1 บทนำ
878 Words
ปั้ง!
"เกมส์นี้ไม่มีกติกาตัดสิน นอกจากจะมีคนนึงลุกไม่ขึ้น แล้วอีกคนจะเป็นผู้ชนะทันที" ผู้เป็นประมุขของบ้านบอกคำสั่งหนักแน่น ตอนให้กาเรลและแบล็คมาประลองฝีมือต่อสู้ ตรงลานออกกำลังกายมุมหลังบ้าน
ท่ามกลางสายตาจากคนงานและบอดี้การ์ดชุดดำ ต่างยืนส่งเสียงให้กำลังแต่คนสนิท ยกเว้นฝ่ายมาใหม่
"ถ้านายเอาชนะนายแบล็คได้ คืนนี้ฉันพาไปฉลองไม่อั้นเลย" น้ำเสียงสดใสของดาริณกระซิบบอกอย่างครึกครื้น ราวกับสนุกที่ตัวเองส่งผู้เข้าแข่งขันอยู่ริมขอบสนาม
"ผับนั้นหน่ะเหรอ คราวนี้ฉันจะไม่ช่วยเธออีกแน่" กาเรลบอกเสียงเรียบ
"ผับอื่นสิย่ะจะรออะไร ฉันเจ้าแม่สายเปย์เชียวนะ"
"ไปบอกพ่อเธอสิ จะได้รู้นิสัยลูกสาว" กาเรลบอก ก่อนถลกแขนถอดเสื้อแจ็คเก็ตหนังวางพาดบนเก้าอี้ ให้เหลือเพียงเสื้อยืดสีขาวแนบกล้ามเนื้อ ปกปิดรอยสักจางๆ
"ถ้าปากนายโป้ง ฉันจะสวนกลับแทนนายนั่นเลย" ครั้นจะดีใจก็รู้สึกไม่เต็มที่ พอได้ยินเสียงเข้มบอก ทำอารมณ์หงุดหงิดขึ้นกว่าเดิม
"กูออมมือไม่เป็น" แบล็คเอ่ยบอก ยามรู้สึกว่าตัวเองจะไร้ค่า รีบกดดันให้เขาต้องทำอะไรสักอย่าง
"บอกใคร?" คนบอก ยกก้าวเท้าอย่างมั่นใจ ไปตรงเบื้องหน้าคู่ต่อสู้ในอีกไม่กี่นาที
"ได้! ถ้ามึงมั่นใจก็เข้ามาเลย!'
"...อืม"
"เฮียจะปล่อยให้เป็นแบบนี้เหรอ" มารีนส่งเสียงกระซิบสามีทันที ไม่ยักรู้ว่าลูกสาวจะชอบดูความรุนแรงของผู้ชายด้วย
"ลองดูก่อน" ซายน์พยักหน้าเมียรักวางใจ พอเสียงสัญญาณจากลูกน้องคนนึงเป่านกหวีด ทั้งแบล็คและกาเรลต่างวิ่งเข้าหากัน
ฟึ่บ! ผลั๊วะ!
