บทที่5[70%]
1269 Words
“ใครว่ะ? ใครมันกล้ามายุ่งกับอันธพาลอย่างไฟนอล...”
“มันบอกว่า... มันมาตามผู้หญิงที่ชื่อกีวี่ครับ”
“!!!”
“อีกอย่างมันไม่ใช่คนธรรมดาครับ มาเฟียที่ชื่ออิฐ... บุคคลที่น้อยคนนักจะเห็นมัน เป็นคนที่อันตรายพอๆ กับโชพ่อค้าอาวุธที่เป็นเพื่อนกับมันครับ”
“หึ เพื่อนเหรอกีวี่? ผัวใหม่เธอมากกว่ามั้ง!!” ไฟนอลเดินไปกระชากแขนกีวี่ให้ลุกขึ้นแต่ร่างเล็กหมดแรงแล้ว เพราะโดนกดน้ำนานทำให้ร่างกายอ่อนแรงจนไฟนอลลากร่างบางออกจากห้องน้ำ และเป็นจังหวะที่อิฐกับพวกพากันเข้ามาตามหากีวี่ ใบหน้าหล่อเห็นกีวี่ที่โดนลากและใบหน้าหวานเต็มไปด้วยน้ำและมีสีหน้าที่จะขาดใจก็รู้ทันทีว่าไอ้เวรนี้มันทำอะไร อิฐกำหมัดแน่นทันทีจนไฟนอลแสยะยิ้มเปลี่ยนจากลากกีวี่เป็นจิกผมร่างเล็กทันที
“อะ โอ๊ย!!”
“ไอ้ไฟนอล... ปล่อยกีวี่เดี๋ยวนี้!!”
“หึทำไม? ฉันต้องเชื่อแกด้วยเหรอว่ะ...” อิฐเดินตรงไปหาไฟนอลทันทีก่อนจะกระชากคอเสื้อไฟนอลที่แสยะยิ้มอย่างไม่เกรงกลัวกับใบหน้าหล่อที่โหดของอิฐในตอนนี้
“เอาสิ ต่อยฉัน... ฉันก็จะทวีความรุนแรงกับยัยสารเลวนี้!!”
“ฮึก เจ็บ!!” กีวี่จับมือหนาที่ดึงผมเธอจนแทบจะหลุดออกจากหนังหัว อิฐกัดกรามแน่นทันทีมองร่างเล็กที่ร้องไห้ออกมาไม่หยุดก่อนจะปล่อยมือออกจากคอเสื้อไฟนอล
“แกทำแบบนี้ทำไมไฟนอล... กีวี่ไปทำอะไรให้แก ทำไมแกจะต้องทำร้ายผู้หญิงคนนี้ด้วย!!”
“อ่อ นี่แสดงว่ายังไม่ได้เล่าอะไรให้ผัวใหม่ฟังงั้นสิ?”
“ฮึก...”
“ความเลวของเธอเนี้ยปิดเงียบนะกีวี่ ความตายของพี่แฟนเนี้ยไม่ได้ช่วยให้เธอสำนึกได้เลยเนาะ” อิฐมองไฟนอลที่ปล่อยมือจากผมกีวี่แล้วก้มลงไปประคองร่างเล็กที่อ่อนแรงจากการถูกกดน้ำและดึงผม ใบหน้าหล่อหันไปมองร่างหนาของไฟนอลที่กอดอกมองอิฐอย่างนิ่งๆ และมองกีวี่ที่กอดแขนร่างหนาก็ทวีคูณความเกลียดไปอีก
“อยากจะรู้ใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงได้จองเวรกับยัยสารเลวคนนี้!!”
“...”
“ง่ายๆ เลยอิฐ... ก็เพราะว่ายัยนี้มันคือฆาตกรฆ่าพี่แฟนซี พี่ชายฉันไงล่ะ!!”
“!!!” ร่างหนาที่ได้ฟังถึงกับอึ้งไปทันที หันไปมองกีวี่ที่เอาแต่ร้องไห้ออกมา... แฟนซี? แฟนที่กีวี่เพ้อและหลุดปากบ่อยๆ คือพี่ชายของไฟนอลงั้นเหรอ อิฐหันไปมองไฟนอลที่ยิ้มมุมปากก่อนจะชี้ไปที่รูปภาพของกีวี่และผู้ชายในรูปที่หน้าตาคล้ายกับคนๆ นี้
“นั่นไง พี่ชายฉัน... พี่แฟน เหอะแล้วไงล่ะ? ตายไปแล้วไง ตายไปก็เพราะความสารเลวของยัยนี้!!”
“...”
“ทำให้ฉันต้องสูญเสียพี่ชายที่ฉันรักและเป็นที่พึ่งของฉัน และยังทำให้แม่ของฉันต้องเสียสติจนแทบจะฆ่าตัวตาย แกจะให้ฉันทำยังไงห๊ะ!!” ไฟนอลตะคอกอิฐอย่างเหลืออด แต่อิฐกลับนิ่งไปแบบนั้นเพื่อเก็บข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องของกีวี่ที่ปิดบังเขามาตลอด มันคือแบบนี้เองสินะ...
“ผู้หญิงอย่างเธอมันเห็นแก่ตัว คบกับพี่แฟนมากี่ปี... แต่ทำไมถึงทำแบบนั้น ทำไมถึงทำกับพี่แฟนแบบนั้นว่ะกีวี่ ทำไมว่ะ!!”
