บทที่6[100%]
1604 Words
“ตามสบายเลยครับ” อิฐมองกีวี่ที่หยิบเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินของเขาไป แล้วเดินเข้าห้องน้ำ... ร่างหนาได้แต่ยิ้มอยู่แบบนั้น เสือยิ้มยากอย่างเขาไหงถึงได้กลายเป็นแค่แมวตัวน้อยๆ ที่ขี้อ้อนและขี้อ่อยแบบนี้นะ อิฐเปิดทีวีดูไปเรื่อยจนกระทั่งกีวี่ออกมาจากห้องน้ำก็นั่งหวีผมที่หน้ากระจก ทุกการกระทำของเธอถูกอิฐจับจ้องจนเธอลอบมองเขาในกระจกที่สะท้อนจากด้านหลัง
“มองอะไรนักหนาเนี้ย?”
“มองก็ไม่ได้ ขี้หวงจัง...”
“ก็วันนี้มองทั้งวันแล้ว ไม่เบื่อหรือไงเล่า?” กีวี่บ่นอุบแล้วหันหน้ามามองเขาที่ส่ายหน้าไปมา ความจริงเขาเป็นคนที่ดีและเจ้าเล่ห์มาก แต่ความดีของเขามันกลบเกลื่อนเรื่องเจ้าเล่ห์ไปหมด... อีกอย่างทำไมเธอถึงได้รู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดและหน้าตาเขาเวลายิ้มก็ไม่รู้สิ? เวลาเขายิ้มมันเหมือนกับแสงสว่างสาดซัดเข้ามาในตัวเธอ ขณะที่เธอโดนทำร้ายเขาก็ยื่นมืออุ่นและร่างกายที่พร้อมจะปกป้องเธอ ให้เธอได้ซบและโอบกอด เขาดีเกินจนเธอรู้สึกคิดถึงอีกคนที่เธอรัก... แต่ในขณะที่อยู่กับเขา เธอควรจะให้เกียรติเขา ไม่ใช่คิดถึงคนรักของตัวเอง อิฐมองกีวี่ที่นั่งเหม่อก็ลุกขึ้นไปยืนตรงหน้าเธอจนกีวี่ตกใจ
“อะไรเหรอ?”
“มองทั้งวันก็ไม่เคยเบื่อ...”
“อะ เอ๋?”
“จะมองทั้งวันหรือมองตลอดไป ผมก็ไม่มีวันเบื่อ... คุณ”
“คุณรู้ตัวไหมอิฐ? ว่าคุณนะ เหมือนเด็กมากเลย ยี่สิบแปดแล้วแต่ทำตัวเด็กมากเลยอ่ะ”
“แล้วไม่ดีหรือไงล่ะ ผมอ้อนคุณ ผมอ่อยคุณ... แบบนี้คุณยังไม่ใจอ่อนเลย” อิฐโน้มตัวคร่อมร่างบางที่เอนตัวพิงกับโต๊ะกระจก มือบางดันอกแกร่งไว้พร้อมกับมองหน้าเขาที่ยิ้มให้กับใบหน้าของเธอ กีวี่ทำอะไรไม่ถูก... ลุกขึ้นหยิบหมอนจะออกไปนอนที่โซฟาแต่ก็ถูกคว้าข้อมือไว้
“จะไปไหนครับ?”
“ก็ไปนอนที่โซฟาด้านล่าง...”
“ไม่ให้ไป นอนด้วยกันนะ”
“อะ ห๊ะ!! ตะ แต่... มันจะไม่ คือ...”
“คุณไว้ใจผมได้นะวี่ ผมไม่ทำอะไรคุณแน่นอนครับ... เพราะถ้าผมทำ ผมคงทำตั้งแต่ครั้งแรกที่ช่วยคุณไว้” กีวี่มองอิฐที่พยักหน้าให้เธอ ความจริงเขาแค่อยากให้เธอนอนด้วยกันก็เท่านั้น ห้องของโชเก่าเขาก็ยังไม่ได้ปรับเปลี่ยนอะไร ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะลงไปนอนที่โซฟาได้ไงกัน อีกอย่างเขาเองก็อยากอ่อยร่างเล็กนี้ด้วย ชอบเวลาที่เธอเขินและหน้าแดงสุดๆ กีวี่ลังเลทันทีเพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะนอนเตียงเดียวกับผู้ชายที่ไหน... อิฐถอนหายใจออกมาโอบเอวบางให้นั่งลงที่เตียงและตัวเขาก็อ้อมไปอีกฝั่งทันที นอนลงโดยที่มองหลังร่างบางอยู่แบบนั้น
“ก็ถ้ายังไม่นอน... อาจจะทำจริงก็ได้นะ”
ฟุ่บ!! กีวี่ล้มตัวลงนอนทันทีที่ประโยคเด็ดของอิฐจบ ร่างหนายิ้มมุมปากทันทีก่อนจะปิดไฟจนเหลือแต่โคมไฟบนหัวเตียง กีวี่ดึงผ้ามาห่มจนมิดคอส่วนอิฐก็มองเพดานอย่างนิ่งๆ
“เมื่อก่อนผมแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง...”
