ยมทูตสีเทา กับเจ้าสาวสีชมพู

Ep.13 : ไม่แข็ง

“อย่านะมึง กูรอดไปได้ กูเอาตายนะมึงอีราตรี” เสียงของยศที่ตะโกนร้องบอกภรรยาของตัวเอง แต่คนเป็นภรรยากลับนิ่ง

“กูยอมให้มึงตีกูมาตลอด เพื่อกูจะพาลูกหนีไปจากมึง ไอ้ชาติชั่วคนอย่างมึงเป็นพ่อคนไม่ได้หรอก”

“อีราตรี โทรแจ้งตำรวจสิวะ จะปล่อยให้มันฆ่ากูเหรอ เร็ว ๆ”

“ทำไมมึงต้องกลัวเขาฆ่ามึงด้วย มึงไปทำอะไรมา!!!!”

“เป็นคำถามที่ดีมากครับ ผู้ชายคนนี้ข่มขืนคนไปทั่ว วันนี้ผมเลยเป็นสิ่งที่เรียกว่าศาลเตี้ย กลุ่มเงาทำหน้าที่เป็นยมทูตที่จะทำลายพวกคนที่กฏหมายทำอะไรไม่ได้ และเก็บกวาดให้เงียบแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณอยากลองจัดการสามีแบบที่เขาจะสู้คุณไม่ได้รึเปล่า” คำถามของธาวินทำให้ราตรีหันไปมองหน้า แม้ตอนนี้จะกล้า ๆ กลัว ๆ ก็ตาม

มือที่พยายามจะต่อสู้ ทำให้ธาวินรำคาญเหลือเกิน เลยตัดสินใจหักแขนของมันออกหนึ่งข้าง เพื่อขู่ให้คนที่กลัวอยู่แล้วกลัวเข้าไปอีก เสียงร้องโหยหวนโดนปิดด้วยหน้าที่กระแทกกับกำแพง ตุณที่เข้ามาหาคนเป็นเจ้านาย พร้อมกับลูกน้องอีกสองคน ยกคนที่ตอนนี้เจ็บระบบไปมัดไว้กับเก้าอี้ ยศสู้ครั้งหนึ่งก็โดนตบครั้งหนึ่ง สร้างความสะใจให้ราตรีเป็นอย่างมาก ภาพสามีของตัวเองที่ถูกมัดที่เก้าอี้ แล้วมีชายฉกรรจ์ยืนคุมเชิงอยู่ไม่ไปไหน

“ตอนนี้ทุกอย่างเป็นของคุณ ชีวิตใหม่ที่ไม่มีไอ้วิปริตนี่ ลองนึกดูว่าไอ้นี่มันทำอะไรไว้กับคุณ มันตบตีคุณยังไง ตอนนี้เป็นทีของคุณบ้าง คุณจะทำยังไง กับความสารเลวของผู้ชายคนนี้” ธาวินดันไหล่ของราตรี ให้มองไปที่ผู้ชายที่เคยเป็นสามีของเธอ

“มึงคิดได้ยังไง จะเอาลูกทำเมีย ต่อจากนี้ไป กูจะพาลูกหนี้มึงไปให้ไกล”

“ต่อให้ลูกโตขึ้น มันก็ไปโดนผู้ชายคนอื่นอยู่ดี โดนกูมันแย่ตรงไหน กูเนี่ยรักลูกแน่ ๆ……เพี้ยะ!!!!” แรงตบสุดแรงเข้าใบหน้าของยศศักดิ์

“มึงมันโรคจิต มึงมันสารเลว มึงมันไม่ใช่คนไอ้ยศ กูแต่งงานกับมึงมาได้ยังไง กูเคยรักมึงได้ยังไง” ราตรีแผดเสียงรับความคิดของสามีไม่ได้ เพราะเรื่องแบบนี้คนเป็นพ่อไม่ควรจะพูดมันออกมาได้

“ลองใช้ค้อนดูไหมครับ แรงผู้หญิงมันน้อย มันจะมี จุดต้นเหตุของอารมณ์ ถ้ากำจัดไป จะได้ไปทำเรื่องเลว ๆ กับใครได้อีก” ธาวินส่งค้อนอันเล็ก ๆ ให้ราตรี พร้อมกับให้ลูกน้องจับยศศักอ้าขา รอเอาไว้

