“ฮั่นแน่~”
เสียงใสๆ ของมินิพร้อมนิ้วเล็กๆ ที่ชี้มาอย่างหยอกล้อ ทำให้ฉันลดมือที่แตะริมฝีปากตัวเองลงโดยอัตโนมัติ อะไรเล่า! -///-
“ฉันเปล่าหวั่นไหวนะ >O
“ฉันก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลยซักคำนี่ ฮี่ๆ”
ง่ะ... ฉันอยากต๊าย T0T!
มองค้อนมินินิดหนึ่ง แล้วก้มหน้าก้มตาลงกดไอแพดต่อด้วยพวงแก้มร้อนวูบ บ้า! ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่รู้สึกว่าหัวใจมันไหวเอนไปกับจูบนั่น ทั้งๆ ที่อัสไม่ใช่เสป๊กฉันซะหน่อย! ถึงวันนั้นจะแอบเห็นหมอนั่นมีกล้ามท้องเป็นลอนสวยก็เถอะ -///- แต่ก็ออกจะตัวเล็กโปร่ง ไม่เห็นจะกล้ามปูมาดแมนอย่างป๋าฌองของฉันเลย เชอะๆ
“นี่~ ปิยอง~ เล่าให้ฟังหน่อยสิ นะๆๆๆ”
เหลือบมองเพื่อนสนิทที่เขย่าแขนทำตาปิ๊งๆ แล้วก็อดถอนหายใจเฮือกใหญ่ไม่ได้ ฉันเสมองซ้ายขวาหน้าหลัง เมื่อเห็นว่าเพื่อนที่อยู่กันเต็มห้องดูเหมือนจะเตรียมกางหูรอฟัง -_- เลยลากมินิออกเดินออกจากห้องมาจนสุดระเบียงซึ่งร้างราผู้คน แล้วจึงค่อยๆ เล่าเร
