บทที่5[100%]
1413 Words
“ไม่!!”
“พอสักทีเถอะ คุณจะยอมเจ็บตัวเพื่อฉันทำไม? คุณก็รู้แล้วนี้ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกี่ยวกับคุณเลยสักนิด ฉันมันคือฆาตกรที่ฆ่าแฟนตัวเองก็เท่านั้น”
“แล้วไง... คุณเล่าเหตุผลจริงๆ ให้ผมสิ แล้วผมจะตัดสินด้วยตัวของผมเอง”
“ไม่... ขอร้องล่ะอิฐ เราสองคนอยู่ในที่ที่ควรอยู่เถอะ คุณควรกลับไปอยู่ในที่ของคุณ ส่วนฉันจะอยู่ในที่ของฉัน”
“...”
“ที่ที่ไม่มีใครสามารถช่วยฉันให้หลุดพ้นเรื่องราวที่เป็นตราบาปได้ คุณมีคนที่ต้องดูแล... คุณหญิงอิสรา ไหนจะคู่หมั้นที่ดีอย่างคุณสิตา” กีวี่ถอนหายใจออกมาก่อนจะเลื่อนมือไปบีบฝ่ามือหนาเบาๆ มองอิฐที่นิ่งไม่ยอมพูดอะไรเลย ก่อนที่เธอจะพิงซบกับไหล่หนาทันที
“คุณดีเกินกว่าที่จะปกป้องผู้หญิงเลวๆ อย่างฉัน...”
“...”
“คุณดีเกินกว่าที่ฉันจะปล่อยให้คุณเจ็บแบบนี้ ฉันไม่มีความสำคัญอะไรขนาดนั้น... ฉันมันคือสิ่งของที่ไม่ควรอยู่ใกล้คุณอีกต่อไป” อิฐขยับตัวออกมาเอื้อมมือซ้ายจับใบหน้าหวานให้มองตาเขา กีวี่น้ำตาคลอกับสิ่งที่ตัวเองพูด ใช่เธอมันก็แค่สิ่งของที่ถูกวางทิ้งไว้ที่ไหนก็ได้ หล่นลงพื้นแล้วโดนคนอื่นเหยียบซ้ำมาทั้งชีวิต... มีแต่แฟนซีที่หยิบเธอขึ้นมาและดูแลมาตลอด อิฐไม่พูดอะไรแต่กลับขยับใบหน้าเข้าไปจนหน้าผากหนาชนกับหน้าผากบาง
“ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไงนะวี่ ผมบอกแล้วไงว่าผมจะปกป้องคุณ...”
“ฮึก แต่ฉัน...”
“ผมบอกว่ายังไง ผมไม่มีทางลืมในสิ่งที่ผมพูด... คุณไม่ใช่คนเลว คุณไม่ใช่สิ่งของ คุณคือคุณนะวี่” กีวี่น้ำตาไหลออกมาทันทีกับสิ่งที่อิฐพูด ใบหน้าหล่อผละออกมานิดหน่อยก่อนจะจูบซับไปที่หางตาของกีวี่ที่น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง ริมฝีปากร้อนไล่จูบน้ำตา จนกีวี่หลีกใบหน้าออกห่างเขา
“ผมไม่รู้ว่าระหว่างคุณกับไฟนอลและแฟนซี มีเรื่องอะไรค้างคากัน... สิ่งที่ไฟนอลพูดผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมอยากจะฟังจากปากของคุณนะวี่ ผมอยากรู้ว่าเรื่องราวระหว่างคุณกับแฟนซี มันมีอะไรมากกว่าสิ่งที่ไฟนอลพูดหรือเปล่า?”