“อีราตรี!!! อย่านะ อย่านะอีราตรี!!!! อีราตรี้!!!!!!! อ๊ากกกกกกก”

ธาวินมองยศศักดิ์ถูกทรมานด้วยภรรยาของตัวเอง กล่องดวงใจเริ่มเต็มไปด้วยเลือด จนทำให้ความเป็นชายหดเหลือนิดเดียวด้วยความสยองจากเลือด และความเละเทะของมัน ทำเอาผู้ชายทุกคนถึงกับขนลุกกับภาพที่เห็น

ธาวิน Say ::

“วินจะทิ้งฉันหรือคะ ฉันจะเอาค้อนนี่ ทุบ ทุบ ทุบ ทุบ!!!” ภาพผู้หญิงที่ถือค้อนอันใหญ่ไล่ทุบน้องชายของผม มันทำให้ผมต้องรีบหนี ฆ่าผมเลยซะยังดีกว่า ดีกว่าให้ผมอยู่แบบไม่มีจู๋ นี่มันความภูมิใจของผมเลยนะ ผมพยายามวิ่งหนีคนที่วิ่งตาม

“อย่าาา อย่าตามมา!!!” ผมพยายามเหวี่ยงผู้หญิงมากมายออกไป แต่ผู้หญิงนับร้อยโผล่มาจากทั่วทิศทาง จับผมกดเอาไว้ลงพื้น

“ฉันจะทุบ ทุบ พวกเราจะทุบ ทุบ”

“ม้ายยยยยยย!!! ฮึกกกก”

ผมสะดุ้งตื่นจากความฝัน ด้วยร่างกายที่เหนื่อยหอบ ไอ้ภาพเมื่อคืนแม่งโคตรติดตาเลย นี่ถึงกับเอามาฝันเลย ผมสำรวจความภาคภูมิใจที่ตอนนี้ยังอยู่ดี แต่มัน…ไม่ยอมเคารพธงชาติ ตื่นหน่อยสิลูก ผงาดให้เขารู้ว่าเรามีดี มันนอนนิ่ง ให้ตายเถอะ!!!!!

ผมเดินออกมาจากห้องด้วยชุดนอนลายหมีสีฟ้า ก็เจอไอ้ตุณที่นั่งจิบกาแฟก่อนผมแล้ว สีหน้าของมันเหมือนคนที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนมากกว่า

“ไง ไปส่งคุณราตรีกับลูกแล้วใช่ไหม”

“ครับ ผมส่งไอ้ยศมันไปโรงพยาบาลตามคำสั่งแล้วครับ ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือน น้องชายของผมมันจะไม่แข็งอีกแล้ว” ไอ้ตุณโอดครวญพร้อมกับจิบกาแฟต่อ

“ของกูนี่หดกลับเข้าไปในลำไส้เลย อยากเจอของสวย ๆ งาม ๆ ตอนนี้”

“ไปหาคุณมิ้นท์กันไหมครับ” ไอ้ตุณเอ่ยชวน

“ไม่เห็นจะสวยเลย กลับบ้านดีกว่า ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะทำไมต้องยัยนั่น สวยก็ไม่สวย หุ่นดีก็ใช่อยู่ ไม่เอา ไม่ไปหาหรอก เสียเชิงธาวินหมด” ผมจะกลับไปที่ฮาเร็มของตัวเอง มีหญิงสาวอีกเป็นสิบ รอการกลับมาของผมอยู่ ผมจะต้องรักษา ภาพติดตานี่ให้ได้เลย

“ปล่อยไว้ที่นี่ อาจจะ……”

ในเวลาต่อมา

“นั่งให้มันเฉย ๆ ไม่ได้เหรอ!!!!”

“คุณให้คนไปลากฉันมา จะพาไปไหนก็ไม่รู้ จะเอาฉันไปไหน!!!! ฉันไม่ไป…ฉันจะลงเครื่องงงงงงง”

“ลงอะไร เครื่องจะขึ้นแล้ว รัดเข็มขัด!!!” ผมใช้แขนจับเอาไว้ไม่ให้มิ้นท์ลุกขึ้นจากที่นั่ง ทำให้เธอไม่พอใจอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่ขัดใจ เพราะตอนนี้เธออยู่ในฐานะลูกหนี้นิ

ฮ่ะ ๆ เธอหนีฉันไม่พ้นแล้ว ผมดึงหน้าใส่เธอเพื่อให้เธอเลิกพยศ เธอเลยต้องนิ่ง เพื่อให้ผมพาเธอไปเชียงใหม่ด้วย ไม่ดื้อแบบนี้ก็น่ารักดีอะ ฉันยังไม่จัดการที่เธอปล่อยให้มันจูบแล้วจูบอีกเลยนะ ปล่อยให้มันจูบได้ยังไง!!!!

