NAPATINGIN si Andrei kay Fatima na dire-diretso lang na naglalakad patungo sa sasakyan. Ni hindi niya ako binati o tinapunan man lang ng tingin.
Hindi ko na lamang pinagkaabalahang isipin pa, baka may topak na naman. Kinuha ko na ang gamit niya at inilagay sa likod ng sasakyan.
Pagkaupo ko sa harapan lumingon pa ako.Hindi nakatingin sa derechong tingin ang bata bagkus nakatingin lang sa labas ng bintana. Napabuntonghininga ako. Ano na naman kaya ang problema niya?
Nakarating kami sa school na walang imikan. Naging tahimik ang mundo ko. Nakakapanibago.
"Senyorita," tawag ko sa kanya nang papasok na siya sa kanyang room.
Bahagyang lumingon ang bata. Pakiramdam ko parang umiiwaas siya sa akin. Bakit kaya?
Ibinigay ko sa kanya ang kanyang bag at kinuha naman niya iyon ng walang kibo