“ฮึก ฉันขอโทษไฟ... ฮือๆ ฉันขอโทษ” กีวี่ได้แต่ร้องไห้และพูดขอโทษแฟนซีที่กัดกรามแน่น อิฐโอบกอดร่างบางแน่นทันที เขาไม่รู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะอะไรนะแต่สิ่งที่เขาจะทำตอนนี้คือปกป้องเธอ... ปกป้องผู้หญิงคนนี้ให้ดีที่สุด
“ขอโทษงั้นเหรอ? ถ้างั้นฝากไปขอโทษพี่แฟนด้วยแล้วกันนะ...”
“ฮึก... ไม่นะ!!”
พลั่ก!!
ตุ้บ!!
“อึก...”
“อะ อิฐ!!” ไฟนอลมองอิฐที่ยกแขนขวาขึ้นกันเขาไม่ให้ฟาดไม้ลงกับใบหน้าของกีวี่ที่อยู่ในอ้อมอก กีวี่มองแขนขวาของอิฐที่เลือดไหลเป็นทาง ไม้หน้าสามที่ไฟนอลฟาดลงแตกหักเป็นเสี่ยงๆ ลูกน้องของอิฐพากันกรูเข้าไปเพื่อจัดการไฟนอลแต่เขากลับเดินออกไปด้านหลังโกดังทันที โดยไม่สนใจทั้งสองคนนอกจากจะต้องจัดการกีวี่อีกแน่ในไม่ช้า!!
“อิฐ ฮึก... เจ็บไหม?”
“ไปเถอะ” กีวี่ประคองร่างหนาให้เดินออกจากโกดัง ก่อนจะขับรถของอิฐเพื่อพาร่างหนาไปที่โรงพยาบาล ใบหน้าหวานน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง ไม่ใช่เพราะว่ากลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอทำอะไร... แต่ร้องไห้เพราะเขาเจ็บตัวเพราะเธอมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วก็เท่านั้น อิฐหันไปมองกีวี่ที่ยกมือปาดน้ำตาก่อนจะใช้มือซ้ายของตัวเองที่ไม่เจ็บเอื้อมไปจับมือบางมากุมไว้แน่น
“อย่าร้องได้ไหม...”
“ฮึก คุณเจ็บ ฉันคือต้นเหตุทำให้คุณเจ็บตัวอยู่ตลอดเวลาเลย”
“ไม่ใช่ มันเป็นเพราะผมต้องปกป้องคุณต่างหาก...” อิฐกุมมือบางแน่นมองกีวี่ที่มองเขาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ ร่างหนาถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล กีวี่เองก็นั่งรอเขาด้วยความเป็นห่วง ความจริงคนดีๆ อย่างเขาไม่สมควรที่จะต้องมาเจออะไรแบบนี้เลยด้วยซ้ำ เขาควรจะอยู่ในที่ที่เขาอยู่ ไม่ควรมาเดือดร้อนเพราะเธออีกแล้วนะ... กีวี่กุมมือตัวเองแน่น เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง อิฐก็ออกมาพร้อมกับหมอประจำตระกูลเขา กีวี่รีบลุกไปหาร่างหนาทันทีก็เห็นว่าแขนขวาของเขาถูกเข้าเฝือก
“หมอคะ อิฐเป็นยังไงบ้าง?”
“คุณอิฐคงต้องใส่เฝือกไปก่อนนะครับ ดีที่กระดูกไม่หักแค่ร้าวเท่านั้น... หมอไม่อยากให้คุณขยับแขนมากเท่าไหร่นะครับ ที่สำคัญทานยาให้ตรงตามที่หมอบอกด้วย คุณจะได้ไม่ปวดแขน”
“ครับหมอ แต่ไม่ต้องบอกแม่ผมนะ...” ร่างบางมองอิฐที่คุยกับหมอไม่ให้แม่เขารู้เรื่องนี้เด็ดขาด กีวี่ที่ได้ฟังก็รู้สึกผิดทันทีที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ กีวี่อาสาขับรถมาส่งอิฐที่คอนโด ประคองร่างหนาให้นั่งลงที่โซฟาและตัวเธอก็นั่งลงพร้อมกับลูบมือไปตามเฝือกอย่างเสียใจ
“ฉันขอโทษนะอิฐ ทำคุณเจ็บตัวตลอดเวลาที่เราเจอกัน...”
“ผมบอกให้หยุดพูดไงวี่”
“ฉันว่า... พอเถอะอิฐ” ร่างหนามองใบหน้าหวานที่สบตาเขาด้วยสีหน้านิ่งๆ ใบหน้าที่เขาไม่เคยชอบมันเลยสักครั้ง ใบหน้าที่เขาไม่อยากเห็น ใบหน้าที่แสนจะเย็นชาและนิ่งเฉยแบบนี้
“พออะไร?”
“...”
“ตอบผม... พออะไร? คุณหมายถึงอะไรวี่” กีวี่มองสบตากับอิฐที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำโหทันทีกับสิ่งที่ได้ฟัง ถ้าเดาไม่ผิดมันต้องเป็นคำพูดที่เธอเคยพูดแน่นอน ถ้าไม่ใช่... เอาเท้ามาเหยียบหน้าเขาได้เลย!!
“เลิกยุ่งกับฉัน” นั่นไง!! ผิดปากเขาไหม?
- Writer