เมื่อเรามาถึงที่เชียงใหม่ รถของที่รีสอร์ตก็มารับ แต่ดูเหมือนมิ้นท์กับปังปอนจะรถกลัวตู้ขนศพของบ้านผมมาก ใช่เพราะว่าวันนี้มารับเรา ก็มีคนโดนคลุมถุงดำติดมาด้วยอีกแล้ว ก็พอเข้าใจว่าน้ำมันแพง แต่ไอ้การทำงานสองอย่างในเวลาเดียวกัน มันช่างประหยัดเกินไป

“คนพวกนี้ทำอะไรผิดคะ” มิ้นท์ถามผมขึ้นมา ผมจะไปรู้ได้ยังไงเล่า ก็มาด้วยกัน

“ไม่รู้สิ ลูกหนี้ของพ่อมั้ง ทำไมอ่า กลัวเหรอ พวกลูกหนี้กลัวเอาไว้เถอะ ถ้าหือกับฉันมาก ๆ ฉันจะให้พวกมันจับเธอไปทรมานบ้าง จะได้รู้ว่าเล่นอยู่กับใคร” ผมก็ขู่ไปตลอดทางนั่นแหละ จนถึงรีสอร์ตที่เคยเงียบสงบ แต่วันนี้ไม่ เพราะมีพวกตาแก่หัวงูมานัดเจรจาธุรกิจกัน

การเดินเข้ามาในรีสอร์ตที่มีคนเคารพทุกครั้งที่เดินผ่าน ทำเอาแขกที่มาที่นี่เป็นครั้งที่สองถึงกับหันมามองหน้าผม ไม่ต้องตกใจมันก็เป็นปกติ เพียงแค่พวกเธอไม่รู้ก็เท่านั้น ผมยืดอกมองเธอที่พยายามจะเดินห่างผม จะไปไหนเล่า!!! ยังไม่ทันที่ผมจะดึงเธอเข้ามาหา ลุงเตก็วิ่งมาดักหน้าของผมเอาไว้ ลุงเตคือพ่อของไอ้ตุณเป็นคนเก่าคนแก่ของบ้าน เป็นลูกน้องคนสนิทของพ่อ มีหน้าที่เป็นหน่วยข่าวกรองมือเก๋า

“พ่อเลี้ยงให้มาตามครับ แค่คนเดียว” ลุงเตเดินนำผมเข้าไปในบ้าน ผมเลยต้องจำใจทิ้งมิ้นท์กับปังปอนเอาไว้กับไอ้ตุณ

“พ่อมีอะไร ??”

“เอ่ออ คือ พ่อเลี้ยงอยากให้คุณวิน ไปดูของที่จะเอามาประมู…..” ผมไม่ฟังมี่ลุงเตพูดจบ เพราะผมรู้ตัวแล้วว่าโดนหลอก งานประมูลของผม ผมไม่เคยต้องเข้าไปยุ่งสักหน่อย ผมวิ่งกลับไปทางเดิม ก็ไม่เจอมิ้นท์กับปังปอนแล้ว

โธ่เว้ยยยย คนแก่ที่บ้านผมนี่ไว้ใจไม่เคยได้เลย!!!!!

“พ่อ เอาลูกหนี้ฉันไปไหนครับ”

“ลูกหนี้คนไหนครับ พอดีคุณวินมีลูกหนี้เป็นร้อยเลย กระผม….” ลุงเตพูดไม่ทันจบ ผมก็มองฉาบคนที่ทำตามพ่อสั่ง ถ้าไม่บอก เราต้องเจอกันสักตั้งแน่ ๆ

Minto Say ::

ฉันถูกผู้ชายคนหนึ่ง พาเข้ามาที่ห้องใต้ดินที่ทั้งเหม็น ทั้งเงียบ มีเครื่องมีทรมานหลอกหลายรูปแบบเลย อะไรเขาจะเอาฉันมาฆ่าอย่างงั้นเหรอ ไม่เอานะ ฉันกอดกับไอ้ปิงปองแน่น

“มึงงง หนี้ 2 ล้าน ต้องฆ่ากันเลยหรือวะ!!”