ทั้งคู่ต่างไม่มีอุปกรณ์ป้องกัน พร้อมรับแรงหมัดปะทะจริงอย่างนิสัยลูกผู้ชาย โดยข้างสนามมีเสียงเชียร์อยู่ตลอด
"นายกาเรลสู้ๆ!!" ดาริณตะโกนบอกเสียงห้าวหาญ ผิดกับเจ้าของชื่อแสดงคงามรำคาญผ่านใบหน้า
"เอาดิว่ะ เพื่อคุณหนูกูไม่ยอมปล่อยไอพวกสวะมาเกาะเธอกินหรอก" แบล็คเอ่ยบอก ยกแขนตั้งรับตอนถูกขาแกร่งของอีกฝ่ายเตะฟาดรุนแรง ทำเขาเกือบเสียการทรงตัว
"เธอเป็นคนไม่ใช่อาหาร มึงคงมีปัญหาที่สมองแล้วแหละ" สัญชาตญาณบางอย่างกำลังบอกเขา ให้ใช้กำปั้นใหญ่บีบเกร็งจนเส้นเลือดปูด ปล่อยหมัดสวนตอนอีกฝ่ายต่อยมา จนแรงปะทะเข้าเต็มใบหน้าทางนั้นซวนเซ
"อึก!!!" คนเจ็บถึงกลับตาลาย แต่แสร้งว่าทนไหว แล้วถอยหลังเป็นจังหวะอย่างเตรียมตัวจะเริ่มปะทะใหม่
"มันดูแปลกๆนะครับนาย" ลูกน้องคนสนิทรีบกระซิบบอกซายน์ ท่าทางการต่อสู้ดูเหนือชั้นกว่าคนของเจ้านายเห็นได้ชัด ทำพวกเขารับรู้ถึงการผิดสังเกตุ
"รีบไปสืบประวัติมา" น้ำเสียงก้องกังวานบอก
"ยัยดาริณไปเจอมาได้ยังเนี้ย นี่มันเป็นนักมวยเก่ามาหรือไง" พาเรนพึ่งกลับมาถึงบ้าน พอรู้ข่าวจากลูกน้องเฝ้าประตู เลยเดินลัดมาทางข้างหลัง เห็นเหตุการณ์ได้ทั้งหมด
"ม๊าล่ะปวดหัว อยู่ๆพี่เราก็อยากหาบอดี้การ์ดเอง" ผู้เป็นแม่บอก
"คิดได้ไง แต่เอาเหอะม๊า...เจ้โตแล้วจะได้มีประสบการณ์มั่ง"
"นายกาเรลพอๆได้แล้ว!!!! เอาเป็นว่ารู้ผลแล้วนะ อย่าให้ต้องเจ็บกันไปกว่านี้สิ" ดาริณวิ่งเข้ามาห้ามทั้งสอง ตอนใบหน้านายแบล็คเต็มไปด้วยเลือด ส่วนอีกฝ่ายมีแค่ประปรายตรงมุมปากและหางคิ้ว
"แต่มันยังไม่ล้มนะครับคุณหนู...ซี๊ด" คนเจ็บแทบมองเห็นภาพไม่ชัด แถมยังพูดแล้วพาลปวดแสบไปทั่วโครงหน้า
"ป๊า!!! แค่นี้ก็รู้แล้วใช่ไหมว่าใครชนะ" ร่างอรชรตะโกนบอก แล้วถือวิสาสะจับข้อมือใหญ่ลากเขาออกจากสังเวียนต่อสู้ เพราะไม่อย่างนั้นคงได้เริ่มเกมส์ใหม่
"ปล่อย" น้ำเสียงเข้มเอ่ยเตือน ตอนหญิงสาวยังลืมตัวไม่รู้ว่ามือยังจับเขา
"อุ้ย...ลืม"
"เอาเป็นว่าป๊ารักษาคำพูดแล้วกัน แล้วนายก็จงทำหน้าที่ดูแลดาริณดีๆด้วยล่ะ" ประมุขของบ้านก้าวเดินมาใกล้ร่างสูง ท่านไม่รู้สึกถึงความวางใจในตัวคนตรงหน้าได้เลย
"..." กาเรลพยักหน้าตอบสั้นๆ ส่งสัญญาณทางสายตาให้ดาริณพาเขาออกจากตรงนี้ มันดูนอกเหนือจากสัญญาที่ตกลงกัน
"แต่เดี๋ยวก่อน...ให้วินไปจัดการเรื่องที่อยู่ เพราะฉันไม่ไว้ใจให้คนนอกเข้าออกบ้าน" ซายน์บอกเสียงจริงจังแฝงไปด้วยอำนาจ
"แต่ผม.." โครงหน้าหล่อหันขวับตอนถูกตัดประโยคสนทนา
"นั่นสิ ทำตามที่ป๊าบอกเถอะ งั้นดาริณขอตามไปดูด้วย จะได้เรียกใช้บ่อยๆ" ร่างอรชรผายมือให้บอดี้การ์ดบิดาเดินนำหน้า ก่อนตวัดหางตาใส่ทางร่างสูง
"ขืนนายคิดตุกติก ปืนหลายกระบอกพร้อมจ่อหัวนายแน่!"
-------------
ดาริณจัดจ้านทุกเรื่อง 555
- Writer
