เด็กดื้อ - 10 รับผิดชอบ

716 Words
ฉันไม่รู้ว่าพี่ลีวายรู้ได้ยังไงว่าแทนมาที่บ้าน ห้องนอนของเขามันอยู่คนละฝั่งกับโรงจอดรถเลยนี่นา หรือว่าได้ยินเสียงตอนแทนขับรถเข้ามาอย่างนั้นหรอ หมับ!! ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้แขนของฉันก็ถูกดึงกระชากไปอย่างแรง “พะ พี่ลีวายมิลินเจ็บนะคะ” “อยู่บ้านแต่งตัวมิดชิดปิดถึงคอ แต่พอจะออกไปข้างนอกกับผู้ชาย…..” พี่ลีวายเว้นคำพูดก่อนจะใช้สายตามองเรือนร่างของฉันอย่างพิจารณา แล้วพูดต่อ “แต่งตัวแรดจังนะ” “พี่ลีวาย!!” ฉันตวาดเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด มันจะมีสักครั้งไหมที่เวลาพี่ลีวายจะพูดอะไรแล้วคิดแคร์ความรู้สึกของฉันบ้าง….ไม่เลยสินะ “ทำไม! ฉันพูดผิดตรงไหน?” “นี่มันร่างกายของมิลิน แต่งตัวแบบไหนมันก็เป็นสิทธิ์ของมิลิน” “ก็…แรดดี” “……..” “อย่าเพิ่งเปลี่ยนชุดล่ะ ฉันอยากให้พ่อเห็นเธอแต่งตัวแรดๆ แบบนี้” ฉันกำมือแน่น การถูกคนที่ตัวเองชอบมองด้วยสายตาดูถูกแบบนั้นมันเจ็บปวดสุดๆ ไปเลยแหละ “ต่อไปนี้…ต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ” คำขอร้องของฉันมันออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ถึงแม้จะยังชอบพี่ลีวายอยู่มากๆ แต่ฉันไม่สามารถอดทนกับสายตาและคำพูดของเขาได้ตลอด “ฉันก็ไม่ได้อยากจะไปยุ่งวุ่นวายกับเธออยู่แล้ว” “ค่ะ” วันนี้พี่ลีวายทำให้ฉันร้องไห้กี่ครั้งแล้วนะ เขาเก่งจริงๆ ที่เข้ามาเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นได้ขนาดนี้… ฉันหันหลังเดินออกมาจากห้องของพี่ลีวาย ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าคุณท่านอยู่หน้าห้อง “คะ…คุณท่าน” “ทำอะไรกัน” ฉันหันกลับมามองพี่ลีวายที่มีแค่ผ้าขนหนูพันรอบเอวอยู่เพียงผืนเดียว เพราะภาพที่เห็นมันล่อแหลมชวนคิด จึงรีบส่ายหน้ารัวๆ เพราะคิดว่าคุณท่านต้องคิดเรื่อง…ไม่ดีอยู่แน่ๆ “ปะ เปล่านะคะ…มะ…ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” “ตามฉันมา” คุณท่านบอกแล้วมองผ่านฉันไปยังพี่ลีวาย ก่อนออกคำสั่ง “แกก็ด้วย รีบแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ” พูดจบคุณท่านก็เดินไปที่ห้องทำงาน หัวใจดวงน้อยของฉันหล่นมาอยู่ที่ตาตุ่มทันที ไม่รู้ว่าคุณท่านคิดอะไรอยู่ ไม่อยากจะคาดเดาเลย #ภายในห้องทำงานคุณท่าน ทั้งฉันและพี่ลีวายนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆ กันโดยมีสายตาของคุณท่านจับจ้องเราสองคนอยู่ “แกทำอะไรกับหนูมิลิน” “ผมทำอะไรครับ?” พี่ลีวายขมวดคิ้วถามกลับอย่างไม่เข้าใจ “แกจะไม่ยอมรับใช่ไหม!!” คุณท่านพยายามคุมอารมณ์ของตัวเองก่อนจะพูดต่อ “แกแก้ผ้าอยู่แบบนั้นจะให้ฉันคิดยังไง” “ทำไมต้องยอมรับ ในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรเธอเลยสักนิด!!” “อย่าโกหกฉัน” “พ่อก็รู้ว่าผมเกลียดผู้หญิงคนนี้แค่ไหน ไม่มีวันที่ผมจะทำเรื่องต่ำๆ แบบนั้นกับเธอ” ตอนนี้พี่ลีวายกำลังหัวเสียโวยวายเสียงดังลั่นห้อง เพราะคุณท่านสงสัยว่าเราสองคนมีอะไรที่เกินเลยกัน แต่คำพูดแบบนั้นถึงจะได้ยินบ่อยครั้งแล้ว…หัวใจมันก็ยังเจ็บอยู่ดี “พูดอะไรหน่อยสิวะ!!” เขาหันมาตวาดบอกฉันที่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดจาเพราะความกลัว ตอนนี้สายตาของคุณท่านน่ากลัวมากๆ “ฉันไม่คิดว่าแกจะทำเรื่องน่าอายแบบนั้นกับหนูมิลินได้!!” “มะ..ไม่ใช่นะคะฟังหนูก่อน” “เงียบไปซะ!! ไม่ต้องช่วยมันแก้ตัว!!” คุณท่านตะเบ็งเสียงบอกอย่างไม่สบอารมณ์ ทำให้ฉันไม่กล้าพูดต่อ คุณท่านถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วมองฉันกับพี่ลีวายด้วนสายตาจริงจังก่อนจะพูด “แกต้องรับผิดชอบ!!” “ฉันจะให้แกหมั้นกับหนูมิลิน!” “พ่อจะให้รับผิดชอบทั้งที่ผมบอกว่าไม่ได้ทำ…ผมทำไม่ได้หรอกครับ”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD