เล่นกับเพื่อน :: CHAPTER 8 ไม่ใช่เพราะเมา แต่คิดว่าเมา [100%]
1075 Words
หลายวันผ่านไป นับตั้งแต่วันที่ฉันทำเรื่องที่ไม่สมควรกับซัน เขาก็ไม่ได้ติดต่อหาฉันมีแค่ฉันที่ส่งข้อความหา แต่ซันไม่อ่านและไม่ตอบกลับมาด้วย จนกระทั่งฉันล้มเลิกความตั้งใจนี้เพื่อหันมาโฟกัสกับแค่เรื่องที่ควรจะทำอย่างเรื่องเรียน ในเมื่อซันไม่อยากเจอฉันก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันยินดีถ้าหากมันทำให้เขาสบายใจมากกว่ามาเจอหน้าฉัน
ตุ้บ
“หือ?”
“น้ำผลไม้ครับ”
“อิฐ” ฉันสบตากับร่างสูงใหญ่ที่วางกระป๋องน้ำผลไม้ที่ไปกดจากตู้หน้าคณะ เป็นชามะนาวของโปรดฉันด้วยนะเนี่ย
“ไม่ถูกใจเหรอครับ”
“ถูกใจสิ ชามะนาวของโปรดพี่เลยนะ”
“จริงเหรอครับ โชคดีจังที่ผมเดาใจพี่ถูกด้วย” อิฐวางหนังสือลงบนโต๊ะและทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามฉัน เนื่องจากกำลังนั่งเขียนรายงานอยู่คนเดียวหน้าคณะในช่วงเย็น “แล้วพี่เพนนีกับพี่ลูกกวาดล่ะครับ”
“สองคนนั้นกลับไปแล้วล่ะ พี่อยากทำรายงานก่อนค่อยกลับ”
“อ๋อ แบบนี้เอง แต่นี่ก็หกโมงแล้วนะครับ” ใบหน้าหล่อเหลาหลุบสายตามองนาฬิกาโรเล็กซ์สีเงินราคาหลายล้าน จนฉันมองเวลาบ้างก็พบว่ามันหกโมงสิบนาทีแล้วนี่นา ทำรายงานจนลืมมองไปเลยว่าท้องฟ้ามืดมิดตามกาลเวลา “พี่แป้งครับ ผมหิวจัง”
“อ้าว ไม่ไปหาอะไรกินล่ะ”
“ผมอยากชวนพี่ไปด้วย ไปกันนะครับ” เขาทำหน้าออดอ้อนเหมือนเจ้าลูกหมาตัวโตที่ดูไม่เหมาะกับเขาเลย มุมนี้ของอิฐทำให้ฉันยิ้มขำและเก็บเอกสารลงกระเป๋าสะพายใบใหญ่ “นะครับพี่แป้ง”
“โอเค บอกร้านพี่มาเดี๋ยวขับรถตามไป”
“เยส! ขอบคุณนะครับ งั้นพี่ขับรถตามผมมาเลยนะ”
ฉันพยักหน้ารับและมองร่างสูงที่เดินนำฉันไป รอยยิ้มผุดขึ้นในวันที่รู้สึกว่าห่อเหี่ยวก็มีรุ่นน้องที่เป็นน้องรหัส เราสองคนแทบจะไม่ค่อยได้คุยกันเลยนับตั้งแต่เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องรหัสกันมา เอาจริงฉันเปิดใจให้กับผู้ชายที่เข้ามาจีบได้ทุกคนก็แค่ปฏิเสธไปว่าไม่ได้ชอบก็ถอยห่างกันไป แต่สำหรับฉลามเขาน่ากลัวเกินกว่าฉันจะให้เข้ามาในชีวิตของฉันยังไงล่ะ ฉันมองออกว่าใครเป็นพิษหรือไม่เป็นพิษ และอิฐไม่ได้เป็นพิษสำหรับฉันยังไงล่ะ
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ร้านที่อิฐบอกเป็นร้านอาหารติดริมถนน เป็นร้านอาหารไทยสไตล์วินเทจ ภายในร้านจะค่อนข้างทึบแต่ตกแต่งไฟสีแดงให้ความรู้สึกหม่นๆ เวลานี้คนไม่ค่อยแน่นเท่าไหร่ อิฐก็เลยพาฉันมานั่งที่โต๊ะด้านในสุดที่เป็นมุมเงียบสงบ
“พี่สั่งได้เลยนะครับ มื้อนี้ผมเลี้ยงพี่เอง”
“แบบนี้มีรอบต่อไป พี่ก็ต้องเป็นฝ่ายเลี้ยงนายสิ”
“แล้วแต่พี่เลยครับ ผมยังไงก็ได้” อิฐฉีกยิ้มกว้างและก้มหน้าอ่านเมนู “อืม พี่กินสลัดผักไก่กรอบไหมครับ ของชอบพี่นี่นา”
