บทที่8[100%]
1840 Words
“อึก กีวี่!!” ร่างเล็กถีบไฟนอลให้ออกจากการคร่อมเธอ และรีบวิ่งออกมาจากร้านทันทีอย่างเร่งรีบ ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยน้ำตา ถึงขณะนี้เธอจะทำยังไงต่อไปดี เงินเก็บที่เธอสะสมก็เอามาลงทุนกับร้านหมดแล้ว แต่ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว... ไม่เหลืออะไรเลย ร่างเล็กกลับมาถึงที่บ้านเช่าของเอก็ได้รับเอกสารการแจ้งความ เพราะเธอถูกลูกค้าแจ้งให้ชดเชยค่าชุดที่เธอยังไม่ได้ตัดให้เขา รวมๆ แล้วจำนวนเกือบล้าน ใบหน้าหวานถึงกับปล่อยโฮออกมาทันที จนเอที่เป็นพนักงานก็ได้แต่ปลอบใจเธอ
“คุณกีวี่ใจเย็นๆ นะคะ”
“ฮึก ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว? ไม่เหลืออะไรแล้ว” ขณะที่ร่างเล็กกำลังหมดหนทางทุกอย่างในชีวิต อิฐที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ถอนหายใจออกมาทันทีกับเรื่องเมื่อคืน กีวี่แค่รู้สึกผิดที่ทำเขาเจ็บ แต่เธอจะรู้ไหมว่าเขาต้องการให้เธอห่วงเขาบ้างนะ... ความน้อยใจมันเกิดขึ้นกับหัวใจดวงเล็กของเขา ผู้หญิงที่มาบั่นทอนหัวใจของเขาให้เจ็บและร้าวไปทั้งใจ อิฐเดินมานั่งที่โซฟาพลางนั่งกุมมือตัวเองแน่น มองลูกน้องที่เดินเข้ามาเอาเอกสารมาส่งให้เขา
“เรื่องส่งอาวุธ ช่วงนี้ฉันให้แกดูไปก่อนแล้วกันนะ โรม”
“ครับเฮีย ไม่มีปัญหาครับผมจัดการให้ ว่าแต่ผมมีเรื่องจะรายงานเฮียครับ...”
“เรื่อง?”
“เมื่อคืนคุณกีวี่เธอมาหาเฮีย แต่เฮียไม่ได้คุยกับเธอเหรอครับ?”
“เปล่า ฉันให้เธอกลับไปเองล่ะ? มีอะไร...” อิฐเงยหน้ามองโรมลูกน้องคนสนิทที่ขมวดคิ้วอย่างมึนงง ทำนองแบบนี้หรือว่าจะทะเลาะกันว่ะ? ต้องใช่แน่ๆ
“มีอะไรโรม?”
“ก็เมื่อคืนผมกับจิมจะไปเที่ยวกันตอนตีหนึ่ง ผมเปิดประตูออกมาเห็นคุณกีวี่เธอนั่งรอเฮียอยู่ที่หน้าประตู”
“!!!”
“ก็ถ้าคุยกับเฮียแล้ว เธอจะนั่งรอเฮียทำไมตั้งสามสี่ชั่วโมงล่ะผมงงนะเนี้ย? แต่เอาเถอะ ผมก็ไปส่งเธอที่บ้านเช่าแคบๆ หลังหนึ่งนะ เห็นว่าวันนี้เธอจะมา แล้วมายังครับ?”
