Ep.10 : ยมทูต กลายเป็นเทพารักษ์
3246 Words
Minto Say ::
[ มีการพบศพ พระเอกชื่อดัง เจมส์ ดลชัย เกิดอาการไหลตายอยู่ในคอนโดหรูย่านปทุมวัน แพทย์วินิจฉัยว่า น่าจะเกิดจากการดื่มสุราที่เกินขนาด บวกกับพักผ่อนน้อย ] เสียงการรายงานข่าวจากโทรทัศน์ทำให้ฉันตกใจ เพราะคนนี้เราเพิ่งเจอเมื่อคืนเอง ปิงปองเองยังเดินเข้ามาดูข้างฉัน เรามองหน้ากันทันที ตายแล้วเหรอ ตายได้ยังไง เมื่อวานยังดูดีอยู่เลย
“คนนี้ฉันเพิ่งเจอที่ร้านเมื่อคืน ในกลุ่มเดียวกับคุณบีม ฉันจำรอยสักบนแขนได้” ฉันพูดขึ้นมา ก่อนจะหันไปมองคุณวิน ที่หันมามองฉันเช่นกัน
“งานของเธอได้เรื่องว่ายังไงบ้าง” คุณวินถามขึ้นมา แต่มีจอมสะเหร่อตอบแทน
“ดีครับ เค้าจีบเก่งดี เอาซะมิ้นท์เขินจนบิดไปเลย สุภาพบุรุษไม่แตะต้องเกินจำเป็น เค้าจะเป็นคนทำให้คุณพะพายฆ่าตัวตายจริงหรือครับ” คำถามของปิงปองทำให้คนทำหน้านิ่ง ๆ เงยหน้าขึ้นมามอง
“มองหน้าฉันสิ บอกฉันที ว่าฉันเป็นนักฆ่าได้ไหม แต่ฉันเนี่ยฆ่าคนมาเป็นร้อยแล้วนะ ฉันฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น คุณเชื่อไหม อย่าตัดสินคนที่ภายนอก และห้าม!!!! หลงรักเป้าหมาย” คุณวินหันมามองหน้าฉัน สายตาดุทำเอาฉันสะดุ้งเลย อะไร ฉันไม่ตกหลุมรักเป้าหมายนะ!!!
“แต่เมื่อวาน เขาไม่บังคับอะไรฉันเลย คุยสนุก ฟังเรื่องของฉันมากกว่าที่จะเล่าเรื่องของตัวเอง…”
“มันคือจิตวิทยา คนเราจะดูว่าคู่สนทนาเป็นคนยังไงจากการฟัง อย่าจิตอ่อน มันกำลังสืบเธอจากเรื่องที่เล่า แค่นี้ยังดูไม่ออก” คนที่พูดตะคอกใส่หน้าฉันทุกคำ ไปโกรธอะไรมา
“แล้วคุณรู้ได้ยังไง”
“ก็เพราะคุณวินก็ชอบทำยังไงล่ะครับ” คุณตุณเอ่ยขึ้นมา ทำเอาคนที่กำลังโมโห เปลี่ยนสีหน้า อ๋ออออ ผีเห็นผีสินะ
“เมื่อวาน เค้าบอกว่าฉันคล้ายคนรักเก่า เป็นผู้หญิงที่เหมือนดั่งลม คาดเดายาก และไม่ยึดติดกับอะไร มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่อยากทำอะไรก็จะไม่ทำ เค้ายังรักคนรักเก่าของเค้าอยู่ น้ำตาไหลด้วยนะ ตอนที่พูดถึง เหมือนว่าเขาจะเสียใจมาก” ประโยคของฉันทำให้คุณวินมีสีหน้าครุ่นคิด แล้วมองหน้าฉัน ยอมรับเมื่อวานเห็นภาพนั้นฉันก็แอบสงสาร