“...”
“ใช่ คนอย่างอิฐที่ไม่เคยหวั่นไหวกับผู้หญิงที่ไหน แต่กลับหวั่นไหวและชอบผู้หญิงคนหนึ่ง แต่แล้วทุกอย่างก็พังเพราะว่าเธอคนนั้นไม่ได้ชอบผม... หึ น่าขำนะ ทุกคนมักจะพูดเสมอว่าผมหล่อ ผมรวย ผมดูดี สุดท้ายไอ้สิ่งที่พวกเขาพูดมันก็ไม่ได้ทำให้ผมได้สมหวังกับทุกๆ เรื่อง โดยเฉพาะความรัก” ร่างบางที่ฟังอยู่ก็ค่อยๆ หันไปมองอิฐที่นอนหงายมองเพดานอย่างนิ่งๆ มุมปากผุดยิ้มขึ้นมานิดหน่อย ก่อนที่เขาจะหันมาสบตากับร่างบางที่มองเขาอยู่
“คุณรู้อะไรไหม? ทำไมผมถึงเข้าใจคุณ ที่ว่าคุณยังคงไม่ลืมแฟนซี”
“ทำไม?”
“ก็เพราะว่ารักครั้งแรกของทุกคน มันยากที่จะลบเลือน... เหมือนกับผมไง” อิฐขยับตัวให้แขนข้างที่เข้าเฝือกยืดให้เต็มที่และนอนตะแคงข้าง เพื่อมองใบหน้าของคนที่นอนข้างเขาได้ชัดขึ้น
“รักของคุณคือตราบาปที่ติดตามอยู่ตลอด แต่ของผมคือรักที่ปล่อยให้เธอได้รักคนที่เธอรักจริงๆ”
“...”
“ผมเป็นคนดี ใช่เธอคนนั้นก็พูดแบบนั้น... การที่ผมเป็นคนดีมันทำให้ผมอกหักเสมอไปเหรอวี่? ผมไม่อยากอกหักอีกแล้วนะ ผมไม่อยากหวั่นไหวกับใครอีกแล้ว ผมเบื่อที่จะต้องผิดหวังและฟังประโยคซ้ำๆ ว่าผมดีเกินไป”
“อิฐ...”
“ขอร้องนะวี่ อย่าพูดว่าผมดีเกินไป... มองผมให้เป็นคนเลวบ้างก็ได้นะ เพราะอย่างน้อยผมจะได้ไม่ผิดหวัง ไม่น้อยใจตัวเองว่าไม่มีใครสนใจผม” กีวี่มองอิฐที่ถอนหายใจออกมา จะให้เธอมองเขาเป็นคนเลวงั้นเหรอ? จะให้เธอมองเขาแบบนั้นได้ไงกัน ก็ในเมื่อเขาเป็นคนดี... หรือต่อให้เขาทำตัวเลว เธอจะเกลียดเขาได้ไง เขาดีทั้งภายในใจและภายนอก และถ้าเขาจะเลว มันก็คือสิ่งที่เขาสร้างมันขึ้นมาไม่ใช่ออกมาจากจิตใจ มือบางเลื่อนไปจับแก้มอุ่นจนอิฐมองสบตาเธอ
“คุณเป็นคนดี ฉันจะพูดแบบนี้ล่ะ... คุณไม่ใช่คนเลวนะอิฐ และฉันก็เชื่อว่าสักวัน ต้องมีผู้หญิงที่ดีพร้อม เห็นค่าในความดีของคุณ พร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณแน่นอน”
“เป็นคุณได้ไหมวี่?”
“!!!”
“เป็นคุณได้ไหมที่เห็นค่าของผม...”
“แล้วที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ ไม่ได้เห็นค่าของคุณเหรอ? คุณช่วยฉัน คุณปกป้องฉัน คุณอยากดูแลฉัน ซึ่งฉันไม่เข้าใจนะว่าทำไม? แต่... อยู่แบบนี้นะดีแล้วนะอิฐ ให้ฉันอยู่ในที่ที่ควรอยู่เถอะ”
“...”
