บทที่ 29
“หนูแก้วไปไหนเสียล่ะ”
เมื่อบุตรชายเดินหน้าไร้ความรู้สึกเข้ามาภายในบ้าน กัญญิกาที่นั่งอ่านหนังสือรออยู่ก็รีบร้องเรียกและเอ่ยถามถึงสตรีที่ตัวเองหมายหมั้นปั้นมืออยากได้มาเป็นลูกสะใภ้ทันที
โหนกแก้มสูงของหนุ่มหล่อระเรื่อขึ้นเล็กน้อยเมื่อคำพูดของมารดาทำให้ภาพเหตุการณ์เร่าร้อนที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ผุดขึ้นมาในสมอง เซร์คิโอเผลอตัวระบายยิ้มบางๆ ออกมา ความน่ารักของแก้วกัลยาในรถทำให้เขามั่นใจแล้วว่าการแต่งงานบางทีก็ไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อเสมอไป
เขาคงจะสนุกจนลืมโลกทีเดียวเชียวแหละ หากได้แก้วกัลยามานอนเคียงข้างบนเตียงในทุกค่ำคืน และก็มั่นใจได้เลยว่าเขาจะต้องยกเลิกโปรแกรมการว่ายน้ำตอนเย็นไปโดยไม่มีกำหนดอย่างแน่นอน จากรอยยิ้มบางๆ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจจนคนมองอย่างกัญญิกาต้องอมยิ้มตามอย่างรู้ทัน
“กลับไปที่เรือนพักครับ”
“เรือนพัก? นี่คิโอ้คงไม่ได้หมายถึงเรือนรับรองแขกนอก
