รักของปรายลดา

เตรียมตัวกลับบ้าน

"ฮัลโหล...ปราย พี่ปราณเองนะ เป็นยังไงบ้าง สอบเสร็จรึยัง เมื่อไหร่กลับบ้าน คุยกับพ่อแม่เรื่องหอพักรึยัง "

"สบายดีค่ะพี่ปราณ แหม…มาเป็นชุดเลยนะคะ ปรายกำลังสอบค่ะ คิดว่าสอบเสร็จแล้วก็จะขนของบางส่วนกลับบ้านเลย ปรายคิดว่าปรายจะอยู่ที่เดิมค่ะพี่ปราณ ไม่อยากย้าย ขี้เกียจ และจะไม่ไปอยู่บ้านคุณป้าดุจเดือนด้วย อยู่ที่เดิมก็สะดวกดี เพราะอีกไม่นานปรายก็จะฝึกงานแล้ว อดทนเอาอีกนิด กลับไปบ้านครั้งนี้จะไปคุยกับพ่อแม่เรื่องหอพักค่ะ"

"พี่ปราณช่วยปรายด้วยนะคะ ปรายขี้เกียจย้ายของ และบ้านป้าดุจเดือนก็ไกลจากมหาวิทยาลัยปรายมากด้วย เดินทางลำบากกว่าเดิม มันไม่อิสระเหมือนอยู่หอเดิมเรานะคะพี่ปราณ ปรายก็งง กับพ่อแม่ พี่ปราณกับปรายอยู่มาตั้งนานไม่เห็นเคยว่าอะไร ปรายก็ไม่ใช่คนเกเร อยู่ๆนึกอยากให้ไปอยู่กับคนอื่น ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้คุ้นเคยกับเขา แล้วปรายก็ไปเห็นบ้านเขามาแล้วนะคะ ปรายไม่อยากไปอยู่"

"อีกหน่อยปรายก็ต้องไปฝึกงานตั้งหลายเดือน ไม่อยากเอาข้าวของเครื่องใช้ไปทิ้งไว้บ้านเขา อยู่หอนี่ปรายจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ สะดวกสบายทุกอย่าง นะคะพี่ปราณ ช่วยพูดให้พ่อกับแม่ยอมให้ปรายอยู่ที่หอพักนี้เหมือนเดิมทีนะคะ" หญิงสาวอ้อนพี่สาวสุดฤทธิ์

" ว่าแต่ว่าเมื่อไหร่พี่ปราณจะกลับบ้านคะ หรือต้องรอโรงเรียนปิดเทอม ใกล้ได้ฤกษ์หรือยัง นี่ปรายตื่นเต้นมากเลยนะเนี้ย อยากให้พี่ปราณแต่งเร็ว ๆ ปรายจะได้มีหลานไว้หยอก อยากเห็นหน้าหลานแล้ว พี่ธานินทร์สบายดีไหมคะ อยู่ทางโน้นเป็นยังไงบ้าง สะดวกสบายเหมือนบ้านเราไหม ปรายคิดถึงเสมอนะคะพี่ปราณ ไว้ถ้าปรายว่างเมื่อไหร่ ปรายจะไปหาพี่ปราณ รอเรียนจบก่อนนะคะ จะเที่ยวให้ชุ่มปอดชุ่มใจเลย"

"เอาล่ะๆ พี่รับปากว่าจะพูดกับพ่อแม่ให้ แต่พี่ก็ไม่รู้นะว่าจะสำเร็จไหม พี่สบายดีพี่ชอบที่นี่มาก พี่ธานินทร์ก็สบายดีจ๊ะ งานเขาเยอะมาก เรื่องฤกษ์แต่งงานต้องรอให้สะดวกหลายอย่าง ปรายก็ดูแลตัวเองให้ดีนะ ไปไหนมาไหนก็ระมัดระวัง ขับรถขับรา เห็นว่าเอารถมาใช้ใช่ไหม เดี๋ยวนี้คนยิ่งไว้ใจไม่ค่อยได้ พี่เป็นห่วง เรื่องอื่นไม่เท่าไหร่พี่ไว้ใจปราย ห่วงแต่เรื่องความปลอดภัยนี่แหละ เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่ช่วยพูดกับพ่อแม่ให้นะ วันนี้ แค่นี้ก่อน พี่จะตรวจการบ้านเด็กต่อ"

"ขอบคุณมากค่ะพี่ปราณ ปรายรอฟังข่าวดีนะคะ" หญิงสาววางสายจากพี่สาว เธอมีความหวังจริงๆว่าจะได้อยู่หอเดิม มันต้องเป็นหอเดิมเท่านั้น เพราะว่าเธอจะอยู่หอเดิม จะไม่ย้้ายไปที่ไหนเด็ดขาด

หลังจากที่สอบเสร็จวิชาสุดท้าย หญิงสาวกลับถึงหอพัก หยิบโทรศัพท์โทรหากานดาราทันที

"ฮัลโหล...กานเหรอ ปรายเองว่างไหม ?"

"ว่างๆ ว่าไง ปราย โธ่....นี่กานตั้งตารอเลยนะ โคตรดีใจที่ปรายโทรมา ว่าไง?"

"นี่กานดีใจกับฉันหน่อย สอบเสร็จแล้ว โคตรดีใจ วันมะรืนปรายจะกลับบ้านแล้วนะ พรุ่งนี้ปรายเก็บของมีบางอย่างที่ต้องขนไปไว้บ้าน ปรายจะเดินทางวันมะรืน ที่บอกว่าคุณป้าจะไปเยี่ยมพ่อกับแม่ฉัน ท่านยังไปอยู่ไหม? แล้วถ้าจะคุยเรื่องนี้ ปรายจะต้องคุยบอกใคร คุณป้าหรือคุณพี่ แต่เอาจริงๆนะ ปรายอยากให้กานได้ไปเที่ยวด้วยกัน ถ้าคุณป้ากับคุณพี่กาน ไม่ไป เธอไปกับฉันไหม?"

