บทที่ 23
ไม่เคยเลยสักครั้งที่เซร์คิโอจะรู้สึกหงุดหงิดกับงานตรงหน้าแบบนี้...
แต่ให้ตายเถอะ ตอนนี้เขากำลังเบื่อหน่ายงานพวกนี้จริงๆ สมองที่เคยคมกริบดุจใบมีดโกนตอนนี้ทื่อไม่ต่างจากช้อนหนาหนัก กรามแกร่งขบกันแน่น ดวงตาสีน้ำเงินเข้มวาววับด้วยโทสะแรงกล้า เมื่อรู้ดีว่าสาเหตุที่ทำให้ตัวเองไม่มีกระจิตกระใจทำงานได้เพราะอะไร
แค่ได้ลิ้มลองรสสาวของแก้วกัลยาเท่านั้น ทำไมกายหนุ่มของเขาจะต้องลุกพรึบราวกับติดไฟได้ทั้งวี่ทั้งวันแบบนี้ด้วยนะ เนื้อตัวยังร้อนรุ่ม รู้สึกค้างๆ คาๆ ที่ซอกขาอึดอัดอย่างรุนแรง หลังจากเมื่อเช้านี้เจ้าหล่อนเลือกที่จะปฏิเสธการทานมื้อเช้ากับเขาอย่างไร้ไมตรี และเขาก็มีงานด่วนที่ต้องมาเคลียร์จึงไม่มีโอกาสไปลากหล่อนมาเค้นถามเหตุผลของการหลบหน้าในครั้งนี้ แถมโทรหาทั้งวันก็ไม่ยอมรับสาย
ระยำ!
คนตัวโตสบถออกมาอย่างขัดเคืองใจ และก็ไม่สามารถบังคับให้ตัวเองนั่งนิ่งๆ อยู่หน้าโต๊ะทำงานได้อีกถึงแม้