“อย่าให้คนอย่างฉันเข้าไปอยู่ในชีวิตของคุณ อย่าให้ฉันเคียงข้างคุณเลย... ฉันอยู่แบบนี้นะดีแล้ว” อิฐขยับตัวเข้าไปใกล้กีวี่อีกครั้ง ใบหน้าหล่อทาบหน้าผากลงกับหน้าผากของกีวี่ที่หลับตาลง มือหนาลูบไปที่แก้มนวลของเธอเบาๆ เธอเป็นผู้หญิงที่ใจแข็งมาก เธอเป็นผู้หญิงในแบบที่เขาไม่เคยเจอเลยจริงๆ เธอถ่อมตัวเองมากเกินไป... เพียงเพราะเรื่องอดีตของเธอเป็นชนักติดหลังก็เท่านั้น
“ถ้าอยากอยู่ในที่ที่คุณควรอยู่... ผมก็จะให้คุณอยู่”
“...”
“แต่เป็นในหัวใจของผมนะวี่ ที่ของคุณคือในหัวใจ... ของผม” ดวงตากลมโตเบิกโพลงทันที สบตากับดวงตาคมที่ยิ้มให้เธอ อิฐเอียงใบหน้าเล็กน้อยก่อนจะกดริมฝีปากลงที่ริมฝีปากบางทันทีโดยที่กีวี่ไม่มีท่าทีว่าจะขัดขืน เพราะกำลังอึ้งกับสิ่งที่เขาพูด กีวี่เปิดปากให้อิฐได้แทรกลิ้นร้อนของตัวเองเข้าไปกวัดเกี่ยวความหวาน มือหนาประคองแก้มนวลไว้แน่นดูดดึงลิ้นเล็กที่พร้อมจะจูบตอบเขาอย่างอ่อนโยน มือเล็กของกีวี่จิกลงที่ไหล่หนาลูบไปที่แผ่นหลังของเขาทันที ก่อนที่อิฐจะพลิกตัวพากีวี่ให้นอนหงายเพื่อจูบเธอได้มากยิ่งขึ้น อิฐผละจูบออกมาเพื่อให้กีวี่ได้เอาอากาศเข้าปอดและประกบจูบอีกครั้งทันที และคราวนี้มันร้อนแรงซะจนอิฐเผลอเลื่อนมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต ละใบหน้าออกจูบไปตามแก้มนวลลงมาถึงซอกคอหอม จูบและดูดขบเม้มจนกีวี่สะดุ้ง
“พะ พอแล้วอิฐ...”
“ผมขอโทษนะวี่” อิฐผงกใบหน้ามามองกีวี่ที่หน้าร้อนไปหมดก่อนจะติดกระดุมเสื้อเชิ้ตตามเดิม หันหลังหนีเขาทันทีพร้อมกับมือบางที่แตะริมฝีปากของตัวเอง อิฐยิ้มออกมาก่อนจะขยับตัวเข้าไปกอดกีวี่แน่นจนเธอสะดุ้ง
“อะ เออ...”
“ขอกอดหน่อยนะ ผมหนาว”
“ก็... ถ้าหนาวฉันไปลดแอร์ให้”
“ไม่เอา กอดคุณอุ่นกว่านะ... ให้ผมกอดนะครับ” น้ำเสียงอ้อนๆ ของอิฐทำให้กีวี่ใจเต้นรัว ได้แต่นิ่งแบบนั้นจนอิฐคิดเองเออเองว่ากีวี่อนุญาตเลยยิ่งกระชับอ้อมแขนตัวเองแน่นกว่าเดิม ใบหน้าหล่อเกยคางกับไหล่เล็กทันทีโดยที่แขนข้างที่เข้าเฝือกกอดเอวเธอแน่น
“นอนนะครับ ฝันดี... อิฐนอนกอด”
“ฝะ ฝันดีค่ะ” กีวี่เสียงสั่นทันทีกับสิ่งที่เขาพูด รู้สึกถึงความอบอุ่นที่เขาส่งมาจากอ้อมกอด มือเล็กเลื่อนลงมาวางที่แขนของเขาพร้อมกับหลับตาลงทันที... วันนี้เขาเจ็บตัวเพราะเธอ เจ็บตัวเพราะเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วนะ อิฐมองกีวี่ที่หลับแล้วก่อนจะลักจูบเธอที่แก้มอีกครั้ง หลับตาลงกับคืนนี้ที่มีความสุขมากที่สุด...
- Writer
