฉันจะกินหัวนาย ไอ้หน้าหมา!”
“อื้อ~ กินหัวเลยเหรอครับ หัวอะไรดีน้า~”
OoO! ฟังไอ้หัวหงอกมันพูดสิคะ กรี๊ดดดดดดด!
ทำไมนะ! ทำไมอีหอมถึงทำได้แค่กรีดร้องในใจทั้งที่ความจริงมันร้อนจนอกแทบระเบิดเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว
“นั่นปากเหรอ” ฉันถามแล้วก็กำช้อนเอาไว้แน่น ถ้าในห้องนี้ไม่มีผู้ใหญ่อย่างป้าแม่บ้านกับพี่แม่บ้านอีกคนยืนอยู่ด้วยฉันไม่แค่ถามหรอกแต่จะตบปากเข้าให้
“อาฮะ ปากสิคะ อยากลองสัมผัสไหม พี่โอเคนะถ้าเป็นหอม”
“ไอ้!
