ยมทูตสีเทา กับเจ้าสาวสีชมพู

Ep.1 : เจ้าหนี้เถื่อน

ธาวิน Say ::

“พะพาย ตื่นมาบอกฉันสักที แกโดนใครทำอะไรมา” ผมกุมมือคนเป็นน้องสาว ที่ยังนอนโคม่าไม่ยอมตื่นอยู่ที่โรงพยาบาล

“คุณวิน ใกล้ถึงเวลานัดแล้วนะครับ” ตุณบอกถึงสิ่งที่ผมจะไปทำ ผมไม่อยากจะเจอผู้หญิงคนนั้นเท่าไหร่หรอก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าผู้หญิงคนนั้นมีนิสัยที่ผมต้องการ ผู้หญิงงี่เง่าที่บอกเลิกผมเพราะเธอคิดว่าคบกับผม แล้วผมจะฆ่าเธอ โรคจิต ไร้เหตุผล

“อืมเข้าใจแล้ว พะพาย ฉันไม่ให้อภัยพวกมัน ตามที่แกบอก เพราะฉะนั้นตื่นขึ้นมาได้แล้ว” มือเล็ก ๆ ถูกวางเอาไว้บนเตียงผู้ป่วยเหมือนเดิม ก่อนจะเดินออกมาจากห้องพยาบาล แล้วให้ลูกน้องเฝ้าหน้าห้องต่อไป

ผมเสียเงินไปแล้ว 5 แสน แต่สิ่งที่ผมจะได้คือสัญญาทาส ผมต้องการคนที่จะเข้าไปให้ถึงตัวผู้ชายที่ชื่อคิว ว่าที่น้องเขยผม ที่มานั่งร้องห่มร้องไห้ในงานศพของพะพาย เหมือนมั่นใจว่าน้องสาวผมจะตายแน่ ๆ ผมให้ตุณขับรถกลับมาที่คอนโดของตัวเอง เพื่อที่จะมารอหญิงสาวที่เป็นลูกหนี้

“คุณวินคิดว่าเธอจะมาไหมครับ”

“ต่อให้ยัยนั่นไม่มา ฉันก็จะให้คนไปลากมา คนเป็นหนี้ ยังไงก็ต้องชดใช้ เงิน 5 แสน ไม่ได้หายาก แต่ก็ไม่ได้ง่าย ยังไงยัยนั่นก็มาแน่ พวกศักดิ์ศรีค้ำคอ”

หลายชั่วโมงต่อมา

“เลยเวลานัดมา 6 ชั่วโมงแล้วครับคุณวิน” เสียงที่ขานเวลาทุกชั่วโมงของไอ้ตุณทำให้ผมคิ้วกระตุก ตุบ ๆ

“กูรู้แล้ว!!!! ตากูไม่ได้บอด ยัยนั่นมันเหลือเกินเลย!!!! มึงให้คนไปลากยัยนั่นมาที”

“หมดกันความสง่างาม เจอผู้หญิงคนนี้ทีไร พายุเข้าทุกที” ไอ้ตุณเอ่ยบอกถึงเรื่องที่มันโคตรจะไม่จริง!!!! ผมไม่เคยพายุเข้าเพราะยัยนั่นสักหน่อย เออ ก็มีบ้าง ระบบความคิดของยัยนั่นมันผิดเพี้ยนมาก

“ไปลากยัยนั่นมา!!!!!! พูดมากจริง!!!! มึงนี่นับวันยิ่งเอาใหญ่”

“จะไปด้วยกันไหมครับ”

“ไม่ไปอ่ะ ทำไมฉันต้องไป” ผมปฏิเสธ เพราะไม่อยากจะทำให้มันเกินกว่าการจ้างงาน

“จะไปด้วยกันไหมครับ”

“ก็บอกว่าไม่ไปไง!!!!!”

