EP.5 บ้านใหญ่ ณ.ตระกูลอุดมเดชธิวัฒน์
910 Words
EP.5 บ้านใหญ่ ณ.ตระกูลอุดมเดชธิวัฒน์
รถหรูแล่นผ่านประตูรั้วขนาดใหญ่อย่าเรียกว่าบ้านเลยให้เรียกว่าคฤหาสน์จะดีกว่าเพราะเนื้อที่ภายในมีเนื้อที่กว่า 4 ไร่เศษ มูลค่าก็มากกว่า500ล้านเข้าไปแล้ว การตกแต่งภายในขอบอกเลยว่าหรูหราอลังการ เฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ตกแต่งก็มาจากแบรนด์ดังทั้งนั้น ภายนอกมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่มีห้องฟิตเนสอยู่ใกล้สระว่ายน้ำ ถัดไปไม่ไกลก็จะมีสวนดอกไม้นานาชนิดและมีศาลาพักผ่อน ภายในบริเวณบ้านจะมีบ้านสองหลัง หลังใหญ่สุดจะเป็นของอากงกับอาม่า ส่วนอีกหลังจะเป็นของป๊ากับเอวา
รถจอดสนิทที่บ้านหลังใหญ่เมื่อเปิดประตูลงจากรถก็จะมีคนดูแลมารับกุญแจรถจากเอวาไปจัดการต่อ ระยะ8ปีที่ฉันไม่ได้ก้าวเท้าเข้ามาที่บ้านหลังนี้อีกเลย ใจดวงน้อยๆของฉันตื่นเต้นและเริ่มวังกลกับการกลับมาที่นี่อีกครั้ง
“พร้อมยัง” วาหันมาถามเมื่อเห็นสีหน้าของฉันเป็นกังวลวาจับมือฉันเข้าไปในบ้าน
ตอนนี้มีป๊าที่ยืนรอรับอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ ป๊าเข้ามาสวมกอดฉันด้วยความคิดถึงแล้วป๊าพาฉันเดินเข้าไปหาอากงกับอาม่าที่ห้องรับแขกเมื่อไปถึงทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ฉันยกมือไหว้อากงกับอาม่าสายตาของท่านทั้งคู่มองมาที่ฉัน อากงกับอาม่าเมื่อเห็นฉันน้ำตาของท่านทั้งสองก็ไหลออกมา ท่านเรียกฉันเข้าไปหาและสวมกอดไว้แน่นอ้อมกอดที่ไม่เคยได้รับนานนับแปดปี เป็นอ้อมกอดที่ฉันก็รู้สึกโหยหาอยู่ภายในใจลึกๆ
“8ปีแล้วสินะที่เราไม่ได้เจอกัน” เมื่ออากงเอ่ยคำนี้ออกมาน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาไม่หยุด
“อากงขอโทษที่ปล่อยให้หนูไปอยู่ที่อื่นต่อจากนี้อยู่กับอากงกับอาม่าที่นี่นะ” อากงพูดทั้งน้ำตา
“ค่ะ ญ่าจะอยู่กับอากงกับอาม่าที่นี่ ญ่าขอโทษนะคะที่ไม่เคยเข้ามาเยี่ยมอากงกับอาม่าเลย”
"เรื่องในอดีตปล่อยมันไปเถอนะ อาม่าว่าเรามาเริ่มต้นกันใหม่" อาม่าเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
หลังจากที่พูดคุยปรับความเข้าใจกันแล้ว เราทั้งห้าคนก็ไปทานข้าวกัน เป็นการทานข้าวในรอบแปดปีที่บ้านหลังนี้ที่มีความสุขและมีแต่รอยยิ้ม ทานข้าวเสร็จอากงก็ยื่น บัตรเครดิต กุญแจรถและกุญแจคอนโดและโทรศัพท์รุ่นใหม่ส่งมาให้ฉัน
“เอาไว้ใช้ ถ้ามีอะไรขาดเหลือหรืออยากได้อะไรเพิ่มให้มาบอกอากงได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
“รถกับคอนโดญ่าใช้กับวาก็ได้ค่ะอากง”
“เอาไว้เถอะ รถยังไงเราก็ต้องมีไว้ใช้ส่วนตัวส่วนคอนโดก็อยู่ที่เดียวกับวานี่แหละ ชั้นเดียวกันแต่คนละฝั่งเท่านั้น”
“ขอบคุณกงมากๆเลยนะคะ”
“วันนี้ก็แยกย้ายกันไปพักเถอะ เดินทางมาเหนื่อยๆ”
วากับป๊าพาฉันเดินออกจากบ้านใหญ่ไปที่บ้านอีกหลังและพาไปแนะนำกับบรรดาแม่บ้านที่มีอยู่เยอะจนแทบจะจำหน้าไม่ได้แต่ที่จำได้แน่ๆก็คือป้าพรที่เป็นแม่นมของฉันและวาตั้งแต่เกิด
“คุณหนูค่ะ ป้าพรมองมาที่ฉันแล้วพูดทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างพรั่งพรู จำป้าได้ไหมคะ”
“จำได้สิค่ะ ทำไมญ่าจะจำคนที่เลี้ยงและดูแลญ่าไม่ได้หละคะ”ฉันเดินเข้าไปสวมกอดป้าพรไว้แน่น
“ถ้าตอนนี้มีมามี้อยู่ด้วยก็คงดี ยัยวาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร้า”
“เอาน่า อีกไม่นานหรอกป๊าจะเป็นพามามี้พวกหนูกลับมาเอง ป๊าสัญญา”
จริงนะคะ / จริงนะป๊า สองเสียงประสานกันด้วยความดีใจ
“จริงสิ แต่ตอนนี้ป๊าว่าเราขึ้นไปพักกันก่อนเถอะ”
ภายในห้องนอนที่ใหญ่และแสนเงียบเหงา ใจดวงน้อยก็รู้สึกคิดถึงมามี้เป็นที่สุด ร่างบางลุกขึ้นจัดปลดเสื้อผ้าและหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปห้องน้ำและทิ้งตัวลงแช่ในอ่างอาบน้ำที่แสนหรูหรา ครีมอาบน้ำกลิ่นกุหลาบหอมอ่อนๆอบอวลไปทั่วห้องน้ำทำให้ร่างบางรู้สึกผ่อนคลายได้เป็นอย่างดี
1 อาทิตย์ถัดมา
ช่วงหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาการอยู่ภายใต้บ้านใหญ่ก็ถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี อากงกับอาม่าก็ใจดีมากซึ่งแตกต่างจากเมื่อก่อนเป็นอย่างมาก ฉันและวาก็วุ่นวายอยู่กับซื้อข้าวของเครื่องใช้และการย้ายของเข้าคอนโดและยังต้องเดินเรื่องเกี่ยวกับเอกสารการเข้าเรียนของฉันที่กำลังจะเปิดเรียนในอีกไม่กี่วัน
วันนี้ภายในบ้านก็จะวุ่นวายกันอยู่บ้างเพราะมีห้องเสื้อแบรนด์ดังต่างๆส่งชุดราตรีเข้ามาให้เลือกมากมายและยังมีช่างแต่งหน้าช่างทำผมที่เข้ามาเนรมิตสาวสวยสองคนอย่างฉันและยัยวาสำหรับออกงานประมูลเครื่องเพชรของเพื่อนรักของอากงซึ่งแน่นอนว่าเราไม่สามารถปฏิเสธไม่ไปไม่ได้
- Writer