“เธอไม่เหมือนพะพาย อาจจะมีส่วนคล้ายในด้านที่ดื้อ ไม่ยอมใคร แต่เธอไม่เหมือนพะพาย ฉันการันตีได้เลย เธอโดนมันหลอกแล้ว มันกำลังใช้สิ่งที่เรียกว่าความสงสารของเธอ จิตเธอต้องแข็งกว่านี้ ให้คิดไปถึงตอนที่ฉันจีบเธอ ก็ใช้ทุกทางเหมือนกัน แข็งให้เท่าตอนนั้น” แววตากวน ๆ ฉาบมาที่ฉัน ที่มองเหมือนจะบอกอะไร แต่ฉันไม่สนใจจะมองหรอก ฉันไม่เคยคิดถึงเขาสักนิด
“ตอนนั้นฉันก็ไม่สนใจคุณ”
“เหรอออออออ” ไอ้ปิงปองพูดขึ้นมา ทำเอาคนที่มองฉันอยู่ยิ้มออกมา ไอ้นี่ แม่ง ชอบขายเพื่อนว่ะ มึงกับกูเลิกคบกันไปเลย 2 นาที ฉันหันไปเหลือบมองคุณวิน ที่ตอนนี้ก็มองฉันเหมือนกัน
“สองล้านห้าแสน แลกกับการทำงาน สามเดือน เธอทำสำเร็จ ยกหนี้ไปเลย มันหมดเวลาสำหรับเรา แต่ถ้าเธอยังทำไม่สำเร็จ เก็บกระเป๋า กลับไปทำงานอาบ อบ นวด ที่เชียงใหม่ ได้เลย ตาแก่หัวงูเยอะนักแล” คุณวินพูดขึ้นมา พร้อมกับส่งซองบางอย่างมาให้ฉัน
“แล้วคุณอยากให้ฉันทำอะไรต่อคะ”
“ตอนนี้ที่ฉันกลัว คือ ไอ้จิมมี่ ต่อให้มันจะงี่เง่า แต่ยอมรับเลย มันเป็นคนเก่ง ที่โคตรพยายาม มันคงจะจับตาดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ฉันจะให้มันเห็นเธออยู่กับฉันไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาดจำไว้ ไม่งั้นแผนของฉันจะล่มทั้งหมด”
“เมื่อวานฉันเจอเขา เขามองฉันตลอดเวลา เหมือนพยายามจับผิด เขาเรียกมันว่าอะไรนะ ปิงปอง” ฉันหันไปถามปิงปอง ถึงสิ่งที่เขาพูด
“สังเกตพฤติกรรมมนุษย์ครับ ผมนี่เกร็งไปหมดเวลาถูกมอง” ปิงปองทำท่าขนลุก
“คุณวินเรียนจบที่เดียวกับมันมา มันพยายามจะชนะคุณวินอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่เคยชนะ ทั้งเรื่องผลการเรียน หรือกิจกรรมใด ๆ มันเนี่ยแค้นมากเลยล่ะครับ เพราะฉะนั้นมันจะเห็นคุณวินกับคุณมิ้นท์ไม่ได้ มันกัดเราไม่ปล่อยแน่” คุณตุณอธิบายถึงสิ่งไม่น่าเชื่อ แบบคุณวินที่ไม่ค่อยสนใจอะไรเนี่ยนะ จะเก่งขนาดนั้น ไม่อยากเชื่อเลย
“อย่าดูถูกพวกหมาบ้านะ มันกัดไม่ปล่อย ถ้าเกิดปัญหาอะไรที่ยากให้ส่งปังปอนไปคุยกับมัน มันมีรสนิยมชอบหนุ่มหน้าหวาน” คุณวินชี้
“ฮื่อออ คุณวิน ผมชื่อปิงปองครับ น้ำตาจะไหล แต่…ผมชอบผู้หญิงนะ”
“ก็ดีแล้ว จะได้ไม่มีใจให้มันไง เอาไว้ใช้ตอนที่มิ้นท์อยู่ในสถานการณ์ไม่ดี ส่วนเรื่องที่เหลือ ฉันจะจัดการให้…..”
