บทที่8[50%]
1782 Words
Aid & Kivi
8
อีกด้านของกีวี่ที่กำลังกอดรูปแฟนซีอยู่ รู้สึกตัวได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป? มองหาอิฐที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองทันที
“อิฐ... อิฐไปไหน?”
“คุณอิฐเพื่อนคุณกีวี่กลับไปแล้วนี่ค่ะ เอเห็น” พนักงานร้านบอก ทำให้กีวี่ถึงกับเสียใจทันที เธอตบหน้าเขา? ทั้งที่เขาเป็นคนไปเอารูปแฟนซีให้ เธอทำอะไรลงไปเนี้ย!! แทนที่จะห่วงเขา แต่ทำไมกัน... กีวี่ให้ปากคำเสร็จก็ไปพักอยู่กับเอก่อนเพราะเธอไม่มีที่อยู่ อีกอย่างให้ปากคำไปเธอก็ไม่อยากจะบอกว่าใครเป็นคนทำ เพราะไม่มีหลักฐาน... แต่ต้องเป็นไฟนอลแน่นอนที่ทำแบบนี้ กีวี่อาบน้ำเสร็จก็ออกมานั่งที่ริมระเบียง มองมือตัวเองที่เป็นรอยแดงพองก่อนจะนึกถึงอีกคนขึ้นมา ก็ตัดสินใจออกจากห้องเอไปทันที นั่งรถแท็กซี่แล้วมุ่งตรงไปหาเขา ใบหน้าหวานเรียบเฉยเมื่อมาถึงหน้าห้องของเขา ที่ตอนนี้ลูกน้องของเขากำลังยืนอยู่
“มาหาเฮียอิฐเหรอครับ คุณกีวี่?”
“ค่ะ เขาอยู่ไหม?”
“ครับ เดี๋ยวผมเรียกให้” ลูกน้องอิฐยิ้มให้กีวี่ก่อนจะเคาะประตูสองครั้งและเปิดประตูเข้าไป กีวี่ยืนอยู่ที่หน้าห้องอย่างนิ่งๆ ก่อนที่ลูกน้องของเขาจะเดินออกมาอย่างยิ้มแย้ม
“เฮียมาแล้วครับ...”
“ใครมา...!! วี่” ร่างหนาที่โผล่มาจากหลังประตูก็ชะงักไปทันที มองร่างเล็กที่เงยหน้าสบตากับเขา สายตาของกีวี่เลื่อนลงมาที่มือทั้งสองข้างของเขาที่พันแผลไว้ ก่อนจะมองที่ไหล่ซ้ายก็ขมวดคิ้วทันทีกับผ้าพันแผล
“พวกแกไปพักเถอะ”
“ครับเฮีย” ลูกน้องของอิฐก้มหัวให้เจ้านายและเดินเข้าห้องตัวเองไป ใบหน้าหล่อคมมองกีวี่ที่ไม่พูดอะไรแต่กลับจับมือเขาไปดูทันทีอย่างนิ่งๆ แต่ทำไมตอนนี้เขาไม่รู้สึกดีใจเลยที่กีวี่มา มันรู้สึกด้านชายังไงก็ไม่รู้สิ ก่อนจะดึงมือออกทันที
“คุณมีอะไรหรือเปล่า?”
“คือว่าฉัน...”
“...”
“ฉันอยากมาขอบคุณที่ช่วยฉันไว้จากกองไฟ” อิฐที่ได้ฟังก็พยักหน้ารับ แต่กับเป็นกีวี่ที่รู้สึกหน่วงหัวใจมากกับท่าทีของอิฐที่นิ่งเฉย แถมยังไม่เรียกเธอเข้าไปในห้องด้วย มันเกิดอะไรขึ้นกัน?
“ครับ”
“คุณเจ็บ เอาเป็นว่าฉันจะขอดูแลคุณจนกว่าคุณจะหายนะ”
“ไม่ต้อง”
“!!!”
“ผมดูแลตัวเองได้ คุณกลับไปเถอะ” กีวี่หน้าชาทันทีกับคำตอบของอิฐ ใบหน้าหวานถึงกับไปไม่ถูกจ้องมองใบหน้าของเขาที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย
“แต่ว่าคุณเจ็บตัวเพราะฉันนะ?”
“ถ้าคุณแค่รู้สึกผิด ก็ไม่ต้องหรอกครับ เพราะผมไม่ต้องการ”
“อิฐ...”
“แค่เห็นคุณปลอดภัยผมก็โอเคแล้วล่ะ ส่วนเรื่องรู้สึกผิด คุณไม่ต้องรู้สึกอะไรทั้งนั้น เพราะผมมันก็เป็นได้เท่านี้ล่ะในสายตาของคุณ”
“...”