“ยัง” โรมมองหน้าเฮียตัวเองแล้วได้แต่มึนงงกับสิ่งที่เฮียพูด ใบหน้าหล่อคมมีสีหน้าที่ไม่ดีเท่าไหร่ที่ได้ฟังลูกน้องคนสนิทพูดให้ฟังเรื่องกีวี่ ก่อนที่โรมจะเดินออกไป... หมายความว่ากีวี่นั่งรอเขาเกือบทั้งคืนเลยงั้นเหรอ? อิฐนั่งมองออกไปที่นอกระเบียงก่อนที่แม่ของเขาจะโทรมาตามให้ไปหาที่บ้าน ซึ่งแน่นอนตอนนี้ไม่ว่าใครจะให้อิฐทำอะไร เขาก็ทำตามเสมอ... หัวจิตหัวใจตอนนี้มันไม่อยู่กับตัวจริงๆ
ด้านกีวี่ก็กำลังให้ปากคำกับเรื่องร้านและการชดเชยเงินให้กับลูกค้า แน่นอนเธอจะต้องชดเชยเงินทั้งหมด แต่ตอนนี้เงินเธอแม้แต่บาทเดียวก็ไม่มีสักบาท ทำได้แค่ขอเวลาเท่านั้นไม่งั้นเธอจะต้องโดนฟ้องแน่ ร่างเล็กเดินไปตามทางทันทีอย่างนิ่งๆ ใบหน้าหวานถูกมองด้วยความตกใจสำหรับคนที่ผ่านไปมา เพราะแก้มนวลมันบวมเพราะฝ่ามือของไฟนอล แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลาที่จะมาสนใจเรื่องใบหน้าของตัวเองแล้ว ความเจ็บมันไม่ได้ทำให้เธอต้องกังวล เงยหน้ามองท้องฟ้า จะทำยังไงดีนะ... จริงสิ? มุมปากยิ้มออกมานิดๆ หยิบมือถือกดโทรหาคนที่เธอพอจะพึ่งได้ทันที
(“ว่าไงครับวี่”)
“โช วี่มีเรื่องจะขอร้องได้ไหม?”
(“เอ๋? ได้ครับ ว่ามาเลย”)
“คือ... โชช่วยโอนเงินให้วี่สักห้าล้านได้ไหม?”
(“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”)
“คือว่าวี่เดือดร้อนจริงๆ นะโช วี่ขอร้องนะ โชช่วยวี่หน่อยนะ” น้ำเสียงของกีวี่ทำให้โชและเพที่นอนอยู่ถึงกับตื่นทันที กีวี่มีอะไรกันแน่? โชลุกขึ้นนั่งแล้วเปิดโฟนให้เพฟังด้วย
(“ได้ครับวี่ แต่ว่าผมอยู่เมืองนอกคงจะทำอะไรลำบาก เอางี้นะผมจะโทรไปหาไอ้อิฐ... คุณไปเอาเงินที่มันก่อนนะ”)
“อะ เออ... อิฐเหรอ?”
(“ครับ มีอะไรหรือเปล่า?”)
“ปะ เปล่าเอางั้นก็ได้ ขอบคุณนะโช ขอบคุณจริงๆ” กีวี่วางสายลงทันที ก่อนจะขอบคุณโชคชะตาที่อย่างน้อยก็ทำให้เธอมีเพื่อนดีๆ อย่างโชอยู่เคียงข้างกันมาตลอด... อิฐมาถึงบ้านก็ถูกซักไซ้ทันทีเรื่องที่มือทั้งสองข้างของเขาที่เป็นแผล คุณหญิงอิสรามองลูกชายตัวเองที่ทำหน้านิ่งๆ ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“แกรู้ข่าวยังว่าร้านหนูกีวี่โดนไฟไหม้?”
“รู้ครับ”
“เฮ้อ น่าสงสารนะ ตัวคนเดียว แถมร้านยังมาถูกไฟไหม้อีก... ป่านนี้คงเหลือแต่ตัว”
“...”
“อ้าวหนูสิตามาพอดีเลย” อิฐมองสิตาที่เดินยิ้มมาแต่ไกล ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ยิ่งได้รู้ว่าจริงๆ แล้วธาตุแท้ของสิตาเป็นยังไง เขาก็ยิ่งไม่ชอบผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเท่านั้น แต่ต่างจากสิตาที่ไม่สนว่าอิฐจะคิดยังไง เพราะสิ่งเดียวที่เธอต้องการคือการที่ได้อิฐมาเป็นของตัวเองให้ได้!!