"แป๊ปนะปราย "กานดาราหันมาหาแม่และพี่ชาย ทุกคนได้ยินเพราะเธอเปิดลำโพง

นางดุจเดือนทำสัญญาณว่าให้คุยกับลูกชายของเธอ

"ให้เขาโทรหาพี่ เดี๋ยวพี่คุยเอง" ชายหนุ่มพูดขึ้นหลังจากนางดุจเดือนส่งสัญญาณให้

"ปรายเธอโทรหาพี่ตะวันเลย เอาเบอร์นี่ไป กานดาราบอกเบอร์พี่ชายไปไ

"ได้ๆ เธอก็รีบเตรียมเสื้อผ้านะ ไม่ต้องเอาไปเยอะ เพราะของฉันเยอะมากใส่ด้วยกันได้ เราหุ่นใกล้เคียงกัน แต่ว่าฉันไปอยู่ 15 วันนะกาน เธออยู่ได้ไหม จริงๆ ฉันอยากให้อยู่ พักผ่อนยาวๆ บ้านปรายฟรีทุกอย่าง ถ้ากานไป ปรายจะได้ไม่ต้องไปหาเพื่อน พ่อกับแม่ชอบบ่น เวลากลับบ้าน ปรายไม่ค่อยอยู่ เอาล่ะๆ แคนี้ก่อนนะ เดี๋ยวปรายโทรหาพี่ชายกานก่อน แต่...มีแต่นะ อย่าหวังอะไรให้มาก มันอาจไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้ จริงๆปรายควรไปหาทุกคนที่บ้าน แต่...ปรายจะลองโทรก่อน เคร...แค่นี้นะ เราจะโชคดี"

กานดาราวางสาย หันมามองผู้เป็นแม่และพี่ชายตาแป๋ว ตั้งแต่เจอกับปรายลดา เธอก็คุยโทรศัพท์บ่อยขึ้น แต่ต้องเปิดลำโพง เพราะพี่ชายเธอสั่งไว้ ห้ามมีความลับ เอาเถอะมันไม่มีอะไรอยู่แล้ว เรื่องที่คุยกับปรายก็ไม่ได้มีเรื่องปิดบังอะไร ติดอยู่แค่ทางโน้นไม่รู้ว่าเวลาคุยกับเธอ แม่ และพี่ชาย ได้ยินหมด

เฮ้อ...น่าสงสารจริงกานเอ้ย มีพี่ชายเข้มงวดกว่าแม่ สงสัยจริงๆ ว่าอยู่ได้ยังไง คอยดูเถอะกลับบ้านครั้งนี้เธอจะพากานดาราเที่ยวให้จุใจ แต่จะพูดยังไงกับคุณพี่ชายลูกป้าดุจเดือนดี ถ้าสมมุตว่าคุณป้าและคุณพี่ชาย ยังไม่สะดวกไปเวลานี้ ทำยังไงทั้งสองถึงจะยอมให้กานดาราไปเที่ยวบ้านเธอ

แต่ว่าจะเริ่มยังไงดีนี่แหละปัญหา ดูไม่ออกเลยว่าคุณพี่เขาคิดอะไรอยู่ หน้านิ่งเคร่งขรึมตลอดเวลา เป็นไงเป็นกัน ไม่ลองก็ไม่รู้ หลังจากคิดทบทวนดู หญิงสาวคิดว่าควรที่จะไปหาทุกคนที่บ้านเขาดีกว่า เธอเป็นเด็กคุยทางโทรศัพท์ดูไม่ดีแน่ๆ

ปรายลดาเริ่มเก็บของบางส่วน เตรียมไว้ พวกหนังสือนี่ไม่ได้ใช้แล้ว ต้องเก็บกลับบ้านให้หมด สินค้าที่เธอขายก็เหลือไม่มาก หลังๆมาเธอสต็อกไม่เยอะ แต่เสื้อผ้านี่ซิ ชุดฮาวายทั้งหลายแหล่ของเธอ มันเยอะเสียเหลือเกิน พอคิดว่าจะต้องย้ายของกลับบ้าน เธอก็รู้สึกใจหวิวๆ เหมือนกัน ห้องนี้เธอมาอาศัยอยู่ตั้งแต่เรียนปี 1 มีความผูกพันธ์มาก แต่จะให้เธออยู่ตลอดก็คงไม่ได้ เธออยู่ช่วงเรียนจริง แต่จะให้อยู่ต่อก็ไม่เอาดีกว่า ถ้าเธอสอบบรรจุในสายงานที่เรียนมาไม่ได้ เธอก็ไม่อยู่ กลับบ้านช่วยที่บ้านดีกว่า เอาจริงๆ พ่อกับแม่ก็ไม่ได้เร่งรัดพัฒนาอะไรเธอมากหรอก ให้อิสระกับเธอทุกอย่าง พ่อขาแม่ขา ปรายขอเวลาอีกสักหน่อยเถอะ เรียนจบแล้วก็ค่อยว่ากัน โปรเจคมากมายอยู่ในหัวของเธอ อยากทำโน้นนี่นั่น ไปหมดทุกอย่าง เอาล่ะปราย ตั้งใจเก็บของให้เสร็จก่อน ยากตรงขนลงไปใส่รถนี่แหละ หนังสือเธอเยอะเหลือเกิน