เล่นกับเพื่อน :: CHAPTER 1 คนโง่ ที่โง่จนมองไม่ออก [100%]
1270 Words
ตลอดหนึ่งปีที่รู้จักกันมา ฉลามตามตื้อฉันเสมอถึงขนาดถึงเนื้อถึงตัวก็ทำมาแล้ว ฉันบอกเรื่องนี้กับซัน หมอนั่นก็ทำได้เพียงปกป้องแบบในฐานะเพื่อน เขาทำอะไรมากไม่ได้จริงๆ เพราะแบบนี้ฉลามถึงกล้าหาญตามตื้อและพยายามบังคับขู่เข็ญให้ฉันตกลงคบกับเขา ทั้งที่รู้ว่าฉลามไม่จริงจังกับใคร ที่เขาตามตื้อฉันมันก็เพราะเขารู้สึกเสียหน้าที่โดนปฏิเสธ คล้ายกับโดนฉันหักหน้าทั้งที่ผู้ชายอย่างเขาอยากได้ผู้หญิงคนไหนก็ย่อมได้ แหงสิ ฉันมันไม่ได้ง่ายเขาถึงได้อยากได้ฉันมากขนาดนี้
“ไปกัน”
“แป้ง” ยังไม่ทันได้เดินหนีฉลาม เขาก็ตะโกนเรียกพลางเดินขึ้นบันไดมาหยุดตรงหน้าฉัน สายตาเหลือบมองมายังข้อเท้าและขมวดคิ้ว “เป็นอะไร?”
“ข้อเท้าแพลงนิดหน่อย”
“ให้ฉันช่วย”
“ไม่ต้อง” รีบปฏิเสธด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “นายมีอะไร”
“ไม่มี” ฉลามตอบพลางยิ้มมุมปาก “คิดถึงเธอ เลยมาหา”
“...”
“ไอ้ซันไม่มาด้วยหรือไง ปกติชอบทำตัวเป็นไม้กันหมา ปกป้องเพื่อนสาวคนสนิทเหลือเกินนี่”
“อย่าว่าเขาแบบนั้น” ฉันว่าซันได้คนเดียวนะเว้ย! ใครก็ห้ามด่าเขาเด็ดขาด เพราะซันไม่ได้ผิดด้วยซ้ำที่ปกป้องฉันจากฉลาม เขาปกป้องก็เพราะฉันเป็นฝ่ายขอร้องต่างหาก อีกอย่างซันชอบบอกว่าทำไมฉันไม่คบกับฉลามไปล่ะ เห็นคลั่งรักฉันขนาดนี้ อยากจะตบกะโหลกให้ร้าว ถ้าชอบก็คงคบตั้งแต่ครั้งแรกที่เขามาจีบ คงไม่ปล่อยให้เวลามันยืดเยื้อขนาดนี้หรอก
“ไปกับฉัน”
“ฉันไม่ไป นายอย่ามาบังคับฉัน” เถียงฉลามคอเป็นเอ็น “ฉันจะไปกับเพื่อนฉัน ชัดนะ”
“หึ คิดว่าการที่เธอปฏิเสธฉันบ่อยๆ มันจะทำให้ฉันถอยไปเองเหรอแป้ง”
“...”
“เธอฝันไปเถอะ ฉันไม่ปล่อยเธอให้หลุดมือแน่ จำไว้”
ฉลามเอื้อมมือมาบีบปลายคางฉันอย่างแรง จนต้องปัดมือเขาออก พอเห็นว่าเขาสะบัดหน้าเดินลงบันไดไปพร้อมกับเพื่อนฉันก็เอามือลูบไล้แก้มตัวเอง เจ็บชะมัด! หมอนี่มันโคตรจะบ้าชอบใช้ความรุนแรงกับฉันเสมอเลย เพนนีกับลูกกวาดมองหน้าฉันด้วยความเป็นห่วงก่อนจะพากันออกจากมหาลัยไปกินไอศกรีมเพื่อให้จิตใจของฉันสงบลง ระหว่างนั้นก็มองข้อความที่ส่งหาซันเมื่อเช้า เขาอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไร พอเดินเล่นที่ห้างจนถึงเย็นก็ให้เพนนีมาส่งที่ร้านสักของเฮียไนท์
“พี่แป้ง!”
“เกี๊ยว”
หมับ
“เกี๊ยวคิดถึงพี่แป้งที่สุดในชีวิตเลยค่ะ” ตกใจที่เปิดประตูร้านสักเข้าไปก็เห็นเกี๊ยวเมียเฮียไนท์พุ่งตรงเข้ามากอดฉัน ซุกหน้าลงตำแหน่งหน้าอกจนฉันลูบศีรษะน้องเบาๆ ก็นะรอบข้างฉันมีแต่คนที่พึ่งพาได้ทั้งนั้น สบตากับเฮียไนท์พี่ชายของสองกอดอกยิ้มให้กับเราสองคน “มาสักเพิ่มเหรอคะ?”