“งั้นผมไปแล้วนะ ไม่ถามละ”

“เอออออออ!!! กูไปด้วย” ถ้าไม่ติดว่ากลัวไอ้ตุณเอาผู้หญิงมาไม่ได้ละก็ ผมไม่ไปหรอก

มินโตะ Say ::

“แกไม่ไปจะดีเหรอ” ปิงปองถามฉันขึ้นมา

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากไป แต่ตอนนี้มีเงินใน บัญชี 5,000 บาท ค่าห้องยังไม่ได้จ่าย จะไปเลี้ยงข้าวขอบคุณเค้าก็ยังไม่ได้เลยแก ไว้มีตังเลี้ยงข้าวเค้าค่อยไปเนอะ”

“มิ้นท์ มึงกลัว เพราะมึงบอกเลิกเค้าใช่ไหม มึงถึงไม่กล้าสู้หน้าเนี่ย” ปิงปองพูดเหมือนจี้ใจดำ เออออออ เพราะฉันบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลที่แสนจะงี่เง่าสำหรับคนอื่น แต่สำหรับฉันมันจริงจังมาก

เพราะแม่ฉันดูดวงแม่นมาก ก่อนที่พ่อฉันจะตาย แม่ฉันทำนายดวงไว้ว่าพ่อจะตาย พ่อก็ตาย และอีกหลาย ๆ เรื่องที่แม่ฉันดูดวงแม่นตรงเป๊ะทุกเรื่อง ผิดก็ตั้งแต่ที่พ่อฉันตาย แม่ก็เริ่มทำตัวงอแง ไม่ยอมทำงาน ตามหารักแร้ไปเรื่อย อ้อ รักแท้ ฉันไม่ว่านะ ว่าแม่จะคบใคร แต่ช่วยดูให้มันดี ๆ หน่อย

“ไหนเรื่องบ้านแกอีกล่ะ ที่แม่แกเอาไปจำนอง ฉันช่วยแกได้แค่จ่ายดอก เงินต้น 2 ล้านฉันไม่มี ไปทำตัวดี ๆ แล้วไปขอโทษผู้ใหญ่ซะ จะได้มีเงินมีงานไปใช้หนี้เค้า”

“มึง ไอ้ผู้ใหญ่ของมึงมัน จับตูดกูไง กูไปครั้งนี้ไม่ล้วงไส้กูเลยเหรอ นั่นแก่รุ่นพ่อกูเลยนะ ให้กูเก็บครกให้หนุ่ม ๆ ตำเถอะนะ” ฉันพูดกับปิงปองที่เบะปากใส่ฉันจนน่าตี ให้ลองคิดภาพผู้ชายหน้าหวาน ที่เบะปากคว่ำเป็นสระอิ

“เอาไง งั้นมึงก็ต้องไปเจรจาขอประนอมหนี้กับคุณธาวิน แม่ครกหิน ยังใช้ได้อยู่ไหมก็ไม่รู้”

ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูทำให้ฉันกับปิงปองมองหน้ากันไปมา เพราะฉันไม่ได้นัดใครไว้แน่นอน หรือเจ้าหนี้ของแม่อีก ไม่เอาอีกแล้วน้า ฉันทำใจฮึดเดินไปส่องตาแมวที่ประตู เหมือนภาพซ้ำมันวนกลับมา เพราะเจ้าหนี้ที่ฉันไม่ได้ก่อ หิ้วผู้หญิงที่ฉันเรียกว่าแม่มาด้วย ฉันรีบเปิดประตูออกมา เพราะกลัวว่าพวกนั้นจะทำอะไรแม่ฉันอีก

“นี่ใช่ไหมลูกสาว ดารานี่หว่า แสดงว่าเงินที่ติดไว้ก็ไม่มีปัญญานิหว่า” เสียงของชายฉกรรจ์ที่หิ้วแม่ฉันมา ที่น่ากลัวคือปืนที่มันพกมาด้วย

“มิ้นท์ แม่เลิกแล้วนะ แต่พวกนี้บอก ถ้าแม่เลิกก็ต้องเอาเงินมาชดใช้”

