ยมทูตสีเทา กับเจ้าสาวสีชมพู

Ep. 3 : หรือฉันควรจะหลอกให้เธอรักดี

Minto Say::

สายสนทนา

[ บินมาเชียงใหม่ ]

“ฉันยังไม่พร้อม ฉันต้องดูวันจองตั๋วก่อน”

[ อะไร แค่ค่าเครื่องบิน พันกว่าบาทเนี่ย ฉันจะให้มาดูของพะพายเอาไปใช้ ]

“ฟรีเหรอ”

[ คิดตังจะมีให้รึไง รีบมา หาทางมาให้ได้ ลงสนามบินเชียงใหม่แล้วโทรมา จะมีคนของรีสอร์ตไปรับ อย่าโอ้เอ้ ฉันขี้เกียจรอ มีอะไรต้องทำอีกหลายอย่าง ]

จบการสนทนา

อะไรวะ จะไปยังไง เงินก็มีอยู่แค่นี้ สงสัยคงต้องซื้อแค่ไปก่อน ฉันหันไปมองหน้าปิงปอง ก่อนจะถอนหายใจออกมา สงสัยต้องพักค่าห้องเอาไว้ก่อนแล้วล่ะ ไปกี่วันก็ไม่บอก ให้ทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ ฉันได้แต่ถอนหายใจ แล้วชวนปิงปองไปเก็บกระเป๋า แบบงง ๆ ฉันจะให้มันมาเสียตังเพราะเรื่องของฉันก็ใช่เรื่อง แม้มันจะยินดีช่วย แต่ยังไง ค่าเครื่องบินฉันก็ต้องจ่ายให้อยู่ดี ฉันดูไฟลท์ที่ไวที่สุด ไปอย่างเดียว ก็ตกคนละพันแปดร้อยกว่าบาทแล้ว

“มึง หน้าซีดจังวะ เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยใช่ไหม”

“เออ” เครียดนะเว้ย แต่พูดอะไรไม่ได้เลย บอกใครก็ไม่ได้อะไร นอกจากตั้งใจทำงานใช้หนี้ไป

@เชียงใหม่

เมื่อมาถึงเชียงใหม่ ฉันก็โทรหาคุณวิน รออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงก็มีรถตู้คันสีดำมารับเรา มีคนหน้าตาน่ากลัวเปิดประตูให้เราขึ้นรถ

“มึงเขาจะเอาเราไปฆ่าเปล่าวะ”

“มึงงงง หรือ คำทำนายของแม่กูจะเป็นจริง”

“มึงไม่ได้คบกับเขา อย่ามโน ไปขึ้นรถ” ปิงปองดันหลังฉันเข้าไปในรถ ที่มีคนถูกมัดมือ แล้วใช้ถุงคลุมหัวนั่งอยู่ในรถ ทำให้ฉันต้องใช้ขาเบรคไม่ยอมก้าวขึ้นรถด้วยความกลัว แต่หน้าดุ ๆ ของคนที่เปิดรถให้เรา ทำให้เราต้องมองหน้ากัน ฉันส่ายหัว ปิงปองส่ายหัว แต่พอหันไปมองชายหน้าโหด เขากลับพยักหน้า แล้วยิ้มให้เรา

“ไปครับ คุณธาวินรออยู่ ไม่ต้องสนผู้โดยสารท่านอื่นครับ แค่คนติดหนี้พ่อเลี้ยงแล้วไม่ยอมจ่ายครับ”

ฉันกับไอ้ปิงปองมองหน้ากันตาโตทันที เราทั้งสองคนพยายามคุยกันด้วยสายตา นี่ฉันเผลอไปเซ็นสัญญาฆ่าตัวเองไหมเนี่ย!!!!!

