My Great Quest with a Ghost

Chapter 7

The Confusion

.

Christian's Point of View

"Hello Ma?" Kinuha ko ang tuwalya at pinunas ito sa aking basang buhok.

"Na saan ka bang bata ka?" Inis na sabi ni Mama sa kabilang linya. Nakalimutan ko si Mama, siguradong galit na galit na naman siya.

"Na kanila Roldan po ako Ma, Nawalan kasi ako ng malay kahapon at kani-kanina lang ako nagising." Pag-dadahilan ko, umupo ako sa kama at saka pinag patuloy ang pag pupunas ng aking buhok.

" Nasa bar ka na naman ba nag palipas ng gabi?"  Bullseye. As I thought bago pa ako tawagan ay alam na niya kung na saan ako. " Ikaw talagang bata ka, umuwi ka dito mamaya may pag-uusapan tayo." Naging kalmado na ang boses ni Mama , hindi nila ako pweding pagalitan kung mag palipas man ako ng gabi sa bar nila Roldan dahil hindi naman sila nag kakaproblema sakin bukod sa hindi ko pag-uwi pag napunta ako dito.

"Mukhang alam ko na kung tungkol saan ang pag-uusapan natin Ma." Pabirong wika ko sabay halakhak ng mahina. I heard my Mom saying ' Diyos ko' on the other line.

" Gagawa ka na lang kasi kalokohan yung mahuhuli ka pa." Napatawa na lang ako dahil sa reaksyon ni Mama, siguro tinawagan na sila ni Sir Soriano. Hindi naman problema kanila Mama yun lalo na kay Papa dahil malamang sa malamang ay nag daan din sila doon.

" Sige na po Ma, papasok na din kami." Natatawang paalam ko kay Mama.

"Hays Sige sige, mag-iingat ka diyan." My Mom said sighing. Napangiti na lamang ako. This is the reason why I love my parents. They grow me into a great young man and Im proud of it.

" I love you Ma."

" I love youu too anak, mahal ka namin ng papa mo." I turn off the call and smile. Napabagsak akong humiga sa higaan at ngumiti. Kung paswertehan lang sa magulang ang labanan idadayo ko na ang mga magulang ko, cause I was so blessed to have them by my side at wala na akong mahihiling pa.

Muli kong kunuha ang aking cellphone at tiningnan ang oras. It's only 9:00 o'clock in the morning. Masyado pang maaga para pumasok dahil mamayang 1:30 pm pa ang afternoon class namin.

Napabunting hininga ako ng maalala ko muli ang mga nangyari sa aking nitong mga nakaraan. Alam kong alam nila mama ang tungkol sa marka ko ngunit hindi nila iti sinasabi sa akin. Dati nga'y sinubukan ko na silang tanungan tungkol dito pero pilit nilang iniiba ang usapan kaya naman nag sawa na din ako sa pag tatanong dahil paulit-ulit lang din nila itong iiwasan. Sana mahanap ko na ang kasagutan sa lalong madaling panahon. Hindi ko lang siguro pero alam kong may kinalaman ang marka ko sa nangyayadi sa akin dahil umiilaw ito sa tuwing may nangyayarong hindi maganda sa akin at Si Jehnny alam kong pag nakita ko uli siya ay masasagot nito ang lahat. Pero pano kung hindi talaga siya totoo? Pero sigurado akong totoo siya dahil ang marka ko na ang patunay. Pero pano kung hindi ko na siya makita? Argghh.!!! Ang dami kong tanong pero hindi nasasagot. Gusto ko ng kasagutan pero hindi ko alam kung saan ako kukuha ng sagot o kung sino ang sasagot sa akin.

Nag pakawalan na lamang ako ng malalim na buntong hininga saka nag pagulong-gulong sa higaan.

"Hindi ko na alam ang gagawin ko sa susunod na maulit uli yun." Hindi sa naduduwag ako pero tao lang naman ako. Hindi ko kayang tulungan ang mga multo tulad ng batang multong nanghihingi sa akin ng tulong.

