บทที่ 13
แก้วกัลยาพยักหน้าหงึกๆ และเมื่อเห็นว่าความเงียบกำลังจะคืบคลานเข้ามาซ้ำอีก หล่อนจึงตัดสินใจทำตัวเป็นเจ้าหนูทำไมต่ออีกครั้ง
“แล้วนั่นล่ะคะ...” นิ้วเรียวชี้ไปยังอีกจานหนึ่งที่อยู่ข้างๆ กัน
เซร์คิโอถอนใจออกมาด้วยความรำคาญ
“โกซีโด (Cocido) มันเป็นสตูว์เนื้อกับถั่วน่ะ” และเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าจะอ้าปากถามอีก คนตัวโตจึงพูดขัดขึ้นอย่างรู้ทัน
“หุบปากและกินเสีย ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ลิ้มรสอาหาร”
เขาดุเสียงห้วน และมันก็ทำให้ความกล้าของแก้วกัลยาลดหายลงไปจนแทบจะติดลบ ตรงกันข้ามกับเจ้าความน้อยใจที่กระพือพรึ่บขึ้นมาจนเต็มเนื้อที่ในอก
“คุณไม่ยุติธรรมเลย ทำไมต้องทำหน้าบึ้งหน้าตึงด้วยล่ะคะ ในเมื่อเราควรจะทำความรู้จักกันมากกว่า”
มือใหญ่ที่กำลังจะตักอาหารใส่ปากชะงัก หันขวับมาจ้องหน้าผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขม็ง
“ปากดี กินไปเถอะ อย่ามากวนให้อารมณ์ของฉันขุ่นมากไปกว่านี้ดีกว่า”
“แก้วไม่ได้