เรานั่งรถตู้คันนั้นขึ้นภูเขา ผ่านป่า ผ่านเส้นทางลึกลับมากมาย ถ้าบอกว่าเอาฉันมาฆ่า ฉันก็เชื่อ ฉันได้แต่จับมือของปิงปองแน่นด้วยความกลัว นโม พุธโธ สังโฆ อย่าให้ฉันต้องมาตายที่นี่เลยนะ สาธุ ฉันยังมีแม่ที่ต้องเลี้ยง รถขับมาจอดบนเขาที่เป็นรีสอร์ตบ่อน้ำพุร้อน ที่มองไปทางไหน ก็มีแต่ผู้ชายชุดดำ ยืนทำหน้าโหด ๆ เต็มรีสอร์ตไปหมด

“ตามมาทางนี้เลยครับ” ผู้ชายคนนั้นเดินนำฉันเข้าไปที่บ้านที่อยู่อยู่ห่างจากตัวรีสอร์ต หน้าบ้านมีสวนดอกไม้อย่างสวยงาม ทำให้ความโหดร้ายบรรเทาลงบ้าง

ประตูถูกเปิดให้เราเข้าไป ก้าวแรกที่เข้าไป ก็เจอผู้หญิงที่นุ่งน้อยห่มน้อยเดินกันว่อนเลย ฉันคงไม่ต้องมาใส่ชุดอะไรพวกนี้ใช่ไหม ฉันหันไปมองหน้าไอ้ปิงปองที่ตอนนี้อึ้งกับภาพที่เห็น

“คุณวินเจ้าขา แขกมาแล้วค่ะ” เสียงหญิงสาวตะโกนบอกถึงการมาของเรา แล้วตามด้วยคนที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำเดินมาหาเรา ด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์เลย

“มึง กูต้องถอนสายบัวไหม” อีนี่ติดตลกไม่รู้เวลา

“มึงเป็นผู้ชายค่ะ”

“มาช้านะ เข้ามาสิ ตอนนี้ฉันหางานให้เธอได้แล้ว ค่าตัวไม่ได้เยอะ แต่ให้เธอได้พื้นที่สื่อบ้าง อย่างที่ฉันบอกเธอเองก็ต้องอัพเกรดตัวเองด้วย เตรียมตัวเลย เธอจะต้องรับงาน 7 วัน ไม่มีวันหยุด จนกว่าเธอจะได้พื้นที่สื่อ หรือมีตัวตน ฉันจะไม่ให้เธอหยุดทำงาน” คนที่พูดไม่ได้สนใจที่ฉันพูด ทำเพียงแค่แต่งตัวไปเรื่อย ปลดเสื้อทีฉันกับไอ้ปิงปองก็เอียงตัวแอบมองที

“ฉันยินดีค่ะ แต่จะทำได้จริงหรือคุณ”

“ฉันทำได้ เธอก็ต้องทำให้ได้ ไปสิจะพาเข้าบ้านไปดูของที่พะพายยังไม่เคยใช้ ปังปอน” คนที่แต่งตัวเสร็จหันมาหาเรา เขาจำชื่อปิงปองไม่ได้ด้วยซ้ำ ทั้งที่เจอก็หลายครั้งแล้ว

“ผมชื่อปิงปอง!!!!”

“อะ นั่นแหละ รอนี่นะ จะให้ไอ้ตุณมันมาอยู่เป็นเพื่อน”

ฉันถูกคุณวินพามาที่บ้านใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านหลังเล็ก เป็นบ้านชั้นเดียวที่ใหญ่มาก แล้วก็มีบ่อน้ำร้อนอยู่มุมด้านในรั้วของบ้านด้วย ตอนนี้ฉันเกร็งไปหมดเลย เพราะทุกสายตามองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ฉันได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ เข้าไปในบ้านเท่านั้น บ้านหลังใหญ่ชะมัด ฉันไม่รู้ใครเป็นใคร ฉันยกมือไหว้ทุกคนไม่ต่างจาก นักการเมืองหาเสียงเลย ไหว้หมด ทุกคน

“ไอ้วิน ไปขโมยลูกใครมา” ชายหนุ่มคนหนึ่งวัยน่าจะ 40 ต้น ๆ ดูดีมาก ฉันรีบยกมือไหว้เหมือนคนอื่น

“เด็กเลี้ยงคนใหม่ จะปั้นให้ดัง เลยว่าจะเอาของน้องแบ่งไปให้ใช้ พ่อว่างแล้วเหรอทำไมอยู่บ้าน นึกว่าอยู่งานประมูลกับแม่”