Rrrrrrr Rrrrrrr Rrrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ของฉัน ทำให้ฉันต้องหยิบขึ้นมาดู มันเป็นสายของคนที่เราเพิ่งจะแยกกันเมื่อวาน [ K.Kiw Called….] คุณวินพยักหน้าให้ฉันรับสาย ฉันเลยต้องรับสาย แล้วเปิดลำโพง
สายสนทนา
“ค่ะ คุณคิว” เมื่อฉันรับสาย คุณตุณก็ไปตามหา ปากกากับกระดาษ รู้ใจเจ้านายมาก
[ ทำอะไรอยู่ครับ ผมคิดว่า ผมมีงานที่เหมาะกับคุณ เรามาคุยกันหน่อยได้ไหม ]
“ที่ไหนดีคะ ร้านกาแฟดีไหม”
[ ดีเลย ผมคิดถึงรอยยิ้มคุณ ] ประโยคที่ทำเอาคนที่กำลังเขียนข้อความในกระดาษ กระตุกแขนของฉันลงมานั่งตักเลย
“ยิ้มมาก ๆ คนจะหาว่าบ้านะคะ”
[ แต่คุณอยู่กับผม ก็ไม่เห็นว่าคุณจะหุบยิ้มเลย สงสัยคุณจะบ้าไปแล้ว ] อู้วววววว จีบเก่ง ฉันมองกระดาษที่ตอนนี้มันว่างเปล่า แต่คนที่เป็นเจ้านายของฉันกลับกอดฉันที่นั่งตักเอาไว้ไม่ปล่อย
“คุณคิวคุยสนุกค่ะ เจอกันตอนไหนดีคะ”
[ ตอนนี้เลย ผมไปรับที่คอนโดดีไหม ] จะมารับ แต่ตอนนี้คุณวินอยู่ที่นี่!!!! แล้วเขากำลังหอมหัวไหล่ของฉันรึเปล่า
“จะดีหรือคะ”
[ ทำไม ซ่อนใครเอาไว้หรือไง ]
“ไม่ใช่ค่ะ คอนโดฉันเก่า กลัวคุณจะรับไม่ได้ งั้นขอฉันอาบน้ำแต่งตัว 20 นาทีได้ไหมคะ ปิงปองไปด้วยนะ” ฉันมองไปที่คนที่ชี้โบ้ชี้เบ้ ว่าตัวเองจะไปด้วย
[ งั้นเจอกันนะ ]
“ค่ะ”
จบสายสนทนา
“อะไรของคุณเนี่ย”
“ยิ้มอะไรมากมาย อ่อยรึไง ไม่ต้องยิ้มเยอะ เข้าใจไหม” แล้วคนที่พูดก็กอดฉันอยู่แบบนั้น กอดทำไม นี่ก็งานของเขาเอง ฉันก็ทำตามที่เขาสั่งนะ
“เลิกกอดได้แล้ว ฉันแค่ทำงานให้คุณ” ฉันไม่กล้าจะบอกให้เขาปล่อย เพราะหัวหนัก ๆ ของเขาซบอยู่กับแผ่นหลังของฉัน ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรนะ
“ระวังตัวนะ มีอะไรโทรหาฉัน”
“อื้ม” เป็นห่วงอีกแล้ว อย่าใจอ่อนนะมิ้นท์ ถ้าแกคบกับเขา แกจะตายเลยนะ
ฉันรีบดึงมือของคุณวินออก แล้วลุกขึ้นไปเตรียมตัวไปตามนัด แต่กอดอุ่นจัง เฮ้อออออ อาบน้ำ เสียดายไปก็เท่านั้น ท่องเอาไว้มิ้นท์ มันเป็นไปไม่ได้หรอก
ธาวิน Say ::
หลังจากที่โดนมิ้นท์ไล่ออกมาจากห้อง ผมเองก็ไม่ปลอดภัยถ้าจะออกไป มันเสี่ยงต่อการมาพบเจอ ผมว่าผมจะมาหาเธอที่นี่ไม่ได้แลัว ถ้าเข้าออกจะต้องมีคนเห็น มันไม่ปลอดภัยต่อเธอ
