Walang nagawa si Peach kundi umiyak ng umiyak ng gabing iyon hanggang sa maya maya ay narinig niyang bumukas ang pinto ng kwarto niya at iniluwa non si Adriano, susuray-suray itong lumapit sa kanya at umupo sa kama kung saan naroon siya at umiiyak ng tahimik.
“Baby, I’m sorry, nagalit lang ako, hindi na mauulit, promise,” saad ni Adriano sa lasing na boses.
“Hindi na maibabalik ng sorry mo ang lahat ng nangyari, nasaktan na tayo pareho, pinahiya mo na rin ako kay Neil… para saan pa yang sorry mo? At saka bakit ka nagsosorry ngayon? Hindi ba’t w***e mo lang ako?! Iyon lang naman ang tingin mo sakin hindi ba? Parausan!” pinagdiinan ni Peach iyon sa kanya habang humahagulgol pa rin ng iyak.
“Sinabi ko lang iyon para tigilan ka na ng gago na iyon!” singhal ni Adriano.
“Ano bang kasalana
