บทที่4.มาดามจูเลีย........

1549 Words

หญิงสาวเงยหน้ามอง “ข้าวต้มใส่แครอทกับตับและฟักทองจ้ะ สวีตตี้” เธอตอบพร้อมกับยิ้มน้อย “น่ากินเนอะ!! ” สาวอวบมองสิ่งที่เพื่อนร่วมงานทำตามันวับ “ฉันไปเฝ้าคุณหนูดีกว่า...ว่าแต่...รู้ยังมาดามกลับมาแล้ว!! ” สวีตตี้ลดเสียงลง เมื่อพูดถึงประมุขเฒ่า ทิพยอาภาพยักใบหน้าหงึกหงัก “เห้อ!! ไม่รู้ว่าคุณหนูจะโดนหางเลขบ้างหรือเปล่า ข่าวว่ากำลังฉุนจัดจากข่าวคุณแมทธิว” สาวใช้ตัวอวบบ่น เป็นทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์ในเวลานี้ ทุกคนในบ้านต้องพูดถึง หลังจากเห็นข่าวเจ้านายหนุ่มขึ้นหราที่หน้าหนึ่งของสื่อสิ่งพิมพ์ยักษ์ใหญ่ ทิพยอาภากะพริบเปลือกตาปริบๆ เธอยังไม่รู้ข่าวนั้น เมื่อเวลานี้สิ่งที่หญิงสาวสนใจ คือเรื่องของบุตรสาวเท่านั้น “ฉันไปล่ะ ทำเผื่อด้วยนะ” แม้จะเป็นอาหารเด็กอ่อน แต่ครั้งที่แล้วที่ได้ชิมรสมือของอริส...สวีตตี้คิดว่าเมนูวันนี้คงทำให้ตัวเองอิ่มท้องอีกครั้ง หญิงสาวปรุงต่อ มีแม่ครัวรูปร่างอวบชะโงกหน้ามามองพร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตร กลิ่นหอมฟุ้งของข้าวต้มผสมผักสีสันชวนชิมและรสชาติคงดีไม่น้อย ทิพยอาภาตักอาหารที่ปรุงสุกใหม่ใส่ลงในโถปั่น และเมื่อปั่นจะเนื้อละเอียดดีจึงเทใส่ถ้วยใบเล็ก กะปริมาณที่บุตรสาวกินจนอิ่ม แล้วจึงถือถ้วยนั้นกลับมายังห้องนอนแองเจลิน่า... ทิพยอาภาเดินเอื่อยๆ ไม่ได้รีบร้อน เธอกลัวจะเกิดเหตุวุ่นวายเหมือนเมื่อวันก่อน จึงระวังตัวตอนที่จะเลี้ยวผ่านมุมตึก ไม่มีเหตุการณ์น่าวิตก เธอเดินผ่านมุมตึกมาแบบโปร่งสบาย รอยยิ้มนิดๆ แต้มมุมปากอิ่ม นึกถึงคำเตือนของไทรีสแล้วอดขำไม่ได้ ‘ฉันสั่งห้ามแกเด็ดขาดนะทิพ...ถ้าเจอแมทธิว สิ่งที่แกควรทำคือก้มหน้า!! เพราะหากแกมองสบตาเขา ไอ้หมอนั่นจับผิดแกได้แน่!!’ หญิงสาวเห็นด้วยกับความคิดของเพื่อน เธอจึงระวังตัวอย่างดี... เรียวคิ้วขมวดแน่น เธอสาวเท้าให้เร็วขึ้น เมื่อตรงบริเวณห้องนอนของแองเจลิน่า มีกลุ่มคนหน้าแปลกๆ ที่เธอไม่เคยเห็นยืนขวางอยู่หน้าประตูเต็มไปหมด “พวกคุณเป็นใครคะ? มาทำอะไรที่นี่” หญิงสาวยิงคำถาม เธอเงยหน้าขึ้นมองสบตากับชายแปลกหน้าแบบไม่นึกกริ่งเกรง การ์ดหน้าดุก้มลงมองผู้หญิงตัวเล็กๆ ตรงหน้า ดวงตาหลังแว่นตาขุ่นขวางและพร้อมที่จะมีเรื่องหากเขาพูดอะไรผิดหู “เธอล่ะเป็นใคร?” ชายคนนั้นยังไม่ทันได้ตอบ มีเสียงเย็นเยียบเอ่ยถามจากทางด้านหลังเธอ พร้อมกับการปรากฏตัวของมาดามจูเลีย!! ทิพยอาภามือสั่น มือที่จับถ้วยข้าวสั่นระริก เธอหมุนตัวช้าๆ หันไปเผชิญหน้ากับผู้มีอำนาจสูงสุดของ ‘ดีแลน’ ประมุขเฒ่ามองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาเหยียดๆ มุมปากที่มีรอยจีบเพราะกาลเวลายกยิ้มสมเพช... ‘สาวใช้’ “ดิฉันเป็นพี่เลี้ยงคุณหนูค่ะ” หญิงสาวกลั้นใจตอบ เธอก้มหน้าลง หลบสายตาและกำลังปรับความรู้สึกตื่นกลัว “ออ...