“คุณกลับไปเถอะ ผมจะนอนแล้ว ขอบคุณที่มาหานะครับ” พูดเสร็จก็ปิดประตูทันทีจนกีวี่รับรู้ได้ถึงลมจากการปิดประตูอย่างแรง ใบหน้าหวานมองประตูอยู่แบบนั้น มือบางทาบลงกับประตูทันที ก้มหน้าลงกับสิ่งที่ได้ฟัง
“ทำไมถึงไม่ฟังฉันพูดให้จบก่อนล่ะ...” น้ำเสียงแผ่วเบาดังขึ้น ก่อนจะนั่งทรุดตัวลงพิงกับกำแพงและจับจ้องไปที่ประตูอยู่แบบนั้น หวังว่าเขาจะเปิดประตูออกมาเจอเธอนั่งอยู่แบบนี้ กีวี่นั่งเฝ้าอิฐอยู่ที่หน้าประตูจนเลยเวลามามากเกือบตีหนึ่ง แต่ร่างหนาก็ไม่มีท่าทีว่าจะออกมาจนกีวี่พิงศีรษะกับกำแพง ใบหน้าหวานจะหลับอยู่แล้วแต่เพื่อคนในห้องเธอจำเป็นต้องอยู่แบบนี้
“ฉันว่าเราไป... คะ คุณกีวี่!!”
“เอ๋?”
“ทะ ทำไมมานั่งตรงนี้ละครับ และเฮียล่ะ?”
“คือ... อิฐเขาไม่ให้ฉันเข้าไป ฉันก็เลยนั่งรอเขา”
“...” ลูกน้องของอิฐที่กำลังจะพากันไปเที่ยว เปิดประตูออกมาก็เห็นหญิงสาวที่เฮียของพวกเขาให้ความสนใจเป็นพิเศษนั่งอยู่ที่หน้าประตู แต่ตอนนี้มันดึกมากแล้วจริงๆ จะปล่อยให้เธอนั่งอยู่แบบนี้งั้นเหรอ?
“ผมว่าเฮียคงจะเหนื่อยมากนะครับ คุณกีวี่กลับก่อนเถอะครับ พวกผมไปส่งนะ”
“แต่ว่า...”
“พรุ่งนี้ก็มาหาเฮียได้นะครับ ป่านนี้แล้วเฮียคงนอนไปแล้ว” กีวี่มองไปที่ประตูของอิฐ ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างหงอยๆ ลูกน้องของอิฐมาส่งกีวี่ที่ห้องเช่าของเอ ร่างบางเดินเข้ามาในห้อง เอก็ถามว่าหายไปไหนมา แต่กีวี่ก็ได้แต่ยิ้มและมองรูปของแฟนซีอย่างนิ่งๆ ใบหน้าหล่อที่สวมแว่นตากำลังยิ้มให้เธออย่างยิ้มแย้ม แต่ทำไมตอนนี้หัวใจของเธอ กลับอยากให้อีกคนที่ไม่ใช่คนในรูปยิ้มให้เธอ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เธอจะไปหาเขา แต่คงต้องไปตรวจร้านที่โดนไฟไหม้ซะก่อน
รุ่งเช้ากีวี่ก็ออกจากห้องเช่าของเอ และมุ่งตรงมาที่ร้านของตัวเองที่ตอนนี้เหลือแต่เศษไม้ปรักหักพัง ใบหน้าหวานถอนหายใจออกมาทันที สิ่งที่เธอกลัวกำลังมา เธอต้องชดใช้ค่าเสียหายให้กับลูกค้าที่สั่งตัดชุด แต่ตอนนี้เธอกำลังลำบากที่สุดในชีวิต เธอจะทำยังไงต่อไปดี? สองเท้าของกีวี่เดินขึ้นไปที่ชั้นสองก่อนจะหาสมุดที่เป็นแบบในการออกคอเลกชั่นเสื้อผ้า แต่ก็มัวแต่หาอยู่แบบนั้น หารู้ไม่ว่าตอนนี้สิ่งที่อันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา
“ไง หาอะไรไม่ทราบ?”
“อึก... ฟะ ไฟนอล!!” ใบหน้าหล่อโหดแสยะยิ้มทันที ก้าวเท้ามาหากีวี่ทันทีก่อนที่ร่างเล็กจะถอยหลังหนี แต่ก็ไปติดกำแพงซะก่อนทำให้ใบหน้าหล่อ ก้มลงมองเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ร้านเธอสวยดีนะ ตกแต่งใหม่เหรอ?”
“นายทำแบบนี้ทำไมไฟ?”
“อย่ามาเรียกชื่อฉันห้วนๆ!!”
“จะ เจ็บนะ...” มือหนาบีบกระชับต้นแขนเล็กทันทีอย่างแรง ใบหน้าหวานถึงกับบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตาคลอทันทีที่แรงบีบของไฟนอลเริ่มแรงขึ้น
“หึก็ทำให้เธอเจ็บปวดไง? ไงล่ะ เจ็บไหมที่ร้านที่เธอรัก มันกลายเป็นฝุ่นผงเหมือนกระดูกของพี่แฟน!!”
“!!!”
