บทที่ 6 ท้องเพราะไม่คิด
1607 Words
แม้จะรู้ตัวหญิงร้ายชายเลวที่สร้างเรื่องในคืนนั้น แต่ตอนที่พิพัฒน์ไปถึงผ่องพรรณก็อาการโคม่าและไม่อาจจะยื้อชีวิตเอาไว้ได้ ทนายหนุ่มจึงไปสอบถามที่บริษัทของผ่องพรรณ เขาได้ข้อมูลของกชอรก็เอากลับมาให้ธนาดู
“กชอร นักศึกษาฝึกงานงั้นเหรอ?”
“ครับ ผมตามไปที่คณะของเธอแล้ว เธอจบการศึกษาไปยังไม่มีข้อมูลว่าไปทำงานที่ไหน?”
“บ้านเธอล่ะ?”
“ตามไปแล้วครับ ที่อยู่ที่ให้ไว้สำหรับติดต่อเป็นหอพักเธอย้ายออกไปได้หลายเดือนแล้ว ส่วนที่อยู่ตามบัตรประชาชนผมให้คนไปตามหาก็กลายเป็นบ้านร้าง เพื่อนบ้านบอกว่าตั้งแต่คุณตาเจ้าของบ้านเสียชีวิตพวกเขาก็ย้ายออกไปร่วมสิบปีแล้ว”
“บ้าจริง! แบบนี้ก็หาตัวเธอไม่เจอสิ” ธนาเด้งตัวขึ้นจากพนักเก้าอี้
“ยากมากครับ เบอร์โทรศัพท์ก็เปลี่ยน สื่อออนไลน์ที่เธอเคยใช้เธอก็เลิกใช้ทั้งหมด ผมส่งอีเมล์ไปหาก็ไม่มีการตอบกลับมา”
ได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของธนาก็สลดลงทันที “เธอคงไม่ได้คิดสั้นหรอกนะ ผมกังวลจริงๆ”
“บอส เรื่องมันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่บอสคิดนะครับ” ณัฐวุฒิที่นั่งอยู่ข้างทนายพิพัฒน์รีบเอ่ยปลอบใจเจ้านาย
“ไม่เลยณัฐ ถ้าเธอปกติ อย่างน้อยก็น่าจะมีคนติดต่อหรือส่องหาเธอในโซเชียลมีเดียได้ แต่นี่หายไปเลย ฉันว่าไม่ปกติแล้วล่ะ”
“คุณธนาอย่าเพิ่งร้อนใจ ผมให้เพื่อนที่เป็นตำรวจตรวจสอบคดีรายวันให้อยู่ครับ ถ้ามีคดีเกี่ยวกับผู้หญิงอายุราวนี้ผมให้เขาแจ้งมาทันที”
ธนากล่าวขอบคุณพิพัฒน์และฝากฝังให้เขาช่วยติดตามเรื่องนี้ต่อ
สองเดือนให้หลัง ผักกาดรู้สึกว่าประจำเดือนของเธอขาดหายไปนานกว่าปกติ เธอเริ่มนึกถึงเรื่องที่จะเป็นไปได้ ใบหน้าของหญิงสาวซีดเซียว เพื่อคลายความสงสัยเธอจึงไปซื้ออุปกรณ์ทดสอบการตั้งครรภ์มาสามชุด
“ท้อง! ฉันท้อง!” เธอหลุดปากออกมาด้วยความตื่นตะลึง เมื่อมองดูก้านสีขาวที่ใช้ทดสอบปัสสาวะ ขีดแดงนั่นทำให้เธอประสาทเสีย เธอจึงหยิบอีกกล่องมาแล้วทดสอบอีกครั้ง สุดท้ายเธอก็โยนอุปกรณ์ทั้งสามกล่องที่ให้ผลตรงกัน ทิ้งขยะด้วยอาการกะปลกกะเปลี้ย
หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หลับตาอยู่นิ่งไปนานนับชั่วโมง
หลังจากคดีคนชั่วเงียบลง เธอก็ย้ายหอพัก เปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์ ปิดโซเชียลมีเดียที่ใช้ทั้งหมด เปลี่ยนชื่อจริงจากกชอรเป็นทักษพรและยังกลับไปใช้นามสกุลมารดา เธอต้องการจะเปลี่ยนชีวิตตัวเองให้ลืมเรื่องในคืนนั้น
...ตอนนี้เธอคือทักษพร เปี่ยมบุญงาม....