“พี่อิฐเป็นอะไรเหรอคะ?”
“...” ร่างหนานิ่งเงียบและลุกขึ้นทันทีจนคุณหญิงอิสราได้แต่มึนงง อิฐเดินไปที่สระน้ำหลังบ้านแล้วนั่งลงอย่างเหนื่อยใจ มองมือตัวเองทันทีเสียงลมหายใจของเขายังคงปล่อยออกมาอย่างหงุดหงิด
“เฮียอิฐครับ เมื่อกี้เฮียโชโทรมาครับ”
“มันมีอะไร?”
“ครับ คือเฮียโชบอกว่าให้เฮียอิฐเขียนเช็คเงินสดให้คุณกีวี่ห้าล้านบาทครับ เย็นนี้คุณกีวี่จะเข้ามาเอา”
“เงิน? กีวี่จะเอาไปทำอะไร” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที จนโรมยิ้มและบอกเรื่องราวทั้งหมดให้อิฐฟัง ใบหน้าหล่อคมถึงกับอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ฟัง เพราะมัวแต่งอนเธอ เพราะมัวแต่น้อยใจเธอ เลยทำให้เขาไม่รับรู้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังลำบากมากแค่ไหน
“กีวี่...” ร่างหนาถึงกับช๊อคไปทันที รีบตรงกลับไปที่คอนโดเพราะอยากจะเจอคนตัวเล็กแย่แล้ว ไม่สนแม้กระทั่งแม่ของเขาที่จะว่าเขาหรือเปล่า? แต่ตอนนี้เขากำลังกังวลกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ตอนนี้ อิฐมาถึงคอนโดในเวลาต่อมา หอบหายใจเหนื่อยเมื่อมองไปที่หน้าห้องของตัวเองก็เห็นว่ากีวี่กำลังนั่งรอเขาอยู่ ร่างสูงเดินตรงไปหาเธอทันที กีวี่ที่นั่งรอเขาอยู่ก็เงยหน้าสบตากับเขา อิฐลมแทบจับมองใบหน้าหวานที่เขาเคยจูบตอนนี้แก้มของเธอบวมแดงและเขียวช้ำ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร? แต่ตอนนี้กีวี่กำลังลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเขา
“คือว่าโชคงโทรบอกคุณแล้ว... ฉันจะรบกวนคุณเป็นครั้งสุดท้าย”
“วี่...”
หมับ!! กีวี่ตกใจสุดขีดที่จู่ๆ อิฐก็ดึงเธอไปกอดอย่างแนบแน่น ใบหน้าหล่อซบลงกับไหล่บางที่ตอนนี้กำลังสั่นไปทั้งตัว มือบางค่อยๆ ยกขึ้นกอดตอบเขาทันทีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจนมันซึมซับลงที่อกแกร่ง
“คุณยังฟังฉันไม่จบเลยวันนั้น ฮึก”
“ฟังอะไร?”
“ก็ที่คุณคิดเองเออเองว่าฉันแค่รู้สึกผิดที่ทำให้คุณเจ็บ แต่จริงๆ แล้วฉัน... ฮึก เป็นห่วงคุณต่างหาก”
“...”