“ฮือๆ”
“คุณไม่ใช่ฆาตกรนะวี่ คุณอย่าคิดแบบนั้น... ในเมื่อคุณรักแฟนซีมาก มันมีเหตุผลอะไรที่คุณจะต้องเป็นต้นเหตุในการตายของแฟนซีล่ะ” อิฐมองกีวี่ที่ส่ายหน้าไปมา ไม่ยอมพูดอะไรเลย จะให้เธอพูดอะไรล่ะในเมื่อมันคือเรื่องจริงที่ว่าเธอเป็นต้นเหตุ แต่เหตุผลเธอไม่ควรบอกให้เขาได้รู้... เรื่องนี้เธอขอรับผิดเอง ที่แฟนต้องตายก็เพราะเธอ
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะอิฐ ขอบคุณที่อยากปกป้องฉัน... แต่ให้มันยุติลงเถอะ ถ้าฉันจะต้องตายเพื่อชดใช้ในสิ่งที่ทำให้คนรักของฉัน ฉันก็ยินดี”
“...”
“ลาก่อนนะอิฐ ขอบคุณสำหรับทุกยะ... อื้อ!!” ริมฝีปากร้อนประกบจูบปากบางทันทีจนกีวี่ตกใจ ผลักไหล่หนาให้ออกไปแต่ก็ไม่ได้ผล ใบหน้าหวานเบือนหน้าหนีแต่มือหนาของอิฐกลับจับคางเธอไว้แน่น สอดแทรกลิ้นร้อนๆ เข้าไปกวัดเกี่ยวลิ้นบางจนกีวี่ถึงกับอ่อนแรง ร่างเล็กนอนลงกับโซฟาโดยมีร่างหนาที่ทาบทับอยู่ อิฐบรรจงจูบเธออย่างอ่อนโยน ปล่อยให้ร่างกายทำตามในสิ่งที่ต้องการ ลิ้นร้อนดูดดึงลิ้นเล็กที่เริ่มหลงไปกับจูบของเขา กวัดเกี่ยวลิ้นร้อนของเขาอย่างไม่เป็นภาษา มือบางจากผลักไสเปลี่ยนเป็นโอบกอดรอบคอ จิกผมท้ายทอยของเขาอย่างเบาๆ เนิ่นนานกว่าที่อิฐจะผละจูบออกมา มองใบหน้าหวานที่หอบหายใจหนัก ก้มลงจูบเบาๆ ที่ปากบางอีกครั้ง
“ถ้าพูดว่าจะไปจากผมอีก ผมจะไม่หยุดแค่จูบแน่...”
“อะ อิฐ...”
“ผมพูดจริง ในเมื่อคุณไม่เคยรับความหวังดีจากผม ผมก็คงต้องใช้ไม้แข็งบ้าง” กีวี่หน้าร้อนทันทีมองสายตาของอิฐที่สาดเข้ามาในดวงตาของเธอ ใบหน้าหวานเบือนหน้าหนีเขาแต่อิฐก็เลื่อนใบหน้ามาจ้องเธออีกครั้ง พอเธอหันไปอีกทางเขาก็หันมาจ้องเธออีก จนร่างเล็กสบตากับเขาตรงๆ ลมหายใจร้อนสาดใส่หากันเพราะจูบที่เนิ่นนาน
“เชื่อผมบ้าง คนอย่างอิฐจะไม่ยอมเจ็บตัวเพราะใคร... ถ้าเลือกแล้วที่จะปกป้องคนๆ นั้น”
“...”
“ในเมื่อผมเลือกแล้ว ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาห้าม แม้แต่ตัวของคุณเอง... จำไว้นะวี่ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณต้องตายตามแฟนซีไป ตราบาปที่ติดหลังคุณ ผมจะเป็นคนปลดปล่อยมันเอง” อิฐมองหน้ากีวี่ที่อึ้งทันที น้ำตาคลอขึ้นมาอีกครั้งทันทีกับสิ่งที่เขาพูด มือซ้ายของอิฐลูบผมบางเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนจนกีวี่เอื้อมมือไปลูบแก้มหนาเบาๆ
“ฮึก... แฟน”
“...”
“แฟน...” กีวี่เรียกชื่อแฟนซีออกมาจนอิฐได้แต่หลับตาลงกับสิ่งที่ได้ยิน ร่างหนาลุกขึ้นนั่งทันทีมองร่างเล็กที่รู้สึกได้ว่าไม่ควรเรียกชื่อแฟนซีต่อหน้าเขา เพราะเขาช่วยเธอไว้...