“ตอนนี้ฉันไม่มี ไว้มีแล้วจะผ่อนให้ได้ไหม ต่อให้แกจะเอาแม่ฉันไปขาย ก็ไม่ได้ตังหรอก เพราะฉะนั้น รอฉันใช้คืนให้พวกแก แล้วก็เลิกทำร้ายแม่ของฉันด้วย ตอนนี้ฉันกำลังจะหาผู้ใหญ่เพื่อของาน ฉันทำงานไม่กี่ครั้ง ก็มีเงินคืนพวกแกแล้ว แต่ถ้าฉันกับแม่ตาย พวกแกจะไม่ได้อะไรเลย” ฉันพยายามทำใจแข็งสู้เสือ ให้ฉันอยู่ในอารมณ์ที่จะต่อรอง คอที่ยืดจนเป็นหงส์ของฉันทำให้พวกมันหัวเราะออกมา

“นังนี่มันตลกว่ะ พวกกูไม่โง่หรอกเว้ย พวกมึงเอาเอกสารมา” หนึ่งในพวกมันส่งเอกสารมาให้ฉันดู มันคือประกันชีวิต ที่เขียนเอาไว้ว่า ถ้าแม่ฉันตาย ผู้ที่ได้รับเงินประกันคือคนที่ชื่อ นายเริงวิทย์

“อย่าคิดว่าตัวเองเหนือกว่านังโง่ ที่แม่มึงยังอยู่ คือความกรุณา ไม่ให้ตาย จำใส่หัวของมึงเอาไว้ แต่ถ้าจะเอาตัวมาแลกก็อีกเรื่อง”

ตอนนี้ฉันรู้สึกอยากจะล้มทั้งยืน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ฉันจะไปหาเงินจากไหนมา 2 ล้านวะ แค่ตอนนี้เงินจะจ่ายค่าห้องยังไม่มีเลย กินอิชิตัน ยังได้เงินล้านอยู่ไหมนะ โอ้ยยยยย เครียดดดดดดดดด

“มีแขก” แล้วแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็มาอีกคน คอนโดนี้เข้าใจคำว่าความปลอดภัยไหม ทำไมใคร ๆ ก็เข้ามาได้ แล้วนี่มันคุณตุณผู้ติดตามของคุณธาวินรึเปล่า

“มึงเป็นใคร ผัวอีนี่เหรอ”

“ผมเป็นเจ้าหนี้เหมือนกัน เชิญคุณทวงก่อนเลย ผมให้เกียรติคนมาก่อน” คุณตุณยืนมองเฉย ๆ มองเขาทวงหนี้ฉันแบบนี้เหรอ เฮ้ออออ เจ้านายเขาเองก็เป็นเจ้าหนี้ฉันนี่เนอะ ฉันได้กุมขมับแล้วมองหน้าแม่ ที่ตอนนี้ยังช้ำจากเมื่อวาน

“ถ้าฉันไม่ได้เงินภายใน 7 วัน เตรียมทำศพแม่แกได้เลย!!!” ผู้ชายคนนั้นไม่ได้คืนแม่ให้ฉัน แต่เขากลับเอาแม่ของฉันไปด้วย เหมือนมาเพื่อบอก แม่ไปทำอีท่าไหน ทำไมถึงได้เป็นหนี้เยอะแบบนี้!!!!

โอ้ยยย วันนี้มันวันรวมเจ้าหนี้เหรอ!!!!! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ฉันควรจะทำยังไงดี ความวัวไม่ทันหายความควายก็กินกระบาล ฉันพยายามจะเข้าแย่งตัวแม่คืน แต่กลับโดนผลักกระเด็นตัวติดประตูเลย คอนโดไม่มีกล้องวงจรปิดเหรอ!!! ทำไมถึงปล่อยให้ลูกบ้านโดนกระทำแบบนี้

“อย่าเพิ่งไปครับ!!!” คุณตุณเข้ามาขวางผู้ชายคนนั้นเอาไว้ ทำให้ฉันมีความหวัง

“อะไร มึงกูไปทวงหนี้กับมันต่อสิ กูจะเอาอีแก่นี่ไปเป็นตัวประกัน”

“คุณมิ้นท์ครับ รบกวนรับสายที” คุณคุณส่งโทรศัพท์มาให้ฉัน ฉันรีบหยิบมันมาแนบหูทันที

สายสนทนา

[ เธอเบี้ยวนัดฉัน ]

“ฉันไม่ว่างอะ งานฉันเยอะ นายจะคุยกับฉันมีอะไร”

