How To Be A Princess 101

Lesson One Meeting Her               This is a shame to be opening this story instead of that girl. -___-   - Princess Naya –                    “Class had already started. Malalagot talaga si Ryle sa’kin, eh. Tama bang kunsintihin na naman si Xana?”               Yeah, a real shame. Kung kailan pa naman opening saka siya nawawala. Saan na naman ba kasi nagsususot ‘yon si Xanara? Err… alright fine I’ll do it!                    “Tawagan mo ulit.”                    “Tinawagan ko na.” -___-                    “Tawagan mo nga ulit!”               Haist. Si Divina kanina pa hindi mapakali. Syempre. Siguradong siya ang mapapagalitan ni Randall kapag nalaman no’n na nakatakas ulit si Xanara. Wahaha. Elibs din ako sa pinsan kong ‘yon, eh. Gagawin talaga ang lahat makapag-pasaway lang. Kaso di siya nakakatuwa. -___-++                    “Problema?”                    “Kyaaaaaaaah! Ate, ate, and’yan na!” >O.- Princess Xanara –               *munch munch munch*               Kyaaaaaah! Ang chalap ng crunchies sa Coax. >__ 0OYuwinisiya.                    “Xanara, can you solve the equation?”               O_____O               Akala ko ba literature lang si Miss Belle? Ba’t biglang naging Math?               Itinago ko sa ilalim ng desk ang cell phone ko at since nakatingin na silang lahat sa akin eh tumingin na rin ako sa black board. Blink blink. *>___f(-2) = 80 tapos f(1) = -1 f(2) = 48 So, f has a global minimum at (1,−1) and a global maximum at (−2, 80) Di ba tama?”               ??___??               Palakpakan sila. Si Miss Belle naman inaayos yung mali sa equation niya. H’wag naman kasi akong binibigla ng gano’n. Ang daming ipambubulaga sa aking equation yung x and y coordinates pa. Pwede namang addition lang eh.               Break. Napa-pout na lang ako. Iniisip ko pa kung saan ako pupunta, eh.                    “Miss, detention.” Sabay hugot sa ID ko.               O____O               Antae anong ginawa ko?               Hinabol ko yung lalaking katatayo lang at lumabas ng classroom. Ano bang ginawa ko?                    “Uy sandale. Anong ginawa ko, ba’t ako na-detention?”               *Brick By Boring Brick*               Istorbong selepono naman ‘to woh.                    “Tsk! Kuyang ewan! Ano nga ginawa ko?” sabay sagot ko sa phone kong nangungulit. “Ano na naman! Tantanan mo naman ako kahit isang oras lang!”                    “Psh. Ang aga-aga bulyaw ka ng bulyaw.”               Oo na. Si Randall na talaga ang dakilang peste sa napaka-ganda kong buhay. Bakit ba siya nag-exist? Why oh why?                    “Zero Schneider! Anak ka ng magulang mo, ibalik mo ‘yang ID ko! Wala akong ginagawa sa’yo!” eh sa naiirita na akong manghabol sa kanya, eh.               -____-++               Huminto siya. Nagkaroon ako ng chance na huminto at pagtuunan ng pansin ang nanggugulo sa cell phone ko.                    “Ano bang kailangan mo?”                    “Nagkita kayo ng guardian ni Dalo Cain?”                    “Wow. Binubulabog mo ako nang dahil sa ganyang tanong?”                    “Sagutin mo. Nagkita kayo?”               Eesh. Kainis. Naglahad ako ng palad kay Zero na sign na kinukuha ang ID ko. Hindi siya umiimik. Nakatingin lang siya sa akin. Paksyet naman.                    “Zero, gusto mo nang mamatay?” -___-++                    “Xana, anong ginagawa sa’yo?”                    “Randall, will you end the call already? Nasa kanya ang ID ko, lalo akong made-detention nito kakaepal mo!”                    “Ba’t ka made-detention eh prefect ka?”                    “Tanga, alam ko ‘yon. Binabawi ko lang ang ID ko.”               Hindi na siya umimik. Ibinaba ko ang cell phone at kaswal na hinarap si Zero pero hindi pinapatay ang tawag. Tinginan lahat ng estudyante sa amin.               Zero Schneider, pureblood vampire. Kapatid ni Cyrus Schneider na Avrona ni Divina. Co-prefect ko. That was before. Sabi naman kasi ni Daddy prefect pa rin ako. Tamang ako ang i-detention? T^T                    “Buhok. Uniform. Late.”               (_ _”)               Lugay ang buhok ko na bawal na bawal sa Saint Claire. Di ako naka-uniform kasi galing ako ng Coax kanina at wala naman talaga akong balak na pumasok kung hindi lang ako pinilit at binlackmail ni Randall na naging dahilan kung bakit ako late.                    “Tss. Excempted ako. I’m a goddamn prefect.”               Matagal niya akong tinitigan. Aisht nakakatunaw. Tunaw na ang aking napakagandang beauty. Charing. xDv               Then afterwards nag-smirk siya.                    “Still the same brat.” Tapos he handed me my ID na kinuha ko naman.                    “Tsk. Kainis naman pang-welcome back mo, eh noh? Kailangan akong pag-habulin sa lintek na ID? Ganda-ganda ng kuha ko dito, eh. Ang epalogs mo talaga.”               Dati hindi ko alam kung bakit sobrang gaan ng loob ko sa kanya kahit kalaban ko siya. Yup. Kalaban ko siya dati. Siguro mga first year high school ako nang magkakilala kami. Parehong prefect pero ginagamit ang pagka-prefect sa magkaibang dahilan.               Saka ko lang nalaman na isa pala siya sa mga aristocrat guardian ng Daddy at tungkulin ng mga pureblood vampire na protektahan ang nagte-tame sa kanila. Malabo ba?               Humans and vampires obviously isn’t suppose to live together. One has to vanish and to be outnumbered. On the verge of extinction na ang mga bampira. So to live together with the humans, vampires need to at least be tamed by someone who can overpower them. Kaya doon nakuha ang konsepto ng taming. Kung hindi susunod ang mga bampira sa napagkasunduan, they’re probably be dead by now.               Ang dami kayang vampire hunter na nakakalat. ( - _-)                    “Tumangkad ka.”               Eh? Buset ‘to ah.                    “Heels.” -___-                    “Pumayat ka.”                    “Diet.” -___-                    “Humaba buhok mo.”                    “Rebond.” -___-                    “Gumanda ka.”               Eh? Tadu ‘to ah. Ibig sabihin hindi ako maganda dati? Antae siya. Sasakalin ko ‘to. -___-++                    “Xanara!”               Doon natinag si Zero ng kakatingin sa akin. Naging matalim ang mga mata niya pagkakita kay Randall na tumabi sa akin. Tsk. Ewan. Labo talaga. Bakit ba ganyan ang mga lalaki? Hirap nilang intindihin.                    “Thirty minutes lang ang break. Kumain ka na kung ayaw mong ma-late sa next subject.” Sa akin sinasabi pero kay Zero matalim na nakatitig.                    “Hey, Xana.”               Napatingin ako kay Zero. Gaya ng dati hindi siya nakangiti. Since hindi naman talaga siya marunong ngumiti. Parang si Randall lang ‘yan. Mas mayabang lang si Randall tsaka mas nakakairita. = o =                    “Nice to finally meet you again.” Then he left.               Kahit hindi niya nakita ay ngumiti ako. Yeah, finally. Finally we meet again after a long long time.