“ถ้าไม่ทำให้เธอเจ็บปวด แล้วเธอจะรู้เหรอ? ว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหน ที่ต้องมายืนมองพี่ชายตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตา โดยที่ฉันไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้เลย!!” ยิ่งนึกถึงวันนั้น สายตาเข้มก็ดุดันทันที วันนั้นเป็นวันที่เขาไปหาพี่ชายเพื่อบอกว่าเขาทำสำเร็จแล้ว ที่เรียนได้เกรดดี แต่กลับไปเห็นภาพของแฟนซีและกีวี่ที่กำลังยื้อยึดกันอยู่ เขาเองในตอนนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เท่าที่รับรู้ได้คือกีวี่กำลังจะทิ้งพี่ชายของเขา ทำให้แฟนซีเสียใจอย่างหนักและพยายามจะขอกีวี่คืนดีด้วย แต่ยัยผู้หญิงชั่วตรงหน้าเขาก็ไม่ยอมไง
‘แฟนรักวี่นะ ทำไมวี่ต้องทำแบบนี้ด้วย’
‘ปล่อยวี่เถอะแฟน เราสองคนจบกันเท่านี้เถอะ ปล่อยวี่ไป’
‘ไม่นะ แฟนรักวี่ แฟนรักวี่!!’
ใช่... ประโยคเท่านี้ที่เขาได้ยินทั้งสองคนพูด ก่อนที่ทุกอย่างตรงหน้าของเขาจะพรากลมหายใจของแฟนซีไปต่อหน้าต่อตาเขา ความแค้นที่มีต่อผู้หญิงคนนี้เขาจะต้องเอามาสังเวยให้กับแฟนซีและแม่ของเขา เพราะผู้หญิงคนนี้คนเดียวที่ทำให้ครอบครัวของเขาต้องสูญเสียทุกอย่าง
“ไฟ ไฟฟังฉันนะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันมีเหตุผลนะ”
“อย่ามาเรียกเหมือนว่าฉันกับเธอสนิทกันนะ!!” กีวี่มองไฟนอลที่กัดกรามแน่นทันที ปกติเธอจะเรียกไฟนอลว่าไฟตามแฟนซีบ่อยๆ เพื่อให้เขาได้ระงับอารมณ์โกรธของตัวเองบ้าง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ สิ่งที่เธอทำ... มันกำลังทำให้เขาโกรธอย่างที่สุด
“แต่ไฟต้องฟังฉันนะ เรื่องที่แฟนซีตายมันผิดที่ฉันก็จริง แต่ความจริงแล้วที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะ...”
เพียะ!!
“หุบปากได้แล้ว!!”
“ฮึก...” ฝ่ามือหนาฟาดลงบนแก้มนวลทันทีจนกีวี่ล้มลง มันแรงซะจนแก้มขาวๆ ขึ้นรอยห้านิ้ว หนำซ้ำยังมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก จนกีวี่ถุยมันออกมาจากปากตัวเอง เจ็บร้าวไปทั้งใบหน้า หันไปมองไฟนอลที่ยืนโมโหอยู่แบบนั้น
“ฉันขอโทษ ฮึก... ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น มันเป็นเพราะว่าฉันไม่ดี มันเป็นเพราะว่าฉันไม่หนักแน่นพอ ฮือๆ ฉันรักแฟนซี และไม่ได้อยากให้เขาต้องตาย”
“เหรอ? ไม่อยากให้พี่แฟนตาย และเธอจะทิ้งพี่แฟนทำไม!!”
“ฉันบอกแล้วไงว่า มันมีเหตุผลบางอย่าง ฮึก เหตุผลที่ฉัน... ไม่สามารถบอกให้แฟนได้รู้” ไฟนอลมองกีวี่ที่ลุกขึ้น ก่อนจะมองแก้มนวลที่แดงเถือก เขียวช้ำจนมันเริ่มบวมแล้ว แต่หาให้คนอย่างเขาสนใจไม่ ร่างหนาเดินไปผลักกีวี่ให้ล้มลงกับเตียงที่ถูกไฟเผา ก่อนจะตรึงข้อมือทั้งสองไว้เหนือหัว
“หึตอนนี้เธอก็ไม่เหลืออะไรแล้วนี่... ไงล่ะผัวใหม่เธออยู่ไหน? ไอ้อิฐอ่ะ!!”
“อิฐเขาไม่ใช่ แต่เขาคือเพื่อน”
“เพื่อนเหรอ? เหอะดูยังไงๆ มันก็ไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อนหรอกกีวี่ ตอนนี้เธอมันก็เหลือแต่ตัวแล้ว... อยากได้เงินมาลงทุนร้านใหม่เปล่าล่ะ? ขายตัวให้ฉันสิ แล้วฉันจะเอาเงินฟาดหัวเธอเอง!!”
“ฮึก ไม่มีวัน... ฉันไม่มีวันทำแบบนั้นแน่”
“ดี แบบนี้สิดี งั้นมาลองดูกัน ฉันจะทำให้เธอเจ็บปวดยิ่งกว่าที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้!!”
พลั่ก!!
- Writer
