ติดลม
739 Words
ร่างสูงที่นั่งอยุ่บนโซฟาก้มลงมาใกล้ ใบหน้าคมคายของเขาอยู่ห่างจากฉันแค่หนึ่งคืบ
"หึ" เสียงแค่นหัวเราะที่ดังออกมาจากเขาพร้อมกับร่างหนาที่ผละออกไปเอนลำตัวพิงกับพนักโซฟาตามเดิม
"เสร็จแล้วค่ะ" ฉันบอกพร้อมกับเก็บกะละมังไปไว้ที่เดิม
ในอพาร์ทเม้นท์ของฉันเป็นเพียงแค่ห้องเช่าที่ไม่ได้กว้างมากนักมีแค่ห้องน้ำในตัวและห้องนอนเท่านั้น
"ขออุปกรณ์ทำแผลให้ฉันที"
"ค่ะ" ฉันตอบรับอย่างว่าง่ายแล้วไปหยิบกล่องทำแผลมาให้เขา
ถึงแม้ว่าฉันจะมีอุปกรณืทำแผลก็ใช่ว่าฉันจะทำแผลเป็นนะ
"ฉันทำเอง" เมื่อเห้นว่าฉันทำท่าทางเงอะๆงะๆเขาก็เอ่ยบอกเสียงเรียบพร้อมกับแย่งขวดยาจากมือฉันออก
"....." ฉันไม่ตอบอะไรเพียงแค่นั่งมองเขานิ่งๆก็เพราะไม่รู้ว่าจะไปนั่งตรงไหนเพราะทั้งห้องมีแค่โซฟาตัวเล็กๆตัวนี้ตัวเดียว
"บ้าฉิบ!" น้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ของคนตัวโตสบถออกมาจนฉันตกใจ
"เลือดออกอีกแล้วทำไงดี" ฉันรีบใช้ผ้าขนหนูที่วางอยู่ขึ้นซับเลือดข้างสีข้างของเขาให้ เพราะเมื่อครู่เขาเอี้ยวตัวมากไปเลยทำให้แผลเปิด
"อ่า แม่งเอ้ย"
"ไม่พูดคำหยาบสิคะ" ฉันเงยหน้าขึ้นไปดุคนตัวโตกว่าถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำสีหน้าว่ากลัวฉันเลยก็ตามที
"....."
"เดี๋ยวทำแผลให้ดีกว่าค่ะ แบบนี้เลือดได้หมดตัวก่อนแน่ๆ" ฉันแย่งผ้าก๊อซในมือของเขามาแล้วเริ่มพันแผลให้ยังไงๆก็ต้องรักษาเบื้องต้นไปก่อน
"ชื่ออะไร" เมื่อทำแผลให้เขาเสร็จร่างสูงก็เอ่ยถามในขณะที่ฉันกำลังเก็บกวาดของที่ใช้ทำแผลให้เขา
"พระพายค่ะ เรียกว่าพายเฉยๆก็ได้ค่ะ" ฉันหันไปยิ้มตอบแล้วเก็บของเอาไว้ก่อนจะมองเวลาจากนาฬิกาที่ติดผนังห้องก็บอกเวลาว่าตอนนี้ตีสองเข้าไปแล้ว
"คุณจะนอนหรือยังคะ"
"สิงโต"
"คะ?" ฉันย่นคิ้วบางถามกลับไปอย่างไม่เข้าใจ เพราะเขาตอบไม่ตรงคำถามของฉันเลยสักนิด
"เรียกฉันว่าสิงโต จำชื่อฉันไว้ด้วย" ใบหน้าคมหันกลับมาบอกเสียงนิ่ง
ฉันเลยพยักหน้าให้เป็นการเข้าใจก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำเพื่อจะเตรียมตัวนอนได้สักที
[ สิงโต ]
ผมนั่งทำแผลใหม่ทั้งหมดเพราะว่าคนที่ทำแผลให้ก่อนหน้านี้เล่นพันแผลซะเลือดแทบไม่เดิน
หึ เป็นวิธีห้ามเลือดได้โคตรดีจริงๆ
ผมเดินไปนั่งยังปลายเตียงนุ่มที่มีคนตัวเล็กนอนหลับอยู่ เสียงลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าคนตัวเล็กน้อนหลับสนิทแล้ว
"ไม่ระวังตัวเลย" ผมเอ่ยเบาๆแล้วมองใบหน้าสวยหวานที่ไร้พิษภัยของเธอ
จะบอกว่าโชคดีก็ได้ที่เธอผ่านมาเจอผมไม่อย่างนั้นผมก็คงจะนั่งจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นจนถึงเช้า หรือจนกว่าไอ้พวกเวรนั่นมาเจอเสียก่อน
ผมถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาแม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นรุ่นที่ทันสมัยมากนักแต่ดูเหมือนว่าเธอจะดูแลของๆเธอได้เป็นอย่างดี
ตู๊ดดด~
ผมกดโทรหาไอ้ชาริทลูกน้องคนสนิทที่ผมไว้ใจเพียงคนเดียวให้ได้รู้ก่อน เพราะดันมีไอ้สวะหน้าไหนไม่รู้ที่เป็นหนอนมาทำให้ผมต้องโดนไอ้พวกลูกหมาเล่นไม่ซื่อดักทำร้ายระหว่างทาง
[ ฮัลโหล ]
"มึงเป็นไงบ้าง" ไม่ต้องแนะนำตัวให้มากความแค่ผมเอ่ยถามมันก็คงจะรู้ว่าผมเป็นใคร
[ นายอยู่ที่ไหนครับ ]
"กูยังอยู่ดีไม่ต้องห่วง รีบจัดการไอ้พวกเวรนั่นก่อน"
[ แล้วนายละครับ ]
"จัดการได้แล้วก็โทรมาหากูเบอร์นี้"
[ ..... ]
"ตอนนี้กูกำลังมีเรื่องสนุกให้ทำอยู่" ไม่ว่าเปล่าผมใช้นิ้วมือหนาม้วนปลายผมของคนตัวเล็กเล่น
[ เรื่องสนุก ]
"เออ ตอนนี้กูกำลังติดลมอยู่ว่ะ"
- Writer