Napabangon na lamang ako saka ginulo ang aking buhok.

'Jehnny, pano ba kita makikita uli?'

Bumuntong hininga na lang ako at lumabas ng kwarto para puntahan ang mga kaibigan ko at tingnan kung ano ang ginagawa nila sa labas.

.

.

"Ano ginagawa niyo dito?" Tanong ko sa kanila at tumabi kay JM sa isang mahabang sofa.

"Ito nanonood kami ng balita." Wika ni Roldan habang nakatingin sa tv.

JM was eating a popcorn while watching. Dumampot ako sa hawak niyang pagkain saka tumingin sa TV.

Hindi ko masyading maintindihan ang balita dahil hindi ko naumpisahan, ang sabi lang sa headline ay 'Mag-ina sa tarlac ay walang awang pinag-babaril ng isang pulis.' Nakaramdam naman ako ng awa dahil nakita ko. Tahimik lang kaming tatlong nanonood ng tv. hanggang sa mag tanghalian na uli at kaylangan na naming pumasok.

Hinatid kami ng kuya ni Roldan sa University namin gamit ang kotse niya at pag-dating at pag-dating namin ay agad kaming sinalubong ng sermo ng aming butihing guidance councilor. Napabuntong hininga na lamang kaming tatlo at agad na tumungo sa aming klase. At pag kauwi ay nag simula na ulit kaming mag linis ng mga locker room. Isang buwan din namin itong gagawin  at sana naman au hindi kami mag-sawa sa kalilinis ng mga locker dito.

" Hayss, pangalawang araw pa lang pero gusto ko na sumuko." Bulalas ni JM sabay pagpag ng basahang pinangpupunas niya ng mga alikabok sa mga bintana.

"Ang bilis mo namang sumuko lot." Seryosong sagot ni Roldan saka tinapos ang pag bubunot. "Bakit ba kaylangan pang pakintabin ang sahig dito?" Napatanga na lang ako dahil kahit anong titig ko sa kanila ay sigurado akong ayaw na nilang mag linis pa.

"Tapusin na lang natin ito para makauwi na tayo, Mama wants to talk to me already." Wika ko saka nag patulog sa pag pupunas ng mga upuan. Tahimik namang gumawa ang dalawa. Guston-gusto na talaga nila umuwi. They just both want ti sleep to thier bed because this was very exhuasting kahit na tanghali na kaming pumasok. Well it's really my fault to wake up late kaya hindi agad kami nakapasok. Next time hindi na ako iinom ng marami pag alam kong may pasok. Hindi ko lang talaga mapigilan minsan dahil bihira lang talaga kami nakakainom ng alak kaya nilulubos ko na. Pag-katapos din ng ilang oras na pag lilinis ay natapos na din kami. Inayos ko na ang aking gamit at nauna na sa kanilang umuwi.

.

.

"Ikaw talaga bata ka, kung kaylan malapit ka na saka ka gumawa ng kalokohan." Wika ni Mama saka sapo ng kanyang ulo.

"Ano ka ba mahal? Natural lang naman yun sa edad ni Christ, ganyan talaga intindihan mo na siya." Wika ni Mama habang nag babasa ng diyaro. Napabuga na lang ng malalim na buntong hininga si Mama dahil sa sinabi ni Papa, I smile akwardly dahil walang magawa si Mama kundi ang mapasapo na lamang sa kanyang ulo.

" Ewan ko sa inyong mag-ama, talafang mag-ama kayo, parehong-pareho ang ugali niyong dalawa." Wika ni Mama, binaba ni Papa ang kanyang binabasa saka tiningnan si Mama at tumawa. I'm so thankful na ganito ang pamilya namin. Sobrang thankful din ako dahil napalaki ako ng maayos nila papa't mama.

Nag tawa lang kami nang nag tawanan dahil binibiro na naman ni Papa si Mama. Hilig talaga ni Papa ang biruin si Mama dahil ito na ang nagiging lambing niya dito. Sabihin na nating mahilig silang mag lambingan sa isa't isa pero hindi pa din nila ako sinusundan. You know what I mean.

