เมีย( ไม่) ลับของประธาน

เธออ่อยผม

ต้นสนหายใจเป็นปกติแล้วเธอเงยมองหน้าเขา พร้อมรวบรวมกำลังที่มีน้อยนิดดันตัวออกจากอ้อมกอดแล้วกระโดดลงจากตักแกร่ง เธอวิ่งไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็คนตัวโตวิ่งตามไปคว้าข้อมือเล็กของเธอไว้แน่น ต้นสนเงยมองหน้าเขาด้วยความตกใจใบหน้าขาวซีดเผือกพร้อมหัวใจร่วงลงไปตาตุ่มทันที เขาจ้องมองหน้าเธอที่ยืนหน้าซีดเผือกก่อนที่เขาส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้เธอ

" เดี๋ยวจ่ายให้หนักว่าคืนแรกเลย " เขาพยายามดึงเธอให้เดินตามไปยังห้องนอนส่วนตัว ต้นสนพยายามดิ้นรนและแกะมือของเขาออกให้พ้นข้อมือเล็ก

" คะ..คุณดนัยปล่อยเดี๋ยวนี้นะ" พยายามดึงตัวไว้เท้ายึดพื้นแน่นด้วยรองเท้าผ้าใบเก่าๆสีขาว ใบหน้าเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาดนัยส่งยิ้มร้ายที่มุมปากให้เธอแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ

" ไม่ อย่าดื้อ! เขาพูดเสียงดังพยายามดึงเธอให้เดินตามเขา ต้นสนถึงกลับกลืนน้ำลายตัวเองลงคอฝืดๆมองการกระทำของเขาอย่างน่ากลัว

" ปล่อยนะ คุณดนัย ปล่อยดิฉัน" เธอร้องออกคำสั่งเสียงดัง พร้อมพยายามเอามือแกะมือหนาให้พ้นมือของตังเอง ดนัยหันหน้ามามองเธอ แล้วตัดสินใจอุ้มเธอพาดบ่าแกร่งทันที

" เพียะ! ดื้อมากใช้ไหม! เขาตีลงก้นงอนอย่างแรง ต้นสนเป็นคนตัวเล็กผอม เธอสูงแค่165 ซ.น ตอนนี้หัวเธอห้อยลงไปด้านหลังของเขา เธอมองลงพื้นคือมันห่างจากพื้นมาก ดนัยตัวสูงมากเลยทีเดียว

" โอ้ยยย! เจ็บนะไอ้บ้า " เธอร้องโว้ยวายเสียงดังทั้งที่หัวห้อยลง ผมที่เก้าไว้ตอนนี้เริ่มหลุดลุ่ยลงมา ดนัยขบกรามแน่นแล้วเดินหมุนตัวก้าวเดินตรงไปยังห้องนอนในห้องทำงาน

" หึ " ดนัยทำเสียงขึ้นจมูกแล้วกำลังจะเปิดประตู

" ปล่อยเธอลงนะ ตานัย" เสียงอันทรงพลังดังมาทางด้านหลัง ดนัยหันมองกลับไปมองทันที น้าของเขายืนหน้าบึ้งอยู่หน้าประตูห้องทำงาน ต้นสนถึงกับยิ้มออกมาเล็กน้อยเสียงสวรรค์มาโปรด

" ตานัย ปล่อยเธอลงเดี๋ยวนี้นะ" น้าของเขาทำเสียงดุอีกครั้ง ดนัยวางต้นสนให้ยืนที่พื้นช้าๆพอเท้าเธอถึงพื้นเสร็จ เธอกำลังจะวิ่งไปหาคนมาใหม่แต่โดนข้อมือหนาของดนัยจับข้อมือเล็กของเธอไว้แน่น ต้นสนถึงกับน้ำตาคลอเบ้าก้มหน้าลงมองข้อมือตัวเอง

น้าของเขามองการกระทำของหลานแล้วส่ายหน้า ' เหมือนเด็กก็ตรงนี้ไม่ยอมปล่อยถ้าของสิ่งนั้นยังไม่เบื่อ' ท่านถอนหายใจเบาๆ

" ตานัย ปล่อยเธอซะ" น้าของเขาบอกครั้งที่สาม หลานชายตัวดีทำหน้านิ่งไม่ยอมปล่อยกำข้อมือเล็กแน่นขึ้นอีก ต้นสนถึงกับน้ำตาไหลออกมาจากตาอาบแก้มนวลใส

" เธอเข้ามาอ่อยผมเองอ่ะ " ดนัยพูดออกมาเสียงนิ่งจ้องมองต้นสนที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาอ้าปากเหวอ ใบหน้าเต็มด้วยน้ำตา ดนัยยังจ้องหน้าเธอไม่สนใจน้ำตาของเธอเลยสักนิดพร้อมขบกรามแน่น

" จริงเหรอ เธอตอบฉันมาสิ?" น้าของเขาไม่เชื่อที่หลานชายพูดหรอกแต่ท่านแค่อยากให้คนตัวเล็กตอบออกมาเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้เข้ามาอ่อย ต้นสนส่ายหน้าเบาๆ

" ไม่จริงค่ะ ท่านประธาน." ต้นสนกำลังพูดออกมาแต่พูดยังไม่จบ ดนัยก็พูดสวนทันที

" จริงครับน้า เธอเข้ามาอ่อยผม ผมนั่งทำงานในห้องดีๆเธอก็เข้ามา.." ดนัยพูดออกมาเสียงดังแล้ว จ้องมองหน้าเธอนิ่ง สายตาของดนัยตอนนี้มันน่ากลัวมาก' รอดวันนี้แต่จะไม่มีครั้งต่อไปแน่นอน' เขาจ้องมองเธอไม่วางตา

