ลิขิตรัก แสนเสน่หา

ลิขิตรัก แสนเสน่หา EP.10 รักแท้ (ฤ) รักลวง (1)

จอมพลเก็บเอกสารทั้งหมดมาถือเอาไว้ ก่อนหันไปสบตามองบิดามารดาบุญธรรมของอรพิมล แล้วตัดสินใจพูดในเรื่องที่เขาวางแผนเรื่องในอนาคตของอรพิมลเอาไว้

“ถ้าไม่จำเป็นอะไร ก็อย่าติดต่อกับอรพิมลอีก เพราะผมไม่อยากให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้องกับพวกคุณอีก”

“คุณทำแบบนั้นไม่ได้ ยังไงยัยพิมลก็ยังเป็นลูกสาวบุญธรรมของผม”

“ผมว่าคุณ...เอาเวลาไปสนใจลูกสาวกับลูกชายของคุณเถอะครับคุณสนธยา อีกอย่างผมก็วางแผนอนาคตของอรพิมลเอาไว้แล้วด้วย”

“วางแผนอนาคต” คุณสนธยาเลิกคิ้ว ทำหน้ายุ่งกับคำตอบจากปากของชายหนุ่มที่กำลังจะพาลูกสาวบุญธรรมออกไปจากชีวิตของเขา

จอมพลเพียงแต่แสยะยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดของคุณสนธยา เขาคิดจะส่งอรพิมลไปเรียนต่อที่อังกฤษ อนาคตที่เขาเลือกให้อรพิมล ต้องดีและปลอดภัย เขามั่นใจว่าชีวิตของอรพิมลนับจากนี้ไปต้องมีแต่ความสุข

“ฉันไม่อยากฟัง คุณจะพานังพิมลไปขึ้นสวรรค์หรือลงนรก มันก็เรื่องของคุณ ฉันแค่ต้องการให้มันออกไปจากครอบครัวและชีวิตฉันเท่านั้น” คุณนงนุชเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงดูถูกแกมเย้ยหยันกับคำพูดของชายหนุ่ม นางไม่สนใจว่าผู้ชายคนนี้จะทำอะไรเกี่ยวกับอนาคตของลูกสาวบุญธรรมของนาง แค่เขาพาอรพิมลออกไปจากชีวิตของนางกับครอบครัวก็พอแล้ว

“ก็ดีครับ เพราะผมก็ไม่ต้องการให้อรพิมลเสียใจอีก หวังว่าคุณจะหุบปากเน่าๆ ของคุณเสียด้วย อย่าสร้างปัญหาหรือพูดจาให้ร้ายอรพิมลเป็นอันขาด เพราะถ้าผมรู้ รับรองได้เลยว่าทั้งคุณและลูกชายของคุณได้เข้าไปนอนในคุกตลอดชีวิตแน่ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัว” จอมพลตัดบทเสียงกร้าว ก่อนลุกออกมาจากห้องรับแขกด้วยอารมณ์คุกรุ่น ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเกลียดใครเท่ากับมารดาบุญธรรมของอรพิมลเลย ผู้หญิงคนนี้นอกจากนิสัยเสีย เห็นแก่ตัวแล้ว ยังใจดำยิ่งกว่าอีกาเสียอีก โชคดีจริงๆ ที่เขาตัดสินใจช่วยเหลืออรพิมลให้ออกมาจากครอบครัวนี้ได้ เขานี่แหละจะสร้างอนาคตที่ดีให้แก่อรพิมล

คุณนงนุชเม้มปากแน่นด้วยความโกรธ นางพยายามระงับอารมณ์ตื่นกลัวเอาไว้ในใจ ขณะมองร่างสูงใหญ่เดินออกจากห้องรับแขกไปจนลับสายตา นางก็หันมาถามสามีด้วยความอยากรู้ทันที

“ผู้ชายคนนี้มันกล้าดียังไงถึงทำกับพวกเราแบบนี้คุณสน”

“ผู้ชายที่คุณกำลังจะไปมีเรื่องด้วย คือ จอมพล วรานนท์ ถ้าคุณไม่อยากมีปัญหาไปมากกว่านี้ ผมขอแนะนำนะคุณนุช เลิกยุ่งกับเรื่องนี้ซะ และไม่ต้องพูดอะไรอีก เพราะจอมพล วรานนท์ พูดจริงทำจริงเสมอ”

“จอมพล วรานนท์” คุณนงนุชยกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น เมื่อรู้ว่าลูกสาวบุญธรรมไปอยู่กับใคร ไม่มีใครไม่รู้ถึงกิตติศัพท์ความร้ายกาจของผู้ชายคนนี้ นางก็นึกอยู่แล้วว่านางคุ้นหน้าผู้ชายที่พาลูกสาวบุญธรรมไปอยู่ด้วย แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน ที่แท้เขาก็คือเจ้าของโรงแรมชื่อดังของเมืองไทยนี่เอง

“นังพิมลไปรู้จักคุณจอมพล วรานนท์ ได้ยังไงคุณสน”

“ผมไม่รู้” คุณสนธยาตอบ ก่อนจะลุกออกมาอีกคน ปล่อยให้ภรรยานั่งอยู่ในห้องรับแขกเพียงลำพัง เขายังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกนิดหน่อยเหมือนกัน โดยเฉพาะเรื่องของลูกสาวบุญธรรมกับผู้ชายที่ชื่อ จอมพล วรานนท์ เขามั่นใจว่าต้องมีใครสักคนตอบคำถามที่เขาอยากรู้ได้อย่างแน่นอน

