เด็กดื้อ - 10 รับผิดชอบ
716 Words
ฉันไม่รู้ว่าพี่ลีวายรู้ได้ยังไงว่าแทนมาที่บ้าน ห้องนอนของเขามันอยู่คนละฝั่งกับโรงจอดรถเลยนี่นา หรือว่าได้ยินเสียงตอนแทนขับรถเข้ามาอย่างนั้นหรอ
หมับ!! ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้แขนของฉันก็ถูกดึงกระชากไปอย่างแรง
“พะ พี่ลีวายมิลินเจ็บนะคะ”
“อยู่บ้านแต่งตัวมิดชิดปิดถึงคอ แต่พอจะออกไปข้างนอกกับผู้ชาย…..” พี่ลีวายเว้นคำพูดก่อนจะใช้สายตามองเรือนร่างของฉันอย่างพิจารณา แล้วพูดต่อ “แต่งตัวแรดจังนะ”
“พี่ลีวาย!!” ฉันตวาดเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด
มันจะมีสักครั้งไหมที่เวลาพี่ลีวายจะพูดอะไรแล้วคิดแคร์ความรู้สึกของฉันบ้าง….ไม่เลยสินะ
“ทำไม! ฉันพูดผิดตรงไหน?”
“นี่มันร่างกายของมิลิน แต่งตัวแบบไหนมันก็เป็นสิทธิ์ของมิลิน”
“ก็…แรดดี”
“……..”
“อย่าเพิ่งเปลี่ยนชุดล่ะ ฉันอยากให้พ่อเห็นเธอแต่งตัวแรดๆ แบบนี้”
ฉันกำมือแน่น การถูกคนที่ตัวเองชอบมองด้วยสายตาดูถูกแบบนั้นมันเจ็บปวดสุดๆ ไปเลยแหละ
“ต่อไปนี้…ต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ” คำขอร้องของฉันมันออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ถึงแม้จะยังชอบพี่ลีวายอยู่มากๆ แต่ฉันไม่สามารถอดทนกับสายตาและคำพูดของเขาได้ตลอด
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะไปยุ่งวุ่นวายกับเธออยู่แล้ว”
“ค่ะ”
วันนี้พี่ลีวายทำให้ฉันร้องไห้กี่ครั้งแล้วนะ เขาเก่งจริงๆ ที่เข้ามาเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นได้ขนาดนี้…
ฉันหันหลังเดินออกมาจากห้องของพี่ลีวาย ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าคุณท่านอยู่หน้าห้อง
“คะ…คุณท่าน”
“ทำอะไรกัน”
ฉันหันกลับมามองพี่ลีวายที่มีแค่ผ้าขนหนูพันรอบเอวอยู่เพียงผืนเดียว เพราะภาพที่เห็นมันล่อแหลมชวนคิด จึงรีบส่ายหน้ารัวๆ เพราะคิดว่าคุณท่านต้องคิดเรื่อง…ไม่ดีอยู่แน่ๆ
“ปะ เปล่านะคะ…มะ…ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ”
“ตามฉันมา” คุณท่านบอกแล้วมองผ่านฉันไปยังพี่ลีวาย ก่อนออกคำสั่ง “แกก็ด้วย รีบแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ”
พูดจบคุณท่านก็เดินไปที่ห้องทำงาน หัวใจดวงน้อยของฉันหล่นมาอยู่ที่ตาตุ่มทันที ไม่รู้ว่าคุณท่านคิดอะไรอยู่ ไม่อยากจะคาดเดาเลย
#ภายในห้องทำงานคุณท่าน
ทั้งฉันและพี่ลีวายนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆ กันโดยมีสายตาของคุณท่านจับจ้องเราสองคนอยู่
“แกทำอะไรกับหนูมิลิน”
“ผมทำอะไรครับ?” พี่ลีวายขมวดคิ้วถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“แกจะไม่ยอมรับใช่ไหม!!” คุณท่านพยายามคุมอารมณ์ของตัวเองก่อนจะพูดต่อ “แกแก้ผ้าอยู่แบบนั้นจะให้ฉันคิดยังไง”
“ทำไมต้องยอมรับ ในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรเธอเลยสักนิด!!”
“อย่าโกหกฉัน”
“พ่อก็รู้ว่าผมเกลียดผู้หญิงคนนี้แค่ไหน ไม่มีวันที่ผมจะทำเรื่องต่ำๆ แบบนั้นกับเธอ”
ตอนนี้พี่ลีวายกำลังหัวเสียโวยวายเสียงดังลั่นห้อง เพราะคุณท่านสงสัยว่าเราสองคนมีอะไรที่เกินเลยกัน แต่คำพูดแบบนั้นถึงจะได้ยินบ่อยครั้งแล้ว…หัวใจมันก็ยังเจ็บอยู่ดี
“พูดอะไรหน่อยสิวะ!!” เขาหันมาตวาดบอกฉันที่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดจาเพราะความกลัว ตอนนี้สายตาของคุณท่านน่ากลัวมากๆ
“ฉันไม่คิดว่าแกจะทำเรื่องน่าอายแบบนั้นกับหนูมิลินได้!!”
“มะ..ไม่ใช่นะคะฟังหนูก่อน”
“เงียบไปซะ!! ไม่ต้องช่วยมันแก้ตัว!!” คุณท่านตะเบ็งเสียงบอกอย่างไม่สบอารมณ์ ทำให้ฉันไม่กล้าพูดต่อ
คุณท่านถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วมองฉันกับพี่ลีวายด้วนสายตาจริงจังก่อนจะพูด “แกต้องรับผิดชอบ!!”
“ฉันจะให้แกหมั้นกับหนูมิลิน!”
“พ่อจะให้รับผิดชอบทั้งที่ผมบอกว่าไม่ได้ทำ…ผมทำไม่ได้หรอกครับ”
- Writer