[ ฉันจะใช้หนี้ให้ เธอแค่ต้องทำงานใช้หนี้ รายละเอียดมาคุยที่คอนโดฉัน ]

“2 ล้านเลยนะ เมื่อวานก็ 5 แสนยังไม่ได้คุยเลย คุณไม่ต้องทำแบบนี้เพื่อฉันก็ได้นะ”

[ เพื่องาน อย่าสำคัญตัวผิด เธอมีสิ่งที่ฉันต้องการ ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะต้องการตัวเธอ ของเก่าฉันไม่หันไปแลหรอก ฉันแค่ต้องการคนทำงาน และเธอก็มีสิ่งที่ฉันต้องการ ] โหยยยยย เจ็บจี๊ดดดดด

“ไม่ต้องขายตัวให้คุณใช่ไหม”

[ ให้ฉันเอามาทำไม ไม่อยากได้ แต่ฉันอยากได้คนทำงานแบบขายวิญญาณ เจอกันที่ลานจอดรถ แล้วย้ายได้แล้วนะ คอนโดที่ไม่ปลอดภัยแบบนี้ ใครก็เข้าได้รึไง ]

คิดเหมือนฉันเป๊ะ!!!!!

“คะ..คุณ…..”

จบสายสนทนา

อ่าววววว วางไปแล้ว สรุปจะช่วยรึเปล่า ฉันหันไปมองหน้าของคุณตุณพร้อมกับคืนโทรศัพท์ให้เขา เขาไม่ได้ตอบอะไรฉัน ทำเพียงแค่ขอนามบัตรของคนพวกนั้นมา แล้วก็ยืนเฉย ๆ ปล่อยให้พวกนั้นเอาแม่ฉันไป มันทำให้ฉันรู้ได้ว่าฉันต้องไปแต่งตัว

“ปิงปอง ฉันฝากแขกหน่อยนะ ฉันแต่งตัวก่อน” ฉันมองเพื่อนหน้าเจื่อน ๆ ก่อนจะเข้าห้องไปเพื่อแต่งตัวให้เหมาะกับการไปเจอแขก

ในหัวฉันคิดไปต่าง ๆ นา ๆ อะไรคือทำงานแบบขายวิญญาณวะ!!! ถ้าเขาให้ฉันขายตัวล่ะจะทำไง หรือถ้าเขาใช้ฉันแบบทาสล่ะ เขาอาจจะเกลียดฉันเป็นทุนเดิม บ้าคบกันไม่ถึง 7 วัน ไม่น่าจะเกลียดกันมากหรอกมั้ง ฉันรีบแต่งตัวแล้วออกมาหาแขกที่รอฉันน่าจะนานแล้ว

“มึง มึงคุยอะไรกับคุณวินเค้าอะ กูจะได้ตามน้ำถูก” ปิงปองกระซิบถามฉัน แต่ฉันยังไม่ได้คุยอะไรเลยอะอ่า ฉันเลยได้แต่ส่ายหน้า

“มึงอย่าทิ้งกูนะ”

“ไม่ทิ้ง กูจะไม่ทิ้งมึงเด็ดขาด กูกลัวเขาจนเยี่ยวจะราดแล้ว วัยรุ่นเมกาเหรอ พกปืนกันเสรีมาก บ้านป่าเมืองเถื่อนหรืออย่างไร” ปิงปองเริ่มรำพึงรำพัน พาเอาฉันกลัวไปด้วยเลย

ฉันได้แต่รวบรวมความกล้า แล้วตามคุณตุณไปจนถึงรถที่จอดอยู่ที่ลานจอดโดยมีปิงปองตามมาด้วยไม่ห่าง คุณตุณเปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่งเบาะหลัง ส่วนปิงปองไปนั่งเบาะหน้า ฉันไม่กล้าสบตาเขาเลย

“หนี้คุณฉันจะรีบจ่าย”

“เพื่อนผมไม่ขายตัวแน่นอน” ปิงปองที่นั่งอยู่เบาะหน้า หันมาบอกสิ่งที่ฉันพร่ำบอกมัน จนเข้าหูสักที ในที่สุดมันก็อยู่ข้างฉันเพื่อนรัก