“เมื่อกี้ ส่วนตัว หรืองานครับ”
“งานสิวะ”
“มันดูจริงมากนะครับ อาการเจ้านายอยากงอแง”
“ใช่ ตอนนี้ก็มีอาการอยากเตะมึงด้วย ไปเลย ไป ไปตามหาที่อยู่ของไอ้ยศมาให้กูเลย”
ผมเลือกลงลิฟต์ลงไปที่ชั้นสอง แล้วเดินออกทางบันไดหนีไฟ เพื่อให้คนที่จะมาหาเธอด้านหน้าไม่เห็น แล้วถ้ามันรู้ที่อยู่เธอแล้ว ผมจะเจอกับเธอยังไงอะ หรือผมควรจะเช่าเหมาทั้งชั้นที่เธออยู่ไว้ดีนะ จะได้ปลอดภัย ไม่มีใครเห็นด้วย เป็นความคิดที่ดี
“คิดแผนชั่วอะไรอยู่ครับ”
“คิดว่าจะเตะมึงดีไหมเนี่ย คนกำลังใช้ความคิด อย่าเพิ่งขัด” ผมเข้ามานั่งในรถเพื่อใช้ความคิดเงียบ ๆ แต่ไอ้ตุณก็ยังเสือกหรี่ตามองผมผ่านกระจกมองหลัง ผมเลยถีบเบาะเข้าให้
“มึงนี่ ไม่ทุบไม่ตี ไม่ดีขึ้นเลยนะ”
“คุณวินครับ นั่นรถตู้ของพวกมันรึเปล่า” ไอ้ตุณชี้ให้ผมดูรถที่เลี้ยวมาจอดหน้าคอนโดของมิ้นท์ มันมาก่อนเวลา 5 นาที แสดงว่ากำลังตื่นเต้น มันจะชอบมิ้นท์จริง ๆ เหรอ มันลืมน้องสาวผมแล้วจริง ๆ เหรอ เวลาแค่ปีเดียว กับคนที่กำลังจะแต่งงานด้วย ใช้เวลาลืมได้เลยเหรอ
ผมมองดูมิ้นท์ที่แต่งตัวด้วยชุดสีชมพูน่ารัก สดใสในแบบของเธอ ผมมองเธอกำลังจะขึ้นรถ โดยมีผู้ชายอีกคนเปิดประตูรถให้ ผมเคยทำแบบนี้กับเธอ ตอนนี้มีคนอื่นทำมันแทนผมแล้ว ยัยนั่นมันทำงานจริงเปล่าวะ ทำไมต้องยิ้มขนาดนั้น
“ตอนนี้ตาของคุณวินพองไหมครับ”
“อะไรของมึง”
“ตามันร้อนครับ เก็บไม่อยู่เลย ขับตามไหมครับ” คำถามของไอ้ตุณทำให้ผมช่างใจ ผมควรจะห่วงเธอไหม หรือไม่ต้อง วันนี้ผมจะต้องไปเจอไอ้ยศมันสักหน่อย แต่ถ้าผมไม่ตามไป แล้วถ้าเขาจีบกันติดหล่ะ
“ก็ให้มันเรื่องของเธอก็แล้วกัน” ผมเท้าคางมองรถที่กำลังขับออกไกลออกไป ไกลรถของผมไปเรื่อย ๆ
แล้วรถของผมก็กำลังตามรถคันหน้าไป โดยที่ผมไม่ได้สั่ง แต่ผมก็ยังให้ไอ้ตุณมันทำตามใจ ขับตามไปเรื่อย ๆ ตอนที่เธออยู่กับผมก็ไม่เห็นจะยิ้มแบบนี้ คนรอบตัวผมทำไมถึงชอบไอ้คิวนัก ดูก็รู้ว่าว่ามันตอแหล บีบน้ำตาในคราบคนดี ผมยังจำวันที่มันมางานศพหลอกของพะพายได้ดี มันร้องไห้เหมือนจะตาย ทำไมวันนี้มันเปลี่ยนใจจากน้องสาวผมง่ายจัง
“มันกำลังพาคุณมิ้นท์ไปร้านกาแฟจริง ๆ เข้าไปในร้านไหมครับ” ไอ้ตุณถามผมทำให้ผมต้องหลุดออกมาจากความคิด