ในปริญญาบัตรของเธอจึงเป็นชื่อและนามสกุลใหม่ ข้อความสุดท้ายที่แจ้งในกลุ่มที่ออนไลน์ที่ใช้ติดต่อกับเพื่อนๆ บอกเหตุผลเพียงว่าจะกลับไปอยู่กับครอบครัวที่ต่างจังหวัด จากนั้นก็ไม่มีใครติดต่อเธอได้อีก
หญิงสาวทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น
‘จริงด้วย เขาก็ถูกมอมยา ตอนที่ทำก็ไม่ได้ใส่ถุงยาง โอ๊ย! ฉันลืมเรื่องนี้ไปได้ไง? ฉันลืมกินยาคุมฉุกเฉิน’
เธอค้นอินเตอร์เน็ตหาข้อมูลก็พบว่าเธอต้องกินหลังจากมีเพศสัมพันธ์ภายในเจ็ดสิบสองชั่วโมง แต่เพราะมัวแต่วุ่นวายทำเรื่องเรียนจบและสืบเรื่องของคู่แค้นจึงลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท
ผักกาดกระวนกระวายคนเดียวอยู่ไม่กี่วัน เธอก็โทรศัพท์ตามเพื่อนซี้อีกครั้ง “ฉันมีเรื่องใหญ่กว่าเดิมจะปรึกษา แบงค์แกมาด่วน”
แบงค์กำลังจะอ้าปากถาม พอถูกวางสายใส่ก็สติแตก หันไปร้องเรียกแฟนสาวให้รีบแต่งตัว “ลิลี่ ผักมันมีเรื่องอีกแล้ว รีบแต่งตัวเร็ว”
แบงค์กับลิลี่ได้ฟังคำสารภาพของผักกาดก็ถึงกับอ้าปากค้าง
“นี่แก แกไม่ได้บอกความจริงว่าแกถูก....”
“ใช่ คืนนั้นในห้องที่ฉันมีผู้ชายอยู่อีกคน แต่ไม่ใช่ไอ้ทวี คนนี้ดูหนุ่มกว่ามาก รูปร่างของเขาเหมือนคนออกกำลังกายอยู่ตลอด ฉันเองก็อยู่ในสภาพ สลึมสลือ ผู้ชายคนนั้นก็เหมือนกัน เราสองคนต่างฝ่ายต่างถูกมอมยา” น้ำเสียงของผักกาดดูแหบโหยจนน่าสงสาร “ทีแรกฉันคิดจะลืมๆ เรื่องนี้ไป ไม่พูดถึงมันอีก แต่คิดไม่ถึงว่า....”
“พี่แบงค์ อย่าพูดถึงมันอีกเลยค่ะ พี่ผักเองก็คงทุกข์ใจมามากแล้ว” ลิลี่กอดเพื่อนสนิทของแฟนด้วยความเห็นใจ
“ผัก แกอย่าโกรธฉันเลย ให้ฉันถามหน่อยเถอะว่า ไอ้คนที่มัน... เฮ้ย!” แบงค์กำหมัดแน่น เขารู้สึกโกรธจนอยากจะเอามีดไปแทงคนที่ทำให้เพื่อนต้องตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ผู้ชายคนนั้น แกเห็นหน้ามันไหม?”
ผักกาดไม่กล้าบอกความจริงกับเพื่อนสนิท แบงค์เป็นลูกสาวของเจ้าของค่ายมวยที่เคยขึ้นสังเวียนเตะต่อยมาหลายปี พ่อของแบงค์อยากมีลูกชายแต่รอจนถึงคนที่สี่แล้วยังไม่ได้ ด้วยความอยากจะให้แบงค์ที่ตอนนั้นมีชื่อเล่นว่าบุ๋มเป็นลูกชาย คนเป็นพ่อจึงสอนทักษะแบบผู้ชายให้กับลูกสาว พอขึ้นชั้นมัธยมบุ๋มที่รู้ตัวว่าไม่ได้อยากเป็นเด็กผู้หญิงก็เปลี่ยนชื่อเล่นของตนให้เพื่อนๆ เรียกว่าแบงค์
แบงค์ไม่ใช่แค่เตะต่อยเก่ง แต่แบงค์ยังเรียนยิงปืนมาตั้งแต่อายุสิบแปด ผักกาดกลัวเพื่อนจะหุนหันพลันแล่น เธอจึงส่ายหน้า
“แกก็รู้ว่าฉันถูกมอมยา เขาก็เหมือนกัน” ผักกาดพูดเจือสะอื้น
แบงค์อึ้งไปครู่หนึ่ง “แกจะเอาเด็กออกไหม?”
ผักกาดเงยหน้า กุมมือเรียวของเพื่อนเอาไว้ “ไม่ ฉันไม่กล้าและฉันก็ทำไม่ลง ที่ฉันเรียกแกกับลิลี่มาก็เพื่อจะขอให้ช่วย แกกับลิลี่ช่วยปิดเป็นความลับจากแม่ของฉันที ฉันรู้ว่าทุกคนต้องไม่เห็นด้วยแน่ที่จะเก็บเด็กคนนี้ไว้แต่ฉันยืนยันว่าฉันจะให้เขาเกิดมา”
“แต่เด็กจะไม่มีพ่อนะผัก” แบงค์ขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมผักกาดที่ถูกทำร้ายจึงอยากเก็บเด็กคนนี้เอาไว้? “ผู้ชายคนนั้นอาจจะมีแฟนแล้ว มีเมียแล้ว ลูกของแกจะกลายเป็นลูกไม่มีพ่อ”
“ลูกเป็นของฉันนะแบงค์ เขาอยู่ในท้องฉัน แกจะให้ฉันฆ่าเขา ฉันทำไม่ได้” ผักกาดหวนคิดถึงใบหน้าของผู้ชายที่นอนหลับอยู่บนเตียง แม้รู้ว่าเขากับเธอไม่ได้ตั้งใจให้เด็กเกิดมาแต่เธอคิดว่าลูกต้องได้ส่วนดีของเขา ทั้งรูปร่างหน้าตาและสมองคงไม่ด้อยไปกว่าพ่อแน่นอน
...น่าเสียดายที่เขากับเธอไม่ได้เป็นคนชอบพอกัน แต่อย่างน้อยเธอก็มั่นใจว่าลูกของเธอไม่ใช่ลูกเมียน้อยเพราะเขายังไม่แต่งงาน...
น้ำตาของผักกาดเริ่มรินไหล ลิลี่ยื่นมือไปจับมือแฟนของตน
“พี่แบงค์ เด็กเกิดมาแล้ว เราสองคนยังไงก็ไม่มีลูก เราถือว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเราก็แล้วกัน”
แบงค์กลั้นก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ที่ลำคอ เขากับลิลี่เป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่ วันข้างหน้าไม่มีทางที่จะลูกได้ ในเมื่อผักกาดมีลูกที่ต้องดูแลตามลำพัง เขากับลิลี่ก็สมควรจะช่วยดูแล คิดซะว่าเป็นลูกของตนก็แล้วกัน
ทอมหล่อหันไปกอดผักกาดและแฟนสาวพร้อมกัน “ได้ เราสามคนจะเลี้ยงเขาด้วยกัน เด็กถือเป็นลูกของพวกเรา ผัก แกไม่ต้องกลัว เราค่อยๆ วางแผน ตอนนี้แกคงต้องไปฝากท้องกับหมอก่อน”
ผักกาดร้องไห้โฮออกมา “ขอบใจนะแบงค์ ขอบใจนะลิลี่”
แบงค์กับลิลี่เองก็พลอยร้องไห้ด้วยความสงสารผักกาด
“พี่ผัก ต่อไปพี่ต้องท้องโต อย่าอยู่หอพักคนเดียวเลยค่ะ ป๊าของลี่เพิ่งซื้อบ้านจัดสรรที่อยู่ไม่ไกลที่นี่เอาไว้หลังหนึ่ง เพื่อนของป๊าเป็นเจ้าของหมู่บ้าน ป๊าว่าจะยกให้ลี่ พวกเราย้ายไปอยู่ที่นั่นด้วยกันเถอะ กว่าพี่ผักจะคลอดลูก เงินค่าเช่าจะได้เก็บเอาไว้ใช้ตอนนั้น เลี้ยงเด็กต้องใช้เงินเยอะแน่เลยค่ะ”
แบงค์ยิ้มกว้าง “ลิลี่ไม่เห็นบอกพี่เลย”
“ลี่ว่าจะเก็บไว้เซอร์ไพรส์ตอนเรียนจบน่ะสิ แต่นี่ก็เซอร์ไพรส์กว่าแล้วล่ะ ตอนนี้เราสามคนต้องวางแผนเก็บเงินไว้รอเจ้าตัวเล็กกันได้แล้ว ลี่กับพี่แบงค์ไปอยู่บ้านใหม่จะได้ประหยัดค่าเช่าคอนโดด้วย”
ผักกาดมองหน้าแฟนของเพื่อนด้วยความเกรงใจ “ป๊าของลี่จะไม่ว่าเหรอ? จู่ๆ เอาแบงค์กับพี่ไปอยู่บ้านที่ป๊าซื้อให้แบบนั้น”
“โอ๊ย! ไม่ว่าหรอกค่ะ ป๊ารู้แล้วว่าลี่กับพี่แบงค์เป็นแฟนกัน ลี่เพิ่งบอกป๊าไปเมื่อเดือนก่อน ทีแรกก็อาละวาด แต่ม๊าทั้งขู่ทั้งปลอบ ตอนนี้ป๊าทำใจได้แล้วค่ะ”
****************
- Writer