///////

อรพิมลมาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์วรานนท์ ทุกคนดีกับเธอมาก รวมทั้งคุณพรรณราย มารดาของผู้มีพระคุณของเธอด้วย ท่านเป็นคนดีและน่ารักมาก จนเธอรู้สึกอบอุ่นและอยากมีแม่แบบนี้บ้างเหมือนกันเธอไม่เคยรู้สึกมีความสุขแบบนี้มานานแล้ว นับตั้งแต่ถูกครอบครัวของบิดามารดาบุญธรรมขอไปอุปการะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตของเธอตอนนี้ เธอคงต้องขอบคุณสวรรค์ที่ส่งผู้ชายที่ชื่อ จอมพล วรานนท์มาเป็นเทพผู้นำความสุขมามอบให้แก่เธอ

คุณพรรณรายละสายตาจากหนังสือนิตยสาร เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ และเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง นางก็พบว่าเจ้าของเสียงฝีเท้าก็คือ เด็กสาวที่ลูกชายพาเข้ามาอยู่ด้วยเมื่อสองเดือนก่อน ตอนแรกนางก็รู้สึกแปลกใจที่ลูกชายตัดสินใจรับเด็กสาวคนนี้มาอุปการะ แต่เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด นางกลับเห็นด้วยในสิ่งที่ลูกชายของนางตัดสินใจทำลงไป

“สวัสดีค่ะคุณท่าน” อรพิมลพูดจบก็ยกมือไหว้คุณพรรณรายทันที ก่อนจะนั่งลงบนพื้น ไม่ไกลจากที่มารดาของผู้มีพระคุณมากนัก

“ลุกขึ้นมานั่งบนนี้” คุณพรรณรายสั่งอรพิมลด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แล้วดึงร่างเล็กให้นั่งลงข้างกาย พร้อมกับพิจารณาเด็กสาวอย่างละเอียดอีกครั้ง จะว่าไปแล้ว เด็กสาวคนนี้ก็หน้าตาดีมากทีเดียว ผิวพรรณก็ขาวใส นุ่มเนียนมือ แถมหน้าตาอ่อนหวาน และที่น่าสนใจไปกว่านั้นก็คือ ดวงตา

“ค่ะคุณท่าน” อรพิมลตอบ รู้สึกเกร็งเล็กน้อยกับสิ่งที่ท่านทำ อาจเพราะเธอไม่เคยได้รับการดูแลเอาใจใส่แบบนี้มาก่อนก็ได้ เลยทำให้เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก

“แล้วเลิกเรียกฉันว่าคุณท่านได้แล้ว หนูควรเรียกฉันว่า’ ป้า’ นะ แล้วก็เลิกกลัว เลิกกังวลได้แล้ว” คุณพรรณรายบอกอย่างอ่อนโยน แต่อรพิมลกลับรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก กับสถานการณ์ตรงหน้า จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตามองมือของตัวเอง

“ไม่มีแต่ทั้งนั้นแหละ ทำตามที่ป้าบอกก็พอ เข้าใจไหมหนูอร” คุณพรรณรายตัดบท พร้อมกับดึงร่างเล็กบอบบางของเด็กสาวเข้ามากอดอย่างเอ็นดู เพราะท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัวแบบนี้หรือเปล่า ถึงทำให้ลูกชายตัดสินใจรับเด็กสาวคนนี้มาอุปการะ

“ค่ะคุณป้า” อรพิมลตอบเสียงหวาน

“ดีมากหนูอร แล้วชินกับบ้านใหม่หรือยัง มีปัญหาอะไรก็บอกป้าหรือพี่จอมได้เลยนะ”

“ไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะคุณป้า แค่นี้ก็มากเคยพอสำหรับอรแล้ว” เธอจะมีปัญหาอะไรได้ล่ะ ในเมื่อสิ่งที่พวกเขาทำให้เธอ มันมากเกินกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก มันมากกว่าที่บิดามารดาบุญธรรมมอบให้เสียอีก และไม่ต้องพูดถึงบิดามารดาผู้ให้กำเนิด

“แล้วเรื่องที่โรงเรียนล่ะ เป็นยังไงบ้าง ปรับตัวได้หรือยัง” คุณพรรณรายยังถามต่อ ในเมื่อท่านกับบุตรชายรับสาวน้อยคนนี้มาอุปการะแล้ว ท่านก็อยากทำให้ดีที่สุด และมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้เช่นกัน

“ค่ะคุณป้า เพื่อนในห้องดีกับอรมาก” อรพิมลตอบคุณพรรณรายไปตามความจริง เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรเพื่อนนักเรียนในห้องถึงได้ดีกับเธอนัก ดีซะจนเธอกลัว แต่ก็ใช่ว่าเพื่อนในห้องจะดีกับเธอทุกคน เกือบสองเดือนที่เธอเข้าเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ ก็มีอยู่หลายคนเหมือนกันที่ไม่ค่อยชอบเธอ

“งั้นก็ดีแล้วที่หนูอรเข้ากับเพื่อนในห้องได้”

คุณพรรณรายบอกอย่างอ่อนโยน สองแขนกอดรัดร่างเล็กเอาไว้แน่น พลางนึกไปถึงบุตรสาวเพียงคนเดียวของท่าน ที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายสิบปีก่อน หากจอมขวัญยังชีวิตอยู่ คงดีไม่น้อย

//////////

...โปรดติดตามตอนต่อไป...