ตอนที่ 2 หนี้ที่ไม่ได้ก่อ?
968 Words
"ไม่คิดว่าลูกชายผู้ใหญ่บ้านหมู่หนึ่งที่มีผู้หญิงเข้าหาไม่เว้นแต่ละวันจะใช้วิธีนี้กับเด็กสาวตัวเล็กๆ"
ประโยคของใครบางคนทำให้ทั้งทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน ดาหวันคลี่ยิ้มกว้างเมื่อพบว่าเป็นอาจารย์ธนาและคุณปลัด ทั้งคู่อยู่ในชุดเพื่อนเจ้าบ่าว คนหนึ่งถือโทรศัพท์ ส่วนอีกคนยืนกอดอกแล้วมองมานิ่งๆ
"มึงถ่ายหน้าชัดทุกคนมั้ยดนย์" ธนาหันไปพูดกับเจ้าของโทรศัพท์มือถือที่เราเตรียมการกันมาก่อน
พวกเขาเห็นตั้งแต่ตอนที่ไอ้เข้มเดินตามดาหวันมาเข้าห้องน้ำแล้ว คิดเอาไว้ว่ามันต้องทำเรื่องไม่ดี แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ไอ้เข้มมันกำลังจะทำมิดีมิร้ายดาหวัน!
เขาจึงได้ให้ธีรดนย์เก็บหลักฐานให้มากที่สุดเพื่อเอาไว้ใช้มัดตัวมันให้ดิ้นไม่หลุดกับเรื่องชั่วๆ ที่มันทำ
ธีรดนย์พยักหน้าให้ เขาถ่ายเห็นตั้งแต่เส้นผมยันเล็บขบเลยล่ะ
"ถ้ามึงไม่อยากให้เรื่องนี้แดงออกไปให้พ่อแม่มึงอับอายขายขี้หน้ามึงรีบไสหัวออกไปจากงานเลยไอ้เข้ม!"
"แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วย!" กล้าถือกล้องถ่ายกูขนาดนี้ไม่ต้องญาติดีกับมันแล้วไอ้อาจารย์ไอ้ปลัด ใครที่กล้าเข้ามาขวางจากนี้ไปมันคือศัตรูกู!
ถึงเขากับพวกมันไม่ใช่เพื่อนสนิทกัน แต่เราเรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่มัธยมต้น พวกมันเป็นเด็กเรียน ส่วนเขาชอบเรื่องชกต่อยเลยต้องออกกลางคัน
ก็พวกที่มันชอบมาสอดรู้สอดเห็นว่าเขาเอากับใครในห้องน้ำในโรงเรียนนั่นเขาซัดแม่งหน้าแหกกันหมด!
สงสัยไอ้ปลัดกับไอ้ธนามันอยากลองดี ปกติไม่เคยเห็นจะใส่ใจ แล้วทำไมพอเป็นอีดาหวันต้องมายุ่ง!
"เพราะคนที่มึงกำลังจะพาไปทำมิดีมิร้ายคือคนของกู!" ธนาบอกอย่างเหลืออด บ้านเมืองมีขื่อมีแป เข้มทำแบบนี้หลายต่อหลายครั้งที่พวกเขาเคยได้ยิน แต่ไม่มีใครกล้าทำอะไรเพราะเข้มคือลูกชายของผู้ใหญ่บ้าน
แต่คนนี้เขาคงยอมไม่ได้ เพราะอีกไม่นานดาหวันจะกลายมาเป็นคนของเขาแล้ว
ดาหวันอึ้งพูดไม่ออก กระทั่งอ้อมกอดอันอบอุ่นโอบลงมาที่ไหล่มรพร้อมกับสูทที่ปิดลงมาทาบทับบนตัว เพราะเสื้อตัวสวยใส่ในงานพิธีถูกเข้มฉีกจนกระดุมขาดหลุดลุ่ยต้องเอามือปิดรั้งเข้าหากัน
"หึ มึงจะบอกว่าอีดาหวันเป็นแฟนมึงงั้นเหรอ?" ถ้าจะมาพูดให้กูล้มเลิกบอกเลยไม่มีทาง!
