ลิขิตรัก แสนเสน่หา EP.15 ความรักที่ก่อตัวขึ้น (เงียบๆ) ในหัวใจ (2)
1282 Words
“แล้วแกไม่มีเบอร์โทร.เพื่อนสนิทของหนูอรเลยหรือไงไอ้จอม” ไตรภพถาม ขณะมองสีหน้าไม่สบอารมณ์ของจอมพลอย่างหนักใจ เขาบอกได้เลยว่าจอมพลหลงรักเด็กในปกครองของตัวเองอย่างถอนตัวไม่ขึ้น แล้วก็รักอย่างหักปักหัวปรำด้วย
“ไม่มี”
“จะบ้าหรือไงไอ้จอม แกเป็นผู้ปกครองของหนูอรนะเว้ย” ไตรภพวางแก้วเหล้าบนโต๊ะยังแรง เมื่อรู้ว่าจอมพลไม่รู้ข้อมูลเกี่ยวกับเพื่อนสนิทของอรพิมลเลย
“เป็นผู้ปกครองหนูอรแล้วไง” จอมพลเริ่มไม่พอใจกับน้ำเสียงตำหนิของไตรภพ เรื่องที่เขาไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนสนิทอรพิมล เขาก็ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน แล้วทำไมไอ้เพื่อนเวรตะไลนี่ ถึงทำหน้าเหี้ยม ส่งสายตาไม่พอใจให้เขาด้วย
“อยากจะบ้าตาย แกไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนสนิทหนูอรเลย มันจะเป็นไปได้ยังไงวะไอ้จอม” ไตรภพยังบ่นต่อไปอย่างเหลืออดกับความงี่เง่าของจอมพล เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าจอมพลจะทำตัวไร้เหตุผลถึงขนาดนี้ ไม่ยอมปล่อยให้อรพิมลไปไหนคนเดียวแล้ว ยังสั่งห้ามอรพิมลออกไปเที่ยวกับบรรดาเพื่อนสนิทอีก
“ก็มันเป็นไปแล้วนี่หว่า”
“แล้วแกจะทำยังไง ร้านอาหารที่หนูอรไป ก็ไม่รู้ว่าอยู่แถวไหน”
“ฉันว่าแกอย่าเพิ่งคิดมากไปเลยไอ้จอม ยังไงหนูอรก็ต้องกลับบ้านอยู่แล้ว ฉันว่าแกไปรอหนูอรที่บ้านดีกว่า”
วายุภัทรพูดเตือนสติจอมพล นับวันจอมพลก็ยิ่งวุ่นวายกับชีวิตของอรพิมลมากเกินไปแล้ว ก็พอรู้อยู่หรอกว่าไอ้เพื่อนบ้านี่รักอรพิมลมากแค่ไหน ถ้าจอมพลเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของอรพิมลมากไป มันจะส่งผลเสียมากกว่าผลดีน่ะสิ…
เกิดอรพิมลปฏิเสธความรักของจอมพลขึ้นมา แล้วอะไรจะเกิดขึ้น?
จอมพลนั่งเงียบไป เมื่อได้ฟังคำพูดของวายุภัทร ให้เขากลับไปรอที่บ้านน่ะเหรอ! ...ไม่มีทางเด็ดขาด เพราะไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องพาอรพิมลกลับบ้านก่อนเที่ยงคืนให้ได้ มารดาเขาก็เหลือเกิน แทนที่จะโทรศัพท์มาปรึกษาเขาก่อน แต่กลับอนุญาตให้อรพิมลไปเที่ยวกับเพื่อนได้หน้าตาเฉย ‘บ้าเอ๊ย!’ ชายหนุ่มสบถอยู่ในใจอย่างหัวเสียสุดๆ เมื่อเห็นเวลาบนนาฬิกาข้อมือของตัวเอง เพราะตอนนี้เกือบจะ 5 ทุ่มเข้าไปแล้ว แต่เขายังไม่สามารถติดต่ออรพิมลได้เลย
วายุภัทรกับไตรภพหันมามองหน้ากัน จากนั้นก็หันไปมองจอมพล แล้วก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน เมื่อเห็นจอมพลเอาแต่นั่งเงียบ จ้องมองนาฬิกาบนข้อมือของตัวเอง
“เฮ้อ/เฮ้อ”
//////////
ณ ร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่งย่านรังสิต
อรพิมลต้องสะดุ้งทุกครั้ง เมื่อเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น จนเธอต้องเปลี่ยนเป็นระบบสั่น เพราะไม่ต้องการให้เพื่อนร่วมห้องต้องหมดสนุก ที่สำคัญเจ้าของเบอร์โทรศัพท์ที่พยายามโทร.หาเธอ ก็เหลือเกินจริงๆ ทั้งที่มารดาของเขาก็อนุญาตให้เธอออกมาเที่ยวกับเพื่อนแล้ว ทำไม! ...เขาต้องโทรศัพท์มาหาเธออีก จะให้เธอปิดเครื่องไปก็ไม่ได้ ขืนทำแบบนั้นดูสิ พรุ่งนี้เขาต้องหาเรื่องและตำหนิเธออีกเป็นแน่ เฮ้อ...
“ไม่สนุกเหรอ...”
