หนี้รักคุณแสนร้าย (ปลัดดนย์:ดาหวัน)

ตอนที่ 1 โคตรขาวเลยมึง!?

"แต่งตัวซะสวย อะไรกันมาเสิร์ฟแล้ว" แม่ผู้ใหญ่เจ้าของหนุ่ยโภชนาการรับจัดเลี้ยงโต๊ะจีนทักทายลูกน้องในสังกัด วันนี้ดาหวันรับบทเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เมียลูกชายเถ้าแก่ร้านค้าวัสดุก่อสร้าง มาขออนุญาติเธอหนึ่งวันรับจ๊อบพิเศษ ก็นึกว่าเป็นเพื่อนเจ้าสาวแล้วจะไม่มาทำงานเสิร์ฟให้เธอ

เด็กวัยกำลังแตกเนื้อสาว ดาหวันสวยสะพรั่งไปทั้งตัว แล้วยิ่งได้แต่งหน้าแต่งตัว หนุ่มๆ มีมองเหลียวหลัง

"ให้ดาหวันทำเถอะนะจ๊ะแม่ผู้ใหญ่ หนี้จะได้หมดไวๆ จ้ะ" เด็กสาววัยสิบแปดปีบอกเจ้าของรับจัดเลี้ยงโต๊ะจีนยิ้มๆ เพราะแม่แอบมาเบิกตังค์กับแม่ผู้ใหญ่เอาไปใช้ก่อนทำให้เธอต้องมาตามทำงานใช้หนี้แบบไม่ได้รับค่าจ้างตอบแทน

ผ่านไปแล้วเดือนหนึ่งจากสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ผู้ใหญ่สามเดือน อีกสองเดือนเท่านั้นเธอจะเป็นอิสระแล้ว

ไม่ใช่ไม่ทำงานต่อ แต่เธอบอกแม่ผู้ใหญ่ว่าหากแม่เธอมาขอเบิกเงินให้แจ้งกับเธอก่อน ไม่ใช่ให้แม่ไปเลยแบบนี้

ที่บอกเธอคราวนั้นว่าเอาไปใช้หนี้ มาสืบได้ว่าแม่แอบเอาไปเล่นการพนัน ทะเลาะกันบ้านแทบแตกเมื่อเธอเรียกแม่มาเคลียร์

ดาหวันตั้งใจจะเก็บเงินส่งตัวเองเรียนในระดับ ปวส.วิทยาลัยในตัวอำเภอที่พอจะเอื้อมถึงได้ จากนั้นวางแผนเรียนต่อให้จบปริญญาตรี

ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวย ไม่สามารถเรียนปริญญาตรีสี่ปีรวดเดียวจบได้ ไม่มีใครสนับสนุนค่าเทอมเพราะที่โรงเรียนไม่มีงบสำหรับตรงนี้

"เอ็งเป็นคนดีดาหวัน ข้าเชื่อว่าสักวันเอ็งต้องได้รับสิ่งดีๆ ตอบแทน" ลูบผมเด็กสาวให้มีกำลังใจ ยังจำวันแรกได้ที่มาของานเธอทำ

เมื่อก่อนให้ล้างจานเพราะดาวหวันยังเด็กมากกลัวไปซุ่มซ่ามทำหก เธอก็มัวแต่ยุ่งกับหน้างาน ผ่านมาเดือนหนึ่งถึงเห็นว่ามือดาหวันเยินมาก ทั้งเปื่อยทั้งเหี่ยวจนต้องพาไปหาหมอ พบว่าดาหวันแพ้น้ำยาล้างจานตัวที่เธอใช้ จากนั้นมาจึงเปลี่ยนให้เด็กมันมาเสิร์ฟ ดาหวันก็ทำได้ดี

"ขอบคุณแม่ผู้ใหญ่มากๆ นะจ๊ะ ดาหวันมีกินมีใช้เพราะแม่ผู้ใหญ่จริงๆ จ้ะ"

อดไม่ได้รั้งเด็กมันเข้ามากอด เวรกรรมอะไรของเด็กมัน ผู้เป็นเสาหลักของบ้านตายไปทำให้ลูกสาวต้องมาทำงานหาเงินงกๆ เข้าบ้าน แต่แม่ดันมาติดการพนัน งานการไม่ทำรอแบมือขอลูกใช้ไปวันๆ ไม่สงสารลูกมันเลย