“ตุณทำให้ผู้ติดตามหุบปากที ฉันไม่เอาหรอกเพื่อนของคุณอะ ฉันมาเพราะเรื่องงาน ตุณกลับคอนโดฉันต้องการความเป็นส่วนตัว” ท่าทีเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันเลย ทำให้ฉันรู้ว่า เกลียดกันจริง ๆ ด้วย ทั้งที่เมื่อก่อนใจดีกว่านี้นะเนี่ย

เรานั่งเงียบ ๆ กันมาตลอดทาง จนถึงคอนโดสุดหรูที่ต่างคอนโดของฉันลิบลับ อย่างน้อยก็ระบบรักษาความปลอดภัย ไม่ใช่ให้เจ้าหนี้มาตามฉันเหมือนญาติหาย

“มึงเคยมาไหม” คำถามจากปิงปองทำให้ฉันพยักหน้า ก็เคยมากินข้าวกันครั้งหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเขาน่ารักกว่านี้มาก ไม่ใช่ทำตัวแบบเป็นคนอื่นแบบนี้

“โคตรหรู แพงมากแน่ กูจะช่วยโก่งค่าตัวให้สูงที่สุด” คำตอบจากเพื่อนทำให้ฉันกระทุ้งศอกใส่มัน นึกว่าที่ฉันพร่ำบอกจะเข้ากระโหลกหนา ๆ ของแกแล้วนะ

“มึงตลกหรอ” ฉันถลึงตาใส่มัน

“หยอก ๆ กูรู้หน่าาาา”

เมื่อมาถึงห้อง ความแตกต่างของที่ซุกหัวนอนก็ทำให้ไอ้ปิงปองตะลึงเหมือนตัวเองอยู่ในบ้านทรายทอง ฉันได้แต่ก้มหน้าลง เพราะในห้องนี้มันก็มีความทรงจำมากมายที่ฉันไม่ได้อยากจำ

“ว่าเรื่องของคุณมา จะได้รีบกลับ” คำพูดของฉันทำให้คนที่เดินนำหน้าหยุดชะงัก แล้วหมุนตัวกลับมามองฉัน

“ทำงานให้ฉัน ฉันต้องการคนที่เป็นคนของฉัน ทำงานอย่างจงรักภักดี ไม่จิตอ่อน ไม่เห็นแก่เงิน ใช้คำนี้ไม่ถูกสิ ต้องใช้คำว่าคนที่เงินซื้อไม่ได้ แล้วฉันมั่นใจว่าเธอจะทำมันได้”

“ทำไมต้องเป็นฉัน ฉันหนี้มากมายขนาดนี้ ฉันอาจจะถูกซื้อตัวได้ ถ้ามีคนให้ฉันมากพอ”

“เพราะเธอเป็นคนที่ฉันใช้เงินซื้อไม่ได้ไง ฉันจะชดใช้หนี้ของแม่เธอให้ พร้อมกับจะทำเธอให้ยืนอยู่ที่สูง…..”

“ขึ้นเขาหรือครับ” คำถามตลกร้ายไม่รู้เวลาของไอ้ปิงปองทำให้ฉันต้องหันไปถลึงตาใส่เพื่อนอีกครั้ง มึงเล่นมุกอะไร รู้เวลาหน่อยเพื่อน

“ฉันเคยดูแลงานให้น้องสาวฉัน พะพาย ฉันทำให้พะพายขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดได้ ฉันก็จะทำให้เธอไปอยู่บนจุดสูงสุดเหมือนกัน เงินค่าตัวที่ได้จากงานหักค่าหางาน 30% เธอก็ต้องเอามาใช้หนี้ ส่วนเพื่อนเธอจะมีหรือไม่มี ก็ไปคิดแบ่งค่าตัวกันเอาเอง แต่ที่ฉันต้องการ เข้าถึงตัวไอ้คิวให้ได้ ไม่สิ คชา ลูกชายคนโตของ Mp Entertainment ให้ได้ สืบมาให้ได้ ทำไมพะพายต้องฆ่าตัวตาย” สิ่งที่คุณวินพูดมา ทำให้ฉันตกใจมาก!!!! คุณพะพายฆ่าตัวตาย ทำไมถึงไม่เคยรู้เลย ไม่เคยมีข่าวอะไรเลย