“กูก็ไม่รู้ว่ะมึง!!! แต่กูกลัว” ฉันกอดไอ้ปิงปองเอาไว้เพราะกลัวตาย เพราะมีแต่คนหน้าโหดเต็มไปหมดเลย ตอนนี้ขาสั่นจนก้าวไม่ออกแล้ว

ฉันถูกพามาเจอกับชายวัยกลางคน คนที่ฉันเคยเจอมาแล้ว ผู้ชายที่ยังหล่อและแม้จะอายุมากแล้ว ผู้ชายที่อยู่ในลุคแดดดี้ เหมือนกงยู ผู้ชายที่เป็นพ่อของคุณวิน ฉันมองชายวัยกลางคนตรงหน้าอย่างหวั่นใจ

“ไม่เห็นว่า จะสวยกว่าคนอื่นสักเท่าไหร่ ไม่ได้ตัวเล็กเหมือนหมากระเป๋า ทำไมไอ้วินให้ความความสนใจเธอกันนะ”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ หนูเป็นแค่ลูกหนี้ เรามีผลประโยชน์ร่วมกันค่ะ” ฉันตอบออกไป แบบกล้า ๆ กลัว ๆ แต่มันทำให้ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาฉัน

“รู้อะไรไหม พวกเราทุกคนที่นี่ คาดหวังในตัวลูกสะใภ้แค่ไหน ผู้หญิงที่จะอยู่กับกับวายุ ไม่ใช่แค่ชอบในความหล่อของมัน หรือ ความช่างเอาอกเอาใจเหมือนพ่อ แต่ต้องเข้าใจในการทำงานด้วย….” คุณพ่อของคุณวินพูดไม่ทันจบ ฉันก็รีบเบรกทันที

“ขอโทษนะคะ หนูไม่ชอบคุณวินค่ะ แล้วก็ไม่มีทางที่คุณวินจะชอบหนูด้วย ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูกับเพื่อนอยากขอตัว เพราะตอนนี้หนูกลัวม้ากมากกก” ฉันพยายามจะหันหลังกลับแต่มีคนมากมายมาขวางทางออกของเราเอาไว้

กลัวจนฉี่จะราดแล้ว ทำไมถึงไม่ให้ไปล่ะ คุณวิน พ่อของคุณจะฆ่าฉันไม่เนี่ย

“ก็ดี ฉันเองก็กำลังจะหาลูกสะใภ้ให้ลูกชายเหมือนกัน” ประโยคที่ทำเอาฉันสะอึกน้อย ๆ แต่มันก็ควรจะเป็นแบบนั้น เขาแต่งงานกับคนที่เหมาะสมก็ดีแล้ว

“ขอให้คุณลุงสมหวังนะคะ ปล่อยหนูเถอะ หนูกลัวแล้ว” ฉันต้องร้องเพราะคนเป็นลูกน้องเริ่มถืออาวุธกันแล้ว อย่านะ!!! โดนฆ่า โดนฆ่าแน่ ๆ

“ลูกชายฉันจะยอมแต่งงานกับคนที่ฉันหาให้ได้ ก็ต้องกำจัดเธอที่เป็นตัวขัดขวางออกไปก่อน” คุณลุงเดินเข้ามาใกล้ฉัน ทำให้ฉันยิ่งกลัว

“เรื่องนี้ปิงปองไม่เกี่ยว ปล่อยปิงปองไปได้ไหมคะ” ฉันชี้ไปที่เพื่อน อย่าโง่ยะแก ไปตามคุณวินมา

“อ้อออออ ได้สิ” คุณลุงยอมปล่อยไอ้ปิงปองไป ก่อนจะถือมีดเดินมาหาฉัน อะไรถึงกับจะฆ่ากันเลยเหรอ

ฉันวิ่งหนีคนที่พยายามถือมีดไล่ฟันฉันด้วยความกลัว แต่ยิ่งวิ่งหนีเขาก็ยิ่งตาม ฉันกลัว กลัวมาก คุณวิน คุณวิ้นนนนนน ทันทีที่มัดจะฟันเข้าที่ตัวฉัน ฉันก็หดตัวนั่งลงด้วยความกลัว แต่รู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที เมื่อมีเงาของคนที่ตัวใหญ่กว่า เข้ามารับมือของพ่อเขาเอาไว้