“เปล่าหรอกแพรว เราสนุกมากเลย” อรพิมลปฏิเสธคำพูดของ...แพรว หรือ แพรวพัตรา ทวีศักดิ์ หนึ่งในเพื่อนสนิทของเธอทันที นอกจากแพรวพัตราแล้ว เธอยังมีเพื่อนสนิทอีก สองคน นั่นก็คือ ปานไพลิน พลากร และ คมธรรม มโนรม
“แล้วทำไมอรต้องทำหน้าเครียดแบบนั้นด้วยล่ะ พวกเรามาเลี้ยงฉลองที่เรียนจบ ม. หกกันนะ หรือว่าอรมีปัญหากับที่บ้าน” ปาน หรือ ปานไพลิน พลากรหันมาถามอรพิมลทันทีเช่นกัน เพราะเธอสังเกตมาสักพักแล้ว ตั้งแต่โทรศัพท์ของอรพิมลดังขึ้นครั้งแรก สีหน้าของอรพิมลก็เปลี่ยนไป เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าของปลายสายที่โทร. มาเป็นใคร จะว่าเป็นแฟนของอรพิมลก็ไม่น่าใช่ เพราะตั้งแต่รู้จักมานี่ก็สามปีเข้าไปแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เห็นแฟนของอรพิมลเลยแม้แต่คนเดียว
“เปล่าหรอก อรไม่ได้มีปัญหาที่บ้าน เพียงแต่...” อรพิมลอธิบาย แล้วก็หยุดคำพูดลงแค่นั้น เพราะเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดหรืออธิบายยังไงให้เพื่อนสนิททั้งสองเข้าใจ
“เพียงแต่...” แพรวพัตรากับปานไพลินทวนประโยคคำพูดของอรพิมลพร้อมกัน ทั้งสีหน้าและแววตาบ่งบอกว่าพวกเธออยากรู้คำตอบมาก
“คนที่โทร.มาเป็นใครเหรอ? หรือว่าคนที่โทร.มาจะเป็นแฟนของอร” ปานไพลินตัดสินใจถามในสิ่งที่ตนสงสัยออกมาทันที บอกตามตรงว่าเธออยากรู้จนใจแทบจะขาดอยู่แล้วว่าเจ้าของเบอร์โทรศัพท์ที่โทร.มาหลายสิบสาย นั่นเป็นใครกันแน่
“ไม่ใช่หรอกปาน คนที่โทร.มาเป็นผู้ปกครองของเราเองแหละ” อรพิมลไขข้อข้องใจของแพรวพัตรากับปานไพลิน แล้วก็ต้องลอบถอนหายใจนิดๆ เมื่อเห็นสีหน้าและสายตาไม่เชื่อของสองเพื่อนสนิท
“คนที่โทร.มาเป็นผู้ปกครองของอรจริงๆ” ปานไพลินถามย้ำเพื่อความมั่นใจ เพราะสิ่งที่มันเกิดขึ้น เธอไม่อยากเชื่อในคำตอบที่อรพิมลบอกมาแม้แต่น้อย จะว่าไปแล้วผู้ปกครองของอรพิมลก็หน้าตาดี ใช้ได้เลย เสียอยู่อย่างเดียวก็คือ เขาอายุเยอะไปหน่อย
“แน่ใจนะว่าคนที่โทร.มาเป็นผู้ปกครองนะ ผู้ปกครองที่ไหนจะโทร.กระหน่ำแบบนี้ เท่าที่ปานนับได้ ก็หลายสิบสายอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“ก็ประมาณยี่สิบสายเอง”
“ยี่สิบสาย!” อีกครั้งที่แพรวพัตรากับปานไพลินร้องออกมาอย่างตกใจกับคำตอบของอรพิมล โทรศัพท์มาเยอะขนาดนี้ คงไม่ใช่ผู้ปกครองแล้วล่ะมั้ง คงจะเป็นแฟนกันมากกว่า
“แบบนี้ไม่เรียกว่าผู้ปกครองแล้วนะอร” แพรวพัตราพูดแทรก ผู้ปกครองที่ไหนจะโทรศัพท์มาหาเด็กในปกครองเยอะแบบนี้ ขนาดบิดามารดาของเธอยังไม่ทำถึงขนาดนี้เลย อย่างมากพวกท่านก็โทรศัพท์มาไม่กี่สายเท่านั้นเอง
“นั่นดิ...ผู้ปกครองโลกไหน จะโทรศัพท์มาหาลูกหลานมากขนาดนี้ พ่อแม่ของเรายังโทร.มาแค่สองสามสายเอง” แพรวพัตราอธิบาย เธอรู้สึกขบขันกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ ยิ่งรู้ว่าเจ้าของเบอร์โทรศัพท์ที่โทร.มาหาอรพิมลเกือบยี่สิบสายดันเป็นผู้ปกครองของอรพิมลแบบนี้ เธอก็ยิ่งอยากเห็นหน้าและทำความรู้จักซะแล้วสิ
“คุณพ่อคุณแม่ของปานก็โทร.มาไม่กี่สายเหมือนกัน แต่ของอรมันเยอะเกินไปนะยี่สิบสาย นี่มันโคตรเยอะเลย ถ้าบอกว่าแฟนของอรโทร.มา ปานกับแพรวจะไม่ตกใจเลย แต่นี่เค้าเป็นผู้ปกครองของอร...กระหน่ำโทร.มาแบบนี้ ถ้าแพรวกับปานไม่สงสัยก็แปลกแล้วล่ะ”
ปานไพลินบอกด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ เธอก็เคยเห็นผู้ปกครองของอรพิมลอยู่บ้าง แต่ก็ได้เห็นแต่ระยะไกลๆ เท่านั้น และที่สำคัญอายุของเขาคงประมาณน้าชายของเธอได้ล่ะมั้ง
//////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