“ไม่ เราจะเสี่ยงให้ใครเห็นไม่ได้ มึงนั่นแหละ พากูมาทำไม”
มันมีวิธีที่ผมจะรู้บทสนทนาก็เยอะ จะโทรเข้าไป หาปังปอนก็ได้ แต่ผมไม่อยากให้เธอเสี่ยงอะไรเลย ถ้าจิมมี่มันจับได้ ความระแวงนั้นจะอยู่กับเธอไปไม่จบสิ้น การที่ผมมาอยู่ตรงนี้ก็ไม่ควร ผมควรจะไปได้แล้ว มั่นใจแล้วว่ามันไม่ได้พามิ้นท์ไปที่แปลก ๆ
“มึงติดต่อ หาคนในโมเดลิ่งของ Porjai ที บอกว่าธาวินติดต่อมา ฉันจะหางานให้ยัยนั่นทำทุกวัน จะได้มีเวลาเจอกันของยัยนั่นกับไอ้คิวน้อยลง”
“ใครไม่ดัน วินดัน”
มันเอาอีกแล้ว!!!! ผมถีบเข้าที่เบาะของคนที่พูดมาก!!! ผมต้องดันเพราะอยากได้เงินคืนต่างหากเล่า ชิ ไอ้นี่ ทำเป็นรู้ดีนัก ถีบแม่งเลย ชอบชงให้คนอ่านเข้าใจผิด ผมบอกกับเธอแล้วว่าจะให้เธอทำงานใช้หนี้ก็แค่นั้น ผมนั่งคิดถึงเรื่องราวสมัยก่อน ตอนที่ไอ้คิวมันจีบน้องสาวผมอยู่ มันเป็นคนที่ติดแฟนมาก แล้วชอบทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของสุด ๆ ต้องเจอกันทุกวัน ซึ่งตัวผมเองแม้จะขัดขวาง มันก็จะหาทางมาเจอน้องสาวของผมอยู่ดี จริง ๆ แล้วมันเป็นคนแบบไหนกันแน่นะ
อีกด้าน
“คนนี้นะเหรอที่คุณคิวจะฝากเล่น MV หน้าตาน่ารักนะครับ โอเค ได้ครับ พระเอกจะเป็นใครดี เพลงเป็นเพลงน่ารัก ๆ คนที่รักกันมาก ๆ รักกันมานานแล้ว แล้วเถียงกันว่า ใครรักใครมากกว่ากัน แล้วตอนจบมีจุ๊บกันทีนึงเบา ๆ น่ารัก ๆ” งานที่โดนบรีฟ ทำให้คิวมองหน้าหญิงสาวแล้วยิ้มออกมา ทำให้หญิงสาวต้องยิ้มตอบ อย่างเลี่ยงไม่ได้
“ต้องใช้คนที่เล่นละครเก่งไหมครับโปรดิวเซอร์อู๋”
“ไม่ต้องก็ได้ครับ เพราะยังไงงานนี้เป็นคนของเราหมด เรากำหนดได้ครับ ขอแค่คุณคิวต้องการ ผมจัดให้ได้หมดเลย” อู๋พยายามพูดประจบประแจงคิว จนรู้สึกน่าอึดอัดสำหรับมินตรา
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกครับ แต่ถ้าผมอยากเป็นพระเอกด้วยได้ไหม ผมคิดว่ามันสนุกดี มันถ่ายแค่วันเดียวเองนี่ ใช่ไหม” คิวถามถึงระยะเวลาในการทำงาน ก่อนจะหันไปมองหน้าหญิงสาว ที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ครับ แค่วันเดียวก็พอ” อู๋ตอบออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่ตอนนี้มีอาการอยากจะปฏิเสธงาน มากกว่ารับงานนี้แน่ ๆ