“พ่อว่างมากรึไง เลิกแกล้งลูกหนี้ฉันได้แล้ว”

“2 นาที 27 วินาที ช่างเป็นเวลาที่บ่งบอกถึงความสำคัญ นี่แสดงว่าเห็นไอ้เจ้าเด็กหนุ่มนั่น ก็ก็รีบมาเลยสินะ รู้อะไรไหม ถ้าแกมาไม่ทัน ฉันฆ่าจริงแน่ ๆ ถ้าสำคัญก็ต้องเก็บเอาไว้ดี ๆ หนูชื่ออะไรนะ มินตราสินะ เราได้เจอกันอีกแน่ ๆ ฉันไม่ชอบเธอ ลูกสะใภ้ฉัน จะมีแค่ หนูฟ้าฝนเท่านั้น”

“เหงาแหละดูออก ไปมิ้นท์ อย่าไปสนใจคนแก่เอาแต่ใจ ฉันจะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น ถ้าฉันไม่ต้องการ”

บรรยากาศมันดูอึมครึมมาก ฉันได้แต่มองคุณวินที่ดูจะอารมณ์ไม่ดีเอาเสียเลย มือก็ยังกำข้อมือของฉันเอาไว้แน่น 2 นาที 27 วิ เลขของความเป็นห่วงสินะ ต้องห่วงขนาดไหน ถึงมาช่วยเร็วขนาดนี้ คุณเนี่ยจีบก็ไม่จีบ หน้าก็มึน แต่ทำไมทำอะไรแต่ละอย่างมันฟินนนนนจังงงงง

“อย่าห่างฉันนะ พ่อฉันกำลังต้อนรับกลับบ้านในแบบของเขา ถ้าในโลกนี้จะมีใครน่ากลัว ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวที่สุด เมื่อกี้เขาคงได้ยินเสียงหัวใจของฉันแล้ว ตอนนี้จะส่งเธอกลับไปกรุงเทพ เขาก็จะจับเธอกลับมา ฉันไม่น่าจะเอาเถอะมาเลย แต่จะให้ทิ้งเธอไว้ฉันก็ห่วง”

ห่วงอะไรขนาดนั้น แค่เจ้าหนี้กับลูกหนี้เองน้า ห่วงมากเลยเหรอ แต่สีหน้าของคุณวินตอนนี่ห่วงมากแน่ ๆ ฉันแตะแขนของคุณวินน้อย ๆ

“แค่อยู่ติดกันใช่ไหม แค่นี้สบายค่ะ” ฉันฉีกยิ้มหวาน

“เมื่อวานให้มันจูบทำไมตั้งหลายเทค ซ้อมให้แล้วไง ทำไมต้องให้มันจูบอีก!!!” เสียงที่ตะโกนใส่ฉันจนต้องหดคอ

“อะไรเล่า มันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เอ๊ะ มีหัวใจเต้นตึกตักด้วยนะ แต่จูบกันบนเตียงมันก็…..” ริมฝีปากของคนตรงหน้าประกบลงมาเลย แววตาที่ฉันไม่เคยเห็นทีแสดงออกมาจากแววตา ดวงตาของคนที่โกรธมาก แล้วก็เขินมากเลยด้วย

“อยากให้มันจูบนักหรือไง!!“

“ก็ฟินดีนะคะ เขาใช้ลิ้นด้วย” ฉันแกล้งคนที่เหมือนอารมณ์บูดแบบออกหน้าออกตา เฮ้อออ ตลกดีชะมัด ฉันทำงานให้เขา กล้ามาบอกว่าฉันอยากให้คนอื่นจูบได้ยังไง ทันทีที่ฉันจะเดินไป แขนใหญ่กลับรวบเอวของฉันเอาไว้จากทางด้านหลัง

“จะมีใครจูบฟินไปกว่าฉันได้ยังไง” ริมฝีปากร้อน ๆ นาบลงที่ต้นคอของฉันจนฉันขนลุกไปหมด

“คุณจะทำอะไรอะ”