ที่ให้แม่ดาหวันเบิกตังค์ไปวันนั้นเพราะมันบอกจะเอาไปใช้หนี้ที่ยืมมาให้ลูกเล่าเรียน เพิ่งมารู้ความจริงจากปากของดาหวันว่าแม่เอาไปเข้าบ่อน รู้ตัวอีกทีไม่ทันแล้ว

สงสารเด็กก็สงสาร แต่งานของเธอมันก็ต้องดำเนินต่อไป ในเมื่อแม่ของดาหวันมาเบิกตังค์ไปลูกสาวก็ต้องมาใช้หนี้

ส่วนที่พอจะช่วยได้ก็คือการห่อกับข้าวที่เหลือจากในงานให้เด็กมันกลับไปกิน

ไม่ใช่กับข้าวที่เหลือจากแขก แต่เป็นอาหารที่อยู่ในหม้อทำเผื่อคนงานเวลาเลิกงาน เธอจะเลี้ยงอาหารเด็กหลังจากจบงาน ดาหวันเป็นกรณีพิเศษตักแบ่งห่อกลับให้ด้วย

"ไงจ๊ะคนสวย" เข้มเดินมาขวางทางคนที่เขามองตามตลอด อดใจรอให้จบงานก่อนไม่ได้มันอยากกอดอยากหอมคนสวยเต็มที

เขาก็ลูกผู้ใหญ่บ้านมีหน้ามีตาคนหนึ่ง พ่อได้รับเชิญมางานแต่งแม่ค้าขายข้าวเหนียวหมูปิ้งกับลูกชายเถ้าแก่ร้านค้าวัสดุก่อสร้างเขาจึงได้ตามติดมาด้วย

เป้าหมายของเขาไม่ใช่ใคร แต่เป็นคนที่หมายปองมานาน ดาหวันลูกสาวยายจันทร์ ข่าวว่าวันนี้ได้รับคัดเลือกมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวยิ่งทำให้เขาอยากเห็นมาก

พอเจอในพิธีบายศรีสู่ขวัญทำเขาแทบคลั่ง ดาหวันโตเป็นสาวสวยสะพรั่งไปทั้งตัว มันอยากจับดาหวันทำเมียซะตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ จึงต้องอาศัยจังหวะที่อีกคนลุกเดินออกห่างจากคนในงาน

"เอ่อ..มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะพี่เข้ม" งานยังไม่จบ เธอปวดฉี่มากจึงมาเข้าห้องน้ำ แล้วจะกลับไปทำหน้าที่ต่อ กำหนดอยู่ที่เที่ยงวัน อีกหนึ่งชั่วโมงเท่านั้นก็จะได้เก็บของกลับบ้านแม่ผู้ใหญ่แล้ว

"จะรีบไปไหนคนสวย" เขยิบเข้ามาขวางทาง ท่าทางสั่นกลัวยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ความอยากของเขามาก เบื่อแล้วผู้หญิงกร้านโลก เบื่อคนเจนจัด มันอยากได้ลูกไก่ตัวเล็กๆ ยืนสั่นเทาอยู่ตรงหน้านี้

"พอดีดาหวันต้องรีบไปทำงานต่อจ้ะ"

"วันนี้เอ็งสวยมากเลยดาหวัน" เข้มมีสายตาโลมเลีย เขาไม่สนแม้ตรงนี้จะเป็นบ้านคนอื่น พื้นที่เล็กๆ ซอกหรือหลืบไม่ติดเลย เขาได้ทั้งนั้น

"ขอบใจจ้ะ ดาหวันขอตัวนะจ๊ะ" เมื่อรู้ว่าตัวเองเริ่มไม่ปลอดภัยดาหวันจึงหาทางไปจากตรงนี้ ทว่าเข้มกลับใช้ความสูงใหญ่ของร่างกายดันตัวอีกคนถอยหลังหลบมุมลับตาคน

มือเรียวยกขึ้นดันอกอีกฝ่ายอัตโนมัติ ดาหวันใจเต้นแรงเมื่อพี่เข้มยกมือกักขังแถมยังโน้มใบหน้าลงมาใกล้ กลิ่นแอลกอฮอล์จากร่างกายทำให้เธอหันหน้าหนีเพราะนึกรังเกียจ

"ปล่อยนะพี่เข้ม! ดาหวันจะเรียกให้คนช่วยนะ!"

