เด็กเลี้ยงผอ.แสนร้าย (ผอ.ภาคย์:ทับทิม)

ตอนที่ 7 ฮื่ออออ อย่าดุสิคะ

ธรรศภาคย์ลงมาจากตึกอาคารที่ใช้ทำงานในเวลาหกโมงเย็น วิถีผู้อำนวยการก็แบบนี้ ใครว่าสบายเข้างานสายเลิกงานเร็วอยากให้มาดู ยิ่งวิทยาลัยของเราเป็นเอกชนแล้วด้วยเขายิ่งต้องทำให้ดีที่สุด

มาเช้าเพื่อดูความเรียบร้อย กลับหลังเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีอะไรติดขัดแล้วจริงๆ ผู้อำนวยการของที่นี่ก็ไม่ต่างจากรปภ.ดีๆ นี่เอง เพียงแต่งานของเขาต้องใช้ความคิดเป็นหลัก

ลงมาก็เจอกับใครบางคนนั่งฉีกยิ้มกว้างส่งมา ไม่แค่นั้นยังลุกเดินมาหาเขาด้วย จนเขากังวลว่าจะมีใครมาเห็นเข้า

ถึงหกโมงเย็นนักศึกษาจะกลับกันหมดแล้วก็ตาม แต่ยังมีคณะอาจารย์บางท่านที่ยังนั่งทำงานกันอยู่

เขารีบเดินไปที่จอดรถ กดกุญแจปลดล็อกแล้วขึ้นไปนั่ง ทับทิมก็รีบตามเข้ามานั่งด้วยทันที

"เย็นแล้วทำไมยังไม่กลับครับ"

ธรรศภาคย์ถามขณะที่ติดเครื่องยนต์เพื่อเอาอากาศเย็นๆ ด้วยความที่เป็นระบบไฟฟ้าเสียงเครื่องยนต์จึงค่อนข้างเงียบมาก

ทับทิมปีนขึ้นไปนั่งบนตักผอ.ภาคย์แล้วสวมกอดเอวเขาพร้อมเอาใบหน้าซบอก

ผอ.หนุ่มมองออกไปด้านนอกรถเพราะกลัวใครมาเห็นเข้า จับไหล่มนทั้งสองข้างดันออกทว่าทับทิมกลับติดหนึบ

"คิดถึงผอ.ค่ะ ยังไม่อยากกลับเลย"

บอกเสียงอู้อี้อยู่กับอก ดวงตากลมหลับพริ้มลงเพราะรู้สึกอบอุ่น

เย็นแล้วตัวของเขายังหอมอยู่เลย จนอยากรู้ว่าทั้งตัวเขาใช้อะไรบ้างเธอจะได้ไปหาซื้อมาใช้ มันอยากมีผอ.ภาคย์อยู่ด้วยตลอดเวลา

"ป่านนี้พ่อแม่ถามหาแล้วครับ"

"หนูไม่ใช่เด็กสักหน่อยค่ะ"

"เพราะคุณไม่ใช่เด็กพ่อแม่ยิ่งเป็นห่วง เป็นสาวเป็นแซ่ กลับบ้านกลับช่องผิดเวลาท่านจะคิดยังไง"

"ผอ.เป็นห่วงหนูเหรอคะ" เงยหน้าขึ้นถามยิ้มๆ ดีใจจังที่เขาแสดงออกว่าเป็นห่วงเธอ

"เป็นผู้หญิงมานั่งค่ำๆ มืดๆ คนเดียวมันอันตราย"

"ห่วงหนูก็บอกมาเถอะค่ะอย่าเก๊กนักเลย"

ทับทิมขำในลำคอ แก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้นหรอก ความจริงแล้วเขาน่ะห่วงเธอ

"ผมห่วง..เพราะคุณเป็นนักศึกษาของที่นี่ครับ หากเกิดอะไรขึ้นในวิทยาลัยมันเป็นความรับผิดชอบของผมอยู่แล้ว"

ทับทิมยู่หน้า ผละกอดออกแล้วโอบรอบคอของเขาแทน

"หนูกลับก็ได้ แต่ว่าผอ.ไปส่งหนูหน่อยนะคะ รถประจำทางหมดแล้วค่ะ"

"หมดเพราะคุณไม่รีบกลับครับ"

"ผอ.คงไม่ใจร้ายให้คนสวยอย่างหนูเดินกลับบ้านเองหรอกใช่ไหมคะ เกิดมีใครมาฉุดหนูไปแย่เลยค่ะ"