“ฆ่าตัวตาย”

“ใช่ ฆ่าตัวตาย” สีหน้าที่เจ็บปวด มือที่กำแน่น ทำให้ฉันสงสารเขาจับใจ ฉันรู้ว่าเขารักน้องสาวมาก ไม่คิดว่าน้องสาวของเขาจะคิดสั้นแบบนี้

“ฉันเสียใจด้วยนะ ฉันเคยเจอพ่อของคุณคชา เข้าทางคุณคชาอาจจะยาก ถ้าเข้าทางพ่อแล้วหลอกถามจะง่ายกว่าไหม”

“อย่าลดตัวเองให้ไร้ค่าสิ ไม่ต้องเข้าหาใครทั้งนั้น ฉันจะทำให้ทุกคนเข้าหาเธอ แต่จำเอาไว้อย่าง ถ้าคิดจะหักหลังฉัน ฉันก็พร้อมที่จะฆ่าเธอทิ้ง แม่ของเธอ เพื่อนของเธอด้วย ฉันไม่ชอบเหลือตอให้มาแก้แค้น” ประโยคโหดร้ายที่กระซิบอยู่ข้างหูของฉัน ทำให้ฉันต้องหดคอหนีด้วยความกลัว

“งั้นฉันไม่ทำ”

“งั้นก็ปล่อยแม่เธอตาย หาเงินมาใช้หนี้ฉันภายใน 7 วันด้วย ตุณส่งแขก แล้วตามดูไว้ 7 วันไม่มีจ่าย ฆ่าทิ้ง แล้วเอาศพไปฝังที่เชียงใหม่” คำสั่งที่ทำเอาฉันตกใจ กอดกับไอ้ปิงปองเอาไว้ บ้าเหรอ!!! ฆ่ากันง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ ขู่ให้กลัวมากกว่า

“ไม่ต้องมาขู่” นอกจากจะไม่ได้คำตอบอะไรจากคุณวินแล้ว กลับได้สายตาที่เย็นยะเยือกมาแทน

คุณวินรับนามบัตรจากคุณตุณ แล้วโทรหาคนที่จับแม่ของฉันไป บทสนทนาที่เงียบ ราวกับแค่คุณวินเป็นผู้รับฟัง ทำให้ฉันไม่รู่ว่าเขาคุณอะไรกันบ้าง นอกจากคำว่าส่งเลขบัญชีมา แล้วให้คุณตุณไปรับแม่ของฉันมาที่นี่

“มึง 2 ล้าน เขาจ่ายให้มึงได้ว่ะ” ไอ้ปิงปองสะกิดบอกฉัน

“แลกกับทำงานเสี่ยงชีวิตนะมึง แม่กูบอกว่า ถ้ากูคบกับเขากูอาจจะตาย” ฉันบอกเพื่อนหนุ่ม ที่ตอนนี้กลัวจนออกสาวไปเรียบร้อย

“อีควาย เค้าไม่คบกับมึงครับ แค่งานครับ มโนเก่ง แค่นี้ก็ไม่ตายแล้วไหม ถ้ามึงไม่ทำ มึงกับกูหรือแม่มึงก็อาจจะตาย”

ไม่มีทางเลือกยังไงก็ต้องทำสินะ ไม่มีทางไหนเลยสำหรับฉัน อย่างน้อยก็ทำงานใช้หนี้ ไม่ต้องขายตัวใช้หนี้ ฉันมองหน้าคนที่เคยใจดี แต่วันนี้ฉันแทบไม่รู้จักเขาเลย อย่างน้อยจะเริ่มงานอะไร ก็ต้องมีลายลักษณ์อักษร

“ขอตังจ่ายค่าห้องกับค่ารถด้วยค่ะ รวมไปในหนี้เลย แล้วก็ ฉันจะไม่นอนกับใครทั้งนั้น ถ้าฉันไม่พอใจ หรือ ฉันจะไม่ยอมขายตัวเพื่องานของคุณ นอกจากนั้นบอกมาว่าฉันต้องทำอะไรบ้าง”

“ค่าห้อง ค่ารถ?? ตกอับสุด ๆ”