เล่ห์ร้าย

หลังจบมหาวิทยาลัย ธาราและแก้วกานดาสัญญาว่าจะแต่งงานกัน ทั้งสองคบกันตั้งแต่ตอนขึ้นปีสามหลังจากเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เข้าเรียนปีแรก ตอนนี้แก้วกานดาได้งานทำแล้ว แต่ว่าธารานั้นเขาไม่สนใจที่จะหางานทำเพราะที่บ้านมีกิจการเป็นของตัวเองอยู่แล้ว เขาอยากพักก่อนสักสองเดือนแล้วค่อยหางานทำ แก้วกานดามาหาเขาที่ห้องพักอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่ที่ทั้งสองคบกัน แต่ไม่เคยค้างด้วยเพราะต้องกลับไปอยู่เป็นเพื่อนมารดา เธอกำพร้าบิดาตั้งแต่เด็ก จึงมีแค่กาญจนาที่เลี้ยงเธอมาเพียงลำพัง ธารานอนกอดเธอบนเตียงหลังจากบทรักสิ้นสุดลง แก้วกานดาลุกขึ้นแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน “จะกลับแล้วเหรอแก้ว” “ค่ะ เดี๋ยวแม่เป็นห่วง” เธอบอกคนรักด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน “ผมอยากแต่งงานกับแก้วเร็วๆ จังเลย” ธาราอ้อนเธอ “ก็รีบทำงานสักทีสิคะ มัวแต่นอนขี้เกียจอยู่ที่ห้อง เดี๋ยวพ่อแม่ของธารก็คิดว่าแก้วดึงตัวธารไว้ไม่ให้ไปทำงานช่วยท่าน ท่านก็จะไม่ชอบแก้ว แล้วทีนี้เราก็อดแต่งงานกันพอดี” แก้วกานดาบอก “ไม่มีทาง พ่อแม่ต้องทำตามใจผมอยู่แล้ว” ธาราบอก แก้วกานดายิ้มเธอไม่พูดอะไรต่อ หอมแก้มเขาแล้วรีบออกจากห้องไป ธารามองตามอย่างเสียดายแต่ก็เข้าใจว่าเธอนั้นต้องรีบกลับไปจริงๆ เลยไม่ได้คิดน้อยใจอะไร ทันทีที่แก้วกานดาเดินลงไปถึงชั้นล่าง ธาริณีแม่ของธาราก็ให้คนมาเชิญเธอขึ้นไปยังรถที่จอดอยู่หน้าที่พักทันที แก้วกานดาใจสั่นและตื่นเต้นเมื่อรู้ว่ามารดาของคนรักนั้นอยากเจอเธอ พอเดินไปถึงคนขับรถก็เปิดประตูให้แก้วกานดาขึ้นไปนั่ง แล้วก็ขับรถออก แก้วกานดายกมือไหว้ธาริณีแล้วยิ้มให้เธออย่างนอบน้อม ธาริณีรับไหว้แล้วมองแก้วกานดาอย่างพิจารณาก่อนจะเอ่ยจุดประสงค์ของเธอขึ้นมาตรงๆ อย่างไม่อ้อมค้อม “เธอต้องการเงินเท่าไหร่ถึงจะยอมเลิกกับลูกชายฉัน” ธาริณีถามออกไป แก้วกานดาตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ธาริณีไม่ได้ต้องการมาคุยกับเธอธรรมดา แต่มาขอให้เลิกกับธารา มันทำให้แก้วกานดารู้แล้วว่าต่อไปนี้ความรักระหว่างเธอกับธารามันไม่ง่ายแน่ “แก้วไม่ต้องการเงินนะคะคุณป้า แก้วกับธารรักกันจริงๆ” แก้วกานดาอธิบายให้ธาริณีฟัง “ถ้ารักก็ปล่อยให้ธารไปเจอคนที่คู่ควรสิ เธอเล่นกกเขาไว้อย่างนี้ จนลูกชายฉันเสียคนไปหมดแล้ว” ธาริณีบอก เป็นอย่างที่แก้วกานดาคาด การที่ธารายังไม่ยอมไปช่วยธุรกิจของทางบ้าน มันทำให้ธาริณีมองว่าเป็นเพราะเธอรั้งเขาเอาไว้ “แก้วบอกธารให้ไปช่วยงานคุณป้าตลอดเลยนะคะ แต่ธารก็อยากพักก่อน” “จะโทษว่าลูกชายฉันขี้เกียจอย่างนั้นเหรอ” ธาริณีพูดขึ้นมาเสียงดังจนเหมือนตวาด “เปล่านะคะ คือว่าแก้ว..” “เถียงคำไม่ตกฟาก คนอย่างนี้จะมาเป็นสะใภ้บ้านเอื้อไพรี ฝันไปเถอะ” ธาริณีพูดขึ้นมา แก้วกานดาไม่พูดอะไรต่อ จนในที่สุดคนขับรถก็ไปจอดส่งเธอที่บ้าน ทำให้แก้วกานดารู้ว่าธาริณีไปสืบเรื่องของเธอมาหมดแล้วจนรู้ที่อยู่ของเธอแบบนี้ “ตระกูลฉันมีอำนาจแค่ไหนเธอน่าจะรู้ ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับลูกชายของฉัน ฉันจะเล่นงานครอบครัวเธอให้ไม่ต้องลืมตาอ้าปากได้ บริษัทที่เธอทำงานอยู่ฉันก็จะให้เขาเอาเธอออก ไม่ให้ที่ไหนรับเข้าทำงาน รวมทั้งร้านขายดอกไม้เล็กๆ ของแม่เธอด้วย ฉันจะส่งคนมาก่อกวนจนไม่มีใครกล้ามาซื้อดอกไม้ที่ร้าน แต่ถ้าเธอรับข้อเสนอฉันจะให้เงินค่าเสียเวลาเธอห้าแสนบาท” ธาริณีพูดขู่แก้วกานดาออกไป แก้วกานดาได้ยินดังนั้นเธอก็กลัว มือไม้อ่อนจนไม่มีแรงแม้จะเปิดประตูลงจากรถ ลำพังเธอตกงานเธอยังพอทำมาหากินอย่างอื่นได้ แต่ธาริณีจะเล่นงานไปถึงแม่ของเธอ แก้วกานดารับไม่ได้ เธอไม่อยากให้แม่ต้องลำบากเพราะเธอ “ว่ายังไง จะเลือกรับเงินห้าแสนแล้วจากไปดีๆ หรือว่าจะให้ฉันส่งคนมาเยี่ยมเธอกับแม่บ่อยๆ” ธาริณีขู่แก้วกานดาอีกรอบ “แก้วยอมแล้วค่ะ” แก้วกานดาบอกเสียงสั่น “เลือกได้ดี” ธาริณีพูดอย่างพอใจ เธอหยิบเช็คที่เตรียมไว้ออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้แก้วกานดา แล้วให้คนขับรถถ่ายรูปเอาไว้เพื่อเป็นหลักฐานให้ธาราดูว่าแก้วกานดาเลือกรับเงินเพียงห้าแสนบาทเพื่อเลิกกับเขา แก้วกานดารับเช็คไว้ด้วยมือที่สั่นเทา เธอไม่ได้ต้องการมัน แต่ว่ารีบรับให้มันจบๆ ไป เพราะถ้าไม่รับเอาไว้ธาริณีก็จะไม่ยอมจบง่ายๆ แน่นอน ธารณียิ้มอย่างพอใจเมื่อแก้วกานดารับเช็คเอาไว้ คนขับรถเปิดประตูให้เธอลงไป แล้วธาริณีก็สั่งให้คนขับรถพาเธอกลับบ้านด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ********************* แก้วกานดาเดินเข้าไปในบ้าน เอาเช็คใบนั้นเก็บใส่ในกระเป๋าไม่ให้มารดาเห็นแล้วฝืนยิ้มเดินเข้าไปนั่งข้างๆ มารดาที่กำลังนั่งรอทานข้าวกับเธออยู่ “วันนี้ดูเหนื่อยๆ นะแก้ว งานหนักเหรอลูก” กาญจนาถามลูกสาวด้วยความห่วงใย “เปล่าหรอกค่ะ แค่เห็นแม่รอแก้วทานข้าวแบบนี้แล้วโกรธตัวเองที่กลับช้า” แก้วกานดาบอกแล้วยิ้มให้มารดา “แม่อยากกินข้าวพร้อมแก้วนี่นา” กาญจนาบอกแล้วลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะอาหารโดยมีแก้วกานดาเดินตามหลังมา “แม่คะ แก้วอยากชวนแม่ย้ายไปอยู่ที่อื่น แม่จะสะดวกหรือเปล่าคะ” แก้วกานดาถามมารดาหลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว กาญจนามองหน้าลูกสาว รู้แล้วว่าเธอคงกำลังมีอะไรอยู่ในใจแน่นอน “เล่าให้แม่ฟังสิว่าเกิดอะไรขึ้น” กาญจนาถาม แก้วกานดาจึงตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้มารดาฟัง เมื่อได้ยินดังนั้นกาญจนาก็เห็นด้วยที่จะย้ายออกไป เพราะเกรงว่าธารานั้นอาจจะไม่ยอมเลิกกับแก้วกานดาจนธาริณีส่งคนมาก่อกวนเอาได้ “งั้นย้ายกลับไปอยู่นครปฐมไหมลูก อย่างน้อยเราก็มีบ้านที่นั่น” กาญจนาพูดถึงบ้านของเธอกับสามีที่ตอนนี้ปล่อยทิ้งเอาไว้เพราะย้ายมาอยู่กรุงเทพมหานครตั้งแต่ที่แก้วกานดามาเรียนที่นี่ “ค่ะ แก้วก็เห็นด้วยนะคะ” แก้วกานดาบอก เพื่ออนาคตของธาราและความปลอดภัยของกาญจนา เธอเลยต้องยอมทิ้งเขาและชีวิตที่เมืองหลวงไปให้พ้นจากมือของธาริณี