“ฉันขอโทษ...”
“คุณคงรักเขามากสินะ”
“...”
“อิจฉาจัง... ผมเองก็อยากให้ใครสักคนมารักผมบ้าง นึกถึงผมบ้าง แต่คงจะไม่มี” ร่างหนายิ้มออกมาพร้อมกับกุมแขนตัวเองที่เริ่มปวด กีวี่ได้ยินแบบนั้นก็เลยลุกขึ้นยืนก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเขา เอื้อมมือไปจับมือเขาทันที
“อย่างน้อย ก่อนที่ฉันจะขาดใจเพราะไฟนอลจับฉันกดน้ำ...”
“...”
“ใบหน้าของคุณก็ลอยเข้ามาในความคิดของฉัน”
“!!!”
“อย่างน้อย... ฉันก็ภาวนาอยากให้คุณมาช่วยฉัน ก็ไม่รู้ว่าทำไม? ทั้งๆ ที่หน้าแฟนซีก็ลอยเด่นมา แต่กลับมีหน้าคุณลอยมาแทรกแทน แบบนี้... ฉันก็นึกถึงคุณใช่ไหม? อิฐ” ร่างบางยิ้มให้เขาทันที ส่วนอิฐที่ได้ฟังหัวใจของเขาก็เต้นทันทีอย่างรุนแรง ผุดยิ้มขึ้นมาทันทีโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้กีวี่จนร่างบางเอนตัวหนีแต่ก็ไม่พ้นเพราะมือหนาของอิฐกลับช้อนหลังบางไว้ จนกีวี่ขยับเข้ามาใกล้แนบชิดกับอิฐอีกครั้ง
“งั้นเหรอ? ดีใจจังแหะ แบบนี้... ผมเองก็มีค่ากับคุณแล้วนะสิ”
“อะ เออ ปล่อยก่อน”
“ไม่ปล่อย ปล่อยทำไม? เจ็บแขนแบบนี้ ไม่มีคนดูแลเลย” อิฐทำปากจู๋ใส่กีวี่ที่ขำทันทีกับท่าทีเด็กๆ ของเขา มือเล็กผลักร่างหนาออกแล้วยืนยิ้มตรงหน้าเขา
“งั้นเดี๋ยวฉันโทรบอกคุณสิตาให้มาดูแล ดีไหม?”
“ไม่เอานะ!!”
“ทำไมล่ะ? ก็คู่หมั้นคุณ...”
“ผมอยากให้คุณดูแลต่างหาก นะๆ” กีวี่มองอิฐที่ลุกขึ้นยืนตรงหน้าเธอ แล้วซบหน้าลงกับไหล่เธอ มือซ้ายก็ถือโอกาสโอบเอวบางแน่นทันทีจนกีวี่ยิ้มออกมา ตีมือเขาอย่างแรงจนอิฐสะดุ้ง
“ก็ได้ เห็นว่าเจ็บนะ... ฉันจะมาดูแลคุณตอนเช้า และก็เย็น โอเคไหม?”
“ไม่”
“เอ๋? ทำไมล่ะ...”
“มาอยู่ด้วยกันสิ นะๆ ห้องว่างมีนะ... ดูแลผมจนกว่าจะหาย สัญญานะ” อิฐมองกีวี่ที่ถูกรวบรัดทันที ก่อนที่มือหนาจะจับมือเธอเพื่อถือว่าเป็นคำสัญญา ร่างบางถอนหายใจออกมา แต่ถึงยังไงก็คงต้องทำตามที่คนตรงหน้าพูด... ในเมื่อเขาเจ็บเพราะเธอ ดังนั้นเธอเองก็ต้องดูแลเขาจนกว่าจะหายเจ็บก็แล้วกัน กี่วี่พยักหน้ารับมองอิฐที่เม้มปากเข้าหากัน ก่อนจะโน้มใบหน้ามาข้างๆ หูของเธอจนเธอตกใจ
“ผมอ่อยคุณขนาดนี้แล้วนะ... จะทำอะไรผมก็ได้ ผมยอมทุกอย่างเลย”
- Writer
