เล่นกับเพื่อน :: CHAPTER 5 ทำไมใครต่อใครชอบคิดว่าเป็นคู่รักมากกว่าเพื่อน Part. 2 [100%]
1028 Words
ก็นะผมมักจะแพ้ทางยัยนั่นเวลาที่ชอบมีนิสัยประชดประชัน ถึงคราวผมที่ทำให้ยัยนั่นแพ้ทางด้วยเรื่องนี้บ้าง ทำให้ได้รู้นะว่าแป้งร่ำเองก็แอบยอมแพ้ผมอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่ผมนะที่แพ้ยัยนั่นเสมอไปน่ะ
เมื่ออาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อย ผมก็ออกมาจากห้องน้ำเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อยืดสีขาวกับแจ็กเกตดำมาสวมใส่พร้อมกางเกงยีนส์สีดำ คลุมโทนแบบสุดๆ ยืนเอาไดร์เป่าผมจนแห้งและเสยขึ้นเพื่อเปิดใบหน้าหล่อเหลาได้อย่างชัดเจน เลือกหยิบขวดน้ำหอมที่แป้งร่ำซื้อมาให้ ไม่รู้ด้วยเนื่องโอกาสอะไรนะ แต่ซื้อมาให้ผมก็ต้องรับด้วยความเต็มใจ ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าอีกรอบและครั้งนี้หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวติดมือออกมาด้วย ขณะมองแป้งร่ำที่กำลังโก้งโค้งเปิดตู้เย็นมองอะไรสักอย่าง
ยัยนั่นทำอะไรไม่เคยจะระวังตัวเองเลยให้ตายสิวะ แล้วอะไรคือแค่เปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำผลไม้มาดูต้องเซ็กซี่ขนาดนั้น ยามที่เอานิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมเหน็บข้างใบหูอีก ทุกท่าทาง ทุกอากัปกิริยาของแป้งร่ำให้หัวใจของผมไม่เป็นสุขเลย ทั้งที่ไม่เคยมองแป้งร่ำในมุมมองของคนอื่นที่มองเธอมาก่อนในชีวิต แต่ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นเพราะผมก็เป็นผู้ชายไง ถึงจะเป็นเพื่อนก็ผู้ชายคนหนึ่งที่มองเพื่อนว่าสวย เซ็กซี่เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว
“ทำไมไม่กินช็อกโกแลตที่ทำมาให้?” แป้งร่ำรับรู้เหมือนกับว่าผมยืนมองเธออยู่ ตอนเปิดตู้เย็นไปยังห้องแช่แข็งและชูกล่องช็อกโกแลตที่เธอทำให้ผมวันวาเลนไทน์ ใช่ ไม่มีอะไรพิเศษหรอกนะ จู่ๆ ก็นึกคึกอะไรไม่รู้ไปเข้าคอร์สทำช็อกโกแลตมาให้ผม วันนั้นก็เลยต้องพายัยนั่นไปกินข้าวเพื่อเลี้ยงตอบแทน ทั้งที่ผมไม่ได้ต้องการแต่ยัยนั่นเออออเองไปหมด
“กินไปแล้วสองชิ้น”
“ไม่กินให้หมด มันไม่อร่อยเหรอ”
“อร่อย” ผมตอบแบบขอไปที “ของเธอทำให้ ฉันก็อยากเก็บเอาไว้กินนานๆ ดิ”
“มันจะบูดเอา”
“ก็ไม่เห็นเป็นอะไร บูดก็กินได้”
“จะบ้าเหรอ! เดี๋ยวท้องเสียกันพอดี”
“ช่างช็อกโกแลต แล้วจะให้ฉันพาไปไหนก็รีบๆ หน่อย ฉันอยากกลับมาพัก” เมื่อยไปทั้งตัวแล้วเนี่ย อยากจะบ้าตายวันหยุดของกูแท้ๆ ยังต้องมาเป็นคนขับรถให้ยัยเพื่อนบ้าคนนี้ เฮ้อ ก็นะเหลืออยู่สองคน ไอ้สองก็หนีไปมีเมียแล้ว ที่เหลือก็คือให้แป้งร่ำหาผัวได้ ผมจะได้หลุดพ้นสักทีไม่ใช่อะไรนะ จะได้มีคนปกป้องเธอได้มากกว่าผมไง
“อยากกินก็ทำให้ใหม่ได้”
“เออ เดี๋ยวกิน” บังคับกันอะไรขนาดนั้นวะ คนไม่อยากกินก็บังคับ จะบูดยังไงก็เก็บเอาไว้ในตู้เย็นมันคงไม่เสียหรอก ผมถอนหายใจพลางยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวไปให้แป้งร่ำ
“อะไร?”
