ทีเร็กซ์อย่าดุน้อง

ตอนที่ 14

ทีเร็กซ์มากินข้าวกับแม่ด้วยท่าทีประหม่าอย่างหนักมากแม้ว่าพ่อกับพี่ชายจะมาด้วยก็ตาม เขาไม่คุ้นชินทั้งที่ควรจะคุ้นชินได้แล้วแต่การเจอกันแต่ละครั้งก็ค่อนข้างน้อยมากจนเกือบจะลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าแม่มีหน้าตาแบบไหน

เขาคงเป็นลูกที่แย่มาก!

นี่ก็ผ่านมาสามปีแล้วนะที่ไม่ได้เจอกันเลยแต่แม่ก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยทั้งรอยยิ้ม คำพูดและแววตาที่อบอุ่น ไดโนไปเยี่ยมแม่ปีละสองครั้งได้มั้งเลยมีเรื่องคุยกันมากกว่าแล้วอีกอย่างภาพในวัยเด็กของไดโนก็ยังหลงเหลืออุ่นไอจากแม่ต่างกับเขาที่จำความได้ก็มีแค่พ่อกับพี่ชายแล้ว

เขาเป็นลูกที่แย่มากจริงๆ

ชีวิตที่ผ่านมาก็ตั้งแต่เด็กจนโตล้วนมีแต่คนตามใจจนกระทั่งจบมัธยมต้นแล้วกลับบ้านมาเจอแม่นั่งอยู่พร้อมกับกล่องของขวัญ เขาไม่เคยเห็นเลยคิดว่าเป็นแขกของพ่อพอจะเดินผ่านไปไดโนก็บอกว่าแม่มาหา นาทีนั้นเขาช๊อกจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลยวิ่งหนีออกมาแล้วไปนอนค้างบ้านเพื่อนหนึ่งอาทิตย์จนไดโนตามตัวเจอแล้วพ่อมารับกลับไปบ้าน

พ่อพยายามเล่าเรื่องต่างๆให้ฟังแต่เป็นเขาเองที่ปิดกั้นไม่ขอรับรู้ถึงการมีอยู่ของแม่ ชีวิตในช่วงนั้นค่อนข้างวุ่นวายเพราะว่าแม่พยายามเข้าหาอย่างหนักแต่เขาในตอนนั้นไม่ใช่เด็กน้อยหัวอ่อนที่จะเกลี่ยกล่อมง่ายแล้วไง

เขายอมรับนะว่าโหยหาอุ่นไอแต่ทุกอย่างมันแปลกไปหมดจนต้องหนีออกไปจากบ้านอีกครั้งไกลถึงอีกจังหวัดเพื่อทบทวนตัวเองใหม่

กว่าจะก้าวข้ามคำล้อเลียนของเพื่อนมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ตลอดชีวิตสิบห้าปีเขาต้องพยายามเมินเฉยทั้งที่คำพูดพวกนั้นมีผลต่อความรู้สึกมาก หลังจากทบทวนตัวเองได้ก็กลับบ้านมาคุยกับพ่อและพี่ชายใหม่จากนั้นก็ค่อยๆคุยกับนักจิตวิทยาและแม่บ้างเป็นครั้งคร่าว

กว่าจะถึงวันนี้ที่สามารถนั่งกินข้าวด้วยกันได้มันยากมาก!

"กินเยอะๆนะลูก"

"ครับ"

"เป็นอะไรรึเปล่าไม่พูดไม่จาเลย"

"เปล่า"

"ไว้ว่างๆแม่ไปค้างด้วยดีกว่าเนอะ"

"แล้วแต่เจ้าของบ้านสิครับ ยังไงผมก็อยู่คอนโดอยู่แล้ว"

ไดโนถอนหายใจเล็กน้อยในสิ่งที่น้องชายเป็นแต่เขาก็เข้าใจได้ทุกอย่าง ทีเร็กซ์หลบหน้าแม่แทบทุกครั้งแล้วถ้าเจอกันก็มักจะพูดน้อยจนแทบกลายเป็นคนใบ้ได้เลยทั้งที่ปรกติคุยเก่ง ร่าเริงแถมอารมณ์ดีตลอดเวลาด้วย