ห๊ะ!!! พ่อเหรอ ไม่น่าเชื่อ พ่อหล่อจัง ก็ว่าแหละ ผลผลิตชั้นดี ฉันมองสบตาคุณพ่อของคุณวิน แล้วส่งยิ้มให้ตามมารยาท แต่คุณลุงคนนั้นกลับหรี่ตามองฉันเหมือนสงสัย

“ไม่เคยได้กันใช่ไหม”

“คุณลุงคะ ไม่เคยค่ะ หนูไม่เคย” ฉันรีบปฏิเสธทันที ฉันยังไม่เคยได้กับคุณวินจริง ๆ ฉันรีบหันไปมองคนที่โดนกล่าวหา

“ปฏิเสธเชียวนะ ฉันไม่เอาเธอหรอกหน่า ไปได้แล้ว” มือของฉันถูกลากโดยคนเป็นนายจ้าง อะไรของเขาเนี่ย!!! ฉันต้องรีบดึงมือของฉันคืนจากเขา ไม่ได้เดี๋ยวคำทำนายเป็นจริง

“อย่ามาเที่ยวจับตัวผู้หญิงมั่วซั่วนะ” ฉันพยายามจะสะบัดมือของเขาออก จนเขาถลึงตามองฉันตาเขียวเลย

“จับเชือดทิ้งเลยดีไหม ชิ!!!!” เขาขู่ฉัน ได้ผลด้วย เพราะฉันกลัวบอดี้การ์ดมากมายที่ยืนเรียงรายอยู่ตรงนี้ ฮื่ออออ อยากกลับบ้านนนนน

ฉันเดินตามคุณวินจนมาถึงห้องหนึ่ง พอเปิดประตูเข้าไปก็ต้องตกใจ เพราะเจอหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติ มีสายน้ำเกลือสายอาหาร และสายอื่น ๆ โยงละยางเต็มไปหมด คุณพะพายยังไม่ตาย แค่ยังไม่ฟื้น มันช่างดูน่าสงสารมาก คุณพะพายที่ฉันเคยเจอ คือคนที่สดใสร่าเริง แต่นี่มันอะไรกัน เห็นภาพนี้แล้วเกิดหดหู่อย่างบอกไม่ถูกเลย

“ฉันเพิ่งย้ายน้องกลับมาเมื่อเช้านี้ ถ้าพวกมันรู้ว่าพะพายยังไม่ตาย ฉันกลัวว่าพวกมันจะตามมาฆ่า แต่ที่นี่ไม่มีใครเข้ามาทำอะไรได้แน่ มานี่สิ ของทุกชิ้นมันมีความหมาย ถ้ามีใครถามว่าได้ของมาจากไหน ให้ตอบไปว่า ฉันเอาไปจีบเธอ เพราะฉะนั้นของทุกชิ้นมีความหมาย ห้ามเอาของของน้องฉันไปขายเด็ดขาด!!!!” เสียงตะคอกใส่หน้าทำให้ฉันเอามือขึ้นมาปิดจมูก ที่จริงมันก็ไม่ได้เหม็นหรอก แต่ฉันอยากจะลดความมั่นใจของเขาซะบ้าง แน่นอนโดนฉันแหย่ว่าปากเหม็น เค้าถึงกับทดสอบกลิ่นปากของตัวเอง

ฮิ ๆ ตลกอะ เคี๊ยก ๆ ๆ

“เธอนี่มันตลกเกินไปแล้ว!!! ไม่เห็นจะเหม็นซะหน่อย”

“กินสตอมารึไงนะ กลิ่นแร้งงงง แรงงงง” ฉันแกล้งแหย่ ชอบตะคอกดีนักต้องโดนแบบนี้แหละ เอาให้เสียความมั่นใจไปเลย

“ไหนพิสูจน์กลิ่นหน่อยสิ” คนที่พูดเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉัน จนฉันต้องหันหน้าหนี

“อย่านะ คุณจะทำฉันต่อหน้าน้องสาวคุณไม่ได้”

“ใช่ ฉันไม่ปล้ำเธอแน่นอน แต่ถ้าฆ่าเธออะไม่แน่ เงินแค่ 2 ล้านฉันไม่เสียดายหรอกนะ เพราะฉะนั้นอย่ามาหือกับฉัน ถ้าฉันจะเอาเธอฉันทำได้ทุกที่ ต่อให้เธอจะโดนขืนใจที่นี่ ก็จะไม่มีใครช่วยเธอเลยจำไว้!!!! แล้วอีกอย่างพะพายไม่ตื่นหรอก ไม่ตื่นแบบนี้มาเกือบปีแล้ว”

