“ไง”
“นะ นาย!”
“หืม? ทักทายพี่แบบนี้ก็ได้เหรอ”
“พูดอะไรของนาย”
“พูดอะไร? ก็พูดปกติไง เราน่ะเป็นอะไร...ตกใจเหรอคะที่พี่มารับแป้งหอมถึงคณะ”
...OoO! เขาพูดบ้าอะไร ไหนจะรอยยิ้มท่าทางน่าขนลุกของเขานั่นอีก
“อย่ามาตลกแถวนี้นะ” ฉันถลึงตาใส่เขาอีกรอบ เพิ่งโดนคนเม้าท์เรื่องไปส่งฉันเมื่อคืนอยู่หยกๆ เรื่องเก่ายังไม่ทันซาเลยด้วย และไม่มีทางซาเร็วๆ นี้แน่นอนเพราะวันนี้มันวันแรกแต่ไอ้หัวหงอกนี่ดันโผล่มาทักทายฉันด้วยคำพูดน่ากลัวถึงคณะ แล้วแบบนี้มันจะยังไงต่อ!
“ตลก? ตลกอะไรคะ คนเขารู้กันหมดแล้วครับแป้งหอม ไม่ต้องปิดบังคนอื่นแล้ว” เขาทำหน้าละมุนใส่ฉันแถมยังยิ้มเอ็นดูให้อีหอมอีกต่างหาก ขนลุกโว้ย!
“ปะ แป้ง เกิดอะไรขึ้นอ่ะ” พริกหวานที่ยืนอยู่ข้างๆ สะกิดฉันแล้วก็กระซิบถาม เพื่อนฉันงงค่ะ แต่อีหอมคนนี้ไม่งง หอมรู้ว่าเขากำลงเล่นละครเพื่ออะไรบางอย่างที่ยังไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร!
“ไม่ต้องสนใจแก แค่ละครฉ
