รักของปรายลดา

เห็นหน้านิ่งๆ เครียดๆ ก็ใจดีอยู่นะ

เช้านี้เวลาเจ็ดโมงกว่าๆ ที่โต๊ะอาหารบ้าน ว่องไววิทย์ ทุกคนทานอาหารกันพร้อมหน้า

"น้องกาน สอบเสร็จแล้วใช่ไหม เป็นยังไงบ้าง คิดว่าผ่านฉลุยไหม"

"สบายค่ะพี่ตะวัน เทอมนี้สบายมากเลย เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง มาจ่อรออยู่แล้วค่ะ" กานดาราตอบพี่ชาย และยิ้มอย่างมีความสุข เธอทำได้แล้ว หญิงสาวมั่นใจในตัวเอง เรื่องเรียนเธอไม่เคยทำให้ที่บ้านผิดหวัง

"พี่ดีใจด้วยนะ แล้วเรื่องฝึกงาน ได้ติดต่อไว้บ้างหรือยัง หรือจะฝึกที่บริษัทฯ เรา "

"คะ....พี่ตะวันว่าไงนะคะ" กานดาราถามย้ำพี่ชายเธออีกครั้ง เธอไม่อยากจะเชื่อเลย พระเจ้า นี่พี่ชายเธอกินยาอะไรเข้าไป ถึงผิดสำแดงแบบนี้ แต่ไหนแต่ไหนยืนยันว่าจะให้เธอฝึกงานที่บริษัทฯ ไม่ยอมให้ไปฝึกที่ไหน แล้วตอนนี้ คืออะไร ใครช่วยตอบฉันที

"พี่ถามว่า ได้ไปติดต่อสถานที่ฝึกงานไว้บ้างหรือยัง นี่ก็ใกล้แล้วไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก จะไปฝึกที่อื่นก็ไป พี่ไม่ว่าอะไร รีบหาเดี๋ยวจะเสียโอกาส"

"อื่อ...ขอบคุณพี่ตะวันนะคะ กานก็มองๆไว้บ้างค่ะ เดี๋ยวกานรีบติดต่อ ได้เรื่องยังไงกานแจ้งพี่ตะวันนะคะ" กานดาราพูดเสียงสั่น จะไม่ให้สั่นได้ยังไง ที่ผ่านมา 22 ปี เธอไม่เคยเป็นตัวของตัวเอง เพิ่งจะเริ่มเป็นตัวของตัวเองก็เดือนนี้แหละ หญิงสาวแอบหยิกแขนตัวเอง เจ็บนี่นา แสดงว่าเธอไม่ได้ฝัน

"แม่ครับ ผมว่าเราน่าจะโทรไปบอกคุณน้าทั้งเองดีไหมครับ ว่าจะเดินทางวันไหน นี่รอเด็กนั่นตั้งแต่เมื่อวาน ไม่เห็นมีวี่แววว่าจะโทรมาเลย เหลวไหลจริง ให้ผู้ใหญ่รอได้ยังไง" นี่ทำไมเขาต้องรู้สึกร้อนใจกับเรื่องแค่นี้ด้วยนะ แต่เมื่อรู้สึกตัวและนึกขึ้นมาได้ว่าหมกหมุ่นกับเรื่องนี้มากไปเขาก็เงียบ

"น้องน่าจะเก็บของอยู่มั้งลูก เห็นว่าต้องขนของบางส่วนกลับไปไว้บ้านด้วยไม่ใช่เหรอ บ่ายๆคงโทรมาหรอก หรือว่าไงน้องกาน หนูปรายโทรหาไหมลูก หลังจากที่หนูคุยกันเมื่อวาน" นางดุจเดือนหันมาถามลูกสาวคนเล็ก

"ยังเลยค่ะแม่ แต่กานคิดว่า ปรายคงเริ่มเก็บของค่ะ หรือต้องมีอะไรแน่ๆ ปกติปรายจะเร็วมาก"

ไม่ทันที่กานดาราจะพูดอะไรต่อ ก็มีเสียงออด หน้าบ้านดังขึ้น

"ลุงสรรไปดูให้หน่อย ใครมาแต่เช้าเลย ยังเช้ามากเลยนะเนี้ย ปกติไม่เคยมีใครมานะ " นางดุจเดือนพูดอยู่คนเดียว

"อ้าวปราย มายังไงเนี้ย กานก็รอเข้าใจว่าจะโทรมา แล้วไหงมาเองอ่ะ เรากำลังกินข้าวเช้ากันเลย มากินด้วยกันไหมปราย มาๆมานั่งก่อน" กานดาราขยับเก้าอี้ให้ปรายลดามานั่งข้างตัวเอง ซึ่งตรงข้ามกับตะวัน ส่วนกานดารานั่งตรงข้ามกับนางดุจเดือน