ทับทิมกะพริบตาอ้อนๆ เธอไม่เชื่อหรอกว่าผอ.ภาคย์จะใจร้ายขนาดนั้น

"ลงไปนั่งดีๆ ครับ"

รู้หรอกว่ายังไงทับทิมก็ไม่ยอมเดินกลับแน่ๆ ยังไงก็คงตื๊อให้เขาไปส่งจนได้ในเมื่ออีกคนวางแผนมาซะขนาดนี้

ทับทิมดวงตาลุกวาว ทว่ายังไม่ยอมย้ายกลับมานั่งฝั่งตัวเองอยู่ดี เพราะบรรยากาศหลังหกโมงเย็นแบบนี้มันน่า..

"ผอ.ขาาาา"

"ลงไปนั่งดีๆ ครับ ไม่งั้นผมปล่อยเดินกลับเองจริงๆ นะ"

ผอ.หนุ่มส่งสายตาดุเพราะรู้ทัน เสียงอ้อนลากยาวมาซะขนาดนั้นให้คิดเป็นอย่างอื่นได้มั้ง

"ฮื่ออออ อย่าดุสิคะ" ทับทิมเอียงหน้าซบอก มือลูบหน้าท้องของเขาผ่านเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ สัมผัสได้ว่ามันเป็นลอน กล้ามท้องของผอ.ภาคย์แน่นมาก!

คนอะไรดูแลตัวเองดีชะมัด

ธรรศภาคย์รีบคว้ามือปลาหมึกไม่ให้คนตัวเล็กได้ทำ ตอนเที่ยงกว่าเขาจะจัดการตัวเองได้ก็นานสองนาน

เขาไม่ชอบการมีอะไรกับคนที่ไม่รู้จัก แต่ก็ไม่ได้ชอบใช้มือช่วยตัวเองเหมือนกัน

อะไรพอทนได้เขาก็ทน หากไม่มีสิ่งมากระตุ้นโดยตรงเขาก็จะพยายามไม่รู้สึก

แต่ดูสิ่งที่ทับทิมทำสิ ยั่วมาก! และเขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน

พอโดนห้ามทับทิมรู้สึกขัดใจ ยืดตัวขึ้นแล้วเป็นฝ่ายโน้มใบหน้าเข้าไปจูบกับเขา พร้อมร่างเพรียวระหงที่โยกขึ้นลงบนตัวเบาๆ สัมผัสได้ว่าภาคย์น้อยของเขาเริ่มขยายตัวแล้ว

เกิดเสียงอู้อี้ในลำคอของผอ.หนุ่ม มือพยายามหยุดการกระทำของทับทิม ยิ่งหญิงสาวสัมผัสโดนตรงนั้นทีตรงนี้ทีเขายิ่งรู้สึกว่ามันอันตรายต่อตัวเองมาก

"พอ!" จับบ่าไหล่ทั้งสองข้างของคนตัวเล็กแล้วดันออกอย่างแรง ทั้งน้ำเสียงและแววตาครั้งนี้ดูดุกว่าทุกครั้งจนทับทิมตกใจ

"กลับไปนั่งที่ตัวเองครับ"

".." ร่างเล็กรีบปีนกลับมานั่งที่ตัวเองอย่างเร็ว ผอ.ภาคย์เวลาเอาจริงก็น่ากลัวเหมือนกันนะ ไม่อ่อนโยนสักนิด

จับเบลท์มาคาด เขาก็ขับรถออกไปทันที

บนรถไม่มีบทสนทนา ไม่ใช่เพราะเธองอนเขา แต่เพราะเธอกลัวเขาโกรธต่างหากจึงไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไป

กระทั่งรถมาหยุดที่หน้าบ้านของเธอ เป็นบ้านชั้นเดียวแบบปูนเปลือย มีหน้าต่างและบานประตูเป็นไม้ ซึ่งพบเห็นได้ทั่วไปหลายหลังในหมู่บ้านแห่งนี้ หญิงสาวจึงหันไปขอบคุณเขาทันที

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ"

ธรรศภาคย์นิ่ง ตายังมองถนน

ท่าทางเฉยชาของอีกคน ยิ่งทำให้ทับทิมรู้สึกผิดเข้าไปอีก

"หนูขอโทษที่ทำพฤติกรรมไม่ดีค่ะ"

ทับทิมยกมือไหว้แล้วรีบลงจากรถพร้อมน้ำตาเม็ดเล็กร่วงเผาะ ธรรศภาคย์ก็วนรถกลับบ้านทันที