" หยุดเลย แล้วปล่อยมือออกจากเธอซะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย" น้าของเขาพูดออกมาเสียงดุอีกรอบ หันไปมองน้าหลานชายตัวดีที่ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากข้อมือเล็กเสียที

" เธอเข้ามาอ่อยผมเอง แบบนี้ไม่แฟร์เลยอ่ะ" ดนัยบ่นออกมาพร้อมทำหน้าเศร้า น้าของเขาส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความเบื่อหน่ายนี้ครั้งแรกที่หลานชายดื้อกับท่าน

" ตานัย ปล่อยมือออกจากเธอซะ" น้าของเขาพูดเสียงอ่อนลงเพื่อให้หลานชายใจเย็น ดนัยหันไปจ้องมองคนตัวเล็กแล้วถอนหายใจอย่างเสียดายแล้วค่อยคลายมือออกจากข้อมือเล็กอย่างอ้อยอิ่ง น้าของเขาส่ายหน้าเบาๆ ต้นสนหลังจากข้อมือได้รับอิสระแล้วเธอรีบเดินมาหลบหลังน้าของเขาทันที

" เธอออกไปก่อน" น้าของเขาบอกต้นสน ท่านทั้งสงสารทั้งเวทนาคนด้านหลังเพราะเธอกลัวหลานชายท่านจนตัวสั่นเทา ดนัยยังจ้องมองเธอไม่ยอมละสายตาจากเธอเลย

" ค่ะ ท่านประธาน" ต้นสนพูดเเสร็จก็หมุนตัวเดินออกไป ดนัยมองตามหลังแล้วขบกรามแน่น้าของเขาเดินเข้ามาหยิกเข้าที่ท่องแกร่งของเขาทันที

" " โอ้ยผมเจ็บนะครับน้าเล็ก" ดนัยร้องออกมาเสียงดัง ทั้งๆทีน้าของเขาหยิกไม่แรงเลย ท่านหยิกเพราะความหมั่นไส้หลานที่เอาแต่ใจ

" เว้นเธอได้ไหม?" น้าของเขาถาม ดนัยไปสนใจคำของน้าสาวเดินไปนั่งบนโต๊ะทำงานทันทีแล้วก้มอ่านเอกสารต่อ น้าสาวเข้าใจทันทีว่าคำตอบคืออะไร ท่านถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ

" น้าเล็กมีอะไรหรือเปล่าครับ?" ดนัยถามเสียงนิ่งแต่เขายังก้มหน้าดูเอกสารต่อ

" น้าเห็นเพื่อนน้าบอกว่า คุณหญิงสายสมรจะขายร้านเพชรสาขาเล็กนะ นัยรู้บ้างไหม?" น้าสาวเล่าเรื่องของย่าของเขาให้เขาฟัง พร้อมถามออกมาด้วยความสงสัย ดนัยนิ่งชั่วขณะแล้วอ่านเอกสารต่อ

" แต่เพื่อนน้าบอกว่า คนขายไม่ใช่คุณหญิงสายสมรที่ขาย แต่เป็นหลานสาวที่ขายนะ" น้าสาวยังเล่าต่อดนัยเงยหน้ามองน้าสาวทันที หลานสาวที่ว่าคือน้องของดนุพล ลูกสาวคนกลางของดนุพร เธอชื่อส้มหวาน

" ท่านอาจจะยกให้หลานสาวท่านก็ได้ครับ " ดนัยพูดออกมาน้ำเสียงนิ่ง แต่ในใจก็สงสัยเช่นกัน

" แต่...ในเอกสารที่จะเซ็นชื้อขายเป็นลายเซ็นของคุณหญิงสายสมรนะหลาน น้าเลยมาถามหลานนี้แหละว่าได้ไปหาท่านแล้วท่านได้เล่าอะไรให้ฟังไหม" ดนัยส่ายหน้าเบาๆ

" ท่านไม่ว่าไม่ได้พูดอะไรนี้ครับ แต่ผมอยากให้น้าไปถามดูราคาว่าเท่าไหร่ ถ้าเราซื้อได้น้าก็หานายหัวเข้าไปซื้อไว้ก่อนครับ เหมือนมีอะไรแปลกๆไม่ชอบมาพากลเลย"

" อืมเดียวน้าจะลองดูนะ ได้เรื่องอย่างไรน้าจะส่งข่าว" น้าสาวพูดเสร็จก็ลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินออกจากห้องไป แต่ท่านหันกลับมองหน้าหลานชายตัวดีอีกรอบ

" น้าขอได้ไหมเด็กคนนั้นนะ. นัยมีสาวๆเยอะแยะเข้ามาหา เว้นเธอสักคนนะ" น้าสาวถามก่อนจะเดินออกจากไปจากประตูห้องทำงาน ท่านยืนรอคำตอบจากหลานชายตัวดี ดนัยจ้องมองหน้าน้าสาวนิ่ง

" ........" ความเงียบคือคำตอบจากปากของเขา น้าสาวถอนหายใจอีกรอบ แล้วเดินออกจากห้องไป

เฮียแกใส่ร้ายน้องเขา เฮียนี้แมนมากเลยจ้า ??

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ขอบคุณสำหรับยอดไลค์และคอมเมนท์คะดีต่อใจมากๆเลย ?

ช่วงนี้ก็ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ ??