หนี้รักคุณแสนร้าย (ปลัดดนย์:ดาหวัน)

ตอนที่ 5 ไม่มีใครต.า.ยเพราะเอากัน NC+++

ริมฝีปากร้อนประกบลงกับยอดอกสีชมพูสดที่ยังไม่ได้ลิ้มลอง ดาหวันเชิดหน้าสวยขึ้นเผยอปากคราง เผลอวางมือลงบนศีรษะของเขาแอ่นอกขึ้นหาอัตโนมัติ เขาเลียได้นุ่มนวลเหลือเกิน

ข้างล่างก็ถูกสัมผัส ข้างบนก็ถูกปรนเปรอ จุดประกายให้เธอมีความอยากขึ้นมา

แต่ดาหวันรู้ดีว่าตัวเองกำลังอยู่ในสถานะไหน เธอจึงอยากคุยกับเขาให้เข้าใจเสียก่อน อยากทำข้อตกลงก่อนที่ตัวเองจะเสียอะไรไป

"คะ..คุณปลัดจ๊ะ"

"อืมว่า.." พึมพำกับนมสาว หอมหวาน ผิวของดาหวันเนียนนุ่มเหลือเกิน

"ดะ..ดาหวันขอทำข้อตกลงกับคุณปลัดก่อนได้ไหมจ๊ะ"

"ว่ามาสิ"

"คุณปลัดคิดว่าจะนอนกับดาหวันกี่วันดีจ๊ะแลกกับเงินหนึ่งแสนบาท"

"เดือนนึง"

"เดือนนึงเลยหรือจ๊ะ"

ปลัดหนุ่มผละออกมองหน้า

"ทำไม สามหมื่นเธอยังทำงานใช้หนี้ตั้งสามเดือน นี่แค่นอนเฉยๆ ให้ฉันกระแทกเดือนเดียวคิดว่าเธอไม่น่ามีปัญหานะ"

ดาหวันหน้ามุ่ย แล้วทำไมต้องพูดแรงๆ ด้วยล่ะ "งั้นดาหวันขอให้เรื่องหนึ่งเดือนระหว่างเราเป็นความลับได้ไหมจ๊ะ"

"เธอคิดว่าฉันอยากบอกให้ใครรู้ขนาดนั้นเลยว่าฉันมีคู่นอนเป็นเด็กกะโปโลอย่างเธอ"

ดาหวันเจ็บจี๊ด ไม่คิดว่าคนนิ่งๆ อย่างคุณปลัดจะปากร้ายขนาดนี้

"เปล่าหรอกจ้ะ ดาหวันขอโทษนะจ๊ะ คุณปลัดทำต่อได้เลยจ้ะ" ทำเสร็จจะได้รีบไป ตอนนี้ถอยกลับไม่ได้แล้ว ในเมื่อของเขาคาของเธอเอาไว้ซะขนาดนี้

สัมผัสเจ็บจี๊ดเมื่อเขากดท่อนเอ็นเข้ามาลึกมากกว่าเก่า คนตัวเล็กเม้มปาก พยายามอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บ ท่อนเอ็นคุณปลัดใหญ่มาก

เขาเปลี่ยนจากดูดนมเธอมาจูบปากแทน แถมยังพาลูกชายของเขาสอดลึกเข้ามาอีก เธอเริ่มแสบแล้ว อดไม่ไหวดันหน้าท้องของเขาไว้

"เจ็บมากเลยจ้ะ วันนี้เอาแค่นี้ก่อนได้ไหมจ๊ะคุณปลัด"

"ไม่ได้ เข้าแค่ครึ่งมีที่ไหน มันต้องเข้าให้สุด"

"คะ..คราวหลังไม่ได้เหรอจ๊ะ วันนี้ดาหวันเจ็บแล้ว" หญิงสาวทำสีหน้าเหยเก มันทนเจ็บได้เท่านี้จริงๆ

"ไม่ได้ ทนเจ็บครั้งนี้ครั้งเดียว คราวหน้าไม่เจ็บขนาดนี้แล้ว" เอ่ยจบธีรดนย์ดันตัวเองเข้าในร่องรักจนสุด ดาหวันเผลอกัดปากตัวเองจนห้อเลือด ตากลมสวยปริ่มน้ำ ก่อนมันจะไหลลงตรงหางตา

"ไม่มีใครตายเพราะเอากันหรอกน่า" เขาไม่เห็นจะมีใครร้องไห้สักที แต่ก็นะ เขายังไม่เคยเปิดซิงใครนี่

ถูกตำหนิมาว่างั้นดาหวันพยายามเก็บอาการมากที่สุด อดทนให้เขาทำ เทียวกำแขนแกร่งของเขาหลายต่อหลายครั้ง

