"คุณปลัดทานเยอะๆ นะจ๊ะ ไม่อิ่มให้บอก แกงจืดอยู่ในหม้อยังมี ผัดกะเพราก็ยังมีเยอะ" พยักเพยิดหน้าไปทางครัวที่อยู่ชั้นล่างเหมือนกัน
บ้านดาหวันนั่งกินข้าวบนแคร่ไม้ใต้ถุนบ้าน มีไฟส่องสว่างดวงเล็กๆ ซึ่งพบเห็นได้ทั่วไปในต่างจังหวัด
"ครับ" ปลัดหนุ่มตอบรับยิ้มๆ ดูแลเขาดีจังเลย นอกจากพ่อแม่ตัวเองก็มีแม่ของดาหวันนี่แหละ ขนาดท่านไม่มีก็ยังหามาทำให้เขากินจนได้
"ดาหวันตักกับข้าวให้พี่เขาหน่อยสิลูก" สะกิดแขนลูกสาวที่เอาแต่นั่งตักกับข้าวใส่จานตัวเอง ไม่ดูแลว่าที่ผัวเลยลูกคนนี้นี่
"คุณปลัดตักเองได้หรอกจ้ะแม่" แม่เธอก็เกินไป นั่งอยู่แค่นี้ ไม่ได้ไกลจากมือเขาสักหน่อย
"อีนี่! เอ๊ย! ลูกดาหวันนี่ มาๆ เดี๋ยวแม่สอน" หยิบช้อนกลางตักกะเพราลงในจานของคุณปลัด อีกฝ่ายก็รีบยกจานมารับด้วยความเต็มใจ โค้งศีรษะให้เป็นการขอบคุณ
"ดาหวันมันเขินน่ะคุณอย่าถือสาเลย เพราะยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมากินข้าวบ้านเรา คุณปลัดเป็นคนแ
