นารินดาวิ่งออกจากห้องนอนของตนเองโดยไม่คิดชีวิต ในมือเล็กถือปืนไว้มั่น ใจกระหวัดเป็นห่วงคีรินทร์จับใจ ภาวนาว่าขอให้อีกฝ่ายปลอดภัยจากการถูกทำร้าย ขณะเดียวกันก็นึกโทษตัวเองที่ละเลยการปฏิบัติหน้าที่ ไม่อยู่คอยคุ้มกันคีรินทร์ในตลอดเวลา
ทันทีที่วิ่งมาถึงหน้าห้องนอนของคีรินทร์ นารินดาก็ไม่รอช้า ใช้เท้าเล็กถีบประตูเต็มแรงจนเปิดออกกว้าง มือเล็กทั้งสองกุมปืนไว้มั่นเล็งไปข้างหน้า ดวงตากลมโตฉายแววเด็ดเดี่ยว พร้อมลั่นไกในทันทีเมื่อเห็นคนร้ายที่ลอบเข้ามาทำร้ายคีรินทร์
“คุณคีรินทร์”
นารินดาตะโกนเรียก ก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอนอย่างระมัดระวัง กวาดสายตามองรอบๆ ห้อง เมื่อไม่เห็นมีใคร นอกจากร่างใหญ่กำยำที่ยืนหันหลังให้เธออยู่ ก็เอ่ยถามรัวเร็ว
“คุณคีรินทร์ เป็นอะไรไหมคะ”
“ไม่”
คีรินทร์ตอบสั้นๆ ส่ายหน้าปฏิเสธโดยไม่ได้เห็นหน้ามามองบอร์ดี้การ์ดสาว ยังคงยืนนิ่งขึง ดวงตาจ้องมองบางสิ่งบางอย่างอยู่
นารินดาห