“อะไรวะ เมื่อก่อนก็ไม่เห็นร้ายแบบนี้”

“เพราะเมื่อก่อน ฉันเห็นเธอสำคัญไง แต่ตอนนี้ไม่!!!” เสียงตะคอกชัดถ้อยชัดคำทำเอาฉันต้องหดคอหนีด้วยความกลัว

ของหลายอย่างของคุณพะพายถูกส่งมาให้ฉัน ส่วนมากเครื่องประดับ และกระเป๋า ทำไมต้องให้ยืมเยอะแบบนี้ ฉันมองคนที่รื้อของของน้องสาวมาให้ฉัน

“นมเธอใหญ่กว่าพะพายเยอะ เสื้อผ้าคงต้องพาไปซื้อ” คนที่พูดออกมาไม่คิดทำให้ฉันต้องรีบกอดอกเอาไว้

ใครให้มาวิจารณ์หน้าอกผู้หญิง ชิชะ ฉันมองตาดุใส่เขา แต่เขาก็ยังไม่ได้สนใจ เออ ยอม ด่าไปก็คงไม่สะท้าน แต่ฉันต้องหยุดนินทาเจ้าหนี้ฉันในใจ เพราะเขาเอาสเปรย์พริกไทย กับที่ช็อตไฟฟ้ามาให้ฉัน

“มันอาจจะมีอันตราย พกเอาไว้ด้วย ฉันอาจจะปกป้องเธอตลอดเวลาไม่ได้ เอาปิงปองไปด้วยทุกที่ วงการบันเทิงมันไม่ใช่ที่วิ่งเล่น ที่เธอเจอแค่จับก้นก็จะร้องไห้แล้ว น้องฉันเคยเกือบโดนผู้กำกับขืนใจก็โดนมาแล้ว สิ่งที่เธอควรจะมี คือการดูแลตัวเองให้ได้ เข้าใจนะ”

“อะ อืมมมม ฉันไม่ปล่อยให้ตัวเองเป็นอะไรหรอกหน่า” ฉันยิ้มรับ ไม่ใช่ของมากมาย แต่คือความหวังดี

“เพื่อนเล่นเหรอ ยิ้มอะไร หุบยิ้มไปเลยไป!!!”

“ยิ้มเพราะคุณเป็นห่วง ก็แค่นั้น ของพวกนี้ทำงานให้คุณเสร็จฉันจะคืน มันเป็นของของคุณพะพาย ฉันเห็นคุณพะพายวันนี้ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะช่วยคุณ ไม่ต้องบังคับ ฉันยินดี ขอแค่ไม่ให้ฉันถึงกับต้องไปนอนกับใคร ฉันยินดี แต่หักหนี้ด้วยนะ ช่วยเล่าความเป็นมาให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมคะ เรื่องคุณพะพาย” ฉันเดินไปจับมือคุณพะพาย คนอย่างคุณพะพาย ฆ่าตัวตายมันจริงเหรอ ผู้หญิงที่รักตัวเองอย่างคุณพะพายจะฆ่าตัวตายจริงเหรอ หรือจะเรื่องวีดีโอคลิป!!!! แต่นั่นมันก็นานมาแล้วนะ เรื่องเกือบ 2 ปีเลยนะ ถ้าเรื่องใหญ่ขนาดนั้น ไม่ทำให้คุณพะพายสะท้านได้ จะมีเรื่องอะไรทำให้เธอฆ่าตัวตาย

“ขอบใจนะ ฉันไม่เชื่อว่าพะพายฆ่าตัวตาย นี่คือสิ่งที่ฉันอยากให้เธอไปสืบ จากผู้ชายที่เป็นว่าที่สามีเธอ รายละเอียดไปคุยกันที่บ้านเล็ก”

“ค่ะ อ้อคุณวิน”

“มีอะไร??“

“น้องสาวคุณจะต้องฟื้นค่ะ เธอแค่หลับไป ฉันเชื่อแบบนั้น”

