เนิ่นนานกว่าฉันจะละฟันคมออกจากท่อนแขนของเขา ท่อนแขนหนาที่มีเลือดไหลซิบออกมาตามรอยฟันไม่ได้ทำให้ร่างสูงตรงหน้าแสดงท่าทางโกรธฉันเลยแม้แต่น้อย
"หายโกรธหรือยัง" มือหนากอบกุมใบหน้าของฉันเอาไว้อย่างหวงแหนแล้วเอ่ยถามเสียงเบา
"ยัง ยังไม่หาย" ฉันตอบกลับเสียงแข็งแล้วหลุบตาต่ำไม่อยากมองหน้าของเขาในตอนนี้
"อย่าร้อง ฉันไม่ชอบเห็นเธอร้องไห้รู้ไหม" มือหนาช้อนปลายคางฉันให้เงยขึ้นมองเขา จากนั้นใบหน้าคมก็ก้มลงมาใช้ริมฝีปากหนาจูบซับน้ำตาให้ฉันอย่างอ่อนโยน
ยิ่งเขาทำแบบนี้ความรู้สึกที่ตีกันอยู่ภายในอกก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
"ทำไมไม่บอกพาย ทำไมต้องทำให้พายรู้สึกแย่ด้วย"
"ถ้าการที่ฉันอยากมอบทุกสิ่งเธอการเป็นการทำร้ายเธอ ฉันก็ขอโทษจริงๆ"
"....."
"แต่ขอร้องอย่าโกรธอย่าเกลียดฉันนะพาย"
"....."
"ชีวิตนี้ฉันไม่เคยต้องขอร้องอ้อนวอนใคร..เธอเป็นคนเดียวที่ฉันยอมมากขนาดนี้"
"....."
"เชื่อใจฉันนะ ฉันมีแต่ความหวังดีกั