“มันได้ทำแบบนี้กับเธอรึเปล่า ไม่สินะ ฉันคิดว่าฉันพาเธอไปที่ห้องพักดีกว่า” คุณวินลากฉันที่ตัวแข็งทื่อ ให้ไปตามที่เขาต้องการ ปลายทางคือบ้านที่เขาใช้เป็นฮาเร็มนั่นแหละ

เพียงแค่เข้ามาในบ้าน ไอ้ปิงปองก็เข้ามากอดฉันด้วยความเป็นห่วง แต่คุณวินสิวิ่งไปหาสาว ๆ เฉยเลย แล้วที่ทำไปเมื่อกี้คืออะไรอ่า ตัวเองต่างอะไรกับคนอื่น ถ้าจะสาวเยอะขนาดนี้ มาทำดีกับฉันทำไม

“กูนึกว่ามึงจะตายไปแล้ว เมื่อกี้กูบอกคุณวิน เค้าไปช่วยมึงทันทีเลย ดูเขาเป็นห่วงมากเลย”

“ห่วงกับผีอะไร แหกตาดูด้วย มั่วผู้หญิงอยู่นั่น”

Rrrrrrrr Rrrrrrrr Rrrrrrrrr [ K.Kiw Clled…. ] สายโทรเข้าที่ทำให้ฉันกับไอ้ปิงปองถึงกับต้องมองหน้ากัน ก็มันบอกว่าไอ้จิมมี่พยายามจะปล้ำมัน มันเลยหนีตายมาเจอกพวกคุณตุณ เหลือเชื่อจริง ๆ

“รับแล้วเปิดลำโพงเลยครับ ผมจะบอกให้ทุกคนเงียบเอง” คุณตุณเดินไปปิดเพลง ทำให้สาว ๆ ที่กรี๊ดกร๊าด เงียบด้วยความตกใจ ที่จู่ ๆ เพลงก็ดับ

ทำให้ฉันได้รับสายของคุณคิวได้ เจ้าของบ้านที่ตกใจในเพลงที่ดับก็เดินมาหาฉันด้วย ฉันเลยโชว์หน้าจอโทรศัพท์ให้เขาได้เห็น จะสนุกอะไร ก็ไปสนุกหลังจากนี้ก็แล้วกัน

สายสนทนา

“ค่ะคุณคิววว” ฉันทำเสียงหวานประชดคนที่คลอเคลียสาวไม่เลิก

[ ทำไมรับช้าจัง คิดถึงจังเลย ผมไม่รู้ว่ามิ้นท์ไม่อยู่ที่คอนโด เลยซื้อขนมมาเต็มเลย คุณมิ้นท์อยู่ไหน ]

“มาหาฉันที่คอนโดทำไมไม่บอกคะ ตอนนี้ฉันอยู่บ้านแม่ค่ะ เมื่อวาน….” ขอโทษนะแม่ หนูจะต้องเอาตัวรอดก่อน

[ อ้อ เรื่องเมื่อวานบอกคุณผู้จัดการด้วยว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด จิมมี่ไม่ได้คิดจะขืนใจเขา ตอนนี้จิมมี่รู้สึกผิดมากเลย เอารถของคุณมิ้นท์ไปล้างทุกซอกทุกมุมเป็นการไถ่โทษแล้วครับ ] ฉันหันไปมองปิงปอง ที่ยกนิ้วกลางให้ปลายสาย ดูท่ารายนี้จะไม่ให้อภัยแฮะ

“ค่ะ ฝากรถด้วยนะคะ คุณคิวมีอะไรอีกไหมคะ” ที่ฉันต้องถามเพราะมีคนมือปลาหมึกแล้วสิ คุณวินกอดฉันจากข้างหลังเอาไว้แน่น ฉันจะสะบัดตัวหนีเขาก็กอดแน่นขึ้นอีก

[ รีบวางจังเลย น้อยใจแล้วนะ บ้านแม่คุณอยู่ไหน ผมอยากไปหา ] คำถามของคุณคิวทำให้ฉันเงยหน้ามองคุณวินที่กอดฉันอยู่ คำตอบเบา ๆ ที่กระซิบบอกข้างหู

“ต่างจังหวัด จีบฉันก่อนสิคะ ฉันจะพามาแน่ ๆ ฉันอยากพาคนที่คิดว่าฉันจะจริงจังแล้วมาเจอแม่ค่ะ ไม่ใช่ใครก็ดะ..ได้” เสียงของฉันเริ่มสั่น เมื่อริมฝีปากกำลังจูบอยู่ที่ต้นคอ อจะผลักออกก็ไม่ได้

