“บังเอิญจังเลยครับ” ฉีกยิ้มจนมุมปากจะถึงรูหูยังกล้าบอกว่าบังเอิญ พราวฟ้าเหนื่อยเกินกว่าจะพูดด้วยแล้ว
“ทำไมมาขึ้นรถเมล์ที่นี่ครับ มหา’ลัยคุณไม่ได้อยู่แถวนี้นิครับ”
“แล้วทำไมคุณถึงมาขึ้นรถเมล์คะ คุณก็มีรถไม่ใช่เหรอ” เธอไม่ตอบแต่กลับตั้งคำถามที่เขาเองก็ไม่อยากบอก
“เอ่อ...อยากเปลี่ยนบรรยากาศดูน่ะครับ” ชายหนุ่มมองใบหน้าเล็กก่อนจะชะงักให้กับรอยแดงเป็นริ้วมือบนแก้มใส ผิวของเธอบางมากจนเห็นเส้นเลือดฝอยทำให้แก้มแดงเป็นรอยเด่นชัด ราวกับว่าเพิ่งโดนตบมา
“_”
“ถ้ามีอะไรให้ผมช่วย บอกผมได้เลยนะครับ” เขาเอ่ยพูดออกมาจากใจจริง ไม่รู้ว่าเธอพบเจออะไรมา แต่หลาย ๆ อย่างที่เขาเจอจากเธอมันกลับขัดแย้งไปเสียหมด วันนั้นก็ออกงานสังคมแต่งตัวหรูหรา แต่ตอนนี้กลับมานั่งผูกเชือกกระเป๋าผ้า หากว่าเธอจนไม่มีเงินเขาก็อยากจะช่วย แต่ก็เกรงว่าเธอจะด่าหาว่าเขาฟาดเงินลบล้างความผิดอีก
“ถ้าฉันจะบอกให้คุณไปไกล ๆ ล่ะ คุณจะไปไหม”