Nawala na naman sa isip ko ang totoong rason kung bakit ko sila hinarap. Ayokong sirain ang hapoy atmosphere pero this is my only change para tanungin uli sila. Dahil baka sa susunod maging huli na ang lahat para tanungin uli sila. I let them take their moment for a while and wait for the right time to speak. I'm just staring at them while they're laughing together. I just want to know kung ano ang tinatago nila sa akin. At ano ba talaga ang meron dito sa bituin na marka sa aking kanang kamay. Sigurado akong hindi ito basta-bastang tattoo dahil simula la ng bata ako ay nandito na 'to. Noon bata pa ako kaylangan kong mag suot ng gloves para maitago ang marka sa aking kamay. Muntika pa nga akong matanggal sa mga school na pinapasukan ko dahil sa marka sa kamay ko. For some reason nalusutan nila papa at mama ang pag kukwesyom ng mga school sa kanila. I just remove the gloves when I started to go in senior high at pinalabas na pina tattoo ko ito para maging cool. Wala akong choice dahil hindi ko din alam kung anong sasabihin kung sakaling tanungin ako.

"Ma, Pa." Napatigil sila sa pag kukulitan at tumingin sa akin. I look at them in a serious eyes.

" Ano yun anak?" Humugot ako ng isang malalim na buntong hininga mula sa akong tiyan bago mag-salita at harapin sila.

" Can you tell me about this?" I raise my right hand at pinakita sa kanila ang marka sa aking kamay. Pareho silang nagulat dahil sa aking sinabi at nag simulang mag-pawis ng malagkit. Ganito lagi ang reaksyon nila tuwing tatanungin ko sa kanila ang tungkol dito sa aking marka.

"Hi-hindi namin alam anak, a-ang alam lang namin ay ang lolo mo ang nag lagay sayo niyan ng bata ka pa." Hindi mapakaling wika ni Mama at sinusubukang umiwas sa aking mga tingin.

" Hindi po ba, namatay si Lolo bago pa ako ipanganak?" Pareho silang napalunok ng kanilang laway dahil sa aking sinabi. They think na hindi ko natatandaan ang mga sinasabi nila tuwing itatanong ko sa kanila ang tungkol dito. Everytime I ask them about my mark ay pinag-tatagpi tagpi ko ang nga sinasabi nila dahil maaaring may katutuhanan sa mga sinasabi nila.

" A-ano ka bang bata ka?"Mom look away while playing her fingers.

" Buhay pa siya nun hindi mo lang natatandaan dahil nga bata ka pa." Pinaningitan ko si Mama ng mata at pilit na binabasa ang mga galas niya. Tahimik lang na nakamasid si Papa at hinahayaan na si Mama ang mag dahilan. Siguro akong wala silang balak sabihin ang totoo ano ba kasing meron sa markang 'to.

"Sige po, aakyat na po muna ako." Patayo na sana ako sa aking pag kakaupo ng pigilan ako ni Papa. Napatigil ako at tiningnan siya. He try to gather his thougths at tila nag iisip ng nga tamang salitang sasabihin sa akin..

" Alam namin na alam mong nag sisinungaling kami sayo Christian." Panimula ni Papa. Pinigilan naman siya ni Mama. Umiling lang ito at saka muli akong tiningnan. " Nagawa naming mag-sinungaling sayo dahil hindi pa ito ang tamang panahon para malaman mo ang totoo at hindi kami ang tamang nilalang para mag sabi sayo." Papa look at me with a sadness in his eyes, for some reason I believe to Papa without saying a word. I feel contented dahil sa sinabi niya. Tumayo silang dalawa at lumapit sa aking pwesto at niyakap ako ng mahigpit. Niyakap ko sila pabalik at pinikit ang aking mga mata.

Kung hindi sila ang magsasabi sa akin ng totoo.

Sino?