"แล้วแต่มึงจะคิด มึงรอดูการ์ดแต่งงานของกูกับดาหวันได้เลย"
"ไอ้ธนา! กูมองอีดาหวันมาตั้งนาน แล้วอีจันทร์แม่มันก็ติดหนี้กูอยู่ด้วย"
ดาหวันหันไปมองหน้าเข้มขวับ "ติดหนี้อะไรจ๊ะ" แม่เธอไปติดหนี้เขาตอนไหนกัน
"นี่มึงคงยังไม่รู้สินะ ว่าแม่มึงเอาเงินจากกูไปห้าหมื่นบาท"
ดาหวันชาไปทั้งตัว เพราะเหตุนี้น่ะเหรอจึงทำให้พี่เข้มกล้ามาทำแบบนี้กับเธอในงาน
"ใครติดหนี้มึงก็ไปตามกับคนนั้นสิ ดาหวันไม่เกี่ยว" ธนารีบออกตัวแทน ถึงจะจริงแต่มันไม่เกี่ยวกับดาหวัน
"ไม่เกี่ยวได้ไงมันเป็นแม่ลูกกัน มึงอย่าทำเป็นไม่รู้ว่าใครที่มันมายืมเงินกู ไม่มีคืนมันก็พากันเอาลูกมาขัดดอกใช้หนี้ทั้งนั้น เผลอๆ กูยกต้นให้ฟรีไม่คิดตังค์สักบาทด้วยซ้ำ"
"ดูมึงเป็นคนดีจังนะไอ้เข้ม แต่มึงมันโคตรชั่ว! กล้าปล่อยเงินกู้ให้ชาวบ้านทั้งที่รู้ว่าเขาไม่มีคืน"
"กูบอกให้มันมายืมหรือไง ก็เห็นแห่มาเอากันเองทั้งนั้น แล้วกูมีเงิน กูจะให้พวกมันกูผิดตรงไหน"
"มึงไม่ผิดที่ให้ยืม แต่มึงผิดที่เก็บผิดวิธีไง"
"ก็พ่อแม่มันเต็มใจ!"
"แต่ดาหวันไม่ได้เต็มใจให้มึง"
"มึงแน่ใจเหรออีดาหวัน ถามแม่มึงก่อนมั้ย" เข้มแสยะยิ้มมองหน้าดาหวัน ลังเลเลยสิมึง หึ
"ถึงแม่เรายอมก็ช่าง แต่เราไม่ต้องไปยอมมัน" ธนาเรียกสติคนที่มีท่าทางลังเล ดาหวันยังเด็กเขาต้องให้ความเชื่อมั่นกับน้อง ยังไงเขาก็ช่วยได้แน่นอน
"มึงอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้วไอ้ธนา เห็นการกระทำของกูทุกอย่าง กูไม่เห็นว่ามึงจะช่วยใครได้เลย" เพราะลูกหนี้เขามีนับร้อย วิธีเดียวที่ไอ้ธนาจะช่วยได้ก็คือหาเงินมาจ่ายแทน รวมๆ แล้วไม่ต่ำกว่าหลักล้าน แล้วไอ้ธนาน่ะเหรอจะยินดีมาจ่ายหนี้ให้คนในหมู่บ้าน
"เพราะทุกครั้งไม่มีใครเดือดร้อน แต่ครั้งนี้ดาหวันไม่ได้เต็มใจให้มึงไง แล้วกูก็มีหลักฐานเอาผิดมึงเข้าคุกข้อหาพยายามข่มขืน!"
"มึงคิดว่ากูกลัว?" ตำรวจยังมากินข้าวบ้านกูอยู่เลย พ่อแม่ซี้กับตำรวจเหรอ? กูเนี่ยซี้เอง!
"เอาเข้าไม่ได้แต่กูทำพ่อแม่มึงขายขี้หน้าได้ก็แล้วกัน!"
"ไอ้ธนา! กูขอเตือนอีกครั้งมึงอย่ามายุ่งกับเรื่องของกู" ถ้ามันยอมถอยเขาจะไม่ถือสา
"งั้นกูก็ต้องบอกว่ากูยอมไม่ได้เหมือนกัน" ธนารั้งดาหวันให้เดินตาม มิวายได้ยินเสียงตะโกนดังลั่นตามหลังมา
"อีดาหวัน! มึงเตรียมรับกรรมจากการตัดสินใจของมึงได้เลย!"
- Writer