[ ผมจะรอนะ รอเป็นคนนั้น ผมคบใครหวังแต่งทั้งนั้น ผมยังคิดถึงจูบของเราอยู่เลย ]

ตอนนี้ปลายสายไม่ได้รับคำตอบใด ๆ จากฉันอีกแล้ว เพราะริมฝีปากของฉันโดนครอบครองโดยผู้ชายอีกคน แต่ที่แปลกคือมันฟินมาก ๆ หัวใจของฉันเต้นรัวเหมือนกลอง เหมือนมีผีเสื้อนับร้อยกำลังบินวนอยู่ในท้องของฉัน จูบ ไม่ใช่ครั้งแรกที่จูบกับเขา แต่เป็นครั้งที่ 2 ที่รู้สึกว่าจูบนี้มีความเหลือเกิน

[ คุณมิ้นท์ คุณมิ้นท์ครับ ] เสียงเรียกปลายสายทำให้ฉันต้องถอนริมฝีปากคืนแล้วตอบปลายสายก่อน แต่ตัวเองเหมือนจะยังติดในภวังค์หวานก็ตาม

“จูบดีจัง” ฉันพูดกับคนที่เพิ่งจูบฉันเมื่อกี้

[ ผมก็รู้สึกเหมือนกัน หัวใจของผมเต้นรัวไม่หยุด ไม่อยากให้ฉากจูบนั้นมันผ่านไปเลย ]

“ค่ะ ไม่ออยากให้มันผ่านไปเลย”

“ไอ้มิ้นท์ ว่างคุยกับลูกค้าก่อนไหม” เสียงของไอ้ปิงปองที่ตะโกนเรียก ทำให้กลับสู้โลกของความเป็นจริง

“คุณคิวคะ มิ้นท์ขอตัวไปคุยกับลูกค้านะคะ ยังไงคืนนี้มิ้นท์จะโทรหานะคะ”

[ ผมจะรอนะ ]

จบการสนทนา

ตอนนี้ฉันมองหน้าคุณวินแล้วมันก็เขินขึ้นมา ฉันเลยเปลี่ยนเป็นเดินไปชกที่อกของเขาหนึ่งที แล้วลากแขนของปิงปอง ให้เดินออกจากบ้านหลังเล็กทันทีเลย หัวใจ หยุดเต้นแรงก่อน เดี๋ยวความดันขึ้น!!!!!

อีกด้าน

ธาวิน Say ::

“สบายใจ จู๋แข็งนะเว้ย ตอนที่จูบยัยนั่น” ผมพูดกับไอ้ตุณที่แช่อยู่ในบ่อน้ำร้อนกับผม

“แกล้งเขา ตัวเองก็รู้สึก ปิดไม่มิดเลย”

“มึงนี่แม่ง ชอบทำให้กูดูแย่ ไปเรียกสาว ๆ มาอาบน้ำให้หน่อยเดะ ไม่อยากถูเอง” คำสั่งของผมทำให้ไอ้ตุณเดินโถงเทงออกเรียกสาว ๆ มาอาบน้ำให้

“เอ้ย!!! ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าอะ!!! อุจาด!!!” เสียงของปังปอนรึเปล่า

“มีแต่ผู้ชายกลัวอะไร ตัวเองไม่มีจู๋เหรอ?? จะแช่น้ำก็เดินเข้าไปเลย คุณวินแช่อยู่ คนอะไรไม่มีกล้ามเนื้อเลย ไม่เคยออกกำกายรึไง แบบนี้จะปกป้องใครได้ ตัวเองยังปกป้องไม่ได้เลย” อันนี้ผมเห็นด้วยกับไอ้ตุณนะ ให้ไอ้ตุณสอนก็น่าจะได้อยู่น้า หน่วยก้านก็ออกดี

เมื่อสาว ๆ เดินเข้ามารุมอาบน้ำให้ผม ภาพความฝันที่ผมโดนไล่ล่าทุบจู๋ มันก็ฉายซ้ำ ทำเอาผม จู๋หดไปยังลำไส้อีกครั้ง ไม่แข็ง ไม่สู้มือ ไม่หือ ไม่อือออออ ไม่ ๆ อย่ามาทำพ่อขายหน้าแบบนี้ !!!!!!

==============