“นายรู้ได้ยังไง”
“เดาสิครับ แสดงว่าถูก”
“เดาเก่งมากเลยนะ อ่านใจได้หรือไง”
“ไม่ได้อ่านใจได้ครับ แต่ทุกเรื่องของพี่... ผมก็พยายามที่จะเรียนรู้มันมากกว่า” แววตาที่ดูมุ่งมั่นของอิฐทำให้ฉันนิ่งไปทันที ก่อนจะระบายยิ้มอ่อนโยนให้กับเขา
“ขอบใจนะที่พยายาม”
“ผมอยากให้พี่ได้เห็นนี่นาว่าผมใส่ใจพี่มากแค่ไหน”
“โอเค งั้นพี่ให้สิทธิ์นายสั่งอาหารให้พี่ก็แล้วกัน”
อิฐดูตื่นเต้นมากๆ เขาก็ถามนะว่าฉันแพ้อะไรหรือเปล่า คำตอบคือไม่ แถมยังอธิบายอีกว่าฉันเป็นผู้หญิง รักษาสุขภาพก็ต้องกินอาหารที่ดีต่อสุขภาพ แน่นอนว่าเขาสั่งมาแต่ละอย่างถูกใจฉันแทบทั้งหมด มันน่าแปลกอยู่นะที่คนเราจะสั่งอาหารได้ถูกใจคนที่เพิ่งจะคุยกันได้ไม่นาน ทั้งที่เราสองคนก็ไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้น มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ ฉันก็เลยไม่ได้คิดมากเท่าไหร่ อีกอย่างอิฐเป็นผู้ชายที่คุยด้วยแล้วรู้สึกสนุกมากๆ เหมือนกับว่าฉันจะได้พูดเรื่องที่ควรพูดกับเขาไปบ้างไม่มากก็น้อยล่ะนะ
“ผมเห็นช่วงนี้พี่ดูไม่ค่อยสบายใจ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“...”
“เอ่อ ผมไม่คิดจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของพี่นะครับ ผมแค่เป็นห่วงน่ะครับ” เขาตักเนื้อไก่ผัดพริกมาวางบนจานฉันที่กินข้าวได้เยอะนะ ตอนที่ทะเลาะกับซันกินอะไรแทบจะไม่ลงเลย
“ไม่มีอะไรหรอก พอดีพี่ทะเลาะกับเพื่อนสนิทนิดหน่อยน่ะ”
“หมายถึงพี่คนนั้นเหรอครับ ที่ขับรถจากัวร์มาคณะเราบ่อยๆ”
“นายเห็นเหรอ?”
“ไม่เห็นก็บ้าแล้วครับ รถหรูขนาดนั้นอีกอย่างพี่เขาก็หล่อด้วย ผมเห็นผ่านๆ บางทีพี่ก็มากับพี่เขา ตอนแรกยังคิดว่าแฟนพี่แป้งด้วยซ้ำไป”
“เราเป็นแค่เพื่อนน่ะ สนิทกันตั้งแต่เด็กๆ แล้ว”
“อ๋อ แล้วมีปัญหาอะไรกันเหรอครับ พี่ถึงไม่สบายใจแบบนี้” อิฐถามพลางตักข้าวเข้าปากเคี้ยวจนแก้มป่องเหมือนเด็กน้อย จนฉันหยิบทิชชูยื่นให้เขาเพื่อเช็ดกรอบปากที่มีข้าวติดอยู่ น่ารักดีแหะเด็กคนนี้
“ปัญหาเหรอ” พออิฐถามมาแบบนี้ฉันก็นึกไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นราวกับหนังม้วนเดิมที่ฉายซ้ำวนเวียนไป “เราสองคนโกรธกันบ่อยน่ะ ไม่ต้องใส่ใจหรอก”
“พี่อย่าคิดมากเลยนะครับ เพื่อนกันโกรธกันได้ไม่นานหรอกครับ”
สำหรับคนอื่นคงจะไม่นาน แต่สำหรับซัน... ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันจะนานแค่ไหนน่ะสิ พอไม่ได้เจอกับเขา ไม่ได้ติดต่อหากัน ฉันรู้สึกเหมือนชีวิตของตัวเองขาดส่วนที่ดีที่สุดไป แต่สำหรับซันแล้วเขาคงจะมีความสุขมากกว่าที่ไม่ต้องมาเอาใจฉัน ไม่ต้องมาสนใจฉันอีกต่อไป
*-----------------------------------------------*
- Writer