“อืม ฉันก็คิดแบบนั้น” มือใหญ่เอื้อมมาเหมือนจะลูบหัวของฉัน แต่เขากลับชะงัก แล้วดึงมือกลับไป นี่ฉันกำลังหวัง

“เราไปหาปิงปองกันเถอะค่ะ แล้วอธิบายงานที่ฉันต้องทำได้เลย ฉันจะช่วย แต่ฉันไม่ฆ่าคนล้างแค้นนะ ฉันกลัวผีหลอก”

“อย่างเธอจะไปฆ่าใครได้ คิดอะไรเพ้อเจ้อ”

ธาวิน Say ::

ผมพามิ้นท์กลับมารวมกับเพื่อนของเธอ ผมไม่ได้คิดจะส่งเธอเข้าไปเสี่ยงอันตราย สงสัยต้องสอนใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าเบื้องต้นด้วยไม่งั้นช็อตทั้งตัวเอง ช็อตทั้งคนร้ายแน่ ผมดีใจนะที่เธอยินดีจะช่วยผม ไม่รู้สิ่งที่เธอพูดมาอันไหนเรื่องจริง อันไหนโกหกบ้าง แต่ผมก็ดีใจที่เธอจะเต็มที่กับงาน

“งานแรก ง่าย ๆ ไม่มีอะไรเลย เป็นพรีเซนเตอร์ให้บริษัททัวร์ของลูกพี่ลูกน้องฉัน ทำงานให้เสร็จ เธอจะเอาเพื่อนไปด้วยก็ได้”

“ค่าจ้างละคะ ได้เท่าไหร่” คำถามของมิ้นท์ทำให้คนทั้งโต๊ะมองเธอเป็นตาเดียว ยัยนี่กล้าถามค่าจ้างได้ยังไงทั้งที่ตัวเองไม่มีงานเลย

“ไม่มาก เพราะเธอเป็นแค่ตัวแถม เอาจริงฉันจะให้เธอเป็นพรีเซนเตอร์หลักก็ได้นะ แต่ฉันคิดว่ามันจะไม่มีคนสนใจ เพราะเธอโดนแบนจากผู้ใหญ่ จะไม่มีคนสนใจ บริษัทลูกพี่ลูกน้องของฉันก็จะเสียภาพพจน์ด้วย ปีนี้เลยต้องงานร่วม บีม ปวี ที่มีภาพพจน์เป็นคนลุย ๆ งานนี้เธอแค่ติดสอยห้อยตาม แต่ให้จำเอาไว้ว่า ไอ้บีมนี่อะ ขี้หลีมาก ทำยังไงก็ได้ ให้มันชวนเธอไปกินข้าว แต่เธอไม่ต้องห่วงฉันจะให้ตุณ กับ ปิงปองตามไปห่าง ๆ”

“เราจะดังด้วยการเป็นข่าวหรือครับ”

“ข่าวมันคือของแถม แต่ที่เราต้องการ คือการเข้าใกล้ตัวคิว รองผู้บริหารช่อง MP Entertainment ซึ่งมันอยู่แก๊งเดียวกับไอ้บีม คนในแก๊งของมันดังทุกคน ต่อให้มันจีบเธอยังไง เธอก็ห้ามคบกับมันเด็ดขาด เข้าใจไหม” ผมถามถึงความเข้าใจ กับคนที่มองหน้าผมแล้วจู่ ๆ ก็หลบตา อย่ามาสะท้านเพราะความหล่อของฉัน เพราะฉันจะไม่ชายตามองเธออีกแล้ว

“ค่ะ ฉันจะทำ ค่าจ้างเท่าไหร่คะ ไอ้ไม่มากอะ”

“1 แสน” งานนี้พี่ชายผมไม่จ่ายแน่ ผมเนี่ยยยย!!!! ต้องควักเงินจ่ายให้เธอ ยัยนี่จะเอาเงินไปทำอะไร ร้อนเงินขนาดนั้นเลยเหรอ

“หักให้คุณวิน 30% หักภาษี ณ ที่จ่าย 5% ก็ยังเหลือ 65,000 ดีจัง ฉันเนี่ยก็มีภาระต้องดู ไหนจะแม่ ไหนจะค่าใช้จ่าย ไหนจะเงินเดือนปิงปอง” คำตอบของเธอทำเอาผมตกใจอยู่ เธอไม่ได้คิดถึงตัวเองก่อน