“คุณคิววววว ขอคุยส่วนตัวได้ไหมคะ”
หญิงสาวลากแขนขายหนุ่มจากโต๊ะที่กำลังคุยธุระสำคัญ ไม่สนใจหน้าไหนทั้งนั้นว่าจะอธิบายอยู่ โดยมีปิงปองวิ่งตามมาไม่ห่าง แต่นอกจากคิวจะไม่โกรธแล้ว ยังหัวเราะกับสิ่งที่เธอทำอีกต่างหาก ใบหน้าบึ้งตึงยิ่งทำให้คิวหัวเราะดังขึ้นอีก
“ฮ่ะ ๆ ลากผมมานอกร้านทำไม”
“นี่มันอะไรกันคะ ไหนบอกงานเล็ก ๆ ที่เหมาะกับฉัน แต่งานนี้คุณเลือกมันมาให้ฉัน มันเป็นเหมือนฉันใช้เส้นได้มา คุณทำทำไมคะ”
“ผมจีบคุณไง ถามแปลกจัง เคยคิดบ้างไหม ว่าผมจีบอยู่ ถ่ายงานกับผม ผมเองก็อยากหาอะไรสนุก ๆ ทำ คุณเองเคยถ่าย Mv มาแล้ว แต่ผมไม่เคย แล้วผมอยากทำ มาถ่ายเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ” รอยยิ้มของคิวทำให้มินตราปฏิเสธไม่ได้ แม้ตอนนี้จะยังไม่ได้ปรึกษากับเจ้านายตัวจริงของเธอ แต่สายตาที่มองเธอ มันกลับทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้เลย
“ฉันเนี่ยคนจีบเยอะนะคะ แค่นี้ไม่ใจอ่อนหรอกนะ”
“คนที่จีบคุณ ธาวินรึเปล่า” คำถามที่ทำเอาหญิงสาว ถึงกับหน้าซีด ทำอะไรไม่ถูกไปเลย แต่คนที่พูดกลับยิ้มแฉ่งจนน่ากลัว
“มีอีกค่ะ เยอะเลย” สีหน้าเจื่อน ๆ ของหญิงสาว ทำให้คิวก้มลงมากระซิบหูของเธอเบา ๆ
“ทำงานของเค้า แต่ไม่ทำงานของผม แบบนี้ ไม่ยุติธรรมนะ”
“สงสัยฉันต้องพิจารณาผู้ชายที่มาจีบแล้วล่ะค่ะ คนหนึ่งก็ข่มขู่ อีกคนก็งอแง ในบรรดาคนที่มาจีบ ไม่มีใครสู้ปิงปองได้สักคน ฉันไม่ชอบคนรวย ไม่ชอบคนมีอำนาจ แต่ฉันชอบผู้ชายที่จะอยู่กับฉันทุกที่ เพราะถ้าฉันรักใคร ฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนใจค่ะ ไปปิงปอง เรากลับกัน อ้อ งานนี้ ฉันรับก็ได้ เพื่อความยุติธรรม ฝากตัวด้วยนะคะ” มินตราจูงมือปิงปองเดินจากคิวไป แม้ชายหนุ่มจะมองตามเธอแค่ไหน แต่เธอก็ไม่หันกลับมาแม้แต่นิดเดียว
“บอสครับ”
“ฉันชอบผู้หญิงคนนี้ แต่ฉันเกลียดไอ้ผู้จัดการนั่น แกชอบไม่ใช่เหรอ Flower Boy จัดการมันทีสิ เอาให้มายุ่งกับมินตราไม่ได้ ฉันจะทำลายทุกคนที่คิดจะมาแข่งกับฉัน ไอ้ธาวินมันใช้อะไรข่มขู่มินตรา แกสืบมาทีสิ จากผู้จัดการส่วนตัวคนนั้น”