คนของลูกสะใภ้ฉัน...หลบไปสิ ฉันจะเข้าไปดู ‘เด็กนั่น’ !! ” มาดามครางรับ นางโบกมือไล่ เชิดหน้าขึ้น พร้อมกับเดินเฉียดหน้าทิพยอาภาไป หญิงสาวถลาตามติด เธอกลัวความอำมหิตของคนในตระกูลนี้ โดยเฉพาะ มาดามจูเลีย... “คุณหนูหลับค่ะ” หญิงสาวกล่าวแทรก เธอเดินเลี่ยงไปวางถ้วยข้าวก่อนที่มันจะหลุดร่วงไปจากมือ... “ฉันมีตาย่ะ ฉันมองเห็น เด็กนั่นหลับแล้วยังไงล่ะ? ฉันจะดู หรือเธอจะห้ามฉันล่ะ” นางหันมาตวาดพี่เลี้ยงเด็กที่ออกจะจุ้นจ้านเกินไปหน่อย หล่อนไม่รู้หรือไงว่านางเป็นใคร สวีตตี้หมอบลงกับพื้น มีเพียงทิพยอาภาคนเดียวที่ยืนต่อตากับมาดามจูเลีย “ดิฉันไม่กล้าห้ามคุณท่านหรอกค่ะ แต่คุณหนูกำลังหลับ หากกวนตอนนี้ ตื่นขึ้นมาจะโยเย” เธอตอบกลับแบบสั่นๆ ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ เพราะเกรงจะเผยพิรุธให้อีกฝ่ายรู้ “ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะยะ...ฉันรู้แล้วกัน...” เด็กน้อยตัวอ้วนจ้ำม่ำที่เห็นนอนนิ่งบนเตียง ทำให้ความโกรธที่กระพือเหมือนไฟลามทุ่งลดลง...มาดามจูเลียก็เหมือนคนแก่ๆ ทั่วไป นางปรารถนาจะได้อุ้มชูทายาท...และที่สำคัญนางอยู่ยืนยาวจนมีโอกาสได้อุ้ม ‘เหลน’ มันไม่ใช่ใครก็ทำได้ ถึงที่มาที่ไปของเด็กจะยังไม่แจ่มชัด แต่เท่าที่ฟังมา...ค่อนไปทางชัดเจน นางอยากเห็น ‘ปานรูปหยดน้ำ’ ด้วยตาตัวเอง “หลบไป!! ” นางตวาด เดินผ่านหน้าทิพยอาภาไป หญิงสาวรีบถลาวิ่งตาม แม้จะกลัว แต่ห่วงลูกมากกว่า มาดามจูเลียแสยะยิ้มเย็นชา นางใช้ปลายนิ้วเขี่ยผ้าห่มที่คลุมช่วงขาของเด็กน้อยออก ดวงตาฝ้าฟางตามกาลเวลาเบิกโพลง นางจ้อง ‘ปาน’ สีเนื้ออมชมพูด้วยความตื่นตกใจ!! หญิงสาวขมวดคิ้วจนหน้าย่น เธอตามติดมาก็จริงแต่ก็ไม่กล้าทักท้วง ได้แต่ยืนละล้าละลังอยู่ด้านหลัง จนกระทั่งร่างอวบท้วมของมาดามจูเลียทำท่าจะล้มพับ...จึงรีบกระโจนเข้าไปรับไว้ทันท่วงที “เอ็ดมันด์!! ” มาดามผู้เฒ่าร้องเรียกการ์ดคู่ใจ นางสูดลมหายใจลึกๆ ดวงตาฝ้าฟางเออคลอไปด้วยน้ำใสๆ หัวใจเต้นระรัวเหมือนจะเป็นลม เอ็ดมันด์วิ่งเข้ามาด้านใน การ์ดหนุ่มใหญ่ฉวยเก้าอี้ติดมือมาด้วย เขาประคองร่างอ่อนยวบของนายสาวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวนั้นพร้อมกับส่งยาดมหลอดใหญ่ให้มาดามจูเลีย “ไม่จริงๆ” เสียงสั่นพร่ากับใบหน้าที่ส่ายไปมา...ทิพยอาภามองแบบไม่ใคร่เข้าใจ เธอเดินไปฉวยผ้าห่มตัวให้บุตรสาวเหมือนเดิม...