“น้องปราย น้องกาน ครับ เหลืออีกกี่วันที่จะต้องไปฝึกงาน"อยู่ๆประภาษก็ถามขึ้นระหว่างนั่งรถไปวังน้ำเขียว ของน้องปรายนี่ไปใต้ 3 เดือนใช่ไหม?
“ใช่ค่ะพี่ภาษ อีก 5 วันค่ะ นับวันนี้ด้วย พรุ่งนี้กลับบ้าน วันมะรืนปลายต้องเดินทางแล้วค่ะ จะแวะไปนอนกับพี่ปราณ รุ่งเช้าอีกวันก็เข้าที่หน่วยฝึกงานเลยค่ะ”
“ของกานฝึกงานที่บริษัท พี่ตะวันค่ะ ฝึกแค่ 3 เดือนเหมือนกันกับปราย โชคดีที่อยู่ใกล้บ้านค่ะ”
“น้องกานยังดีกว่า น้องปรายนะครับ ไม่น่าห่วงเท่าไร เพราะพักที่บ้าน ฝึกงานที่บริษัทของตะวัน แต่น้องปรายนี่ซิ ทะลึ่งไปเลือกที่ฝึกเสียไกล มันน่าตีจริงๆ เลย แล้วน้องปรายจะเดินทางยังไง จากบ้านเรา ไปถึงโน้น อย่าบอกนะว่าจะขับรถไปเอง หรือว่าพ่อกับแม่อนุญาตแล้ว” ประภาษมองผ่านกระจกหลัง เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบ
“พี่นี่สงสัยมากเลยนะว่า ทำไมพ่อกับแม่ยอมให้เรียนสาขานี้ เนี้ยเห็นไหม ไปฝึกงานก็ไกล แถมต้องเข้าไปอยู่ในป่าตั้ง 1 เดือน