“มึงไม่ต้องให้กูก็ได้นะ แค่จะกินมึงยังไม่มีเลย”

“ได้ไงวะ คนทำงานก็ต้องได้ตังสิ ไม่ต้องมาเห็นใจกู อย่ามายัดเยียดมัน กูโอเคมาก” มิ้นท์แตะที่หลังมือของคนเป็นเพื่อน สองคนนี้สนิทกันมากเลยเหรอ แล้วไอ้ปิงปองอะไรนี่ชอบมิ้นท์ด้วยรึเปล่า ไม่มีผู้ชายคนไหนอยู่ข้างผู้หญิงโดยไม่คิดอะไร นอกเสียแต่ว่าจะไม่ชอบผู้หญิง แล้วเป็นเพื่อนสาวกัน

แล้วผมจะไปอยากรู้ทำไมล่ะ ผมลุกขึ้นไปหยิบเครื่องช็อตไฟฟ้า แล้วเรียกมิ้นท์ให้เดินมาที่โล่ง ๆ เพราะไม่อยากพลาดให้ใครต้องบาดเจ็บ ผมถามถึงการใช้ที่เธอต้องส่ายหัว ผมเลยต้องอธิบายว่าทำไมต้องเป็นเครื่องช็อตไฟฟ้า เพราะมันสามารถทำให้คนที่โดนไม่สามารถขยับตัวได้ชั่วขณะ หรือถ้าช็อตนานพอ อาจจะทำให้สลบได้ ในตอนที่ใช้ ไม่ควรให้จุดใดสัมผัสกับตัวเป้าหมาย

“เข้าใจไหมที่พูดอะ” ผมส่งเครื่องช็อตไฟฟ้าให้เธอถือ เพื่อให้เธอเคยชินกับน้ำหนักที่ค่อนข้างหนักของมัน

“คิดว่าเข้าใจนะ ทำไมดุจังเลย! คือต้องยื่นออกไป แล้วต้องนานขนาดไหนถึงมั่นใจว่าเอาออกได้”

“ฉันบอกตัวเลขชัดเจนไม่ได้ เพราะคนเรามีความอดทนต่างกัน 10 วิน่าจะมากพอให้กล้ามเนื้อหดเกร็งขยับไม่ได้ อันนี้น่าจะได้อยู่”

“แล้วในหนังที่เค้าจี้แป๊บเดียวก็ลงไปนอนแล้ว”

“บ้ารึไง นั่นมันในละคร ชีวิตจริงทำไม่ได้แบบนั้นหรอก เธอต้องจับแบบนี้เพื่อให้มันกระชับไม่หลุดมือ” ผมจับมือเล็ก ๆ ของเธอให้จับเจ้าเครื่องเช็ตไฟฟ้าในท่าที่ถูกต้อง แต่ตัวเธอกลับมองผมตาค้างเลย ก็รู้ตัวว่าหล่อ แต่ฉันไม่เอากับเธอด้วยแล้ว เอ๊ะ หรือ เราควรจะหลอกให้เธอรัก แล้วทิ้งเธอบ้างดีนะ

“เข้าใจแล้วใช่ไหม แล้วนี่มองฉันทำไม” ผมถามเธอด้วยเสียงนุ่ม ๆ

“คุณพอมีให้ฉันยืมก่อนสัก 1 หมื่นไหมคะ วันนี้กำหนดจ่ายค่าห้อง ได้ค่าจ้างมา ฉันจะใช้คืนคุณทันที” คำตอบที่ผมได้รับจากเธอทำเอาผมคิ้วกระตุกตุบ ๆ ยัยนี่มันเกินไปแล้ว!!!! ไอ้ที่มอง นี่คือจะยืมตังงั้นเหรอ ไม่มองว่าฉันหล่อสักนิดเลยงั้นเหรอ แล้วนี่จะจนถึงไหน ค่าห้องต้องจ่ายให้ หนี้ก็ใช้ให้ เป็นคนอื่นคงขายตัวเองให้ผมแล้ว แล้วนี่อะไร!!!! กล้ามายืมเงินฉันเพิ่มอีก ฉันอยากจะผ่าสมองเธอออกมาดูจริง ๆ