"เรียกไปใครจะได้ยินจ๊ะ งานนี้มีแต่คนเมา" บอกกับใบหน้าสวย เสียงเพลงจากเวทีดังมาก ไม่งั้นเขาจะกล้าเอาชีวิตมาเสี่ยงแบบนี้เหรอ

"พี่เข้ม!" ดาหวันรวบรวมกำลังผลักอีกฝ่ายออกอย่างแรง เข้มเซเล็กน้อย มองดาหวันอย่างเหลือเชื่อ ก่อนแสยะยิ้มออกมา

"โธ่ พี่ก็นึกว่าเอ็งจะออกแนวนุ่มนิ่ม แต่จริงๆ แรงเยอะเหมือนกันนี่หว่า" เขาตัวใหญ่กว่าดาหวันมาก ถ้าทำเขาเซได้ขนาดนี้คงแรงดีให้เขาทำท่ายืนนานๆ

"ดาหวันขอตัวนะจ๊ะ!" รีบเดินออกห่าง เปลี่ยนเป็นวิ่ง ทว่าชุดที่สวมใส่ไม่เอื้ออำนวยทำให้สัมผัสได้ถึงกอดจากทางด้านหลัง ร่างเล็กลอยขึ้นเหนือพื้น ถูกอุ้มเปลี่ยนทิศทาง อ้าปากร้องเรียกให้คนช่วยกลับโดนมือหนาปิดลงมา

"โอ๊ย!" ดาหวันกัดลงที่มืออีกคนอย่างแรง เป็นจังหวะให้เข้มทิ้งคนตัวเล็กลงไปกองที่พื้น

ดาหวันตะเกียกตะกายลุกขึ้น ผ้าซิ่นผื่นยาวไม่เป็นใจทำให้เท้าเรียวถูกลาก

เข้มลงมาคร่อม ตวัดหลังมือใส่ใบหน้าสวยจนดาหวันชาไปหมด ขยับปากร้องแทบไม่ออก

"ฤทธิ์เยอะนักนะมึง! ยอมกูตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้" เข้มรู้ว่าเวลานี้เขาต้องรีบ ถลกกระโปรงตัวสวยขึ้น ตาลุกวาวไปกับเรียวขาขาว แล้วไอ้ที่อยู่ลึกกว่านี้จะขาวแค่ไหนไม่อยากคิดเลย

จับมือเรียวทั้งสองข้างที่พยายามทุบตีเขาแล้วกดลงไปกับพื้นหญ้า ซุกใบหน้าลงซอกคอหอมๆ

"อย่านะ! ช่วยด้วย.." เพราะเจ็บปากและชาแรงมากทำดาหวันเปล่งเสียงดังไม่ได้ ใบหน้าหวานเหยเกเพราะอีกฝ่ายขบเม้มทำรอยที่คอ

"ร้องไปเลยคนสวย ไม่มีใครได้ยินหรอก"

"ฮึก" ดาหวันร้องไห้โฮเมื่อเสื้อตัวสวยถูกกระชากออกจากกันจนกระดุมหลุดรุ่ย เผยให้เห็นชั้นในสีขาวห่อหุ้มความอวบเต็มไม้เต็มมือ

"โคตรขาวเลยมึง!"

"พี่เข้มอย่าทำแบบนี้เลยนะจ๊ะดาหวันขอร้อง ดาหวันเคารพพี่เหมือนพี่ชายคนหนึ่งเลย" เมื่อการโวยวายไม่เป็นผลจึงใช้น้ำเย็นเข้าลูบ เพราะหากยิ่งแรงมันจะยิ่งไปกระตุ้นความโมโหให้เขามากกว่า

เข้มส่ายหัวออกมา

"พี่ไม่ได้อยากมีน้องสาวว่ะดาหวัน พี่อยากเป็นผัวเอ็งมากกว่า"

"ไม่นะจ๊ะ พี่เข้มอย่าทำแบบนี้"

"ยอมพี่ แล้วพี่จะไม่ทำให้เอ็งเจ็บตัว" เอ่ยจบซุกใบหน้าลงไปกับอกอวบ ทั้งหอมทั้งเด้ง

ดาหวันรวบรวมกำลังถีบอีกคนออกสุดแรงแล้วลุกวิ่ง แต่เท้าเรียวต้องหยุดชะงักเมื่อเจอลูกน้องของเข้มสองคนมายืนขวางทาง มือเรียวกระชับสาบเสื้อเข้าหากัน

"มึงไม่มีทางหนีกูพ้นหรอกอีดาหวัน!"

ประโยคจากคนด้านหลังทำให้ดาหวันหันกลับไปมอง น้ำตาร่วงเผาะ เธอต้องเสียความสาวให้พี่เข้มจริงๆ เหรอ