บทที่ 12
“มานั่งตรงนี้ เราจะได้เริ่มทานมื้อค่ำกันสักที”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่มีวันนั่งร่วมโต๊ะกับนางบำเรอของคุณหรอก ฉันจะกลับไปกินที่เรือนพัก” ใบหน้าสวยสะบัดพรืดด้วยความขุ่นเคือง ความจริงเขาน่าจะให้เกียรติหล่อนบ้าง ไม่ใช่พาอีตัวมาสมสู่กันในที่สาธารณะแบบนี้
“ถ้ายอมรับไม่ได้ก็กลับไปเสียสิ เพราะฉันจะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของตัวเองเพื่อใครหน้าไหนทั้งนั้น” ท่าทางของเขาเย็นชา น้ำเสียงดุดัน ซึ่งทุกอากัปกิริยาของเขาล้วนแต่เขย่าเส้นสายปลายประสาทของหล่อนได้อย่างรุนแรงยิ่งนัก
“แต่หากเราแต่งงานกันคุณก็ต้องเลิกพฤติกรรมแบบนี้”
“ไม่มีทางเป็นไปอย่างที่เธอต้องการแน่แก้วกัลยา ฉันจะยังเป็นฉันอยู่จนกว่าจะสิ้นลมหายใจนั่นแหละ และฉันก็จะไม่มีทางหยุดอยู่แค่เธอคนเดียว ดังนั้น... ไปเสีย กลับไปในที่ที่เธอจากมาเสีย ฉันจะให้เงินเธอตามที่เธอต้องการ แล้วเราจะจากกันด้วยดี”
คำพูดของเขาช่างสวยหรูเหลือเกิน รับเงินแล้วไปจา