“สวมซะ”
“ไม่เอานะซัน”
“ไม่สวม ฉันก็ไม่พาไป” แป้งร่ำทำหน้าบูดใส่ แถมยังไม่ยอมสวมเสื้อเชิ้ตอีกต่างหาก จนผมเดินไปหยุดตรงหน้าเธอและเอาเสื้อเชิ้ตคลุมร่างเล็กจากนั้นก็จับแขนเธอสอดเข้าแขนเสื้อเชิ้ตทั้งสองข้างแบบดีดดิ้นไปมาไม่ยอม สุดท้ายก็สู้แรงผมไม่ได้สักนิด พอมองแป้งร่ำที่สวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของผมแล้วก็ยิ้มขำ “ยื่นแขนมา”
“ชอบบังคับกันตลอด”
“ใครใช้ให้แต่งตัวแบบนี้มาหาฉัน?” ถึงปากจะบ่นไม่พอใจก็ยื่นแขนมาให้ผมพับแขนเสื้อที่หลวมไปถึงข้อศอก
“จะอวดรอยสักสวยๆ บนตัว”
“อวดรอยสักหรืออวดนม”
“ก็มีให้อวด จะทำไม?”
“ไม่ทำไม แค่ห่วงเรื่องความปลอดภัยของเธอต่างหาก” ถ้ารถซ่อมเสร็จ จะแต่งตัวแบบไหนผมก็ไม่ห้ามหรอกนะ อาจจะมีบ่นบ้างตามประสาคนที่เป็นห่วงก็เท่านั้น “ฉันห้ามเธอไม่ให้แต่งตัวโป๊ไม่ได้ เพราะงั้นก็ช่วยเซฟตัวเองหน่อย”
“ห่วงจริงเหรอ?”
“เออน่ะสิ! ไม่ห่วงจะให้สวมเสื้อทำไม”
“น่ารัก”
“ชมฉัน”
“ชมหมามั้ง อยู่กันสองคน” ผมส่ายหน้าไปมาก่อนจะผลักศีรษะแป้งร่ำและเดินนำเธอออกจากห้อง “ทำไมแต่งตัวหล่อขนาดนี้”
“ปกติปะ”
“ฉีดน้ำหอมที่ฉันซื้อให้ด้วยสินะ” ลอบมองใบหน้าสวยที่กำลังดอมดมตำแหน่งแผงอกผม จนต้องเอามือดันศีรษะเธอออก ทำอะไรน่าเกลียดชะมัด อยู่ในลิฟต์มันมีกล้องนะเว้ยยัยบ้านี่!
“เป็นหมาหรือไง แยกแยะกลิ่นเก่งมาก”
“วันนี้นายต้องให้เวลาฉันทั้งวัน โทษฐานไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น”
“ห๊ะ!” ข้อหาเหี้ยอะไรวะเนี่ย ทำยังกับว่ากูทำอะไรผิดทั้งที่นอนกับผู้หญิงคนอื่นมันปกติในชีวิตของผมด้วยซ้ำ “ข้อหาเหี้ยอะไร กูงง”
“ไม่รู้ ฉันตั้งข้อหาแล้ว เพราะงั้นยอมรับผลของมันซะ”
“เดี๋ยวดิแป้ง”
“หึ”
ทันทีที่ร่างบอบบางก้าวเท้าออกจากลิฟต์ ผมเรียกรั้งเธอเอาไว้แต่แป้งร่ำกลับหันมามองผมพลางฉีกยิ้มกว้างให้ เป็นภาพที่ทำให้ผมถึงกับนิ่งไปทันที เพราะปกติเห็นแป้งร่ำยิ้มแบบนี้บ่อยมากๆ ทว่าทำไมผมรู้สึกว่ามันต่างกันออกไปนะ ยิ่งเห็นเธอเอามือไขว่หลังเดินนำผมไปแบบอารมณ์ดีสุดๆ ก็ได้แต่ยกมือเกาศีรษะตัวเอง
เมื่อกี้มันอะไรกันวะ? จู่ๆ รอยยิ้มของแป้งร่ำก็วิ่งเข้ามาชนหน้าอกผมเต็มๆ เลย แม่ง! ถ้าจะบ้านะมึงไอ้ซัน เรื่องปกติปะวะ แป้งร่ำก็ยิ้มให้มึงตลอดไม่ใช่เพิ่งจะมายิ้มสักหน่อย เฮ้อ สมองผมคงมีปัญหาแล้วสินะ
:: SUN TALK END ::
*------------------------------------------------*
- Writer