ในขณะเดียวกันธาริณีก็โทรบอกธาราให้กลับบ้านเพื่อคุยธุระสำคัญกับเธอ ธาราอิดออดขอกลับบ้านในวันพรุ่งนี้ ธาริณีคิดว่ามันก็ดีเหมือนกัน เพราะหากธารารู้เรื่องคืนนี้เขาอาจใจร้อนแล้วตามไปคุยกับแก้วกานดาที่บ้าน “ว่าแต่มีเรื่องด่วนอะไรครับถึงคุยทางโทรศัพท์ไม่ได้” ธาราถามมารดาด้วยความสงสัย “เดี๋ยวพรุ่งนี้แกมาก็รู้เอง” ธาริณีบอกลูกชายแล้ววางสายไป ธาราทำหน้าสงสัยแต่ก็คิดว่าคงไม่พ้นเรื่องที่จะให้เขาไปช่วยงานที่บริษัทแน่นอน ก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือลง ธาราก็ส่งขอความบอกราตรีสวัสดิ์แก้วกานดา แล้วจึงวางโทรศัพท์ลงด้วยรอยยิ้มที่มุมปากอย่างอารมณ์ดี ********************* ในตอนเช้าธารากลับมาที่บ้าน ธาริณียิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นลูกชายกลับมา ศรศักดิ์เห็นลูกชายเดินเข้ามาก็หยอกลูกชายเบาๆ “เงินหมดแล้วเหรอ ถึงกลับมาได้” “โธ่ พ่อครับ ผมก็อยากกลับมาทานข้าวที่บ้านบ้างสิครับ” “แล้วเมื่อไรจะย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ เรียนจบแล้วนะ เลิกหาข้ออ้างไปนอนคอนโดได้แล้ว” ศรศักดิ์บอกลูกชาย “ผมบอกแล้วไงครับว่าเรียนหนักมาตั้งสี่ปี ขอพักก่อนแล้วผมจะไปทำงานช่วยพ่อแน่นอนครับ” ธาราบอกบิดาแล้วนั่งลงข้างๆ โดยมีคนรับใช้ยกอาหารเช้ามาให้เขาอีกชุด “พักนานไปเดี๋ยวก็หมดไฟกันพอดี” ศรศักดิ์บ่นเล็กน้อยพอเป็นพิธี แล้วยิ้มออกมาเบาๆ “รีบกินเถอะ แม่มีเรื่องจะคุยด้วย” ธาริณีบอกลูกชาย “คุยอะไรกันสองแม่ลูก” ศรศักดิ์ถาม “คุณไม่ต้องรู้หรอกค่ะ” ธาริณีบอกสามี แล้วใช้จิกหางตาเบาๆ ศรศักดิ์เลยไม่พูดอะไรต่อ พอทานอาหารเช้าเสร็จศรศักดิ์ก็ออกไปที่บริษัทพร้อมกับคนขับรถส่วนตัว ธาริณีจึงได้โอกาสนี้เรียกธาราเข้าไปคุยที่ห้องทำงานของศรศักดิ์ แล้วยื่นรูปที่แก้วกานดารับเช็คจากเธอให้ธาราดู “อะไรกันครับแม่” ธาราถามมารดา “เมื่อวานแม่ไปเจอหนูแก้วมา” ธาริณีบอกลูกชาย “แม่อยากลองใจว่าหนูแก้วรักธารมากแค่ไหน เลยแกล้งเสนอเงินไปห้าแสนบาท เพื่อให้เลิกกับธาร แม่คิดว่าเธอจะปฏิเสธ แต่เธอกลับรับมันไว้ด้วยความเต็มใจ แม่นี่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลย ไม่คิดว่าคนที่ลูกคบอยู่จะเห็นแก่เงินห้าแสนมากกว่าความรัก ถ้าเธอฉลาดกว่านี้ ไม่รับเงินนี้ไว้ ในอนาคตยังไงก็ต้องได้มากกว่านี้ในฐานะภรรยาของลูก” ธาริณีแกล้งพูดออกไปแล้วถอนหายใจเหมือนผิดหวัง “แต่ก็ดีเหมือนกัน เสียเงินแค่ห้าแสนเพื่อแลกกับความจริงที่ว่าเธอเข้าหาลูกเพียงเพราะเงินไม่ใช่ความรัก มันก็คุ้ม ดีกว่าให้ต้องมาผลาญเงินเราทีหลัง” ธาริณีพูดแล้วตบไหล่ลูกชายเบาๆ ธารานั่งนิ่งดูรูปภาพในมือ ไม่อยากเชื่อว่าแก้วกานดาจะเลือกรับเงินเพียงห้าแสนบาทอย่างที่มารดาของเขาพูด “ผมจะไปคุยกับแก้วให้รู้เรื่อง” ธาราบอกเสียงเข้มด้วยความโมโหและโกรธจัด “เดี๋ยวแม่พาไป แม่ไม่อยากให้ธารขับรถด้วยอารมณ์ที่ร้อนแบบนี้ แม่เป็นห่วง” ธาริณีบอกลูกชาย แล้วลอบยิ้มอย่างพอใจ *********************