ก่อนจะเดินไปทรุดนั่งใกล้ๆ สวีตตี้เมื่อมาดามจูเลียยังปักหลักไม่ไปไหน “แมทธิว...” นางครางเสียงระโหย ครั้งแรกนางคิดว่าเป็นการแอบอ้าง...เมื่อตลอดระยะเวลาที่หลานชายมีความสัมพันธ์กับผู้หญิง แมทธิวไม่เคยพลาด...นางไม่เคยเห็นข่าวเรื่อง ‘ลูกนอกสมรส’ ของหลานชายมาก่อน แต่ที่เห็นเต็มตานี่...ปานอันเป็นสัญญาลักษณ์ของ ‘ดีแลน’ มีบนตัวเด็กน้อยนั่น...เหลนของเธอ... “กลับห้องไหมครับคุณท่าน” เอ็ดมันด์ถาม เขาบีบนวดเนื้อตัวมาดามจูเลียเพื่อให้นางดีขึ้น “ไม่...เอ็ดมันด์ ฉันๆ” เสียงตอบกลับอ่อนแรงก็จริง แต่ยังแฝงความทะนงไว้...นางสูดลมหายใจลึกๆ ผ่อนลมหายใจออกช้าๆ พยายามควบคุมลมหายใจจนอาการวิงเวียนเริ่มดีขึ้น “ขอฉันไปดู ‘เด็กนั่น’ อีกที” นางลืมตาขึ้น บอกการ์ดหนุ่มใหญ่ด้วยเสียงที่หนักแน่นขึ้น เอ็ดมันด์ประคองประมุขเฒ่าของดีแลนไปที่เตียงนอนอีกครั้ง...ทิพยอาภาขยับตัว เธอคลานเข้าไปใกล้ๆ หากมาดามจะทำอันตรายแองเจลิน่าเธอจะได้ขวางไว้ทัน ปลายนิ้วสั่นๆ ยื่นแตะผิวเนื้อนุ่มนิ่มของเหลน...นางมองพินิจใบหน้าเล็กๆ นั่น ก่อนจะเผลอตัวยิ้มตาม เมื่อเด็กน้อยกำลังฝันหวาน จนเผลอยิ้มออกมา มาดามจูเลียส่ายใบหน้า ในนาทีนี้นางปฏิเสธไม่ลงแล้วว่าที่นอนอยู่นี่ไม่ใช่สายเลือดของแมทธิว “ฉันจะทำยังไงดี?” เป็นคำถามที่มาดามผู้เฒ่าไม่ได้ต้องการคำตอบ นางแค่ระบายความสับสนของตัวเอง “พาฉันกลับเถอะเอ็ดมันด์...ฉันมีเรื่องต้องคิด...” มาดามจูเลียยอมถอย นางคงต้องไปหาวิธีตั้งรับ นาทีนี้นางอยากเจอแมทธิวที่สุด นางเองก็อยากรู้ว่าหลานชายจะจัดการปัญหานี่แบบไหน ทิพยอาภาถอนใจยาวเหยียด เมื่อกลุ่มคนถอยกลับไปจนหมด... “แปลก!! ” เสียงเพื่อนร่วมงานเปรย “ไม่อาละวาด ไม่โวย...บ๊ะ!! แบบนี้คุณหนูของเรารอดชัวร์อริส” สวีตตี้วิเคราะห์จากที่มองเห็น มาดามจูเลียถอยกลับแบบเสียรูปกระบวน นางถูกหิ้วปีกกลับ ทำท่าทางเหมือนคนกำลังตรองไม่ตก... แคลิฟอร์เนีย...อเมริกา... ไทรีสเหยียดยิ้ม เขาเบิกตาโต แสร้งทำท่าตื่นเต้น ทั้งที่ในใจหัวเราะร่า...เมื่อคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ คือคนของแมทธิว...เขาคนนี้...มาเพื่อตามหาทิพยอาภา... “ไม่ทราบว่าคุณพอจะให้ข่าวคุณทิพยอาภาเพื่อนของคุณ กับทางเราได้บ้างไหมครับ” จาคอปพยายามพูดแบบสุภาพที่สุด เมื่อเขารู้สึกเอง...ผู้ชายตรงหน้าตั้งใจยวน “ไม่ทราบว่าคุณอยากรู้ข่าวแบบไหนล่ะฮ้า!! ฉันตอบไม่ถูกหรอก...เมื่อเพื่อนของฉันนะมีเรื่องให้ฉันต้องปวดหัวเยอะแยะไปหมด” ชายหนุ่มตอบเสียงกลั้วหัวเราะ กรีดนิ้วจับหูแก้วกาแฟ และยกขึ้นจิบด้วยมาดนางพญา!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more