“เปล่าหรอก มารอซัน”
“พี่ซันยังเรียนอยู่เลยนะคะ ตอนที่เจอกันที่คณะ” แสดงว่าซันไม่ได้โกหกฉันสินะ เพราะงั้นก็เลยสบายใจว่าเขาคงไม่ได้ไปหาสาวที่ไหนอย่างที่ฉันคิดเอาไว้
“เดี๋ยวไอ้สองมารับช่วงต่อ เฮียกลับก่อนนะ”
“ค่ะเฮีย”
“เฮีย ให้เกี๊ยวอยู่กับพี่แป้งก่อนไม่ได้เหรอคะ?” ฉันลอบมองเกี๊ยวที่กอดแขนออดอ้อนเฮียไนท์ที่ส่ายหน้าไปมา ก็นะคู่นี้จากที่ดูว่าไม่มีทางเป็นไปได้ สุดท้ายก็เป็นไปได้ เกี๊ยวทำให้ผู้ชายเจ้าชู้สุดๆ อย่างเฮียไนท์หยุดได้ เป็นผู้หญิงที่เก่งมากจริงๆ กว่าจะมาถึงจุดที่สวยงามเฮียไนท์ก็เสียน้ำตาไปเยอะเลย เพราะเกี๊ยวใจแข็งมาก
“ไม่เป็นไปหรอก ไว้เรานัดกันพร้อมเคลียร์ดีกว่า”
“ก็ได้ค่ะ”
“ลืมแล้วหรือไง เฮียจะพาเราไปหาพ่อกับแม่”
“จริงด้วย แหะ เห็นพี่แป้งแล้วลืมไปเลย งั้นไว้เจอกันนะคะพี่แป้งคนสวย”
ฉันโบกมือให้กับเกี๊ยวและเฮียไนท์ที่เดินออกจากร้านสักไป จังหวะนั้นห้องสักก็มีร่างสูงคุ้นตาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนถึงข้อศอกและมีใบหน้าที่หล่อเหลาเรียบนิ่งมองหน้าฉัน พลางก้มหน้าดูสมุดรายชื่อ
“มาสักหรือไง?”
“เปล่า มารอซัน” คำตอบของฉันทำให้ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้ว “หมอนั่นไม่เคยปฏิเสธฉัน เดี๋ยวก็คงมา”
“มันเรียนถึงค่ำ” น้ำเสียงเย็นชาเอื้อนเอ่ยจากนั้นก็ปิดสมุดลง เดินมาเท้าเอวตรงหน้าฉันพลางเอียงมองหน้า “แก้มไปโดนอะไรมา แดงเลย”
“ฉลามน่ะ”
“ยังไม่เลิกวุ่นวายกับเธออีกหรือไง?”
“เลิกก็ดีน่ะสิ” ลมหายใจของสองถอนออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า “บางทีก็อยากคบกับหมอนั่นให้จบๆ จะได้ทำให้ใครบางคนหึงสักหน่อย แต่ก็คงได้แค่คิด”
“ไหนบอกว่าฉลามอันตราย”
“ก็อันตราย แต่มาคิดดูอีกที มันก็น่าลอง” ฉันสบตากับสองที่ดึงเก้าอี้หมุนมานั่งตวัดขาไขว่ห้าง ยกแขนทั้งสองพาดอกเพราะดูเหมือนจะไม่มีลูกค้าจองหรือนัดเอาไว้ แต่เปิดร้านจนกว่าจะปิดก็เลยมีเวลานั่งคุยกัน “หมอนั่นมันโง่”
“ใช่ โง่มาก”
“อย่างน้อยถ้าเห็นสักนิดก็น่าจะรู้นะว่าฉันรู้สึกยังไง”
“ไม่บอกมัน”
“นายคิดว่าฉันจะกล้าบอกเหรอ ซันไม่เคยคิดอะไรกับฉันนะสอง” ใช่ หมอนั่นไม่เคยชอบฉันจะให้บอกได้ยังไง สิ่งที่ทำได้ก็คือการกระทำเท่านั้น แต่เขาก็โง่สุดๆ ซื่อบื้อจนฉันเหนื่อยใจ “หรือต้องเสียกันไปถึงจะรู้สึกหรือเปล่าล่ะ”
“...”
“ก็ไม่ปะ หมอนั่นมันอยากให้ฉันมีผัวจะตายไป จะได้ไม่ต้องมาคอยดูแลฉัน”
“มันบอกว่าจะดูแลเธอ มันก็ทำตามที่มันเคยพูดเอาไว้นั่นแหละ” สองมองหน้าฉันนิ่ง “มันไม่มีวันทิ้งเธอหรอก แป้ง”
“ฐานะเพื่อนอะนะ”
“ใช่” แค่คำว่าใช่ของสองก็ทำให้ฉันจุกจนไปไม่เป็นเลย “ยอมรับความจริง นอกซะจากมันเองจะรู้สึกเหมือนกับเธอ”
“ซันบอกเสมอว่าถ้าหากจะเปลี่ยน คงไม่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่แรก” เพราะแบบนี้ฉันถึงเกลียดความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้ยังไงล่ะ “คิดไหมถ้าเราไม่เจอกันตอนนั้น ถ้าไม่สัญญาว่าเป็นเพื่อนกันตลอดไป ซันกับฉันเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน ฉันยังมีหวังไหมสอง”
“แป้ง”
“แต่ถึงจะไม่ได้คำตอบที่ตรงใจ ฉันก็มีความสุขนะที่ซันยังคงทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้” ถึงจะไม่มีวันเปลี่ยนความรู้สึกของซันได้ แม้ว่าเขาจะไม่มองฉันเหมือนผู้หญิงทั่วไปแต่มองในฐานะเพื่อน ฉันก็ดีใจที่อย่างน้อยซันก็ไม่เคยทิ้งกันไปไหน สองหลับตาลงพลางจับมือฉันบีบเบาๆ
“ให้มันโง่ไปก่อน เดี๋ยวมันฉลาด มันก็คงรู้เองว่าสำหรับมัน เธอเป็นแค่เพื่อนจริงๆ หรือเป็นมากกว่านั้น”
ก็ขอให้มีวันนั้นนะสอง... ฉันแทบจะรอวันนั้นไม่ไหวแล้วล่ะ
*--------------------------------------------------------*
- Writer