ไคุณป้าขาสวัสดีค่ะ พี่ตะวันคะ สวัสดีค่ะ" ปรายลดาทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสองคน ก่อนนั่งลงข้างๆ กานดารา วันนี้เธอสวมชุดเดรสยีนต์แขนสั้น คอเชิ้ต ยาวเลยเข่านิดหน่อย มีกระเป๋าสะพายคล้องไว้ที่ไหล่ ใส่รองเท้าผ้าใบ ดูทะมัดทะแมง

"ปรายต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้โทรมาบอกล่วงหน้า ปรายคิดว่ามาด้วยตัวเอง ดีกว่าใช้โทรศัพท์ค่ะ เพราะคุณป้า และพี่ตะวันเป็นผู้ใหญ่" หญิงสาวยกมือไหว้ขอโทษ เจ้าของบ้านทั้งสองคน "ขอโทษกานด้วยนะที่ต้องให้รอ" หญิงสาวยิ้มให้เพื่อน ที่ซึ่งเหมือนจะกลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปเสียแล้ว

"คือยังงี้คุณป้า พี่ตะวัน ปรายสอบเสร็จเมื่อวาน คิดว่าวันนี้จะเก็บของ ที่ตั้งใจเอาไปไว้ที่บ้านใส่รถไว้ก่อนค่ะ และจะเดินทางวันมะรืนค่ะ มันกะทันหันไป สำหรับทางคุณป้า เอาแบบที่คุณป้าและพี่ตะวันสะดวกนะคะ ปรายรอได้ เพราะปรายหยุด 15 วัน ไปวันไหนก็ได้ค่ะปรายอยู่ยาว จนเปิดเทอม แล้วก็ขาไป ปรายเอารถกลับบ้านด้วยค่ะ ถ้าเราไปพร้อมกัน ให้กานนั่งไปกับปรายได้ไหมคะ" พูดแล้วก็หันไปยิ้มให้ชายหนุ่ม ซึ่งเธอคิดว่าต้องขออนุญาตเขาเท่านั้น ถ้าถามคุณป้าๆ ก็ต้องให้คุณพี่ตอบอยู่ดี สู้ขอกับเจ้าตัวเองเลยดีกว่า ถึงแม้ว่าจะขัดๆ กับหน้าที่นิ่งสนิทของเขา แต่เธอสงสารกานดาราหรอก ดู หน้าตาแบบมีความหวังมาก เธอถึงต้องคุยกับเขา จะได้รู้ว่าได้หรือไม่ได้

"ส่วนที่บ้านปรายแจ้งพ่อกับแม่แล้ว ท่านรออยากที่จะเจอกับคุณป้า แม่เตรียมปิดร้านเลยค่ะ และลงมือทำความสะอาดบ้านหลังเล็ก สำหรับครอบครัวคุณป้าไว้รอเองเลย แม่ตื่นเต้นมาก"

"กินข้าวมารึยัง" คนหน้านิ่งถามกลับมา แบบนิ่งๆ

ไยังเลยค่ะ" คนตอบๆ แบบไม่มองหน้าเช่นกัน เพราะสายตามองอาหารบนโต๊ะ

"งั้นกินข้าวด้วยกันเสียเลย เสร็จแล้วจะได้ไปช่วยน้องกานเตรียมของ รายนี้ไม่ค่อยได้ไปไหน คงต้องการคนช่วย ใช่ไหมน้องกาน ขนไปเท่าไรก็ได้รถเราเอง เสร็จแล้วจะได้ไปช่วยแม่จัดของบ้าง "

ไไม่เป็นไรหรอกลูก ของแม่เตรียมพร้อมไว้แล้ว ช่วยน้องกานเถอะ สาวๆของเยอะ ของแม่มีไม่มากเลย เอ่ากินข้าวกินปลากันก่อนนะหนูปราย กับข้าวป้าทำเอง ลองดูว่าจะถูกปากไหม เอาเลยลูกลงมือ ไม่ต้องเกรงใจ"

"ขอบคุณมากค่ะคุณป้า ปรายคิดว่า น่าจะถูกปากทุกอย่างเลยละค่ะ ปรายไม่เกรงใจแล้วนะคะ " หญิงสาวพูดพร้อมกับจัดการอาหารตรงหน้า อย่างเอร็ดอร่อย โดยที่ไม่มีอาหารเขินอายเลยแม้แต่น้อย

กานดาราแทบจะกรี๊ดออกมาดังๆ แต่ทำได้แค่กรี๊ดอยู่ในอก หัวใจเต้นแรง คนข้างๆแอบหยิกแขน แบบว่าแสดงความดีใจด้วย แต่พี่ชายเธอยังไม่ตอบเรื่องที่จะให้นั่งรถไปกับปรายลดา

"งั้นเราเดินทางพรุ่งนี้พร้อมกันดีไหมครับแม่ เตรียมของไปเยอะหน่อย เผื่อแม่กับน้องกานยังไม่อยากกลับ ส่วนเรื่องขาไปก็แล้วแต่น้องกานนะ จะนั่งไปเป็นเพื่อนกันก็ได้ พี่ไม่มีปัญหา"