ของบางอย่างมันไม่ได้แก้ไขด้วยเวลาเพราะอาจจะสายเกินไปด้วยซ้ำ เขารู้ว่าพ่อจะขอแม่คืนดีแล้วชวนให้กลับมาอยู่ด้วยกันและถ้าเดาไม่ผิดในตอนนั้นทีเร็กซ์ก็คงจะตีตัวออกห่างกว่าเดิมเผลอๆอาจจะหลบไปอยู่เมืองนอกคนเดียวก็ได้

นี่คือบทเรียนราคาแพงของพวกผู้ใหญ่อีโก้สูง!

เขาแก่กว่าทีเร็กซ์ห้าปีทำให้ยังพอจำความได้บ้างว่าบ้านเราไม่เคยมีคำว่าสงบสุขแล้วคำว่าครอบครัวที่ดีก็ช่างห่างไกลจากสิ่งที่ควรจะเป็น ทุกคืนที่ได้ยินเสียงทะเลาะรุนแรงก็จะอุ้มทีเร็กซ์หนีเข้าห้องนอนพยายามข่มตาให้หลับเสมอจนในวันหนึ่งแม่ก็ไปแล้วไม่กลับมาอีกเลยเป็นเวลายาวนานจนเขาลืมความอบอุ่นนั้นแล้วด้วยซ้ำ

เขาพยายามไม่รู้สึกส่วนทีเร็กซ์ก็เอาแต่ใจ

นึกคำว่าครอบครัวไม่ออกเลยจริงๆ

"อิ่มแล้ว ผมกลับก่อนนะพอดีมาธุระต่อ"

"งั้นผมไปกับน้องแล้วเดี๋ยวจะโทรหานะครับ"

ทีเร็กซ์เดินออกมาโดยไม่กล่าวคำลาใดๆทั้งสิ้น ความจริงเขาก็อายุไม่ใช่น้อยแล้วนะแต่ทำไมถึงยังแยกแยะไม่ได้แบบนี้ด้วยละ เขาเลือกจะหนีจากความอึดอัดจนกินข้าวไม่ลง เขาไม่รู้ว่าจะพูดคุยอะไรและไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไงกันแน่

"ไปไหนวะ?"

"หาไรแดก"

"แล้วเมื่อกี้กับข้าวเต็มโต๊ะเสือกไม่แดกนะมึง"

"นั่นสิ! ทำไมวะ?"

"ช่างเหอะ! แล้วเดี๋ยวกินเสร็จไปซื้อของเป็นเพื่อนกูหน่อยแล้วกัน"

"ซื้ออะไรวะ?"

"ครีมกันแดด"

"ห๋า!!"

"กูจะไปทะเลเย็นนี้กับน้องส้มแล้วก็เพื่อนประมาณสามวัน เห็นว่าฉลองเรียบจบน่ะ"

ทีเร็กซ์พยักหน้าตอบรับพี่ชายแล้วเดินนำไปกินข้าวอีกร้านเพียงไม่นานก็อิ่มแล้วต่อด้วยกาแฟอีกคนละแก้วแก้ง่วงขณะเดินเลือกครีมกันแดด เสื้อผ้าและของใช้อื่นๆซึ่งนานๆทีจะมาซื้อของด้วยกันเลยเลือกเพลินมากไปหน่อยกว่าจะกลับเวลาก็ล่วงเลยไปถึงสี่โมงแล้ว

เขาเดินเข้าห้องนอนของตัวเองเลือกเสื้อผ้าจับยัดใส่กระเป๋าเพราะพับไม่เป็นจริงๆแล้วตามด้วยของใช้อื่นๆเต็มกระเป๋าเป้ใบใหญ่เดินออกมาเจอน้องส้มพอดี

เรามองหน้ากันแต่ไม่พูดอะไรสักคำเดียว!