เหงื่อผุดออกตามกรอบหน้าทั้งที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ขาเรียวสั่นเพราะอ้ากว้าง ช่องทางรักแสบเหมือนฉีกขาด ร่างบอบบางถูไถไปกับที่นอนจนยับยู่ยี่

"คุณปลัด อึก! คุณปลัด" เจ็บเหลือเกิน ทำไมเจ็บขนาดนี้ เหมือนโดนท่อนไม้อันเขื่องกระแทกเข้าใส่ช่วงล่างก็ไม่ปาน

ยิ่งเห็นคนตัวเล็กทำหน้าเหมือนจะตายเสียให้ได้ปลัดหนุ่มยิ่งเพิ่มความเร็ว ครั้งแรกของเขากับดาหวันยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ ต้องบังคับให้ตัวเองเสร็จตั้งแต่สิบนาที

"พอแล้วหรือจ๊ะ" สืบน้ำมูก ปาดน้ำตาออก ถามคนที่นิ่ง

"ทำเหมือนโดนฆ่าใครจะไปทำได้นาน" เอ่ยเชิงตำหนิ ทำเอาสาวน้อยเม้มปากตัวเอง

"วันนี้พอแค่นี้" ค่อยๆ ผละออกยืดตัวขึ้นนั่ง ถอดถอนท่อนเอ็นออกมา สิ่งที่น่าสนใจกว่าน้ำสีขาวขุ่นในเครื่องป้องกันคือคราบเลือดโอบรอบถุงยางอนามัยเต็มไปหมด ดาหวันไม่ได้โกหก อยู่ดีๆ กลับรู้สึกพึงพอใจขึ้นมาที่ได้เป็นคนแรกของเธอ

เอื้อมมือไปดึงกระดาษทิชชูมารูดถุงยางอนามัยออกแล้วโยนทิ้งลงถังขยะ เป็นจังหวะเดียวกันกับคนนอนที่พยายามลุกขึ้นนั่ง

สองเราเปลือยกายต่างมองสำรวจร่างกายของกันและกัน เป็นดาหวันที่หน้าแดงเมื่อได้มองอาวุธลับของเขามีน้ำสีขุ่นปริ่มตรงปลาย น้ำในถุงยางอนามัยเมื่อกี้คงออกมาจากรูเล็กนั่น

"งั้นดาหวันกลับเลยนะจ๊ะ" กลัวเขาเปลี่ยนใจทำอีก

"ไปอาบน้ำ เดี๋ยวไปส่ง"

ดาหวันรีบลงจากเตียงนอนทันที ทว่าขาสั่นมากจนก้าวไม่ออก ร่างบอบบางจึงถูกอุ้มขึ้นบนแขนแกร่งเดินเข้าห้องน้ำด้วยกัน กระทั่งเขาวางเธอลงบนพื้น เธอจับแขนของเขาเพื่อประคอง

เขาปล่อยให้เธออาบน้ำก่อน อุ้มออกมาส่งบนเตียงนอนให้เธอใส่เสื้อผ้า ส่วนเขากลับเข้าไปล้างตัวอีกรอบ

ธีรดนย์หยิบเสื้อผ้ามาสวมกลับ มายืนด้านหน้าของดาหวันเพื่อตกลงวันเวลา

"พรุ่งนี้ไปหาฉันที่ทำงานเวลาเดิมนะ"

"พะ..พรุ่งนี้เลยหรือจ๊ะ" ไหนเขาบอกว่าถ้ามีอะไรกับเขาอาจต้องป่วยยาวสามวัน ไหงจึงไม่ให้เธอพักสามวันล่ะ

"ทำไม เธอคงไม่คิดว่าฉันจะทำแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวหรอกนะ"

"ปะ..เปล่าจ้ะ ดาหวันรู้ว่าหนึ่งเดือน แล้วคุณปลัดก็บอกเองว่าถ้าเรามีอะไรกันดาหวันอาจต้องพักไปอีกสามวัน"

".." เขาพูดแบบนั้นจริงเหรอไม่เห็นจำได้ แต่ถึงพูดจริง ก็แค่เปรียบเทียบไหม ถ้าพอทนได้ก็ทน

"งั้นเว้นให้วันนึง พรุ่งนี้ไม่ต้อง แต่มะรืนไปหาฉันที่ทำงานเวลาเดิมเข้าใจไหม" สุดท้ายก็ต้องยอมใจอ่อนเมื่อเห็นอีกคนทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมา

"จริงเหรอจ๊ะ" ดาหวันเงยหน้าขวับยิ้มกว้าง ทำเอาร่างสูงสะดุด อะไรกัน จะร้องไห้อยู่ดีๆ พอเขาพูดถูกใจหน่อยดันยิ้มออกมา