"จริงๆ เหรอคะ ขอบคุณมากนะคะ รับรองว่าปรายไม่ขับซิ่งแน่นอนค่ะ ใบขับขี่ปรายสอบด้วยตัวเอง จะระมัดระวังให้ดีที่สุดเลย ดีใจไหมกาน ปรายดีใจมากเลยรู้ไหม เราจะได้คุยกันประสาผู้หญิงๆ แต่ตอนนี้ปรายหิวแล้ว ขอกินข้าวก่อนนะ เสร็จแล้วล้างถ้วยจานแล้วเราได้ไปจัดเตรียมของกัน" หลังจากนั้นบนโต๊ะอาหารเช้านั้น ก็มีแต่บทสนทนาของสาวๆ

ส่วนคนที่อนุญาตยังคงนั่งกินข้าวเงียบ หน้านิ่งเหมือนเดิม ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

นางดุจเดือนเองก็รู้สึกผ่อนคลายมาก

"ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวปรายกับกานเก็บเอง คุณป้ากับคุณพี่ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ" หญิงสาวเก็บถ้วยจานบนโต๊ะอาหารอย่างคล่องแคล่ว โดยมีกานดารา คอยช่วย ถึงแม้จะไม่คล่องนัก เพราะปกติแม่บ้านจะเป็นคนทำให้ตลอด หรือไม่นางดุจเดือนก็จะเป็นคนทำเอง

ป่ะกานที่ล้างจานอยู่ตรงไหน รีบล้าง เราจะได้ไปเตรียมของกัน กานยกถาดแก้วนำหน้าไปเลย เดี๋ยวปรายยกพวกนี้เอง กับข้าวฝีมือคุณป้าอร่อยที่สุดเลย อิจฉากานได้กินกับข้าวฝีมือแม่ทุกวัน ปรายนี่ขนาดกลับบ้านแม่ยังไม่ค่อยทำเลย แต่จริงๆแม่ทำอร่อยนะ แต่แค่แม่ไม่ค่อยมีเวลา หญิงสาวพูดบ่นพร้อมเดินตามกานดาราไป หัวเราะไปพราง สองสาวช่วยกันทำความสะอาดถ้วยจาน ปรายลดารู้ว่ากานดาราไม่ค่อยได้ทำแบบนี้ เพราะเห็นท่าทางเก้ๆกังๆ สำหรับเธอ แค่นี้จิ๊บๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร คิดไปก็สงสารเพื่อน ต่อแต่นี้แหละ สนุกแน่ๆกานดารา ฉันจะพาเธอเปิดโลกกว้าง ที่บ้านของฉัน

วันนี้ปรายลดา ขลุกตัวอยู่กับกานดาราเกือบทั้งวัน ช่วยกันเลือกเสื้อผ้า หลากหลายชุด กว่าจะลงตัว กลางวันก็กินข้าวกันสองคน เพราะสองสาวมัวแต่จัดของเพลิน คุณป้าดุจเดือน และลูกชายกินกันก่อนเรียบร้อย ซึ่งเป็นอะไรที่ถูกใจปรายลดา เธอเห็นหน้านิ่งๆคิ้วขมวดตลอดเวลาของเขาแล้วปวดหัวไปด้วย จะเครียดอะไรนักหนา แต่ก็ช่างเถอะ แค่เขาตามใจน้องสาวกับแม่เขาก็ดีมากแล้ว หลังอาหารกลางวัน สองสาวจัดเสื้อผ้าเสร็จเกือบบ่ายสอง ปรายลดาจึงขอตัวกลับไปจัดของตัวเองบ้าง

"คุณป้าคะ คุณพี่ปรายขอตัวก่อนนะคะ มีบางอย่างที่ยังไม่เรียบร้อยค่ะ พรุ่งนี้ให้ปรายมากี่โมงดีคะ" หญิงสาวหันไปถามตะวัน จำต้องมองหน้านิ่งของเขาเพื่อรอคำตอบ

"มาถึงสักประมาณเจ็ดโมงหน่อยๆล่ะกัน จะได้มากินข้าวเช้าที่นี่ ให้เรียบร้อยเลย หรือแม่ว่าไงครับ"

"เอาตามนั้นล่ะลูก หนูปรายมาทานข้าวเช้าที่บ้านป้า เดี๋ยวป้าทำกับข้าวอร่อยๆรอ" นางดุจเดือนรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้ขึ้นทุกวันๆ ตกลงตามนี้นะลูก

"ได้ค่ะคุณป้า งั้นปรายกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณป้า สวัสดีค่ะคุณพี่ ปรายไปก่อนนะกาน พรุ่งนี้เจอกัน คืนนี้ปรายโทรหา" หญิงสาวเดินตัวปลิวไปขึ้นรถ ขับออกไปอย่างสบายใจ