...ไม่สนใจกันหน่อยเหรอ?

เขาเดินเข้าห้องพี่ชายโดยที่ไม่เคาะประตูให้เสียเวลาเพราะรู้อยู่แล้วว่าไดโนมันไม่เคยล็อคประตู พี่ชายมองเขาด้วยความสงสัยแล้วหัวเราะเบาๆส่ายหน้าอีกเล็กน้อย

"น้องส้มชวนมึงด้วยเหรอ?"

"ไม่"

"มึงก็จะหน้าด้านไปนี่นะไอ้สัตว์?"

"กูรับรองว่าจะไม่สร้างปัญหาอะไรเลย กูจะทำตัวเป็นคนน่ารักว่านอนสอนง่าย"

"เชื่อมึงก็แดกหญ้าละ!"

"เชื่อเหอะไดโน นี่กูน้องชายที่น่ารักของมึงนะเว้ย!"

"ถุ้ย!! น่าลักไปกระทืบดิ"

"มึงไม่หยุดคิดเลยอะ! กูเป็นน้องชายสุดที่รักของมึงไงดังนั้นมึงต้องพากูไปด้วยแล้วเอาหน้ามึงอะไปบอกน้องส้มให้เชื่อว่ากูไม่ได้มาหาเรื่องใคร กูแค่อยากเที่ยวเฉยๆ"

"งั้นค้างกับกูนะห้องจองไว้แล้ว"

"ติดกับน้องส้มป่ะ?"

"ห้องเราห่างกันแค่สองสามห้องเองมั้งส่วนคนที่ห้องติดกันรู้สึกจะเป็นเพื่อนน้องส้ม"

"แล้วทำไมไม่จองห้องติดกันวะ?"

"กูไม่ได้เป็นคนจองเว้ย"

"มึงก็น่าจะเลือกห้องใกล้กันหน่อย นี่ห่างตั้งสองสามห้องไกลฉิบหาย!"

"อยากอยู่ใกล้น้องส้มงี้เหรอ?"

"กูนี่นะ!! มึงอย่ามามั่วนะไอ้ไดโน กูไม่เคยอยากอยู่ใกล้ยัยหนอนหนังสือเลยสักนิดเดียว!"

นี่ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะเชื่อนะแต่ว่าเขาน่ะเป็นพี่ชายอยู่กับทีเร็กซ์ด้วยกันมาตั้งแต่มันเกิดจนถึงวัยผสมพันธุ์ทำไมจะไม่รู้จักน้องชายตัวเองละว่าเป็นคนยังไง

ไอ้นิสัยปากดีชอบโมโหกลบเกลื่อนเวลาถูกจับได้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆถึงจะเนียนขึ้นก็ตามเถอะแต่มันใช้กับเขาไม่ได้หรอกนะ

ไดโนพยักหน้าแกล้งเชื่อน้องชายแล้วพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็กอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนจะปรายตามองกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของน้องชายแล้วรู้สึกสงสารขึ้นมา

ทำไมต้องมีน้องชายแบบนี้ด้วยวะ!

"เสื้อผ้ายับหมดแล้วมั้ง!" ทีเร็กซ์ทำอะไรไม่เป็นเรื่องนี้จะโทษใครได้นอกจากตัวเขาเองที่ทำทุกอย่างให้น้องชายหมดจนโตถึงได้หยุดแล้วปล่อยให้ทำเองแต่มันได้เรื่องที่ไหนเล่า

"ค่อยส่งซักรีดก็ได้" การใช้เงินแกเปัญหาน่ะง่ายกว่าทำตัวเรียบร้อยเหมือนพี่ชายเยอะ เขานั่งลงบนเตียงนุ่มสีน้ำเงินเข้มระหว่างรอไดโนแต่งตัวใหม่ก่อนจะรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงรถขับเข้ามาจอด

สงสัยพ่อจะกลับมาแล้วแหละ!