นักเรียนม.ปลาย
803 Words
[ พระพาย ]
ฉันตื่นขึ้นมาตอนหกโมงเช้าแล้วต้มโจ๊กร้อนๆเอาไว้ให้คนป่วยที่นอนหลับอยู่ แล้วก็สวมรองเท้านักเรียนพร้อมกับกระเป๋านักเรียนเตรียมจะออกจากห้อง
"จะไปไหน?" ทว่ายังไม่ทันได้เปิดประตูออกไปก็มีเสียงเอ่ยถามจากคนตัวโตที่นอนอยู่
"ไปโรงเรียนไงคะ"
"ยังเรียมม.ปลายอยู่เหรอ?" สายตาคมไล่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสังเกตุ
ก็เพราะตอนนี้ฉันสวมชุดนักเรียนของโรงเรียนชื่อดังที่สอบได้ทุนมา พร้อมกับถักเปียสองข้างให้พอเรียบร้อยพร้อมด้วยกระเป๋านักเรียนใบโต ถ้าเขาไม่โง่ก็น่าจะดูออกแหละนะ
"ใช่ค่ะ ม.ปลายปีสุดท้ายแล้วค่ะ"
"งั้นเหรอ" คนตัวโตหยัดกายขึ้นมาตอบเสียงเรียบราวกับไม่ได้ใส่ใจมากนัก
"คุณจะติดต่อญาติไหมคะ"
"ฉันโทรไปแล้ว"
"อย่างนั้นเหรอคะ ถ้าเกิดว่าคุณจะออกไปแล้วรบกวนล๊อคประตูให้พายด้วยนะคะ"
"....."
"ถึงแม้ว่าในห้องจะไม่มีของมีค่า แต่พายก็ยังกังวลอยู่ดี" ฉันบอกให้เขาเข้าใจ และดูเหมือนว่าคนตัวโตจะรับรู้เขาเลยพยักหน้าตอบกลับมา
"มานี่ก่อน"
"อะไรคะ"
"บอกให้มาก็มาจะถามทำไม" คิ้วหนาที่ขดเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์ทำให้ฉันยอมถอดรองเท้าแล้วเดินไปหาเขาอย่างว่าง่าย
"เอาไปซื้อขนม" ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อคนตัวโตยื่นแบงค์พันหนึ่งใบมาให้ฉัน
ถึงแม้ว่าคนอื่นจะมองว่ามันไม่เยอะมากแต่สำหรับฉันเท่ากับค่างานหลายชั่วโมงเลยนะ
"ให้ทำไมคะ มันเยอะเกินไป"
"เยอะเหรอ?"
"ใช่ค่ะ ไม่จำเป็นต้องให้หรอกค่ะ"
"เธอช่วยฉันไว้แค่นี้ยังน้อยไป ยังไงฉันก็กลับไปตอนนี้ไม่ได้อยู่ดีรบกวนเธอสักวันสองวันคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม" สายตาที่ดูเหมือนจะขอร้องแกมบังคับนั่นทำเอาฉันไม่กล้าตอบคำถามของเขาเลย
"....."
"ถือว่าตกลง เอาไปซื้อของมากินด้วยกันก็ได้ถ้าเธอไม่กล้ารับไว้"
"ถ้าเอาไว้ซื้ออาหารมากินก็ได้ค่ะ พายจะซื้อกลับมาหลังเลิกเรียน"
"อืม" เขาขานรับพร้อมกับเอนกายกลับไปนอนตามเดิม
"พายต้มโจ๊กไว้ให้แล้วนะคะ ไปเรียนก่อนนะคะสวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้อย่างนอบน้อมแล้วหมุนตัวกลับเดินไปใส่ร้องเท้านักเรียนเหมือนเดิม
แต่ก่อนจะเปิดประตูก็หันกลับไปมองคนตัวโตอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าฉันกลับมาแล้วเขานอนไม่หายใจแล้วนะ
"ตั้งใจเรียน" เมื่อเห็นว่าฉันหันไปมองเขาก็เอ่ยขึ้นมา
"รู้แล้วค่ะ" ฉันตอบรับแล้วเปิดประตูออกมา เพราะวันนี้ตื่นสายนิดหน่อยเลยต้องรีบเป็นพิเศษ
[ สิงโต ]
อ่า แม่ง..
นี่ผมกำลังอยู่ในห้องของเด็กม.ปลายเหรอวะ ถึงว่าเธอถึงได้ใสซื่อนัก แบบนี้มันพรากผู้เยาว์ไหมวะ
ผมได้แต่คิดอยู่ในหัว ตอนแรกก็คิดว่าเธอจะเป็นนักศึกษาอะไรเสียอีก
ผมลุกเดินไปยังระเบียงห้องที่เธอใช้ตากผ้าเอาไว้ สูดอากาศสักหน่อยทว่าสายตากลับมองเห็นร่างบางที่สวมชุดนักเรียนกำลังวิ่งอยู่ยังถนนด้านล่าง
"หึ นักวิ่งลมกรดหรือไง" ผมพึมพัมกับตัวเองเบาๆเมื่อจำได้ว่าผู้หญิงผมเปียนั่นเป็นเธอแน่ๆ
ก๊อกๆ~
เสียงเคาะประตูทำให้ผมต้องละสายตาจากร่างบางหันกลับมามองยังบานประตูห้องของเธอ
ผมเดินไปเปิดประตูเพราะคิดว่าคงไม่มีใครที่จะมาได้ในเวลานี้ เพราะเจ้าของห้องไปโรงเรียนไม่มีทางที่จะเป็นคนรู้จักของเธอ
แกร๊ก~
"นาย"
"มาเร็วดี" ผมพูดขึ้นเพราะคิดอยู่แล้วว่าชาริทต้องตามสัญญาณมือถือมาได้
"จัดการเรียบร้อยแล้วครับนาย"
"ดี"
"นายเจ็บหนักหรือเปล่าครับ กลับไปให้หมอดูแผลให้ดีกว่าครับ"
"ไม่ต้อง กูมีคนดูแลให้อยู่"
"นายหมายถึง.."
"เอาเป็นว่ามึงไปสืบเรื่องของเด็กคนนี้ให้กู" ผมบอกความต้องการพร้อมกับชี้ไปยังรูปถ่ายที่ติดเอาไว้กับผนังห้อง
ที่มีรูปของเด็กสาวหน้าตาสวยยิ้มหวานอยู่
"ครับ"
"แล้วตามดูเอาไว้ ได้เรื่องแล้วรายงานกูด้วยวันนี้กูยังไม่กลับ"
"ทำไมละครับ ห้องทั้งแคบและไม่สะดวกแบบนี้นายจะอยู่ยังไงครับ"
"ลำบากกว่านี้กูก็อยู่มาแล้ว ทำตามที่บอกก็พอ"
"....."
"กูลืมบอก...อย่าทำให้เธอกลัวล่ะ เดี๋ยวเด็กเตลิดหมด"
- Writer