“ครับ แต่เขาน่าจะไม่ได้ชอบแบบผม” จิมมี่คลี่ยิ้ม มองชายหนุ่มที่เดินจูงมือไปกับหญิงสาวที่เจ้านายของเขาหมายปอง
“แกรู้นิ ว่ามันมีวิธีที่ง่ายกว่านั้น”
“ครับบอส แล้วเรื่องไอ้ธาวิน ที่คุณบีมบอกละครับ” จิมมี่ถามถึงผู้ชายอีกคนที่จะตัดทิ้งไม่ได้
“มันจีบน้องสาวฉันอยู่ มันคงไม่ได้จริงจังหรอกมั้ง กับมินตรา ที่บ้านมันมีฮาเร็มด้วยนะ มันก็แค่ผู้ชายธรรมดาที่หลีหญิงไปทั่ว” คิวคิดถึงอดีตพี่แฟน ที่ไม่ทำอะไรเลย นอกจากกีดกันเขากับจีบผู้หญิงไปทั่ว
“กระผมคิดว่า บอสประเมินผู้ชายคนนี้ต่ำไป ผู้ชายคนนี้น่ากลัวกว่าที่บอสคิด ผมเคยเจอมาแล้ว”
อีกด้านนนนนน
ในคืนที่จันทร์อับแสง เงามืดติดตามชายวัยกลางคน ที่กำลังเดินออกจากมาจากรถ พร้อมกับลูกสาวตัวน้อย ภาพครอบครัวสุขสันต์ที่แสนจะอบอุ่น แต่เพียงภรรยาเดินออกมา รอยยิ้มของเขาก็หายไป
“หนูไปรอพ่อข้างบนบ้านก่อนนะ”
“ค่ะพ่อ”
เพียงลูกสาวลับสายตา คนเป็นภรรยาก็เปิดประเด็นการสนทนาทันที เสียงที่แผดออกมาพร้อมน้ำตา ทำให้คนเป็นสามีไม่อยากฟังแล้วเดินหนี
“มึงจะไปไหน มึงมีผู้หญิงคนอื่นอีกแล้ว!! ไอ้ชั่ว มึงจะให้กูตรอมใจจนตายเลยใช่ไหม หย่าซะ กูจะเอาลูกไปจากผู้ชายเลว ๆ อย่างมึง” คนเป็นภรรยาเดินมาทุบตีคนเป็นสามี จนสามีทนไม่ไหว แล้วเหวี่ยงหญิงสาวลงไปกับพื้น แล้วตามไปเตะอย่างแรง จนร่างของหญิงสาวต้องหมอบลงกับพื้น
“น้ำหน้าอย่างมึงไม่มีกูก็ตาย มีปัญญาหาเงินเลี้ยงลูกเหรอ ไม่มีสินะ เพราะคนอย่างมึงมันโง่ จำใส่หัวมึงไว้ ถ้ายังไม่อยากอดตาย อย่าเสือกมาหาเรื่องกู” ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้าน ทิ้งหญิงสาวให้ร้องไห้อยู่ที่พื้น
การกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาของยมทูตที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด รอยยิ้มที่คลี่ออก ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กุมขมับ
“ยิ้มทีไรผมลำบากใจทุกที” ตุณเอ่ยพูดกับคนเป็นเจ้านาย
“ตามดูมัน ดูความสัมพันธ์ของมันกับเมีย ว่าร้ายแรงแค่ไหน กูจะเป็นเทพารักษ์ยื่นทางเลือกให้เมียมันเอง ว่าจะเอาขวานนนน หรือ ปืน”
เงามืดจากไป เหลือทิ้งไว้แต่ เสียงร้องไห้ของหญิงสาวที่เจ็บทั้งกาย และ ใจ
- Writer