“ฉันขอโทษที่ทำให้คุณเจ็บตัวไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ฮือๆ ขอโทษนะอิฐ ฉันขอโทษ” มือบางโอบกอดเขาแน่น ไม่อยากให้เขาหายไปจากเธอ ไม่อยากให้เขาเมินเฉยกับเธอแม้แต่นิด อยากให้เขาหายโกรธเธอ... อิฐผละกอดออกมา ก่อนจะเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้ร่างบางที่ยังคงร้องไห้อยู่ โน้มใบหน้าจูบไปที่หน้าผากมนทันทีอย่างอ่อนโยน
“ผมต่างหากที่งี่เง่า ผมขอโทษที่ไม่เคยรับรู้เลยว่าคุณลำบากมากขนาดนี้”
“ฉันต่างหากที่งี่เง่า คุณเจ็บมากไหม?” กีวี่จับมือหนามาดูไปมา ก่อนที่อิฐจะยิ้มแล้วยกมือลูบแก้มนวลเบาๆ พาเธอเข้าไปนั่งที่โซฟาในห้องทันที
“ไม่ครับ คุณต่างหากแก้มไปโดนอะไรมา?”
“...”
“ว่าไงครับ” ร่างเล็กไม่ตอบอะไร จนอิฐพยักหน้ารับ เอาให้เธอสบายใจก่อนแล้วกัน... ร่างหนาขยับเข้าไปกอดเธอแน่นทันที พรมจูบไปที่แก้มนวลเบาๆ จนกีวี่หน้าร้อนผ่าวไปหมด
“พอแล้ว ฉะ ฉันจะมาเอาเช็ดเงินสด จะได้กลับ...”
“ผมไม่ให้กลับ ผมงอนคุณอยู่นะวี่”
“ละ แล้วทำไมคุณต้องงอนฉันด้วยล่ะ?” กีวี่มองอิฐที่ยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้กับเธอจนมือของกีวี่ผลักอกแกร่งไว้ บ้าจริงคนอย่างเขานี่มัน... เฮ้อ
“ก็คุณไม่สนใจผม คุณไม่ห่วงผม... ผมถึงได้งอนคุณไง”
“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงล่ะ? คุณถึงจะ... หายงอนฉัน” อิฐมองกีวี่ที่หลบสายตาของเขา แก้มนวลขึ้นรอยแดงทันทีจนเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม มือหนาช้อนใบหน้าหวานให้หันมาสบตากับเขา ริมฝีปากแดงของเขาประทับลงที่ริมฝีปากเธอเบาๆ จนกีวี่สะดุ้ง มองใบหน้าหล่อที่แลบลิ้นไปมาที่ริมฝีปากของตัวเอง
“ทำยังไงดีน่า... อืม”
“ถะ ถ้ายังคิดไม่ได้ งั้นฉันกลับก่อน”
พรึ่บ!!
ตุ้บ!!
“อ่ะ อะ อิฐ...”
“จะไปไหนฮึ คิดจะหนีเหรอ? ไม่ปล่อยอีกแล้วด้วย” ร่างบางล้มลงนั่งที่ตักเขาทันที ที่มือหนาดึงแขนเธอไว้ ใบหน้าหวานหันไปมองอิฐที่ยิ้มระรื่น มือหนาก็โอบกอดเอวบางแน่น ก่อนจะหอมแก้มเธออีกครั้งจนกีวี่ยกมือปิดแก้มตัวเองไว้
“คิดได้แล้ว”
“อะไร? คุณจะให้ฉันทำอะไรให้คุณหายงอน...”
“อยู่กับผม ตอนนี้คุณไม่มีที่พึ่งแล้ว ให้ผมดูแลคุณนะกีวี่...” ใบหน้าหวานมองอิฐทันทีอย่างตกตะลึง คำพูดของเขาที่เข้ามาถึงโซนประสาทของเธอ หัวใจตอนนี้กำลังเต้นรัวกับสิ่งที่ได้ฟัง กีวี่พูดไม่ออกเลยกับสิ่งที่เขาพูด อิฐเองก็พาร่างบางให้นอนลงกับโซฟา โดยมีร่างของเขาทาบทับอยู่ ใบหน้าหล่อก้มลงจูบไปตามแก้มนวลทันทีอย่างอ่อนโยน
“คนแก่งอนแบบนี้ เขามีวิธีง้อกันยังไง? คุณก็ลองคิดดูสิ หึ”
- Writer
